Logo Image

De langste reis …

04.10.2018

Hoe ga ik ooit door die muur heen geraken?’ vroeg ik me af na het intakegesprek met Koen (de naam Koen gebruik ik hier als pseudoniem). Ik zag een gevoelige, kwetsbare jongeman achter de enorme beschermingsmuur die hij in de loop van jaren had opgebouwd rond zijn gevoelswereld. Bij elke vraag be-dacht hij een antwoord. Zijn ogen richtten zich telkens letterlijk naar boven, zoekend naar een gerationaliseerd antwoord. Koen had op jonge leeftijd beslist om niet meer te voelen. Want dat deed teveel pijn. Zijn beschermings/vluchtmechanismen hebben ook lang gewerkt voor hem. Maar op dit moment in zijn leven ‘voelt’ en beseft hij dat het hem ook in grote mate blokkeert. In het aangaan van relaties, in zijn prive en sociale leven en zeker ook in zijn professioneel leven.

Hij beslist om mee te gaan op onze er-VAAR-route. Hij WEET dat hij dit nodig heeft, maar tegelijkertijd ziet hij er enorm tegenop. De weken voor ons effectieve vertrek wordt zijn onrust dan ook steeds groter. Hij probeert dit te ondervangen met het roken van steeds meer sigaretten.

28 september is het zover. Koen reist in het gezelschap van vier vrouwen naar de Lotstreek in Frankrijk. Onderweg valt hij verschillende keren bijna letterlijk ‘van zijn stoel’. Met open mond staat hij te kijken van wat er zoal gedeeld wordt tussen en door die vrouwen. ‘Zijn dat dingen waar je zo open over kan spreken? Is dat niet gevaarlijk?’, zie je hem -toen nog – denken.  Het samen onderweg zijn, inclusief een overnachting onderweg, deden hem zichtbaar goed. Er werd een veilige, ‘vrouwelijke’, energie rond hem gecreëerd die hij meenam op de boot.

Hij kiest duidelijk om er helemaal voor te gaan. Hij kiest voor zijn proces. Hiervoor deconnecteert hij zich volledig van de buitenwereld en liet zijn iphone al thuis. Vanuit digitale deconnectie de context creëren om helemaal in connectie met zichzelf te gaan.  Net voor we vertrekken met de boot kiest hij er ook voor zijn laatste sigaretten ‘over boord’ te gooien (weliswaar in de vuilbak 😊 )

De eerste dagen varen we stroomafwaarts en voelt hij zich duidelijk goed op ‘zijn boot met zijn vier vrouwen’ 😊 . Tijdens het varen staat hij aan het roer, wat hem verbazend goed afgaat. Het doet hem goed deze ‘mannelijke zorg en veiligheid’ te kunnen bieden. En het staat hem toe om zich tijdens de inhoudelijke sessies open te stellen voor de ‘vrouwelijke’ energie en thema’s. Hij ‘waagt’ zich beetje bij beetje aan ‘zich kwetsbaar opstellen’. Hij ervaart wat echte connectie is en wat dit doet.

Tijdens een min of meer vaarloze dag komt hij tot het uiten van een diep onderdrukte kwaadheid, maar nog steeds laat hij zijn beschermingsmuur niet zomaar slopen.

We starten ons traject stroomopwaarts. Koen staat nog steeds aan het roer en terwijl hij tegen de stroom in vaart, vaart hij ook heel erg tegen zichzelf in. Het gebeurt allemaal ‘achter de schermen’, inwendig. Langs de buitenkant is er niets  te zien. Alleen maar ‘schijnbare’ rust. Maar de boot die hij bestuurt, vertelt dat er iets scheelt. Het aanmeren lukt niet. Toch niet zoals hij het wil. Hij is helemaal uit zijn doen.

Hij zondert zich af en gaat op een bankje aan wal zitten. Ik ga naast hem zitten. Hij benoemt hoe aanvankelijke onrust uitdraaide in frustratie en kwaadheid. Hoe hij twee uur aan een stuk ‘op zijn eigen kap’ zat.  Hoe hij besefte hoe destructief hij bezig was in de omgang met zichzelf en hoe het feit dat hij dat beseft, hem nog gefrustreerder deed voelen. Vanuit het benoemen van deze gevoelens, kwam er stilte en ruimte. En vanuit die stille ruimte, veiligheid en geborgenheid kwam vanonder de frustratie plots verdriet. Alsof de boosheid de voorloper en plaatsmaker was voor het verdriet. Zo gaat dit met emoties: ze liggen in laagjes over elkaar. Of zoals Koen het zelf verwoordt: ‘het was alsof ik het cadeau van verdriet ontving in een verpakking van boosheid.’ Voor het eerst in jaren laat hij, daar op dat bankje, zijn verdriet toe.  Verdriet dat eindelijk mag gevoeld en geuit worden. In verschillende lagen. Het komt van steeds dieper. Tot hij onder zijn verdriet op een nieuwe, diepere laag botst. Terug kwaadheid. Zijn jarenlange opgekropte en onderdrukte kwaadheid. Hier durft hij geen contact mee maken. Nu nog niet. Hij is er zelf bang van.

’t Is nu niet nodig. Geef maar eerst alle ruimte aan het verdriet. ’s Avonds ervaart Koen een diepe, vredige rust.

De volgende dag varen we terug stroomopwaarts. De vredige rust van de avond ervoor maakt snel terug plaats voor onrust. Koen beseft dat er nog iets moet gebeuren met die destructieve, jarenlang opgestapelde kwaadheid. Destructie naar binnen gericht.  We beslissen dat Koen het roer afstaat en hij nu helpt met het sluiten en openen van de sluizen. Hij kan zijn kwaadheid hierin wat kwijt. Het draaien aan de sluizen,  het van onderuit opborrelende water die overgaat in kolkend water buiten de sluizen, het hevig binnenstromen van het water in de sluizen. Het doet wat met hem. We geven er betekenis aan in relatie tot zijn emoties.

Die avond vraagt hij mij zelf een stap verder de zetten. Hij komt in contact met zijn kwaadheid, kwaadheid die hij vanbinnen goed aangestampt had en op alle mogelijke manieren uit de weg ging. Die avond durft hij deze te voelen, ruimte te geven en te omarmen. Hij leert en ervaart dat voelen niets is om (nog) bang van te zijn.

De volgende ochtend zie ik een ‘herboren Koen’. Je ziet het aan alles. Hij praat vanuit connectie nu. Vanuit connectie met zichzelf kan hij échte connectie maken met een ander. Hij legt zijn hand op zijn buik, daar waar hij een week eerder nog te rade ging in zijn hoofd (niet alleen met zijn ogen, maar ook met zijn handen). Hij praat opvallend vlotter. De cirkel is rond voor deze week voel ik. Wat hier moest en kon gebeuren, is gebeurd. Geniet maar van deze laatste dag stroomafwaarts varen Koen. Mee met de stroom, in de flow, genietend van natuur en zon. Hij doet het met volle teugen. Ik laat hem los.

Wat voel ik een grote dankbaarheid dit o zo mooie en sterke transformatieproces van zo dichtbij te mogen meemaken. Koen heeft het vele malen herhaald: ‘waauw, ik voel terug!’, wie had dat ooit durven denken na meer dan 20 jaar niet-meer-durven-voelen.

Meer dan ooit geloof ik nu nog meer in de kracht van een sterke context creëren. Het varen, de boot, de natuur, de sluizen, de authentieke streek, de lot-genoten (die trouwens ook elk hun mooie en kloppende proces hebben doorgemaakt),…. Alles heeft bijgedragen tot Koen zijn proces. Een proces en resultaat dat we nooit zouden bekomen vanuit losse consulten. Want tussendoor zou hij telkens opnieuw zijn beschermingsmuur opgebouwd hebben. Ik ben ervan overtuigd dat 1 week ‘ondersteunende, faciliterende en veilige context’ jarenlange therapie kan vervangen. En meer dan dat.

Maar evengoed besef ik dat het hier niet stopt. Op de terugweg voelt Koen zich terug onrustig worden. Het besef van het nakende afscheid. Het afscheid nemen van de veiligheid en geborgenheid maken hem bang. Hij durft het gevoel toe te laten en de diepe emotie te tonen. Wat een evolutie. En tegelijk voel ik dat ik hem toch nog niet helemaal loslaat….

Eens terug thuis doet hij de vreemde ontdekking dat hij niets meer herkent. Al het gekende ervaart hij als ongekend. Een logisch gevolg waar ik vooraf niet had bij stilgestaan. Hij is als een ander persoon thuis gekomen en kijkt en ziet dus ook met andere ogen. En daar bovenop voelt hij nu ook.

Het is nu aan hem om vanuit zijn proces het voelen en echte connectie ruimte te blijven geven. Het een plek geven in alle facetten van zijn leven. Het voelen zijn wegwijzer en coach laten zijn.  Ik heb er intussen ook alle vertrouwen in dat hij hierin zal slagen, inclusief het doorzwemmen van de (emotionele)woelwaters die sowieso nog op zijn pad komen. Van hieruit zal hij zeer inspirerend zijn voor vele andere ‘nog-niet-durven-voelers’.

Het ga je goed Koen,

Barbele

Facebook Logo Logo Image

Bedenksels (6)

  • Tatianna Dejaegere says:

    Het ‘voelt’ zo herkenbaar aan, ik krijg er de tranen van in mijn ogen. Liefs, Tatianna

  • B. Verschelde says:

    In tranen …. herkenbaarheid … dankbaarheid …… er zijn er nog zoals ik …… nu 59 jaar, op een gelijkaardig punt gekomen als deze Koen, op mijn eigen tempo wel : een eigen, langzaam proces van meer dan 15 jaar en van vele (toevallige) verrijkende ontmoetingen, om me bewust te worden van die afstand tussen hoofd en hart, en om te leren ALLE gevoelens toe te laten, ook verdriet en ook woede; besef dat ik sedert mijn 4 jaar besloten heb dat woede en verdriet funest zijn; pas in augustus 2017 is in één klap de enorme vestingmuur in mijn binnenste van de ene seconde op de andere, in een onbewaakt, vredig moment, totaal out of the blue, aan diggelen geslagen, en werd ik overspoeld door een tsunami van nooit eerder erkende gevoelens; dagen, weken aan een stuk; sedertdien ben ik aan de slag met mezelf, op mijn tempo, op mijn manier, … ; op dit eigenste moment ben ik zo ongeveer op een gelijkaardig punt aangekomen als jullie Koen op het einde van jullie vaar-tocht ; onthullende getuigenis, en ontroerend dat ik niet de enige ben … ; ik ben trots en dankbaar en blij om de lange weg die ik (en mijn kinderen) hebben afgelegd, elk apart, en soms samen, elk op onze eigen manier, elk op ons eigen tempo; ik blijf onderweg, want de weg is nooit ten einde …. Lieve groeten, aan ieder die in een gelijkaardig schuitje zit, en die denkt dat hij/zij de enige is. Lieve groeten, aan alle stille daadkrachtige moedig-bange mensen.

  • Liesbeth Helsen says:

    Heel mooi,daarom mochten er niet meer lotgenoten aan boord!Ik bewonder jullie voor het vertrouwen in de goede afloop.Als er bij me twijfels opkomen denk ik hier steeds aan.Vertouw,alles heeft een reden.Voor mij is op het ogenblik nog een beetje een tweestrijd tussen waarde geven aan mijn bijdrage,aan mijzelf en het onvoorwaardelijke.Toch voel ik een diepe rust als ik onvoorwaardelijk typ,blijkbaar is het mijn verstand dat me onrustig maakt.Ik heb mezelf aangeleerd dat ik altijd mijn uiterste best moet doen en dan ga ik tegen de flow in,tegen mezelf werk ik dan.Enfin,bedankt om je verhaal te delen en voor Koen;heel moedig en zo mooi,ik voel tranen van dankbaarheid en herkenning.😘🙏

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer