Toen ik gisterenochtend het bakkerijtje hier wat verderop (Montsauches Les Settons) binnenkwam, was een man zijn ongenoegen aan het uiten over de croissant die zonet voor hem in een zakje gestoken werd. Deze was te klein naar zijn goesting, ‘in Parijs zijn de croissants veel groter’ zo zei hij (in ’t Frans dan 😉)
De bakker trekt zijn ogen even op in mijn richting. Ik ‘antwoord’ met gelijk-‘aardig’ 😉 opgetrokken ogen… Ik zie het probleem niet. Ik zie in elk geval een croissant die bijna dubbel zo groot is als de gemiddelde croissant in België.
De bakker, die me een lieve, jonge, frele, hardwerkende gast lijkt te zijn, gaat zijn bakkerij binnen en komt terug met een nieuwe croissant. Hij houdt hem tussen zijn twee wijsvingers op ooghoogte van de ontevreden man en vraagt hem of deze groot genoeg is. ‘Ben je een Parisien misschien?’ Ja, dat was hij en daar was hij duidelijk trots op.
‘Moi, je suis d’ici. Je suis un Morvandiau’ (zo noemt een geboren en getogen bewoner van de Morvan zich blijkbaar). Hij zegt het met opgeheven hoofd en (terechte) trots. … ‘Et ici les pains en les croissants sont comme ça’ vult hij nog aan. Het heeft iets aandoenlijks hoe hij zijn (eerder arme maar prachtige) geboortestreek en zijn brood en croissants waardeert en op een manier bijna ‘beschermt’.
De ‘Parisien’ vindt het nodig om nog wat meer ‘van zijn oren te maken’. Hij vindt het niet kunnen dat hij grotere croissants in zijn atelier heeft liggen, en dus bewust de kleinere in zijn toog legde! Mijn ogen zagen in elk geval geen verschil …. Maar we staan dan ook duidelijk met andere ogen in de wereld 😉
De bakker en ik wisselenden nog eens een ‘omhoogdraaiende-ogen-blik’ uit . De bakker toonde zich de slimste en rondde de ‘interactie’ af.
‘Geef mij maar een ‘Morvandiau d’ici’ zeg ik met een knipoog. Da’s zo’n heerlijk vierkant broodje van hier met veel korst 😉
Ik wijs ook nog naar een brood die ik wat apart zie liggen. ‘Deze ligt apart omdat de vorm niet helemaal perfect is en is aan de kant gelegd om eventueel pas als laatste te verkopen’ zegt hij mij bijna verontschuldigend. ‘Je le veux quand même’ zeg ik hem. ‘Je n’aime pas parfait en je ne suis pas une Parisienne’ zeg ik hem met een knipoog. ‘Ben je echt zeker?’ vraagt hij me. ‘Want er zit ook een verbrandde plek op achteraan’. ‘Ik hou van je op hout gebakken brood en ik snij dat plekje er wel van’, zeg ik hem. Hij leek me aangedaan dat ik zijn niet perfecte broodje met een brandplek achteraan, toch wou…
Na een hele nacht bijna niet geslapen te hebben (omwille van een door-werkend brein in deze voor mij heel drukke (en ook heel fijne!) maanden), voelde in me instant blij en opgeladen, gewoon door een kort, oprecht menselijk contact van waaruit van beide kanten waardering spreekt.
Ik vond het ook zo mooi om te zien hoe de bakker zich niet zomaar liet doen. Je ziet het steeds meer ervaar ik… De ‘omhooggevallen Parisiens’ komen er niet meer weg. Het werkt niet meer, of toch steeds minder, om je beter te voelen dan een ander. Het werkt niet meer, of toch steeds minder, om macht te willen uitoefenen op iemand die in hun ogen ‘minder waardig’ zou zijn… Het doet me goed om steeds meer te zien dat mensen hun eigen-waarde alsmaar meer beseffen en voelen en van hieruit ‘op’ staan en hiermee zeggen en tonen: ‘niet (meer) met mij’… Ik zie het steeds meer. Op een sterke, moedige en vooral waardige manier.
En ik geloof dat dit ook in Parijs vast te stellen valt 😉
Hieronder zie je een foto van mijn broer Willem. Dit beeld van 'Willem met/op zijn skateboard
Bedenksels (0)