Logo Image

Verantwoord onverantwoord

01.03.2020

We zijn net terug van skivakantie. Het was een mooie, maar ook zeer intense week. Intens, onder andere door de intensiteit aan ervaringen die er geweest zijn.

In onze compagnie zijn er vier mensen mee die nog nooit geskied hebben. Schoon om te zien hoe er geleerd, gesupporterd, ondersteund en geduldig geholpen wordt die eerste skidag. Straf, hoe ze er alle vier (waaronder een 47-jarige 😉 ) al na slechts twee uur mee weg zijn. Zonder ‘professionele’ ski-lessen. Of zou de snelheid van leren net vanuit die vriendschappelijke ongedwongenheid en het vertrouwen in elkaar kunnen komen? En uiteraard ook vanuit jouw talent en sportieve lichaam Gerben 😉  Nadat Paul, mijn man, zijn vriend (de 47 jarige 😉 ) had geholpen, doet hij zijn eerste ‘echte’ afdaling. Hij komt hierbij zwaar ten val op zijn schouder. Ik zie hem heel bleek worden. Hij geeuwt constant. Een voorbode van flauwvallen. Toch wil hij niet geholpen worden. Ondanks de één na de ander behulpzame passant. Hij wil gerust gelaten worden. Ik respecteer zijn vraag. Na een tijdje van bekomen en terug tot zichzelf komen skiet hij de berg af. Eens aangekomen in het restaurant beneden de skipiste zien we duidelijk dat zijn ene schouder helemaal afhangt. Schouder uit de kom. Gerben haalt er een hulpverlener bij. Hij bevestigt onmiddellijk onze diagnose. Dat wordt een bochtige rit met ambulance naar het ziekenhuis 25 km verder. Paul en ziekenhuizen, het is een heel lastige combo. Paul en bochtige wegen is trouwens ook een lastige combo 🙂 Ik zie aan zijn gezicht dat hij dat niet ziet zitten.

Kan jij mijn schouder hier terug in de kom steken? vraagt Paul hoopvol

En dan gebeurt er iets heel schoons. Zonder woorden communiceren Paul en die hulpverlener.  Volgens de regels en procedures mag het niet en moet Paul naar het ziekenhuis. Die hulpverlener weet dat hij het kan, maar weet ook dat het eigenlijk niet mag. Paul wil dat hij het doet en geeft hem het vertrouwen. Ze kijken elkaar betekenisvol aan. Ik wil het en jij kan het. Ze hebben een onuitgesproken akkoord.

De hulpverlener gaat in het overvolle restaurant (‘t was intussen middag-piekuur geworden) dicht tegen Paul staan. Hij pakt Paul zijn arm en schouder (over zijn skitenue) vast en doet de manipulatie. Ik durf bijna niet te kijken. Ik voel wel het vertrouwen. Ik zie Paul zijn gezicht even vertrekken en dan zie ik de opluchting. Ze geven elkaar nog een schouderklop. Een bewuste op-de-ex-schouder-uit-de-kom-schouderklop. Nog een ‘wij-hebben-dat-hier-mooi-gefikst-knipoog’ erbij en weg is hij. ‘Ik zou die gast echt een zoen én knuffel wil geven’ zegt Paul meermaals. Zo dankbaar, opgelucht en blij was hij. Want mannen zoenen en knuffelen, dat matcht ook niet direct met Paul ;).

Mits elke avond een ijszak op zijn schouder, kan Paul kan de rest van de week verder skiën. Hij voelt nog wel iets, maar neemt zich voor foto’s te laten nemen eens terug in België.

Wat een goeie, toffe gast. Heel onze compagnie is hier eensgezind over. Iedereen voelde vertrouwen in hem en in de situatie. Iemand die voorbij de regels durft te voelen, denken en handelen. Vanuit vertrouwen. In zijn eigen kunnen, in de situatie. Verantwoord onverantwoord. Soms moet het kunnen. Soms moet je het durven. Voorbij de regels.

Het vertrouwen tussen Paul en hem. Het communiceren zonder woorden.  ’t Was echt schoon.

Na onze eerste ski-dag komen we terug aan in ons appartement. Daar blijkt het niet goed te gaan met mijn vader. 2020 is zwaar gestart voor mijn vader. Nadat hij malaria heeft gehad (in de kerstvakantie waren we in Soedan op bezoek bij de schoonfamilie van mijn zus), had hij -samen met mijn moeder- de week voor vertrek op skireis een zware griep te pakken. Ze hebben tot de laatste moment getwijfeld om mee te gaan. Uiteindelijk zijn ze – met toestemming van de dokter-  meegegaan, ervan uitgaande dat de berglucht, de zon en vakantiesfeer  hen goed zou doen om te recupereren. Het werd echter een loodzware heenrit. Ik reed met de auto van mijn ouders. 17 uur onderweg, mijn vader voelde zich doodziek, hij had geen adem, we reden met de ramen open, zowel mijn vader als moeder hoestten de hele rit, mijn vader moest overgeven, …de laatste 200 km waarbij we 3 uur letterlijk stil stonden, constant in file reden, de lage zon (en ik had geen zonnebril als chauffeur), de vele bochten, het uitgeput zijn waren er teveel aan. Ik had me de hele rit goed gehouden, maar voelde de ontlading bij aankomst zaterdagavond. Ik stond te trillen op mijn benen en begon te huilen. Ik en mijn ouders konden eindelijk recupereren.

Toen we na onze eerste ski-dag in het appartement aankwamen, bleek mijn vader heel erg veel last te hebben van zijn adem. Hij heeft een heel sterke gevoeligheid voor astma en dat bleek enorm sterk op te spelen die dag. ‘ ’t Is zo lastig’ zei hij meermaals. Mijn vader die nooit (en dus eigenlijk te weinig) ‘klaagt’. ‘Ik ben nog nooit zo ziek geweest’ en ‘sorry dat ik hier ben’, ….  Ik vond het verschrikkelijk mijn vader zo te zien. Ik vraag hem of ik hem een voetreflexbehandeling mag geven. Hij zegt geen nee. Dat betekent dus ja, graag. Ik ben nog maar met moeite begonnen en ik zie hem razendsnel bergaf gaan. Hij neemt geen zuurstof meer op, hij ademt heel diep, een ademhaling die me onmiddellijk doet denken aan mensen die aan het sterven zijn. Ik hoor een doodsrochel. Ik roep luid dat de ambulance heel snel gebeld moet worden, dat het heel dringend is. Gelukkig is de huisbaas er net op dat moment en word er heel snel gehandeld. Binnen de 5 minuten arriveren ambulance en helikopter en worden de eerste zorgen razendsnel toegediend.

Wat voel ik me op dat moment dankbaar voor de snelle, sterke acute hulpverlening waar we als westerling op mogen rekenen. Zonder dat was mijn vader niet meer.

Maar wat heb ik het tegelijkertijd moeilijk met zovele aspecten in hoe de verdere hulpverlening verliep. Mijn vader moest in het ziekenhuis blijven voor verdere symptomatische behandeling van acuut COPD en ze wilden hem ook opvolgen om longontsteking te voorkomen. Mijn moeder wilde bij hem blijven. Dat mocht niet. Ook overdag niet. Enkel tijdens de bezoekuren, dwz van 13u tot 15u en van 19u tot 20u. De rest van de tijd werd ze weggestuurd en zat mijn moeder in de gang. Mijn vader kwam dus geregeld op bezoek bij haar in de gang. Daar heb ik moeite mee. Dat er op zo’n moment niet voorbij de regels kan gevoeld en gehandeld worden. Dat er niet gevoeld kan worden wat aanwezigheid, stille aanwezigheid, kan betekenen voor iemand. Ik heb er des te meer moeite mee dat ze wisten dat mijn moeder niet anders kon dan daar een hele dag zijn (want ik bracht haar al tegen 7u voor ik ging skiën en haalde haar ’s avonds op) en ze ook heel stil aanwezig was. Stil te wezen, te lezen, te haken, te mijmeren.

Fysiek ging het snel beter met mijn vader (beseffend dat het hier enkel over symptoomonderdrukking gaat), maar mentaal emotioneel zag ik hem steeds meer achteruit gaan. De context deed hem geen goed. Een ziekenhuiscontext. Geen zuurstof. Met drie op een veel te kleine kamer. Zwaar zieke patiënten naast hem. Geen licht. …. Het ging niet meer. Toen ik hem woensdagavond zag, voelde ik terug dat het echt niet goed ging met hem, ook al zei hij dat niet met zoveel woorden.  Hij liep de muren op. Hij was afwezig. Apatisch. Kon niet denken. Je kon hem niets vragen. Sprak warrig.

‘Ik laat hem hier geen nacht meer’ dacht ik. Ook al vroeg mijn vader het zelf niet (hij reageerde eerder heel gelaten), ik zou hem hier weghalen.  Je raadt het al. Dat ging uiteraard niet zomaar. Het was al avond. Er moest nog een bloedonderzoek gebeuren. Er waren geen artsen meer. Hij moest nog opgevolgd worden. Dat mocht niet volgens de regels en procedures… En toch voelde ik zo duidelijk dat ik hem daar niet mocht en zou laten. Het mocht kosten wat het kost. Ik bespaar jullie hier de details van hoe het is gelopen, maar ik heb mijn vader meegenomen. Min of meer ontvoerd eigenlijk.

En ik kan het bijna zelf niet geloven. Maar het moment dat mijn vader, na drie dagen zonder buitenlucht, de eerste buitenlucht inademt en in de auto onderweg naar ons appartement zit, is hij al een heel andere mens. Hij vertelt alsof er niets aan de hand is geweest. Ik weet onmiddellijk dat ik juist heb gehandeld. Tegen de procedures en de regels in. Hij heeft nog twee heel goeie dagen. Gewone, eenvoudige dagen waarin hij terug met smaak eet. Een koffie kan drinken wanneer hij dat wil. Even naar buiten gaat wanneer hij voelt dat het hem goed doet. Geniet van het bergzicht en de berglucht. Omringd door familie en vrienden van ons. De laatste dag gaat hij nog naar de sauna. Ook dat doet hem heel goed. De warmte, de natuur, de buitenlucht, … Hij luistert naar zijn lichaam en forceert niets. Ik zie dat het hem goed heeft gedaan.  We nemen ons voor de terugrit op het gemak te doen. Eventueel met een overnachting onderweg. We vertrekken om 1u40 ’s nachts om het zware verkeer de eerste 200 km voor te zijn. De rit gaat goed. Vader geniet zelfs van de rit. Van het zicht onderweg, van het mooie weer, van de ontbijt en lunchstop. Hij zit zelfs zelf bijna 400 km aan het stuur (omdat ik voelde dat het niet meer verantwoord was dat ik achter het stuur zat na vele korte nachten en zelf nog recupererend van griep). Het doet hem goed te voelen dat hij dit, buiten zijn verwachting, kan. Ook dat hoort bij genezing. Terug vertrouwen krijgen.

Deze ochtend ben ik met Paul naar de spoed gegaan. Bij onverwachte bewegingen voelt hij toch vrij veel pijn. Als het aan de Belgische spoedarts gelegen had, had Paul zeker niet meer geskied. Hij liet zijn ongenoegen over de Italiaanse hulpverlening duidelijk blijken. We hadden niet anders verwacht natuurlijk. We begrijpen het zelfs. We hebben dan ook maar niet verteld dat Paul nog met zijn schouder uit de kom de berg is afgeskied, hoe en onder welke omstandigheden zijn schouder terug in de kom werd geplaatst, dat hij nog heel de week heeft kunnen skiën en 1100 km naar huis heeft gereden :). En toch voelt het niet onverantwoord aan.

Terwijl we in de intussen 5de wachtruimte op spoed zitten te wachten, krijg ik telefoon van de ziekteverzekering van mijn vader. Ik had contact genomen toen mijn vader opgenomen was. Ik had hen, toen het net gebeurd was, gevraagd om te kijken voor repatriëring. Gezien zijn fysieke toestand snel onder controle was, hadden ze me laten weten dat hij gewoon als passagier mee kon naar huis.

Deze ochtend werd ik echter de les gespeld. Nadat ze mijn vader hadden gebeld, belden ze mij nog eens op om me te laten weten dat het eigenlijk wel onverantwoord was dat ik mijn vader had laten tekenen om op eigen risico het ziekenhuis te verlaten en dat we geluk hadden dat er onderweg niets was gebeurd. Mocht er iets zijn gebeurd met mijn vader, dan zou het ziekenfonds er niet zijn tussen gekomen, zei ze mij. Ik heb mijn ervaring en visie gedeeld. Ik zei haar dat het net door zijn laatste twee goeie dagen was dat de terugrit zo vlot is verlopen. Ik zei haar dat ik mijn vader ken en zag dat het mentaal-emotionele achteruitgaan op dat moment een zeer grote impact had. Dat een ondersteunende, voedende, natuurlijke, familiale context op dat moment veel belangrijker was in zijn totale genezingsproces dan het verder fysiek opvolgen van zijn toestand in een voor hem op dat moment mentaal-emotioneel ‘dodende’ context. Ik zei haar dat het veel onverantwoorder zou zijn geweest om hem pas vrijdagavond te komen halen en onmiddellijk de rit naar huis aan te vatten. Ik wist dat ze hem tot vrijdag wilden houden en dat hij tegen dan helemaal geen mens meer zou zijn geweest. Het was nu al een nacht en dag teveel geweest. Ze luisterde en zou het noteren en doorgeven. Toch nog even eindigen met te zeggen dat het eigenlijk toch wel onverantwoord was en we geluk hadden gehad dat er niets was gebeurd. Ik liet ze zeggen. Ze mag dit vinden.

Ik voel echter dat ik net heel verantwoord onverantwoord gehandeld heb. Net omdat ik naar mijn gevoel heb durven luisteren en ernaar heb durven handelen. Ondanks de regels. Ondanks de procedures. Ondanks de verwijtende blikken en tonen van wat voor een onverantwoorde dochter ik wel ben.

Regels om de regels. Of het blindelings volgen van regels. Ik heb er al altijd moeite mee gehad.

Want soms vraagt het leven, het moment, het gevoel, een persoon om iets anders. En als je daar durft op in te gaan, word je (maatschappelijk) gezien als een onverantwoord iemand. Gelukkig heb ik met dat laatste al lang geen moeite meer. Leven is voelen dat je hart klopt. Mijn leven en mijn voelen zeggen me net dat ik héél verantwoord heb gehandeld.

 

Verantwoord onverantwoord of onverantwoord verantwoord. De lijn is dun. Of misschien juist dik? Elk van jullie zal er wel het zijne of het hare van denken. ’t Is allemaal oke.

Trouwens, naast de schouder uit de kom van mijn man en de spoedopname van mijn vader, heeft Collin (die last minute ook deel uitmaakte van onze compagnie ter vervanging van een gezin die op laatst niet mee kon) op maandag zijn kindjes tegengehouden die in volle vaart met de slee een berg af kwamen gegleden. Gevolg: volledige ruptuur van zijn biceps en vervroegd terug naar huis*. Verantwoord of onverantwoord? Ge kunt u dus afvragen of een skivakantie nog wel een verantwoorde onderneming is. En toch hebben we al geboekt voor volgend jaar. In zijn totaliteit was het echt een mooie week, een week vol vriendschap, plezier, liefde, humor, warmte, …

* Over de bloedbleinen op je voeten en blauwe plekken op je achterwerk zullen we nu dus niet spreken he Gerben 😉

Barbele

P.S. De titel van deze blog is verantwoord onverantwoord geworden. Een tijdje geleden schreef Naomi een schrijfsel met als titel onverantwoord verantwoord waarin ze haar groei van onverantwoord verantwoord naar verantwoord onverantwoord beschrijft. Je leest haar schrijfsel hier.

Verantwoorde vooruitzichten

13 maart 2020 | Luchtig ontbijt |8u-11u | voor mensen met warme interesse in onze luchtroute, contacteer ons als je er bij wilt zijn

26 maart 2020 | Live info-avond |Maak leven simpel | Marke | 19u15-21u30 | 10 euro

20 april 2020 |Live info-avond |Maak leven simpel | Lochristi | 19u15-21u30 | 10 euro

5 mei 2020 | Inside out lab | voor ondernemers-zaakvoeders | 15u30-20u | 90 euro – 1+ 1 ticket

15 mei 2020 | Route Mindmanagement | Professionelen | 9u30- 20u

16 mei 2020 | Route Bedenk jezelf | Particulieren (laatste editie) | 9u30-16u

31 mei 2020 | Start Luchtroute | Apricale (Italië) | max 8 pp | contacteer ons voor meer info

 

 

Facebook Logo Logo Image

Laat hier een bedenksel, ervaring,… achter Jonathan De Kegel Cancel Reply



Bedenksels (5)

  • Justine says:

    Wat een intense week. Heel inspirerend. Aan de vragen die het bij me oproept, merk ik dat je een gevoelig punt raakt. Hoe zou ik reageren? Ik zou waarschijnlijk handelen vanuit wat ik DENK dat er hoort (voorzichtig zijn, geen risico’s, vertrouwen op de zorg). Ik voel ook het spanningsveld die er zou zijn met mijn vriend die veel rationeler is, maar zijn doen en laten bepaalt obv zijn eigen inschatting en niet vanuit angst of politieke correctheid. Ik zou mijn gevoel niet vertrouwen en al snel mijn karretje hangen aan een andere, veilige, overtuigendere benadering van de situatie. Als het zover komt, dan hoop ik aan deze getuigenis en handelswijze terug te denken. Afstand nemen en contact maken met mezelf. Vertrouwen in mijn inschatting. Mijn gevoel benoemen en hopelijk ook ernaar durven handelen. Natuurlijk heb jij wel veel kennis van het menselijk lichaam en genezingsvermogen. Heeft jou dit niet geholpen om vertrouwen te hebben in de situatie en met overtuiging te handelen? Ik denk dat ik je antwoord al weet. Dat het niet zozeer met weten, maar met voelen te maken heeft. Maar ik ben toch benieuwd naar je antwoord 🙂

  • Jonathan De Kegel says:

    Amai! Wat een reis en ervaringen Barbele!! Ik denk dat datgene met jou vader een heel mooi voorbeeld van handelen uit buikgevoel was! Iets wat we allen vaker moeten doen en niet steeds de procedures en regeltjes volgen! Gr Jonathan

  • Anneke says:

    Proficiat Barbele, dat je alweer naar je zelf hebt durven luisteren.

    Velen zouden je niet durven nadoen uit ANGST voor wat komen zou? Eerlijk gezegd misschien IKZELF ook niet.

    Maar jij hebt je goed ontwikkelde, innerlijke stem, je eigen gevoel gevolgd i.p.v de opgelegde routine regels na te komen en hebt dus verantwoord onverantwoord durven handelen.

    Die door de meesten onverantwoord handelen zal worden genoemd.

    Deze blog te lezen geeft enorme energie daar hij natuurlijk met GEVOEL is geschreven. Kan dus zeker geloven dat het een hectische maar ook een deugddoende, intense, liefdevolle, warme en heel vriendschappelijke week is geweest. Eéntje om nooit te vergeten. Wat mooi gezegd; LEVEN IS VOELEN DAT JE HART KLOPT!!!

  • Pascale says:

    Dag Barbele. Ik vind het verantwoord om nu en dan verantwoord onverantwoordelijk te zijn. Heb je blog in het lezen mee beleefd en ben zelfs mee ‘wortel geschoten!’ Is dat nu ‘top in zorg’ om je moeder haar stille en genezende aanwezigheid bij je vader in het ziekenhuis te ontnemen?!? Schoon dinges dat in dit geval de patiënt een bezoekje brengt aan de bezoeker in de gang …. Ik vind het geweldig dat je je aanvoelen hebt gevolgd en op je strepen stond in het ziekenhuis. Geen ander persoon dan juist een heel dicht familielid kan beter de situatie en directe ernstige noden van de persoon in kwestie inschatten. Ja, op zo’n momenten inderdaad, voelt de nood hoog om de procedure aan de laars te lappen. En het gewoon te doen. Dat is moedig, je verdient een schouderklopje! Trouwens de ganse familie (inclusief je man, maar dan wel zachtjes voor hem). Schoon het ganse verhaal, de vriendschap, de steun, het vertrouwen, het zorg dragen voor elkaar. Mooie illustratie opnieuw hoe belangrijk de juiste context voor iemand is om te genezen, om te leven en dan nog liefst voluit … Dus van krampachtig de regels volgen naar af en toe volgens de situatie afwijken van de regels … Iets door de vingers kunnen zien … Mildheid aan de dag leggen … Warme groet en genees allen verder goed! Pascale

  • Aline says:

    Amai, Barbele…. wat een zotte week!! Beetje bekomen nu 😯

  • Lees meer

    Lees meer

    29.02.2024

    Tijd om het even te hebben over tijd?

    Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari? Een ‘extra-time’ da

    Lees meer

    Lees meer

    19.02.2024

    Pocast over spiritualiteit, new age en geloof

    Terug van een weekje bergen, zon en sneeuw. Het heeft mij en ons goed gedaan. Onderweg terug naa

    Lees meer

    Lees meer

    08.02.2024

    De boeken neergelegd

    Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit

    Lees meer

    Lees meer