Logo Image

Een beslissing die inslaat als een bom

06.06.2020

Donderdag 17u. Een mail van de examencommissie in Joran zijn mailbox slaat in als een bom. Joran, onze oudste zoon, zit in zijn eerste jaar burgerlijk ingenieur aan de Universiteit van Gent. Hij zit midden in de examens en krijgt te horen dat alle eerdere NPGE’s (dat zijn niet periode gebonden testen) ongeldig worden verklaard omdat er fraude op grote schaal werd vastgesteld. Fraude waar Joran niet aan deelnam. Fraude, iets waar Joran sowieso ver van wegblijft, zelfs bang van is.

Ook bij mij komt dit heel hard binnen. Ik zie hoe gedisciplineerd en hard Joran al het hele academiejaar werkt. Ik weet welke weg hij heeft afgelegd en ik weet welke mentaal-emotionele impact dergelijke beslissing via dergelijke koude communicatie op dergelijk moment kan doen met hem. Het kan hem compleet onderuit halen.

Mijn eerste reactie is ‘dit kunnen ze toch niet maken!’. Ik denk eraan een advocaat op te bellen, maar iets houdt me tegen …

Ik voel en zeg al zo lang dat ik niet geloof in vechten tegen. Zo blijf je die systemen ook in stand houden als ‘oplossing’ terwijl de échte oplossing daar niet ligt. Ook de laatste weken zie ik dat er zoveel verdeeldheid is (of wordt gecreëerd?) in de wereld. Mensen die de regels volgen en mensen die de regels niet volgen. Blank en zwart. Mensen met en mensen zonder mondmaskers. Mensen voor en mensen tegen de maatregelen. Mensen voor en mensen tegen bepaalde visies en individuen…

Solidariteit? Niets van. Toch niet in de ware betekenis van het woord. Integendeel zelfs. Ik vraag me zelfs af of bepaalde incidenten niet bewust worden gecreëerd of in de media worden gebracht om verdeeldheid te creëren en te behouden. ‘Verdeel en heers’, was en is dat geen politieke strategie om macht te behouden? Zou het kunnen dat bepaalde mensen, bepaalde instanties baat hebben bij het in stand houden van verdeeldheid? Op vele vlakken. Ik kan hier nog veel bedenksels over schrijven voel ik. t Wordt wellicht nog een blog op zich.

Terug naar Joran …Bij het binnenkomen van die mail zat ook ik eerst heel sterk in de polariteit. De goeie en de slechte studenten. Dit is niet eerlijk. Dit is machtsmisbruik. Dit kunnen ze niet maken. Ik zou een advocaat contacteren. Ik zou vechten tegen dit onrecht. Na de eerste emoties van kwaadheid, ontreddering, machteloosheid en frustratie vraag ik me af wat Joran en ook wij nu echt nodig hebben, waar hij en wij het meest bij gebaat zijn. In eerste instantie is dat gezien en erkend worden in onze ervaring en kijk op deze realiteit, gezien worden in onze menselijkheid. ‘Dit is onmenselijk’ was dan ook het overheersende gevoel bij die koude, eenzijdige beslissing en mededeling.

Ik begin een brief te schrijven gericht aan de examencommissie en de professoren. Bijna drie A4 bladzijden lang. Over de weg die Joran heeft afgelegd. Over de enorme impact van de verandering van secundaire naar universitaire context. Over hoe diep hij heeft gezeten in de eerste maanden. Over hoe we hem op enkele weken tijd zagen evolueren van een zelfzekere en zelfbewuste jongen die goed in zijn vel zat naar een hoopje ellende die helemaal niet meer in zichzelf geloofde, die het helemaal niet meer zag zitten. Niets meer. Hij voelde zich dood-ongelukkig.

Ik schreef ook over hoe hij gaandeweg zijn vertrouwen terugvond. Hoe we zijn passie voor en gedrevenheid in wiskunde en aanverwante vakken zagen terugkomen. Hoe we hem zagen doorgaan tot hij elke oplossing vond of begreep. En hoe content hij dan was met de oplossing of  het inzicht na vaak urenlang zoeken op één oefening. Over hoe hij al een heel academiejaar lang niets anders deed dan studeren. Enkel voetballen deed hij nog. Maar dan nog begon hij na thuiskomt van de training steevast aan zijn avondshift studeren. Elke avond tot rond of na middernacht. Ik schreef over zijn ongeziene gedrevenheid en discipline.

Over hoe hij was gegaan voor de testen. Over de spanning hier in huis op het moment van die testen, onze ingehouden adem, ons zelf nerveus zijn. Omdat we het hem zo gunden. Zo’n inzet, zo’n discipline. Paul vroeg zich hier al vaker af van wie hij dat heeft? Van zijn moeder uiteraard 😉

Ik schreef over hoe goed hij er, omwille van goeie testen en groeiend zelfvertrouwen, voor stond voor zijn examens. Zijn grote doel was (en is) eerste zit. Die grote vakantie zonder zorgen, zonder studieboeken. Dat is waar hij zo 300% voor gaat en dat was (en is) nog steeds mogelijk. Tot die mail. Die beslissing leek de mogelijkheid op slagen helemaal onderuit te halen. Het leek Joran helemaal onderuit te halen. Ook daar schreef ik over. Over hoe zo’n beslissing die midden in de examens op een koele, zakelijke manier wordt meegedeeld, overkomt op een hardwerkende, correcte student: “Al jouw resultaten van keihard werken worden koelweg ongeldig verklaard. Een beslissing die al die inspanningen in één veeg van tafel veegt. Het is niets waard. Jouw inzet is niets waard.” Dat is wat je dan voelt. Zo komt de boodschap bij een keihard werkende student over. Een beslissing die wellicht vooral hen treft die ze niet moeten treffen… Een beslissing die onze zoon in één klap weer naar september-oktober kan brengen. We voelen als ouders onmiddellijk die angst. Ook daarover schrijf ik.

Ik laat de brief nalezen door Paul en haal er nog enkele oordelen aan het adres van de universiteit en frauderende studenten uit. Ik vraag Joran of het oke is dat ik een brief stuur. Het is oke, ook al weet hij niet wat ik heb geschreven en vraagt hij er ook niet naar. Hij heeft twee dagen later examen en probeert zijn focus daar op te houden. Ik vermoed dat hij deze aanpak en acties van onze kant ervaart als een gezien en erkend worden in zijn gevoel, in zijn onmacht, in zijn verdriet op dat moment.

Ik stuur de brief en vraag met aandrang deze te lezen en me op vrijdag te bellen. Dat gebeurt ook. De hoofdprof en voorzitter van de examencommissie belt me op. En wat ik voel is openheid, begrip, menselijkheid, empathie en tijd. Ze geeft me alle tijd, ondanks haar wellicht zeer drukke agenda. Ook de emoties die het even van me overnemen mochten er zijn. Ze laat me alles vertellen en laat me alles vragen. Ze gaat niet in een verantwoording of verdediging. Ze duidt wel waarom ze vanuit hun kant en perspectief echt niet anders konden dan deze beslissing te nemen, waardoor ik en ook Joran ook inleving kunnen voelen in hun kant. Ik voel ook hoe ze ervan wakker ligt en beseft welke impact dit heeft op ‘onschuldige’ studenten, hoe ze oprecht begaan is met Joran zijn mentaal-emotioneel welzijn en daar ook heel expliciet naar vraagt. Hoe ze ook Joran toespreekt, ook al zegt hij niets terug omdat emoties hem op dat moment over-man-nen (ik word me plots bewust van de diepere laag en betekenis van dit woord).

Een gesprek waarbij we in verbinding gaan in plaats van in gevecht. Een gesprek die gaat over wat we nodig hebben, en dat gaat verder en dieper dan gelijk krijgen. Het gaat over gezien worden. En dat gebeurde ook.

We kamen ertoe dat Joran nu het meest baat heeft bij een sfeer van sereniteit, vertrouwen en ondersteuning. Aan een strijd om gelijk heeft hij nu niets. Op het einde zei de prof zelfs zelf dat we nadien ook nog altijd beroep kunnen aantekenen mocht blijken dat deze beslissing een heel duidelijk negatieve impact heeft gehad op zijn resultaten. Hoe sterk is dat, dat ze dat zelf aangaf. We gaan ervan uit dat we geen beroep op in beroep gaan (welke betekenis zit er eigenlijk achter deze woorden?) hoeven te doen.

Het voelt bijna verbazingwekkend hoe sterk de positieve impact is van het schrijven van de brief en het daaropvolgende gesprek. Dit terwijl de realiteit nog altijd dezelfde is. Alle goeie resultaten zijn nog steeds ongeldig. Joran zijn examenperiode is ook nog steeds met een week verlengd. Hij moet nog steeds een volledig vak waarvoor hij reeds geslaagd was opnieuw studeren en opnieuw examen afleggen. Hij moet nog steeds twee punten extra halen voor elk examen om te slagen. Da’s echt niet min in de (gevoelige) mentaal-emotionele beleving van een student die al zo lang alles geeft. En toch merk ik een onverwachte stabiliteit en een rust bij Joran. Ik was echt zo bang dat het hem helemaal onderuit zou halen, maar dat doet het niet. Op een bepaald moment leek ik meer aangedaan dan hij. En ik geloof echt dat het gezien en gehoord worden in zijn weg en zijn inspanningen hier een zeer grote, cruciale rol in spelen. Vanuit deze erkenning kan er ook erkenning komen voor de beslissing, van hieruit komt de acceptatie van de situatie en van hieruit terug de rust en het vertrouwen. Dat is wat Joran nodig heeft om de verdere examenperiode zo goed als mogelijk door te komen.

Gezien, erkend en gehoord worden. Een cruciale betekenis in het persoonlijke leven van een student en zijn ouders. Een heel intense gebeurtenis die ten opzichte van de wereldproblematieken ‘niets’ voorstelt en makkelijk te relativeren zou moeten zijn. En toch geloof ik dat hier ook de kern van de oplossing zit voor veel van die ‘ingeslagen wereldbommen’. De kern van de oplossing is menselijke verbinding. Menselijke verbinding om al die ingeslagen bommen te ontmijnen in plaats verdeeldheid creëren die de bommen doen ontploffen. Zou dat het tegengif voor de giftige ‘verdeel en heers’ politiek kunnen betekenen?

 

 

Onmenselijkheid is wat zovelen nu op veel verschillende terreinen ervaren en menselijkheid is in eerste instantie wat nodig is. Dat kan geen anderhalve meter of geen vaccin bieden.

Grote dank voor uw menselijkheid professor. Dat kan geen advocaat of rechtszaak bieden.

En trouwens, Joran zijn examen deze ochtend is ‘ca va’ geweest. En als Joran ‘ca va’ zegt, dan horen wij dat als ‘goed’, misschien zelfs ‘zeer goed’. Aan zelfoverschatting zal hij zich ook nooit ‘bezondigen’ (of dat een kwaliteit is of niet laat ik in het midden 🙂 )

Barbele

Verbindende vooruitzichten

vrijdag 12 juni | Webinar onderneem je leven | 10u-11u | Gratis

Facebook Logo Logo Image

Bedenksels (18)

  • Anneke says:

    Prachtig geschreven, deze brief heeft wonderen verricht voor jullie allen maar waarschijnlijk ook iets in beweging gezet naar de examencommissie toe. Het positieve ( vooral de rust en het begrip) dat hieruit is voortgekomen heb je alweer te danken Barbele aan je wijs, liefdevol rustig reageren! Inderdaad is in verbinding gaan i.p.v. in gevecht van heel groot belang.
    Tegen iets vechten brengt niet de juiste oplossing, integendeel.kent weinig of geen goeie afloop.
    Vind het natuurlijk heel spijtig voor Joran dat hij als eerlijke, goeie student mee moet opdraaien met de slechte.
    Je hebt dus in alle rust gekozen voor menselijke communicatie. Proficiat Barbele want kalm blijven als ouder in deze moeilijke, pijnlijke situatie moet niet gemakkelijk zijn. Toch alweer een grote leerrijke les voor ons allen om een voorbeeld hieraan te nemen. En ook een dikke proficiat voor jullie als ouder, want je kind zo’n veilig, warm gevoel kunnen meegeven, is een super groot geschenk. Ik wens Joran vooral heel veel succes toe en wens hem alvast een vakantie zonder boeken. Lieve groetjes

  • Pascale says:

    Dag Barbele,
    Prachtige illustratie van de Kracht van Openheid en Schrijven ingezet ter bevordering van Constructieve Communicatie en Erkenning. De ‘ambetantigheid’ blijft hetzelfde, maar de impact ervan is ongetwijfeld door jullie Steun en Tussen-komst als ouders in de hoop gezien en gehoord te worden, in positieve zin gekenterd.
    Onvoorwaardelijke Steun, zo helend en krachtgevend bij obstakels in ‘t leven! Het maakt de weg open voor Slagen. Deugddoend te mogen lezen dat jullie Menselijkheid als Antwoord mochten tegenkomen en dat deze pijnlijke beslissing – ‘collectieve straf’ per manier van spreken – gekaderd werd. De ingeslagen bom kreeg de kans om een reis te maken op zichzelf – een ontmijningsreis : geen opkroppen, geen ‘gal’ uitspuwen maar via schrift rustig, geordend en met concrete vraag naar antwoord verbinding maken met het netwerk van de unif als instelling. Om van aldaar uit, na een eerste rustige lezing bij ontvangst en vermoedelijk geraakt worden, jullie via telefonische verbinding menselijk te ontmoeten. Menselijke verbinding, oh-live. Vertel en schrijf zelf zeker nog wel een keertje verder zo van bominslagen en daaruit volgende reizen. Maar nu wens ik jullie alle Kracht vooruit toe! Slagen in eerste zit, in jullie context echt mogelijk dat dit lukt!
    SAMEN VOOR MEER MENSELIJKHEID-groeten, Pascale X
    P.S. Onze oudste dochter en tevens leeftijdsgenote van je zoon Joran, is hier ook met ongelooflijke passie en gedrevenheid, weliswaar in een andere gekozen richting (Goesting) voluit voor de eerste zit aan het gaan. Bewonderenswaardig … die inzet van kinderen, jong volwassenen, zeker nu digitaal alles ‘bol-werken’, ‘menselijk on-line’ zijn, … Ze vernam eveneens die harde beslissing donderdag via humaniora vrienden lot-genoten …
    P.S. Mooi en deugddoend te mogen lezen dat over-man-d of over-vrouw-d worden door emotie echt menselijk is en dus 300% ok is in omgaan met moeilijke dingen. Geloven in de Kracht van Kwetsbaarheid hé …
    P.S. Altijd fijn te kunnen aanvinken ‘Ik ben geen robot’ … Geweldig toch, mogen en kunnen MENS ZIJN en daarin groeien … Ik ga alvast voor de verspreiding van het ‘MEER MENS ZIJN-virus’!

  • Aline says:

    Barbele,

    Zo mooi hoe jullie als gezin elk obstakel als een leerkans aangrijpen!!!!
    Heel veel goede moed voor Joran!!

    Groetjes!!
    Aline

  • Liesbeth says:

    Mooi…emotie even ont-roerd en dan komt de kern naar boven. Net zoals je een klopper om in een saus te roeren
    eruit haalt. Dan komt de stilte… Hoe harder je klopt in de saus, hoe dieper de kern naar beneden gaat.
    Zo belangrijk “dat gehoord worden”! En zie, dan komt de rust terug en de moed om door te gaan.
    Knap, dapper een zo waarde-volle er(aan)varing voor en door het leven, ondanks de tegenslag.
    Geweldig hoe je dit doet Barbele!
    Veel succes Joran!

  • Linda says:

    Hartelijk dank om dit te delen. Ik lees elke mail van jou met veel belangstelling, maar deze raakte me bijzonder.

    Zo zou het altijd moeten gaan: in gesprek gaan en vragen naar het hoe en waarom, in plaats van meteen in de aanval te gaan en te (ver)oordelen.

    Ik wens Joran alvast veel succes in zijn eerste zit!

  • ann brasseur says:

    Ik vind het fantastisch hoe jullie reageren. Ik dacht onmiddelliji aan Joran toen ii dit vernam
    Hopend dat dit ca va werkelijk goed is en Joran verder zijn examenperiode kan doorstaan op een veilige manier en met veel moed

    Proficiat voor deze actie

  • Sofia says:

    Krachtig en mooi.

  • christine says:

    aandoenlijk mooi……
    Joran heeft geluk met ouders zoals jullie !

  • Katrien says:

    Wat een mooie verbindende boodschap. Zo knap om op zo’n manier te communiceren en erkenning te mogen ervaren. We duimen voor jou, Joran!!!

  • Michel says:

    Of hoe overleg, redelijkheid en milde controle van de emoties tot de verbeelding spreken van mensen die open staan voor de ‘ander’… sterk verhaal aan weerszijden. Dank voor het delen en voor Joram het allerbeste.
    Michel

  • Katrien says:

    Heel moedig en mooi.
    Prachtig dat menselijkheid er is….
    We duimen vr Joran👌

  • no naudts says:

    PRACHTIG!

  • Ann Houtman says:

    Beste buren, je blog eiste onze volledige aandacht. We wensen Joran heel veel succes met zijn examens.

  • Annick Claeys says:

    Prachtige blog Barbele, het heeft me helemaal meegenomen, echt waar

  • iele steen says:

    Jouw open en eerlijke kijk, om in een uitdaging de emoties te voelen, te zien en te delen.
    Een ware oproep voor menselijke verbinding en écht luisteren… zoveel krachtiger dan “gelijk halen”. 🙏 Barbele❤️

  • Jo Brasseur says:

    Goed gedaan ! Joran succes met de examens. Wij opa en ik hopen van ganser harte dat je de eerste zit haalt, Je verdient het jongen.

  • Filip T says:

    Super geschreven – enerzijds actie genomen en je niet laten doen maar anderzijds ook de andere kant aan het woord laten en samen verbinding zoeken. Vergt misschien aanvankelijk wat (zelf-)discipline maar is veel duurzamer dan gal spuwen (dat misschien aanvankelijk meer oplucht maar achteraf alleen maar de situatie verergert).

  • de pelsemaeker Johan says:

    mooie blog, Barbele…en een heel fijne ouder-kind reactie in het omgaan met ‘onmogelijke’ mails. Hoe waardevol is dat voor Joran zijn verdere ontwikkeling als student, dat hij zich door zijn thuis zo omgeven, begrepen, aanvaard, …mag weten zodat hij zijn gevoelens als student daarbij niet hoeft te verbergen. Die openheid in jullie gezin is een prachtig voorbeeld hoe we kunnen omgaan met de teleurstellingen van het leven. Daar komt iedereen vroeg of laat, door welke onverwachte wending van het leven ook, mee in contact. Het getuigt van enorme levenswijsheid om juist te kunnen inschatten wat er van binnen in elk mensenhart speelt, om de juiste richting te kunnen bepalen. Strijden heeft geen zin, in beroep gaan ook niet, het vertraagt alleen maar de oplossing van het probleem…en om het met een versje uit de psalmen te zeggen : “leer ons zo onze dagen te tellen, dat we een wijs hart bekomen ” …Ik ben al zeer benieuwd naar de uitslag van Joran zijn eerste jaar, en wens hem alvast een bijzonder deugddoende vakantie toe…een hartelijke groet , Johan

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer