November. De periode waarin onze overleden dierbaren worden herdacht.
November. De maand waarin ook mijn broer, intussen bijna 7 jaar geleden, ‘naar de overkant’ vertrok.
De dood. Een thema die me niet vreemd is.
De dood. Een thema waar nog zoveel taboe op zit.
Dood en leven horen bij elkaar. Als ying en yan. Als teen en tander.
Als de dood geen deel meer mag uitmaken van het leven, doden we dan het leven niet? Leiden we dan geen doods leven?
Wat mochten we onze angst voor de dood overstijgen? Zouden we dan ook doen wat we nu doen? Zouden we dan ook (over)leven zoals we nu (over)leven?
Ik sprak mijn mijmeringen over de dood gisterenavond in een video.
Je kan de video hieronder bekijken
Levenskrachtige groet,
Barbele
Goeieavond Barbele, je hebt me diep geraakt met deze video. Dankjewel. Trouwens met veel van de andere ook. Dank voor je sterke uitstraling en je kracht die je voelbaar doorgeeft.
Doe voort op die, manier!
Lieve Barbele,
Levenskracht en levensvreugde zijn zo belangrijk!
En na “de andere kant” gezien en gevoeld te hebben, is de dood zeker niets beangstigends, integendeel!
Dankjewel voor deze vlog,
warme knuffel,
iele
Jij kan het weten he Iele
Zeker waardevol en zinvol, Barbele,
dank je wel om te delen!
Vandaag hoorde ik nog iemand zeggen dat haar broer, die kanker heeft, geen bezoek meer mag ontvangen.
Ook bij mij sprongen de tranen in mijn ogen…
Door alle risico’s uit te sluiten, sluiten we ook het leven uit!
dag Barbele,
zopas heb ik jouw spontane video-boodschap beluisterd. Ik vind het heel moedig van jou om in deze novemberdagen, tesamen met de corona-dagen, het item over de dood te bespreken vanuit jouw ervaring. De dood is inderdaad een onderwerp waar nog steeds een groot taboe over bestaat, hoewel iedereen er vroeg of laat mee geconfronteerd wordt , dichtbij of veraf…JIj hebt het toch al een heel aantal keren van nabij meegemaakt , zo te horen…
Tijdens jouw uiteenzetting moest ik steeds weer denken aan een vers dat daar toch ook vanuit de schrift bijzonder licht op werpt : Je kan het nalezen in Hebreeen 2, 15 …en allen zou bevrijden die gedurende hun ganse leven door angst voor de dood tot slavernij gedoemd waren. Uit die woorden komt ook zeer duidelijk naar voor dat er enkel een echt vrij leven kan komen, als we vrijgekomen zijn van de angst voor de dood, waar we allen mee geconfronteerd ( zullen) worden, niemand uitgezonderd.
ik wens je dan ook veel vrijmoedigheid om dat onderwerp nog meer onder de aandacht te kunnen brengen, zeker in deze corona-tijden waar geen gezonde verwerkingsmomenten voor de nabestaanden mogelijk zijn. Als mensen door jouw toedoen alles over de dood een betere plaats kunnen geven, zullen ze zeker als mens hun leven meer in de hand kunnen en willen nemen . Ik denk dat jij en compagnon de route daar een bijzonder dankbaar middel en schakel in kunnen zijn…
dit wou ik je gewoon even meedelen, en wens je dan ook voor de komende tijd alle goeds toe bij al je werk daarvoor …
hartelijke groet
Johan
ps. toen ikzelf op mijn 32 ste achterbleef met 4 kleine pagadders, en mijn vrouw na 3 jaar ziekte diende te begraven, herinner ik me nog sterk hoe weinig plaats er was om het thema van sterven ter sprake te kunnen brengen, voor mezelf, mijn omgeving en niet in het minst voor mijn eigen kinderen. Daar was zeker een lange verwerkingstijd voor nodig…en ik heb die gelukkig ook gekregen.
Ik neem je woorden mee Johan
vrijmoedigheid, … zo’n schoon woord 🙂
Dag Barbele,
Dankjewel voor het openhartig delen van je mijmeringen bij de dood als veelvuldig thema in je persoonlijk (be)Leven.
Al de keren dat ikzelf mocht en kon een dierbare nabij zijn bij het maken van de overtocht, werd ik vervuld van dankbaarheid en eeuwige verbondenheid. Zo belangrijk voor degene die gaat naar de overkant en ook voor degene die hier nog blijft.
Het is eerlijk gezegd moeilijk de situatie niet te mogen nabij zijn bij moeder en tante in woonzorgcentrum.
Ook onze eigen kinderen systematisch weghouden van een begrafenis, lijden? Ik voel dat niet aan dat wij hen daarmee een dienst bewijzen. Manu Keirse is zo dankbaar voor de confrontatie als kind met een doodgereden jongetje uit zijn buurt en de mensen die dit mogelijk maakten, toelieten (nl om dit overleden jongetje te groeten). Ik heb ouders van overleden kinderen gehoord die amper konden afscheid nemen. Dat blijft eeuwig pikken.
Neen, ik ben niet bang van het nabij zijn. Ik wil dat heel graag. Het is onuitwisbaar.
Door al het be-leef-de de voorbije maanden en ruimer, heb ik eveneens het gevoel niet bang te zijn voor de dood. Het gevoel ook ‘halvelings’ het Licht gezien te hebben. Rustgevend. Zalig.
Ik moet niet ver zoeken om te vinden, maar heb gewoon een beschermengel. 20 jaar geleden is ze heen-gegaan. En heb het nog gedacht deze week, wie weet hoe goed stellen onze dierbaren het ginder hoog boven de wolken? Rijstpap met gouden lepeltjes, ik geloof erin. En ze hebben misschien nog veel plezier ook?! En ja … ze zullen zeker mijmeren over wat hier nu gebeurt op onze aardbol. Allicht sturen ze ons nog dat we niet zo bang moeten zijn …
Speciale groet
Pascale
In data (en meer) met jou verbonden Pascale …