Logo Image

Het reptiel in Barbele

03.06.2015

Vorige week vrijdag ontving ik een groep mensen om in de diepte van onze persoonlijkheid te duiken. De avond ervoor begeleidde ik nog een groep. Het was een intense sessie. Na middernacht ging ik slapen met het vooruitzicht dat ik ’s morgens vroeg zou opstaan om alles nog in orde te brengen om de nieuwe groep te ontvangen. Het vooruitzicht dat er op vrijdagavond nog afspraken gepland stonden tot ’s avonds laat en dat de trein zaterdagmorgen al om 5u57 vertrekt richting Lommel voor opleiding, zal me wellicht wat onrustig doen slapen hebben die nacht.

Vrijdagmorgen sta ik vol goede moed op met ‘zin in mijn dag’. Normaalgezien ontbijt ik elke ochtend rustig met de kinderen. Daar sta ik op , dat is het meest kwaliteitsvolle moment van de dag met hen. Die vrijdagochtend moest er nog teveel gedaan worden. Zaal klaar zetten, mapjes maken, tapijt stofzuigen, achter pastabuffet rijden, mijn ‘enneagramopstelling’ uitzetten, ….  Dit alles moest gebeuren voor 8u30. Hierbovenop lag ons huis er als een ‘stort’ bij.  Ik begon kordaat maar rustig aan alle te vervullen taken. Ik vroeg één van de kinderen om de vaatwas te legen, …. ik vroeg het 3 keer … het gebeurde niet. Ik begon zenuwachtiger te handelen,…. de onrust in mij begon te groeien…. En plots was het mij te veel! Mijn reptielenbrein (=overlevingsbrein) kreeg alle ruimte en ik schoot ongelooflijk uit. Mijn kinderen kregen de volle lading! ‘Zien jullie dat dan niet dat ik wat hulp kan gebruiken?’ ‘ En zijn wij alleen maar goed om….?’ ‘ …. Je kon mij wellicht horen tot het einde van de straat, maar het kon me niets schelen. Ik vond het hun schuld! Ik vond dat ze zelf moesten vragen of ze iets voor me konden doen. En ik vond al zeker dat ze moesten ‘springen’ om mij te helpen als ik het hen vroeg!

De kinderen schrokken, ze zijn dat (gelukkig) niet gewoon van mij. … En ik bleef maar doorgaan. Met veel allure veegde ik al hun (!) kruimels en cornflakes weg. De stoelen vlogen tegen de kast. Minne was intussen al naar boven gevlucht. Terwijl ik al ‘hun vuiligheid’ aan het opkuisen ben, stoot ik keihard met mijn hoofd tegen een openstaande kast. Ik roep en tier, het deed echt pijn. Die kast stond trouwens open omdat de kinderen intussen braaf en stil de vaatwas aan het legen waren. ‘Gaat het mama?’ vraagt  Josse bezorgd en voorzichtig. ‘Nee, het gaat niet!’ bulder ik ‘en het is jullie schuld dat ik met mijn hoofd tegen die kast zit!’

Het reptiel in mij gaat met harde tred naar ‘de bouw, Mens Sana’ (gelegen naast ons huis). Onderweg besef ik met een deel van mijn hersenen heel goed dat ik volledig in mijn stressresponsen zit. Ik besef heel goed dat ik het ben en dat het over mij gaat. Maar het gebeurt gewoon en ik laat het gebeuren. Ik heb geen zin om mezelf tot rust te brengen. Ik begin  alles in orde te brengen in Mens Sana. Ik blijf kwaad op mijn kinderen. ‘Zullen ze nu echt nog niet eens komen vragen of ze iets kunnen doen?’ Nee, dus,… enkel Annabel. Ze haalt de grote stofzuiger en stofzuigt mijn tapijt in de inkom.’ ’t Is verdorie nog jullie kleinste zus die mij helpt’ foeter ik in mezelf tegen de andere 4. Zullen ze nu echt niet komen?

Ik stuif terug in huis. Het is Seppe, op dat moment de enige in mijn gezichtsveld, die de lading vangt. Joran en Josse hebben zich intussen ook ‘in veiligheid’ gebracht voor dat razende ‘gevaar’ in huis. Ik gooi de stofzuiger op de grond en roep ‘zien jullie dat dan niet?’ ‘Kunnen jullie echt nog altijd niet komen vragen of je iets kan doen voor mij?’

Ik ga naar buiten, sla de deur dicht en rijd weg om de pastaschotel. Annabel doet de deur nog vlug open en ‘gooit’ me nog een zoentje. Ik gooi er eentje terug. De andere kinderen zullen ‘zonder zoentje’ van hun mama naar school gaan.

Ik kom wat tot rust in de auto. Toch blijf ik kwaad. Ik blijf vinden dat ze mij uit zichzelf moesten helpen. Ik had geen spijt van mijn geroep en gedoe. Ik vond het nog steeds terecht. Die buil op mijn hoofd doet echt wel pijn en zindert serieus na.

Tegen 8u45 is alles in orde en kan ik in alle rust mijn gasten ontvangen. Ze zullen niets aan mij gezien hebben. Ik heb het ook niet meer gevoeld de rest van de dag. Het werd een heel mooie, verrijkende, deugddoende dag.

’s Avonds zie ik de kinderen nog even. ‘Had de stressconsulent een beetje stress vanmorgen?’ probeert Seppe voorzichtig. Ik kan het verdragen. ‘Je mag hier ook eens een blog over schrijven, mama!’ Bij deze Seppe….

De volgende dag vroeg weg voor opleiding en als ik ’s avonds thuis kom vraagt Paul, mijn man, voorzichtig ‘Wat was dat allemaal gisteren?’… Paul was kwaad geweest op de kinderen. Er zat namelijk een grote barst in onze grote glazen wand in huis. Hij moest weten wie dat gedaan had. Seppe wist papa te vertellen dat het mama was geweest. Ik ga kijken,…. Ja, ik zal het geweest zijn, … toen het reptiel in mij de stofzuiger op de grond, en blijkbaar ook tegen onze dure, chique glazen wand, gegooid had. De kinderen hebben al zoveel gehoord dat ze niet meer mogen voetballen, knikkeren of duwen tegen die wand. Ik was al vaker verbaasd dat die glazen wand al meer dan 8 jaar stand houdt. De barst zal me blijvend herinneren aan mijn ‘uit-barst-ing’,…. en mijn huisgenoten ook 🙂

Ben ik hier trots op? Nee. Heb ik hier spijt van? Nee. Is het de schuld van mijn kinderen? Nee. Is het de schuld van mij? Nee…..

Onder ‘overlevingsstress’ handel je reflexmatig, het gebeurt gewoon. Ik heb gewoon informatie gekregen. Ik heb de informatie gekregen dat ik teveel hooi op mijn vork aan het nemen ben. Ik heb de informatie gekregen dat ik meer ruimte moet inbouwen in mijn agenda. Ik heb de informatie gekregen dat ik niet kan blijven werken van ’s morgens vroeg, tot ‘ s avonds laat, vaak zonder pauze. Dus dankjewel reptiel in mij dat je me dat getoond hebt.

Het gaat niet om wat we doen of wat er gebeurt. Het gaat erom wat we daarmee doen!

De vakantie zal mooi op tijd komen. Tijd om alles eens ‘op orde’ te krijgen in mijn hoofd. Tijd om prioriteiten te stellen. Tijd om mezelf prioritair te stellen. En van hieruit zal ik mijn mooie werk kunnen blijven doen. Slechts van hieruit zal ik kwaliteit kunnen blijven leveren.  Slechts door er te zijn voor mezelf, kan ik er zijn voor anderen. En tegelijkertijd weet ik ook dat het uitbouwen van een zaak gepaard gaat met ‘hard’ werken in de beginjaren. Maar gezien ik het zo graag doe, ervaar ik dat niet als ‘hard werken’. En lange tijd is dat ‘hard werken’ ook helemaal ok, zowel voor mij als voor mijn gezin. Maar nu is het er duidelijk een beetje over. Kwestie van de informatie die je leven je geeft in de ogen te kijken en ernaar te handelen.

Mijn ervaring  heeft me ook weer geleerd – en je leert enkel uit ervaring !- wat stress met je doet. Het heeft me vooral geleerd mijn verantwoordelijkheid tov mezelf op te nemen. Mijn ervaring kan de kracht van mijn begeleidingen alleen maar versterken.

Herken en erken ook jij het reptiel in jou? Of toch deels? … Wil je beter begrijpen wat stress met je doet? Wil je inzicht krijgen in de invloed van stress op je denken, je voelen en je gedrag? Wil je van hieruit weten hoe je je stressbelastbaarheid kan verhogen? Wil je de kracht en positieve kant van stress leren kennen? Lees er alles over in mijn boek ‘Leven is simpel, maar niet altijd gemakkelijk.

Hoe meer inzicht je hebt in stress factoren, hoe meer MACHT je hebt om er iets aan te doen.

 Intussen stressvrije groet 🙂

Barbele

Ontvang je mijn nieuwste blogs graag als eerste in je mailbox? Registreer je dan hier. Als dit niet waardevol of inspirerend blijkt voor jou, kan je je uiteraard ook altijd terug uitschrijven. 

Facebook Logo Logo Image

Laat hier een bedenksel, ervaring,… achter Barbele Cancel Reply



Bedenksels (20)

  • Katrin says:

    Zooo herkenbaar!!
    Jammer genoeg zijn hier thuis al meerdere aandenken aan mijn “woede-uitbarstingen”….

  • Birgit says:

    Barbele, ik heb je al gezegd “ik ben fan”. Ik wist al langer dat jij niet iemand bent die verkondigt DE manier van opvoeden te weten. Ik ben blij dat je deze ervaring deelt via uw blog… zodat anderen het ook beseffen. Je helpt de mensen met tips en een leidraad, maar uiteindelijk moeten we het zelf doen. En ja, het is oké om eens uit te barsten en de schuld op iedereen behalve op jezelf te steken. Enne ik hoorde je alvast niet tot hier…(zo’n 200m verder) Birgit

    • Barbele says:

      Dé manier bestaat inderdaad niet Birgit. En we zijn allemaal mensen met menselijke gedragingen. Ook ik… We kunnen via inzichten en leidraden inderdaad wel blijven werken aan onszelf en onze verantwoordelijkheid tov onszelf nemen. En toch ook wat opgelucht dat mijn razernij niet tot bij jullie te horen was 😉

  • Muriel says:

    Zoooo herkenbaar

  • Jos says:

    Herkenbaar maar menselijk. Als je zelf al beseft dat het tijd wordt voor jezelf dan is dat goed. Sommigen herkennen het nooit en blijven doordoen tot ze volledig instorten en dan gebeuren en soms domme dingen die veel erger zijn dan eens serieus uitvliegen. Zo ben ik begonnen met sporten, een prima uitlaatklep en goed om je hoofd eens helemaal leeg te maken. Kan toch zo’n deugd doen. Gr jos

    • Barbele says:

      Bewegen is inderdaad een heel goede stressregulator Jos. Zo maak je je hoofd leeg en werk je de opgehoopte stress-adrenaline er uit. Blijven doen dus!

  • Anoniem says:

    Barbele, Volg je blog al een tijdje, je schrijft vaak pakkende stukken. Ik krijg tranen in mijn ogen van zoveel eerlijkheid en openheid over jezelf. Het is erg herkenbaar en doet me denken aan sommige momenten die ik zelf meemaak met de kinderen/mensen om me heen. Het reptiel is inderdaad reflexmatig, je kan er nog zoveel over palaberen, of werken aan jezelf, als je ‘geefbron’ (zo noem ik mijn energie) even op is, dan treedt het reptiel in werking. Als waarschuwing, als signaal. Een goede uitlaatklep is voor mij vaak een oplossing, zo ga ik fietsen met mijn lievelingsmuziek, of dansen, soms neem ik een boksbal om even de frustratie eruit te boksen. Creatief bezig zijn kan mij ook heel erg terug dicht bij mezelf brengen, zingen, tekenen, … Maar dan moet ik mezelf nauwgezet observeren, zodat ik het kan voorkomen, dat vraagt concentratie en aandacht, waar je niet altijd tijd voor hebt.. Jezelf hiervoor veroordelen is inderdaad niet de oplossing, dit wordt weinig geaccepteerd is onze samenleving. Een samenleving waar veel moet, veel oordeel is. Waar je steeds sorry moet zeggen, beleefd zijn,… De balans is vaak zoek. Ik vind het zo verfrissend dat jij een andere visie hebt. Dat jij begrip en liefde hebt, voor jezelf en voor anderen. Dankje hiervoor! Ik stuur je dit bericht liever privé, want ik hou er niet zo van om publiekelijk met een reactie op internet te staan. Toch wilde ik je het graag zeggen. Veel succes nog met je bedrijf, ik vind het erg boeiend wat je doet! Warme groeten,

    • Barbele says:

      Dank je wel voor je (anonieme) schrijfsel. Onder stress handel je inderdaad reflexmatig en ben je op een manier zelfs niet verantwoordelijk voor je doen en laten op dat moment, het reptiel neemt het letterlijk van je over. Ze noemen dat ook wel ‘ontoerekeningsvatbaar’ Mildheid is hier inderdaad op zijn plaats. En zorgen dat je je reptiel steeds sneller herkent en leert te ‘temmen’. En inderdaad : je kan niet geven uit je eigen tekort. Dan is het tijd om je reserves eerst terug aan te vullen.

  • Inge says:

    Zooooooo blij dat je dit deelt en dat ook jou dit eens overkomt Oef, nu weet ik zeker dat ik normaal ben hahaha. Ik volgde het traject ‘op weg naar rust’ reeds en haal er nog elke dag energie en tips uit!! Het is inderdaad absoluut niet makkelijk om IN het stressmoment het reptiel in zijn kooi te houden. Als er bij ons eens een grote draak verschijnt dan praat ik hierover nadien ook wel. Het hoe en wat en ze kennen hun moeke al. Bedankt Barbele voor deze herkenbare en diepmenselijke blog. En effectief, zelf ook al gemerkt dat bewegen wonderen doet met je hoofd!!! Hopelijk kan je dit weekend wat stoom aflaten en tijd maken voor jezelf! positieve groet Inge

    • Barbele says:

      ‘Het reptiel’ is hier ook een ‘gewone’ huisgenoot geworden waar we gewoon over praten. ‘Was dat je reptiel mama?’ … Met deze vraag worden heel wat geladen situaties onmiddellijk minder geladen 🙂

  • Anneke says:

    Hallo Barbele, Zelfs al is het in ieder van ons heel herkenbaar, toch vind ik het super om jouw uit BARST ing zo open en eerlijk met ons te willen delen. In alle geval heb ik totaal niks kunnen merken die dag, je reptiel was toataal NIET meer voelbaar, integendeel! Je bent zo ECHT en PUUR een mens onder de mensen! jouw eigen gevoelens en ervaringen zo met ons te willen delen daar kunnen wij enkel en alleen nog heel veel uit leren en zelf wijzer uit worden BEDANKT voor je openheid en alweer je SUPER leerrijke voorbeeld! groetjes Anneke

    • Barbele says:

      Dank je Anneke. Het geeft me eigenlijk ook veel rust om niet perfect te moeten zijn van mezelf. Dat zou pas stress geven 🙂 En trouwens, perfectie werkt niet inspirerend. Laat me dus maar gewoon verder mens onder de mensen zijn.

  • Françoise says:

    Amai,dat was een serieus onweer bij jou! Wat sress niet allemaal met ons doet hé! Het besef dat je dan wat “gas” moet terug nemen is goud waard en gelukkig besef je het op tijd voordat je op den duur met een burn-out te kampen krijgt. Jullie weekje”verwen vakantie” zal je zeker deugd doen,eens weg van alles en niets hoeven te doen!! Daar moet je ten volle van genieten hé. grtjs françoise

    • Barbele says:

      Ik ben die burnout tot hiertoe al altijd voor geweest, ook al heb ik al af en toe de ‘rode loper’ ervoor uitgerold 🙂 . En genieten zullen we zeker doen

  • Noëlla says:

    Idd, zooo herkenbaar, en ik besef vaak op moment van uitbarsting zelf dat ik fout zit, en toch moet het er even uit … om nadien een schuldige te zoeken, wetend dat het voor een groot deel bij mij zit. Toch een beetje terecht dat hulp en samenwerken heel welkom is, en betekent dat je elkaar aanvoelt en tegemoet komt … Maar ja, ik ben wel de ouder hé ;-), en kinderen blijven kinderen …. je wederhelft daarentegen …;-) ja, daar ga ik dan maar een stukje schuld deponeren ;-))), om nadien met een dikke zoen de banaliteit van het geheel te zien! Fijne vakantie Barbele, geniet, zeker het na al dat harde werk! Noëlla

    • Barbele says:

      Over schuld en onschuld valt ook veel te schrijven he Noëlla. Misschien komt daar ook nog wel eens een blog(je) van 🙂

  • Sabine says:

    Dag Barbele, Inderdaad, zo herkenbaar. Bedankt om dit met ons te delen. Het is net dit dat jou zo krachtig maakt, Barbele, het delen van je ervaringen ,recht uit het dagelijkse leven, goede dagen en mindere dagen, zo levensecht! Geniet van een welverdiende vakantie grt, Sabine

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer