Hieronder lees je een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016-2020
Een schrijfsel over loslaten in verbinding…
De voorbije 2 maand voelden als tasten in het duister. Na een aantal maanden vollenbak doordoen en continu last minute bijsturen owv de gekende maatregelen, kreeg ik na de laatste inspanningen een behoorlijke terugslag. Niet veel later zat ik in quarantaine met het alombekende virus in mijn lijf. Iets met ‘als je je rem niet ten gepaste tijde gebruikt, moet je lijf wel aan de noodrem trekken’.
Wat volgde waren een aantal weken van extreme vermoeidheid, kortademigheid, nauwelijks geur en smaak… in de plaats werd m’n leven gekruid met pittige piekergedachten en minder zoete / smeuïge emoties. M’n enthousiasme om te werken daalde ver onder nul. Zo ver zelfs dat ik me ernstig zorgen begon te maken. Je raadt het al: nog meer piekergedachten op mijn bord. Ik haalde vanalles uit de kast (waaronder boeken en cursussen, meditaties en gesprekken) om vooral maar niet in die onzekere en onrustige zone van ‘schijnbaar betekenisloze stilte’ en ‘gewoon even niets doen’ te belanden. Schaamte kwam op de proppen (hoe was het toch mogelijk dat dit mij nu overkwam, ik wist toch wel beter, niet? Alle tools binnen handbereik, alle kennis voorhanden, het nodige zelfinzicht en reflectievermogen op zak, …). Ook Weerstand en Angst deden hun duit in het zakje.
Kortom, een beetje in de knoop lag ik, dat is nog zacht uitgedrukt, met m’n energie, m’n gedachten, m’n lieve zelfjes (incl. Bezige Bij, Mr. Perfect, Pusher tot uw dienst, Stresskip, Angsthaas, Control Freak, Content Creator, Wereldverbeteraar, …). Ik bespaar je de verdere details.
Toen bood zich ‘toevallig’ (#toevalbestaatniet, danku Youni) de ideale context aan om mezelf met rust te laten en laden.
Even met alles den boom in, inclusief mezelf.
Van zodra ik daar besliste om de kwetsbaarheid toe te laten, om radicaal eerlijk te zijn naar m’n naasten en dus ook naar mezelf, kwam er helderheid. Kwamen de antwoorden. Voelde ik duidelijk waaraan ik zoveel energie verloor. Ik heb het een tijdlang proberen ontkennen, maar ik merk dat ik mijn plek niet meer helemaal vind in Compagnon de route. Dat is ietwat moeilijk te begrijpen, zelfs voor mezelf. Want ik creëerde zowaar m’n geheel eigen-wijze job in de voorbije jaren.
En jeetje, wat hebben Barbele en ik samen ontzettend veel moois gerealiseerd. Wat een avontuurlijke rit was het al tot nu toe. We zetten de landroutes, groei-, vaar- en luchtroute op de kaart (met telkens 90 dagen posts en eigen uniek werkboek en al!). Er ontstonden ontzettend veel krachtige eye-openers en reminders en we ontwikkelden zelfs onze eigen kaartenset met 90 onderwegwijzers. We maakten werk van vakantie en vakantie van werk, stelden onze priori-tijd voorop, keerden onszelf en onze onderneming binnenstebuiten met het aankomende INSIDE OUT Lab, deelden 4 take-a-ways in de weg van overdrive naar drive… allemaal doorspekt met doorleefde wijsheden en wegwijzers. En dit alles voor een gezonde bedrijvigheid. Om meer mensen aan te moedigen hun eigen hart-s-tocht te volgen.
En daar zat ik dan, ‘in den boom’, allesbehalve gezond bedrijvig, niet wetend of ik me nog wel zo gelukkig voelde op dit zelfgekozen pad.
Na jaren van mezelf leren kennen, uitdagen, meedeinen op deze prachtige samenwerking… kom ik ineens tot het heldere besef van wat ik wel nog wil en waar mijn bijdrage afgerond voelt. Het voelt tegelijk confronterend en bevrijdend.
Zo voelen ook de creatiedagen — of eerder de verbindingsdagen — die daarop volgen met Barbele. We komen elk met onze eigen bezwaardheid, een hele berg vragen en de gedeelde behoefte aan helderheid, samen. Na het creëren van voldoende veiligheid om ons zeer eerlijk en kwetsbaar open te stellen, slagen we er in elkaar te ont-moeten, onszelf en elkaar te horen en zien, emoties toe te laten (ze te laten komen, laten zijn én weer laten gaan). ‘We hebben wel de shortcut genomen’, merkt Barbele op: in nog geen 24u tijd maken we ruimte voor wat wil gezien en gevoeld worden, accepteren we ‘de olifant in de kamer’ ook al druist die helemaal in tegen ons verwachtte en gehoopte toekomstperspectief. Opnieuw confronterend én bevrijdend tegelijkertijd.
Die acceptatie, dit open delen, dit er laten zijn en de enorme waardering voor elkaars persoon en elkaars werk, maakt dat we elkaar gaandeweg kunnen ‘loslaten in verbinding’. (Misschien wel de titel van een project waar ik intussen mee bezig ben want er valt hier nog zoveel meer over te delen… to be continued).
Hoe mijn en ons pad er verder uitziet, dat weet ik / weten we zelf nog niet. De weg toont zich onderweg wel en we zien nu alweer een veld van mogelijkheden voor ons. Het begint echter bij het voelen wat wel en wat niet (langer) klopt. En daar oprecht naar te luisteren.
Als het daar NU, anno 2020, het moment niet voor is, dan nooit niet 😉
Onderweg-groet,
Naomi
ps: als ik zo’n beetje rond me kijk, lijk ik niet de enige die haar weg zoekt (en vindt) van in de knoop naar uit de knoop. We gaven hier vorige week een zeer krachtig webinar over. Bekijk je graag de opname (waarin we een wel zeer uniek aanbod doen, enkel geldig tot eind november), dan kan dat hier.
pss: voor alle duidelijkheid, het route-aanbod voor 2021 gaat volledig door zoals gepland. Barbele is daarbij jouw compagnon en route. En zelf verdwijn ik nog zo snel niet uit beeld hoor (beeld is my thing 😉). Loslaten in verbinding gaat ook over over-bruggen en betekent verantwoordelijkheid opnemen voor wat je nauw aan het hart ligt…
psss: benieuwd of jij radicaal eerlijk durft zijn, met jezelf en met ‘de compagnons in je leven’? Waar brengt het jou? Laat het me gerust weten in een bedenksel hieronder of via een persoonlijk bericht.
Bedenksels (0)