Logo Image

Gevangen in zelfstandigheid

01.03.2019

Wie me al langer kent en volgt weet dat ik uit een groot gezin kom. Ik ben de oudste uit een gezin met negen kinderen. En ook in dat gezin is er heel wat beweging op vlak van keuzes die elk van ons maakt. Ik ervaar het als een heel groot cadeau dat onze ouders ons allemaal vrij laten in onze keuzes, dat ze niemand van ons ooit in een richting hebben geduwd, dat ze nooit een oordeel hebben op onze keuzes én dat ze nooit ‘zie-je-wel-ik-had-het-je-toch-gezegd’-uitspraken hebben gedaan wanneer blijkt dat bepaalde keuzes achteraf niet ‘de juiste’ bleken te zijn. Integendeel zelfs, dan ervaren we misschien nog de meeste steun en onvoorwaardelijkheid.

Zo ervaarde ook mijn broer Willem. Nadat ik 7,5 jaar geleden mijn zekerheid (oa onder de vorm van mijn vaste benoeming als docente aan de Hogeschool) losliet om mijn hart te volgen als zelfstandige ondernemer, kozen er nog verschillende broers en zussen de weg van zelfstandigheid. Mijn broer Janklaas nam de apotheek van mijn vader over en in de loop van het laatste half jaar kozen  ook Johanna, Servaas en Willem voor de weg als zelfstandige. Johanna bouwt aan een bedrijf binnen de artificiële intelligentie, Servaas is  een fit20 studio opgestart en Willem startte al zelfstandig metser. De weg van beslissing tot uitvoering is bij elk van ons zeer snel gegaan. Een familietrekje? Eens we ons gedachten op iets gezet hebben, gaan we er helemaal voor.

Zo ook Willem. Trots toonde hij ons zijn visitekaartjes en zijn nieuwe camionette werd besteld. Hij startte met goesting en ambitie. Maar al na enkele weken begon de stress toe te slaan bij Willem. Niet omwille van het werk en werken op zich, maar wel omwille van alles wat er als zelfstandige in de bouw bovenop komt kijken. Administratie, planning, afspraken die niet nagekomen worden, afhankelijkheid van anderen, betalingen, investeringen, boekhouding….Ook de impact van de ‘harde wereld van de bouw’ was voor zijn persoonlijkheid niet evident. Al na enkele weken voelde Willem, een jonge gezonde gast van 32 jaar, al wat die stress met zijn gezondheid deed. Hij liet steken vallen, wist heel eenvoudige dingen niet meer, kon niet meer slapen, zijn huishouden liet hij voor wat het was…

Een kleine twee weken geleden belde hij op zondagochtend naar mijn ouders. ‘Het gaat niet meer in mijn hoofd’, waarop mijn ouders er onmiddellijk naartoe zijn gegaan en hij het hen gezegd heeft dat hij het niet meer zag zitten. Een grote stap, zeker als ‘gesloten boek’, zoals wel meer van mijn broers en zussen. Een heel belangrijke en cruciale stap. Want ‘ik was de weg van Egidius aan het gaan’ besefte hij, wat hij ook uitsprak. Egidius, die geen nee kon zeggen. Egidius, onze overleden broer…

In dit korte proces heeft Willem veel geleerd. Hij heeft geleerd dat hij moet kiezen voor zichzelf. Dat hij zich niet moet aantrekken wat anderen denken. Dat hij niet mag leven in functie van anderen. Dat ‘ja zeggen tegen een ander vanuit nee tegen zichzelf’ zeer stresserend en destructief is. …

In dit korte proces heeft Willem gezien en geleerd dat zelfstandig zijn voor hem veel meer gelijk staat aan een beperking van vrijheid dan aan meer vrijheid. Hij besefte hoe goed hij het heeft bij Bjorn, zijn baas. Hij besefte hoeveel het waard is voor hem om thuis te komen en zijn werk ’s avonds te kunnen en mogen loslaten.  Hij doet nu terug zijn goesting, want zijn werk doet hij nog steeds heel graag. En na deze ervaring zelfs met nog meer goesting.

Ja Willem werkt terug bij  Bjorn, die hem met open armen terug heeft ontvangen. Hij is content dat hij zijn goeie, trouwe werkkracht terug heeft. Maar toch, chapeau Bjorn. Hoe ook jij Willem zijn keuze om als zelfstandige te starten hebt gerespecteerd, ook al kwam dat jou wellicht niet goed uit. Hoe je hem zelfs hebt ondersteund hierin. Hoe je hem niet hebt gewaarschuwd voor wat dat wel allemaal inhoudt. Hoe je hem die weg gunde. En chapeau ook voor de manier waarop je hem terug verwelkomt, zonder een ‘zie je ’t wel’-houding. Ik vind dat helemaal niet evident, en voel me er ook als zus van Willem, dankbaar voor. Merci Bjorn (trouwens een klasgenoot van mij van in de lagere school 😊 ).

Was dit dan een verkeerde keuze van Willem? In mijn beleving helemaal niet. Willem heeft zichzelf beter leren kennen. Hij heeft geleerd wat stress met je doet. Hij heeft geleerd om nee te zeggen tegen een ander en tegen iets anders vanuit ja tegen zichzelf.

Vorige week zondag zijn mijn moeder, mijn zus Johanna en ik Willem zijn huisje gaan kuisen. Onder het goedkeurend oog van mijn vader 😉 Ook dat is iets wat ik thuis geleerd heb. Als iemand het moeilijk had, zei mijn moeder niet ‘Als ik iets kan doen, moet je maar roepen’. Nee, als iemand het moeilijk had, stapte ze in haar auto, al dan niet gevuld met kuisgerief of eten en ging ze er gewoon naartoe om te kuisen, eten te brengen of er gewoon te zijn.

Op een halve dag had Willem zijn hele huis een goeie beurt gekregen. Klaar voor een nieuwe, frisse start, in zijn huis en in zijn hoofd. Daarna nog samen iets gaan eten. Wat kan samen kuisen in een ander zijn huis deugddoend zijn.

Hoe zit ‘t bij jou?

Doe jij jouw goesting? …. Met goesting?

Bieden jouw werk en leefcontext jou wat jij nodig hebt? Vrijheid, onafhankelijkheid, plezier, voldoening, … Of net niet? Of niet helemaal?

Durf je je de vraag stellen? Durf je er eens bij neer te zitten? Durf je ernaar te kijken?

Wat doe je met je conclusie?

Hoe zit ‘t? Comfortabel of ongemakkelijk?

 

 

Barbele

Schone vooruitzichten, take a seat om te ontdekken hoe het werkelijk zit bij jou 😉

 

 

Facebook Logo Logo Image

Laat hier een bedenksel, ervaring,… achter Francine Cancel Reply



Bedenksels (7)

  • Ann Catteau says:

    Wat een mooi, ontroerend en liefdevol relaas. Blij dat ik mag meelezen…

    Ann

  • Anneke says:

    Ja Barbele, zoals hieronder wordt gezegd, een blog om kippenvel van te krijgen, ook ééntje naar mijn hart.!
    Zo mooi, zo warm, zo hartelijk verwoord. Een en al eerlijkheid en openheid alweer.
    Wat me vele jaren geleden echt is bijgebleven bij één van de eerste kennismaking met jou is, dat je verwoordde dat je mooiste geschenk dat je thuis had meegekregen was DAT JE STEEDS JEZELF HEBT MOGEN ZIJN. Geen oordelen, geen beoordelingen , niet met een verwijtende vinger klaarstaan, maar je eigen weg mogen uitzoeken en steeds de steun van je ouders mogen voelen, dat is inderdaad het prachtigste cadeau dat een mens kan krijgen, en nooit de woorden “zie-je-wel-ik-had -het- jou-toch-gezegd” hebben uitgesproken. Ook ikzelf heb niet steeds die sterkte om die woorden NIET uit te spreken. Maar deze mail zal er mij wel aan herinneren als ik ze nog eens uitspreek. Bedankt om er mij aan te herinneren Barbele!!!
    Dus een dikke proficiat op de 1ste plaats aan je ouders, want weten dat je als kind, volwassene steeds met ALLES, bij je ouders terecht kunt is voor mij het aller, aller mooiste cadeau!!
    Ook voor je broer Willem een dikke proficiat dat hij opnieuw durft kiezen voor ZICHZELF en opnieuw met volle goesting zijn goesting zal kunnen doen.
    Veel succes gewenst en alweer BEDANKT voor deze OH ZO WIJZE BLOG.

  • Liesbeth says:

    Dank uwel voor het verhaal.Dit haalt voor mij druk van de ketel.Ik ben een beginnende starter naar zelfstandigheid,onder begeleiding van starterslabo.In mijn hoofd krijg ik het nog niet allemaal geordend en waar het om draait lijkt op de achtergrond te komen.Nu zie ik weer duidelijk dat ik altijd een keuze heb en dat niets ondernemen veeel erger is dan een steek laten vallen.Groeien doen we onderweg…

  • Pascale says:

    Dag Barbele. Wat werd mijn hart deze morgen vroeg vervuld van vreugde bij het lezen van je nieuwe schrijfsel … Een BIJOUKE van een verhaal, eentje naar mijn hart, ja … een kippenvelmomentje. De schoenen van Pascale (weliswaar met Pascale erbij, gelukkig maar!) waren al even onderweg, maar nu met ‘Willem Vermandere’ op de achtergrond, van West- naar Oostvlaamse huiskamer, grijp ik mijn kans om mijn eerste complimentje ‘SCHOON OM VOOR MEKAAR IN DE BRES TE SPRINGEN!’ over te maken aan familie Kindt, Bjorn en … het meest nog aan je broer Willem zelf. Een sprong gewaagd, een ervaring met ‘vallen en opstaan’ om nu met nog meer goesting te mogen en kunnen de eigen goesting doen! Van een SUCCES gesproken … Ja, het geeft me veel goesting om meteen op ‘schrijfdagen’ te vertrekken en te vertellen over een geweldig persoon in mijn leven ‘DAT KOMT ZO VOOR MEKAAR!’, iemand die steeds belangeloos paraat heeft gestaan voor anderen, een plotse ‘ding dong’ aan de deur, waar de nood hoog was. Ze is nu 86 jaar en ik noem graag bij deze toch al haar naam … mijn allerliefste ‘Tante Yolande’. Dat je blog van vandaag velen mag inspireren om zowel de hand omhoog te steken als het echt niet goed gaat als ook de hand uit te reiken om te mogen en kunnen helpen waar nodig en dit alles zonder enig oordeel. Meestal schuilt er achter een ‘rommelig’ huis van iemand een verhaal, het behoeft geen enkel commentaar, want voor we het goed en wel beseffen, ‘overleven’ we zelf in onze eigen ‘rommel’. Grote kuis, ik begin alvast met mezelf … Als ouder er ook zo lang mogelijk en zo goed mogelijk kunnen zijn voor je kinderen, de ruggengraat … verbindend. Hartelijke groet x

  • Francine says:

    Mooi!!
    Mekaar kunnen loslaten als het erom vraagt en toch steeds dat mooie gevoel mogen ervaren dat we er zijn voor elkaar👍

  • Luc says:

    gewoon knap ! de keuze, de weg terug, de ondersteuning,…de rust terug gevonden…eigen weg terug gevonden…dat noemen we ‘je leven ondernemen’ hé 🙂

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer