Logo Image

Loslaten is mijn houvast

19.11.2021

De allereerste editie van de herfstroute zit erop. Ik kijk er met een heel warm en dankbaar gevoel op terug.

Zoals bij elke route, word ook ik telkens uitgedaagd, of eerder uitgenodigd, binnen het thema van de route. De herfstroute gaat over acceptatie en loslaten, over leven en dood.

Ik had vooraf verschillende periodes ingepland om deze route voor te bereiden. Ik bestelde ook verschillende boeken rond de thema’s. Maar telkens kwam er iets tussen. Kort samengevat: ik kwam maar niet tot voorbereiden, noch tot het lezen van mijn bestelde boeken (die zelfs niet allemaal op tijd geleverd konden worden).

Laat het los Barbele, het zal wel kloppen’, ik hoor het me meermaals tegen mezelf zeggen voorafgaand aan de route. En ik wist dat het zou kloppen. Ik wist dat ik het niet te vol mocht steken met ‘inhoud’, maar dat deze route om ruimte vraagt om wat er zich in het moment wil tonen. En wat zich zou tonen, zou en zal ook kloppen voor de groep. Wat ook bleek. Da’s zo straf. Hoe een groep telkens klopt. Ook al denk ik soms op voorhand: Zal dit wel matchen? Wat zal dat geven? …. Ook dat laat ik dan los. Want  ik WEET intussen dat een groep altijd klopt als die organisch en spontaan vorm heeft gekregen. Als er niet werd geforceerd om tot een groep te komen.

Ik voelde dus dat ook ik werd uitgenodigd tot loslaten. Voorbereiding als houvast loslaten en loslaten mijn houvast laten zijn. En uiteraard wist ik ook wel dat ik deze route eigenlijk al mijn leven lang aan het ‘voorbereiden’ ben. Loslaten, acceptatie, leven en dood: het zijn grote thema’s in mijn leven … En ik weet ook dat ik uit die ervaring kan putten in het moment, wat meestal ook veel waardevoller blijkt dan iets wat ik zou voorbereid hebben.

En vanuit dat loslaten komt het gewoon, vaak op een moment dat je het niet verwacht. Zo zag -of voelde- ik 25 oktober onderweg naar De Haan voor creatiedagen met Aline en Iele,  plots wat de structuur van de route zou zijn. ‘Ik heb onderweg naar hier mijn herfstroute voorbereid!’ zei ik hen enthousiast bij aankomst. En ik voelde rust. En vertrouwen. Ik kon het vanaf toen ook echt loslaten. Met af en toe nog een klein ‘onrust-opstootje’, dat ik telkens snel accepteerde en van daaruit alweer kon loslaten.

Loslaten, hoe doe je dat? … Het is een vraag die ik vaak hoor.

Wel, eigenlijk doe je dat niet. Want hoe harder je probeert om iets los te laten, hoe meer energie je het geeft. Of zoals Anja tijdens de herfstroute een inzicht deelde: ‘Ik besef plots dat zolang ik aan het loslaten ben, ik het nog aan het vasthouden ben’ ….

Loslaten is dus niet iets wat je doet. Loslaten is iets dat vanzelf gebeurt vanuit het toelaten. Je moet dus niet loslaten, maar toelaten.

Wat je toelaat, zal jou loslaten.

Je kan verlies of trauma niet loslaten. Je kan ze en de eraan verbonden emoties enkel erkennen, accepteren en toelaten. Je kan ze alleen maar ruimte geven. En vanuit het geven van die ruimte en erkenning, kunnen ze jou loslaten. Als je emoties er mogen zijn, zullen zij je loslaten…

Ik ben hier verschillende keren getuige van mogen zijn afgelopen herfstroute. Zo zei ik de eerste avond aan één van de deelneemsters dat ik EFT* zou doen op een bepaalde heel aanwezige, heftige en overheersende angst die heel sterk in haar lijf zat. Maar ik zag hoe de angst haar gaandeweg losliet vanuit het ruimte geven aan wat is, aan wat ze voelde in haar lichaam en dat ook toeliet. De laatste dag zei ik haar tijdens een wandeling ‘die EFT is niet meer nodig zeker?’. ‘Nee, ik denk het ook niet’ zei ze. Sterk, schoon moment.

*EFT staat voor Emotianal Freedom Technique, een methode die ik heel vaak gebruik om emotioneel trauma te ontladen, om emotioneel te ‘herprogrammeren’

Toelaten, hoe doe je dat dan? …. Ook dat is in essentie eigenlijk heel simpel. Gewoon toelaten. Maar je kan dat alleen als je je niet meer identificeert met je pijn.

Je groeit, of ont-groeit van ‘ik ben mijn pijn’ naar ‘er is pijn in mij’. Dat is een wezenlijk verschil!

Als je je pijn, verdriet, wrok, schaamte, schuld, eenzaamheid, angst … kunt toelaten, kunt voelen, kunt omarmen, dan kan het oplossen.

Loslaten gebeurt vanuit toelaten en toelaten gebeurt vanuit acceptatie.

Accepteren, hoe doe je dat dan?

Ook dat is iets wat je niet echt doet. Acceptatie -wat iets helemaal anders is dan berusting!-, doe ik vanuit het grote, diepe vertrouwen dat mijn leven in alles het beste met mij voor heeft. In alles. Ook in wat er nu in de wereld aan het gebeuren is. Het doet heel wat met mij, het ligt me héél nauw aan het hart. Het vraagt heel wat acceptatie en loslaten vanuit vertrouwen. Maar dat vertrouwen is er. Sterker dan ooit. Ik schrijf er eerstdaags wellicht over.

Ik herken me in een inzicht van Anja tijdens een wandeling: ‘Ik hoor erbij, ook al sta ik er buiten‘. Ik hoor er meer dan ooit bij. Dat voel ik in elke vezel van mijn lijf.

Ook tijdens de herfstroute werd er geaccepteerd en van daaruit werd er toe- en losgelaten. Loslaten gebeurt vanzelf als je het toelaat… De vraag is niet zozeer hoe je accepteert, toelaat en loslaat. De vraag is veeleer wat je tegenhoudt of weerhoudt om te accepteren, toe en los te laten.

Het accepteren, toe- en loslaten gebeurde op vele verschillende unieke manieren. Zwijgend, stappend, schrijvend, pratend, stijgend, dalend, alleen, samen, aan het warme vuur, …

En ook in het koude water, ….

Ja, in het koude water, … Een belangrijk aspect binnen loslaten bestaat uit de impact van dingen die jij niet kunt veranderen, loslaten. Ik gaf de deelnemers de kans dit toe te passen en te ervaren in het koude water. Het koude water kan staan voor waar je zelf niets aan kunt veranderen, waar je zelf geen impact op hebt. Als je focus gaat naar het ‘koude water’, als je weerstand voelt voor het ‘koude water’, dan heeft dat ‘koude water’ echter grote impact op jou. Als je je focus legt op jezelf, op je eigen wortels, op je eigen warmte, op je eigen waarden, op je eigen kracht… dan is dat koude water er gewoon en laat je het langs je heen stromen, kan de impact ervan jou loslaten. Deze verandering van focus, deze betekenis geven, werkt wonderwel…

Vanuit het loslaten wordt er ruimte gecreëerd. Ruimte voor inzicht, voor ont-moeting, voor antwoorden, voor een nieuwe keuze, voor daadkracht, voor laten zijn, voor nieuwe mogelijkheden, … of voor ‘nog niet weten’, voor wat je leven nog voor jou nog in petto of in het vooruitzicht heeft, …

Maar misschien komt dit nog niet onmiddellijk. Misschien is het de bedoeling dat je eerst nog de ‘winter-periode’ doorgaat. De winter, een periode van ‘niets’, van stilte, van (nog) niet weten, van tijdloosheid, … De winter, een periode waar ook in de natuur heel veel voorbereidend ‘ondergronds werk’ gebeurt. De winter, de periode waarin de wortels gevoed worden …

Het zal komende winter niet anders zijn … En wellicht zal ik ter voorbereiding van de winterroute (10-14 februari 2022) ook tot stilte uitgenodigd worden…

Dankjewel herfstroutiers voor dat onvoorwaardelijke vertrouwen. Het was niet alleen de allereerste seizoensroute, het was ook de eerste keer dat ik een groep ‘all in’ mocht ontvangen op onze nieuwe plek in Frankrijk. Ook dat was best wel spannend. Grote dank ook aan mijn zus Johanna en mijn moeder die instonden voor de catering. Ook zij waren inspirerend in de kracht van loslaten ;). Op hun gemak. Geen stress. Heel flexibel. En toch altijd op tijd lekker, zelf bereid en puur eten aan tafel, … of elders 🙂

 

Krachtige loslaatgroet,

Barbele

Op de ‘loslaat als houvast’-kalender:

24 november| Lezing Angelo Meijers | Vrij zijn in een onvrije wereld

22 januari 2022 | Start groeiroute

31 januari 2022| Route Energy | 9u-18u30 + 90 dagen integratie via kompas-voor-onderweg-app

10 – 14 februari 2022 | Winterroute | Frankrijk | Lanceerprijs : 990 euro

 

 

Facebook Logo Logo Image

Laat hier een bedenksel, ervaring,… achter Katrien Van lent Cancel Reply



Bedenksels (8)

  • Anneke says:

    Lieve Barbele, wat prachtig verwoord en alweer leerrijke blog.
    Een mooie uitspraak van Manu Keirse die hij heeft geschreven in zijn boek “IK MIS JE” wou ik hier toch delen, daar ik het ook zo mooi vind en ik deze woorden ook passend vind in deze blog
    VERWERKEN IS NIET LOSLATEN , MAAR ANDERS LEREN VASTHOUDEN!!!!!
    Vind ik een heel grote waarheid!!!

  • Katrien says:

    Lieve Barbele,
    Weerom zo’n verduidelijking, hoe je dit naar voor brengt van,
    accepteren, toe-en los laten.
    Een wijze leerervaring.
    Wat mooi hoe jij de dingen aanpakt.
    Ik verlang al naar de zomer route, waarvoor ik me inschreef…

    Veel liefs en dank voor je tijd om dit allemaal te schrijven…🥰

  • Pascale says:

    Bonjour Barbele,
    Ziel-s-gelukkig ben ik dat ik in levende lijve present was op deze allereerste editie van de seizoensroutes, met name de herfstroute, thema loslaten. Memorabel telkens … de allereerste keer van iets schoons in een mensenleven …
    ‘Ik en mijn valies’, een bijzondere reis op zich. En wat daar allemaal last-minute ingepropt zat in ‘voorbereiding’ of ‘op mijn gevoel’?
    Bijzonder wel … de valies van Pascale die gaan-de-weg, zoals het pure moment – en dat is nu eenmaal steeds onvoorbereid – zich voordoet, iets loslaat … Een zuivere reis van los-laten vanuit toe-laten vanuit aan-vaar-den. Een geluksvogeltje ben ik dat ik wat dingen kon delen, dat dat voor mezelf (achteraf) goed voelde – bevestiging van mijn persoonlijke groei -, en dat ik getuige mocht zijn van zoveel mens-zijn. Het universum liet heel bijzondere geschenken toe.
    Uniek, telkens opnieuw binnen Compagnon de route, de ervaring van de aanwezigheid van mensen, velen mekaar nooit voorheen ontmoet, die een groep vormen, die in aanvoelen uitgroeit tot een hechte familie. En dat in tijden waar zoveel families uit mekaar vallen …
    Veel dankbaarheid voel ik, te weten dat ik er niet alleen voor sta. Dat ik welkom ben, gewoon zoals ik ben. Misschien een beetje mysterieus … Maar ik laat het voluit toe ‘Achter elke boomstam verschuil ik mij … en ik volg mij … mijn leven lang.’
    Het ‘Zo hoort het mens’ in mij, liet ik al geruime tijd los. Nood-gedwongen. Ik volg sindsdien mijn hart op de gulden middenweg van voldoeninggevende ‘zelfzorg’ (#ik onderneem mijn leven) en voldoeninggevende ‘zorg voor anderen’. Een voortdurende leerschool. Op een bepaalde dag lukt het immers niet meer ‘Eerst het huiswerk maken om dan pas te ontspannen.’ Dat huiswerk is nooit klaar. Dus laad ik zoveel als mogelijk eerst mijn eigen batterij op met wat in mij opkomt. Bijvoorbeeld spelen. Of schrijven, zoals nu.
    Water en vuur …
    Ik leerde ‘Water staat voor emotie. Vuur staat voor de ziel.’
    ‘Ik sta in vuur en vlam’ zei ik in het koude water.
    Ik dacht ‘Ik bedenk mezelf.’.
    En blijf bij mezelf.
    En dat in tijden waar wij amper onszelf nog mogen zijn …
    Ziel-s-gelukkig ben ik …
    te vinden en gevonden te hebben extra in de herfstroute,
    de onuitwisbare verbinding waarop ik hoopte
    om van daaruit mekaar in de eigen Kracht vooruit te zetten
    als ziel-s-genoten
    zowel zichtbaar als onzichtbaar voor onze ogen
    Warme W Onderweg groe-i-tjes, vanuit het hart,
    Pascale X

  • Katrien Van lent says:

    In het koude water de focus leggen bij mijn innerlijke vuur en kracht, het water ondertussen zonder weerstand toelaten rond mij te stromen … Een beeld dat ik erg kan gebruiken in deze turbulente tijden… Dank!

    • Barbele says:

      Ja, heel erg nodig he Katrien. Helpt mij ook. Ondersteunende en nog steeds vertrouwens-volle groet

  • Ann Houtman says:

    Mooie blog Barbele🤗Met dat schreef je de tekst op de boomschijf? Groetjes

    • Barbele says:

      Ik maakte het niet zelf Ann. Heleen Viaene maakte dit voor mij. Ze doet dit met een soort brander

  • iele steen says:

    In vertrouwen benoemen, loslaten, toelaten, accepteren en focussen op jezelf… Dankjewel Barbele, je creëerde weer een ongelooflijke route!

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer