Logo Image

25 jaar gelukkig samen. Kan dat wel?

13.09.2019

Communicatie tussen mezelf en mijn man gisteren via bericht. Ik begin (en zat dus op een congres) 🙂

‘Ik ben op congres tot rond 19u. Kan jij Minne voeren naar turnen?’

‘Minne voeren, voetbalkledij Josse ophalen, info-avond Don Bosco, zorgen voor eten, Annabel helpen voor school, Joran zijn account voor de unief in orde helpen brengen…. ik probeer het te managen’

‘Ik stuur morgen een ode aan mijn ideale man als blog de wereld in 😉 xx )

Bij deze:

8 juli 2000, de dag dat ik huwde met Paul. 19 jaar en 5 kinderen later, nog steeds gelukkig samen. Iets in mij wil daar eens iets over schrijven. Waarom? Wat is dat ‘iets’? Misschien een beetje een ‘reactie tegen’ of eerder behoefte aan nuancering over hoe en wat er vandaag  rond relaties gecommuniceerd wordt.

Alles evolueert, ook de kijk op, het omgaan met, de nood aan, de vorm van, … relaties. En da’s goed. Uiteraard. Taboe’s verdwijnen. Zo hoeven mensen vandaag niet perse meer samen te blijven voor de ‘schone schijn’. Ook andere relatievormen dan de klassieke vaste, monogame relatie, nemen hun plek in. Losse relaties, platonische relaties, open relaties, lange afstandsrelaties, lat-relaties, buitenechtelijke relaties, friends with benefit relaties, polygame relaties, seksrelaties, one-nightstands, verstandhuwelijken, polyamorie, …. Goed dat het allemaal kan voor wie zich hier goed bij voelt, er behoefte aan heeft of het gewoon zo loopt. Voor wie dit klopt.

Soms heb ik echter de indruk dat samen met het steeds toegankelijker zijn van en openlijk uitkomen voor andere relatievormen, de klassieke monogame relatie ook steeds meer in vraag gesteld wordt. Is dat wel natuurlijk? Kan je wel echt gelukkig zijn met één partner? Zijn we wel gemaakt om ons leven lang bij één vaste partner te blijven? Ik voel/hoor wel vaker dat sommige mensen niet geloven dat je echt gelukkig kunt zijn in een duurzaam huwelijk of ze gaan ervan uit dat het niet anders kan dan dat er toch wordt vreemd gegaan … of dat je op zijn minst heel wat mist in een monogame relatie. Alsof er ook na 25 jaar samen zijn geen vlinders meer kunnen zijn. Alsof er ook na 25 jaar samen zijn niets meer valt te ontdekken. Alsof je ook na 25 jaar samen zijn niet meer zou kunnen ontwikkelen, elk op zich en samen.

Ik voel respect voor de vele mogelijke relatievormen, maar heb zelf geen behoefte aan, zelfs geen nieuwsgierigheid naar een andere relatie of een andere vorm dan de relatie die ik heb met Paul. Nooit gehad. Ik ervaar zelf de kracht van het wederzijds kiezen voor elkaar en mag de kracht en rust ervaren van een duurzame, stabiele, liefdevolle relatie. Het geeft me zoveel stabiliteit, veiligheid, vertrouwen, plezier, onvoorwaardelijkheid, … en dit zonder het gevoel te hebben hier afhankelijk van te zijn. Een stabiliteit, een fundament die maakt dat ik heel goed om kan gaan met onstabiliteit of onzekerheid op andere vlakken, bijvoorbeeld het professionele. Ik ervaar mijn relatie, en bij uitbreiding mijn gezin, als een heel sterke, veilige haven waar ik steeds thuis en tot rust kan komen. Ik ervaar ook hoe dit ook een heel sterk en stabiel fundament vormt voor onze kinderen.

En dan vind ik het jammer dat ook de waarde van een ‘klassieke’ monogame, duurzame relatie weinig of toch steeds minder wordt meegegeven of onder de aandacht komt. Ik zet ‘klassiek’ tussen aanhalingstekens. De vorm van ons huwelijk en onze relatie mag dan klassiek zijn, hoe we hier instaan is misschien wel helemaal niet klassiek. Wie ons kent zal dat beamen.

Kiezen voor elkaar. Kiezen om elkaar graag te zien. Ja, ik geloof dat dit kan. Het ‘voor elkaar geboren zijn’, ja ik geloof dat je dat kan doen werken. Nee, ik geloof niet dat het dan allemaal vanzelf gaat.

En soms krijg je zo van die signalen dat het ‘meant to be’ is. Zo denk ik nog soms terug aan onze huwelijksdag 8 juli 2000. Het goot water, zoveel dat bepaalde wegen werden afgesloten. Om 14u30, het moment dat Paul en ik de mensen aan het kerkportaal welkom heetten, stopte het met regenen.

Om 15u, het moment dat de dienst begon, goot het terug. Om 16u45, het moment dat we buiten de kerk komen, schijnt weer de zon en dit gedurende de volledige duur van de receptie, waar we meer dan 300 mensen ontvingen in de tuin van mijn ouders.

Ik trok onderstaande foto uit een videofilm die die dag gemaakt werd. Ik ervaarde het als zo krachtig. De zon die door die gitzwarte regenwolken heen brak. Zo net boven ons huis in Hollebeke. Zo speciaal voor ons.

Het moment dat we vertrokken naar de feestzaal, viel de regen terug met ‘bakken uit de hemel’ .

Relaties, graag zien, houden van, … Wat betekent dat echt? Echt graag zien houd voor mij onvoorwaardelijkheid in. Onafhankelijkheid ook. Elkaar elkaars weg laten gaan, elkaar elkaars ontwikkeling laten maken. En ervoor zorgen dat die wegen elkaar ook voldoende kruisen. En hier soms ook moeite voor doen.

Echt kiezen voor elkaar, voor een relatie. Kunnen we dat nog? Hebben we dat ooit geleerd? We leven in een wegwerpmaatschappij en dat toont zich op vele vlakken. Ook in hoe we omgaan met relaties. Ander en beter. Hebben we ooit geleerd om vooraleer we iets ‘wegwerpen’ ook in onze eigen spiegel te kijken? Hoe heb ik dit mee gecreëerd? Hoe komt het dat ik deze partner/deze relatie heb aangetrokken? Wat heb ik hieruit te leren?… Wanneer je je deze vragen niet stelt, kom je in een volgende relatie, onder welke vorm ook, net hetzelfde tegen. Dezelfde patronen keren terug.

Ik ben dus al 19 jaar gehuwd en 25 jaar gelukkig samen met Paul en intussen ook met onze vijf kinderen. Ik mag dan nog zo anders kijken naar vele dingen, in de basis ben ik op vele thema’s heel ‘ouderwets’ Klassiek. En tegelijk helemaal niet klassiek. Ik zeg het vaak aan mijn Compagnon Naomi, wat voor een fantastische man ik heb. Zoals wanneer ik hem pas 1,5 week voor vertrek laat weten dat ik samen met Naomi voor 5 dagen naar de Dordogne ga op creatiedagen en op uitnodiging van een klant van ons. En da’s niet de eerste keer. Met Compagnon de route beslissen we zoveel in het moment en vanuit onze buik, dat hij dergelijke last minute boodschappen al goed gewoon is.  Dat dat en zoveel meer kan, daarvoor prijs ik me zo gelukkig. Voor zoveel onvoorwaardelijkheid. Voor zoveel flexibiliteit. Voor zoveel vertrouwen. Voor de manier waarop Paul met mijn levenswandel omgaat. De humor waarmee hij dit vaak doet, en ook soms de steken onder water (steeds met liefde), neem ik er graag bij 😊

Voor wie zich vragen begint te stellen: ik ben ook vaak thuis, ik ben er ook voor de kinderen en voor Paul, ik zorg ook voor ons huishouden.

Morgenvroeg vertrek ik voor een week met onze Lot-genoten naar Zuid West Frankrijk voor onze vaarroute (dat weet Paul al langer dan 2 weken).  Een traject die in essentie gaat over thuiskomen bij en in jezelf. We bouwen er aan een gezonde relatie met jezelf. Iets wat vanzelf komt als je de ballast opruimt. En vanuit deze gezonde relatie met jezelf, kan je echt gezonde relaties aangaan met anderen.

En hoe cliche of soft het ook mag klinken, het is een waarheid als een bus dat je iemand pas echt graag kan zien in de zuivere betekenis van het woord als je jezelf graag ziet.

Stap dus vandaag nog in het huwelijksbootje met jezelf.

Barbele

Facebook Logo Logo Image

Bedenksels (11)

  • Rita Van hauwermeiren says:

    Mooi geschreven recht uit je hart, vol liefde, met veel respect voor je naasten.. Proficiat Barbele en Paul. Blijf genieten van elkaar for ever and ever. Warme groet, dikke knuffel 😘

  • Pascale says:

    Dag Barbele. Een heel schoontje, deze blog. Het lezen ervan, dat is puur genieten. 25 jaar … Zelf stapte ik 23 jaar geleden letterlijk en figuurlijk in het bootje (met zeil) met Jan. Onze verkenningsperiode hielden we ietsje korter, een tweetal jaar, hoewel het zeker voelt dat we nog volop aan het verkennen en ontdekken zijn. Dat maakt dus dat we nu 25 jaar samen zijn, door ‘dik en dun’, al veel be-leefd, toevallig even lang als jij en je geweldige man Paul. Met de groei-tjes aan je man, ik werd pas deze week aan de vooravond van een buitenlands vertrek ingelicht. Echt last-minute dus. Gelukkig kwamen we deze morgen vroeg, het toeval wat geholpen …, mekaar tegen aan zee. Roeien en groeien. Dat elkeen mag zien en voelen dat zijn/haar eigen plaatje klopt. Geluk is een reis. Ik probeer het gat in mijn eigen bootje te dichten (schoon kaartje, ik zeg ja voor altijd tegen mezelf). Ik weet niet of ik het kan, maar ik denk wel dat het zal lukken … De groei-tjes hé, Pascale

  • Anneke says:

    arbele,
    Wat een prachtig, vanuit je GROTE HART alweer geschreven.
    Na 25 jaar ( zelfs al hoort vallen en opstaan erbij) gelukkig samen zijn zo’n complimenten brief te schrijven naar Paul is gewoonweg om kippenvel van te krijgen.Zoiets moet deugd doen voor Paul, ook dat is een teken van echte liefde, een romantische , lieve liefdesbrief!
    Dankbaarheid kunnen tonen, en zeker terecht.
    Hoe iemand zo’n relatie ook wilt benoemen, ouderwets, klassiek???? Voor mij voelt zoiets als ECHT, PUUR!!! Als een zeldzaam iets, en absoluut niet saai. Mekaar een huwelijk laten aangaan met JEZELF, elkaar laten groeien tot de persoon die je zelf kiest te zijn, dat kunnen weinigen.zeggen. Jullie zijn een voorbeeld voor zovelen.
    Ik wens jullie nog heel veel jaren samen op weg, naar JEZELF en vooral naar MEKAAR!!!

  • s says:

    Zalig herkenbaar.
    Wij zijn ondertussen bijna 24 jaar getrouwd en hebben ook het geluk om ouder te mogen zijn van 6 “unieke” dochters.
    Elke dag genieten met volle teugen van elkaar en van onze dames.
    Inderdaad “ja voor altijd” , samen op weg en neit vergeten af en toe een “pic-nic plaatsje” om even samen tot rust en overleg te komen.

  • Brigid says:

    Fijn voor jou, echt. Helaas als ik naar mezelf kijk (dit jaar nog een sheiding na 17 jaar) en rondom mij en als je een beetje verstand hebt over hoe we in elkaar zitten op mentaal en op lichamelijk vlak, dan denk ik dat zo’n relaties zeldzaam zijn. Vlinders na 20 jaar? Nog zeldzamer. Mensen evolueren en meestal in een verschillende richting en dat is helemaal oke! Ik wil de mensen hier geruststellen: je hoeft je niet slecht te voelen dat het na 10-20 jaar niet meer klikt. Dat het op is. Dat jullie er een punt achterzetten. Je hebt niet gefaald, je bent geen opgever, het is gewoon de natuur.

    • Barbele says:

      Beste Brigid,
      Met mijn schrijven wil ik ook helemaal niet zeggen dat bewust kiezen om je ‘wegen te laten scheiden’ niet oke is. Zeker niet. Ik zie ook vaak dat ook dat helemaal kan kloppen. Zelfs heel dicht bij mij, bij mijn Compagnon de route, Naomi.
      Barbele

  • Jonathan De Kegel says:

    Prachtig Barbele!

  • Leen Piqueur says:

    Mooi! Voor de volle 100% beaam, en bekrachtig ik wat je hier schrijft. Ik wens jullie een vredevolle week op de boot, waar massa’s licht (eventueel ook in de vorm van zonnestralen 😉) de ballast en duisternis vd opvarenden vrolijk wegschijnt. ☀️❤️

  • Ann Houtman says:

    Heel mooi geschreven Barbele. Een mooie relatie hebben, daar moet ook ik dankbaar voor zijn. Gewoon luisteren en elkaar zichzelf laten zijn dat kan zéker. Ik kijk uit naar je nieuwe blogs, altijd zo mooi verwoord.

  • Nele Boudry says:

    Barbele, ik herken me helemaal in je blog! Niets klassieks aan ons huwelijk, maar gewoon goed zorgen voor jezelf en voor elkaar! Je kan pas de ander gelukkig maken als je zelf gelukkig bent! Geniet van je uitstap! X Nele

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer