‘Wat dacht je? Als ik iets doe, doe ik het ineens goed?’ …
Ik zie de orthopedist-chirurg ernstig kijken naar de MRI scans van zowel mijn rechter- als linkerknie na een nogal stevig ski-ongeval net 1 week geleden.
Met ‘goed’ bedoelt hij: ‘zoveel schade ineens aan 2 knieën tegelijk hebben we hier nog niet vaak gezien!”
Het verdict kort samengevat: Rechterknie: volledige ruptuur voorste kruisband, volledige ruptuur mediale band, breuk tibia-plateau. Linkerknie: gedeeltelijke ruptuur voorste kruisband, breuk tibia plateau, zware kneuzing, oedeem in kraakbeen.
De goede nieuws kort samengevat: Mijn kraakbeen is -als bij wonder- niet geraakt. Alles kan (en zal wellicht) goed herstellen. Ik heb het intussen geaccepteerd en ben blij met elke stapje vooruit.
Het gebeurde zo ‘stom’, zoals dat blijkbaar meestal gebeurt met van die ongevallen. Bijna vanuit stilstand. Een kindje, die geen enkele ‘schuld’ treft in dit gebeuren, heeft me in volle snelheid mee langs achter, mijn latten gaan alle, en vooral de ‘verkeerde’ kanten uit, ze schieten niet los (wat ze in zo’n situatie wel zouden moeten doen) en mijn onderbenen kunnen niet anders dan volgen. Ik zie en voel mijn beide onderbenen helemaal de verkeerde, onnatuurlijke kanten uitgaan en hoor en voel alles kraken en scheuren. Die paar seconden vooraleer ik kan vallen duren veel te lang. De onmacht is verschrikkelijk. De pijn ook.
De resterende twee dagen van de ski-vakantie breng ik volledig immobiel door gekluisterd aan zetel en bed. Kijkend naar het mooie weer buiten, maar waar ik alleen maar naar kan ‘kijken’. Ik kan niets zelf en moet alles vragen. Om me te verplaatsen moet ik gedragen worden, zeker op een locatie vol met trappen.
Confronterend. Een hele oefening voor mij. Het brengt veel in me naar boven.
Op de terugweg naar huis krijgen we onze zoon Seppe, die niet mee kon skiën omwille van nog lopende revalidatie operatie kruisband, huilend aan de telefoon. We zouden bij thuiskomst afscheid moeten nemen van Messi, onze golden retriever hond. Het werd een stille, snikkende rit naar huis…
Wat veel dus allemaal samen. Niet echt vakantie-opgeladen thuis gekomen dus … Soms kan het leven zo verscheurend (in mijn geval letterlijk en figuurlijk momenteel) aanvoelen. En tegelijk en net daarin ook zo verbindend…. Ik maakte er een foto-verslagje over op sociale media… Ik deel het onderaan dit schrijven
Treffend hoe je vanuit stilstand zoveel kan scheuren en breken…
Treffend dat ik net nu terug een lessenreeks ziektesymboliek geef aan de levensschool. Ik voel me tegelijk docent en student … Heb er best veel aan om de zin en betekenis van alles te kunnen zien…
Treffend dat dokter Aline De Pelsemaeker op 18 maart een inspiratiessessie geeft over hoe we ons kunnen ondersteunen met essentiële oliën bij pijn en / aan het bewegingsstelsel. Ik mag in elk geval alweer ervaren hoe sterk de oliën werken! Dankzij deze zooo krachtige 100% natuurlijke ondersteuning, heb ik ook in mijn huidige situatie geen chemische pijnstilling nodig!
Treffend hoe ik al enkele weken geleden begonnen was aan een nieuwsbrief met als titel ‘klaar voor een stevige portie gezondheid’? .
Ik was begonnen met schrijven over hoe ik 2025 goed gestart was met ‘goede voornemens’. Heel ‘klassieke’ voornemens dan nog. Zoals meer aandacht voor gezond eten en meer bewegen. Ik denk dat ik nooit eerder een nieuw jaar ben gestart met de klassieke goede voornemens. Want meestal zijn die toch al ‘gesneuveld’ tegen midden januari 😉 Intussen zijn we al bijna half maart en ik ben mijn voornemens nog steeds aan het ‘voor-nemen’.
Sinds een week staat het bewegen wel echter even nood-gedwongen op pauze. Er valt veel te ervaren en te leren uit verplichtte stil-stand, of stil-liggen wanneer zelfs stil-stand niet lukt 😉 Mijn mobiliteit komt sinds gisteren wat terug. Zo blij met elke stap vooruit die ik zet. Ook al zijn het kleine, trage stappen. Elke stap heel bewust zetten om geen verkeerde beweging te maken. Het doet wat in en met me. Morgen start ik met intensieve kine 3 maal per week om mijn knieën terug zo soepel mogelijk te krijgen tegen de operaties in april en mei.
In mijn schrijven zou ik het ook hebben over hoe het komt dat het me zo goed lukt om mijn voornemens voor te nemen en ik daar vóór ik eraan begon al overtuigd van was. Ik zou het hebben over hoe het komt dat ik afgelopen jaren geen prioriteit gaf aan gezonde voeding en beweging en dit blijkbaar ook niet nodig was. Ik zou het hebben over hoe ik samen met Aline een duurzaam gezond-gezond-zijn-jaarprogramma aan het uitwerken ben vanuit het eerst zelf ervaren. Ik zou het hebben over onze levende weg set rond gezondheid die eindelijk af en momenteel in druk is (wat een timing! ).
Ik zou het hebben over de lessenreeks ziektesymboliek die ik vanaf 30 april geef vanuit Compagnon de route. Ik zou het hebben over wat ik in samenwerking met Aline nog allemaal aan het opzetten en uitbouwen ben. Ja, ik had en heb nog veel te vertellen en te delen…
Ik zou, ik zou, ik zou…. Ik zou, ik wil, ik kan en ik doe veel. En dan legt het leven me stil. Na enkele dagen van onmacht, tranen, overweldiging en overspoeling ontspruit er vanuit die gedwongen stilstand alweer zoveel leven … We kunnen hier alweer lachen intussen.
‘Welkom bij de club‘ zijn mijn zoon Joran. Zowel hij, Seppe als Paul werden al aan beide kruisbanden geopereerd. Ja, voetballers he …. ;-). Zij deden het wel knie per knie. Ik ga ineens voor beide knieên tegelijk. ‘Niet willen onderdoen voor man en zonen‘ zet Paul in de familiegroep… 😉
Ja er komt terug leven en beweging in huis hier…
En ook weer beweging in mijn schrijven aan jullie.
Alle bovenvernoemde ‘ik zou…’ thema’s verdienen een schrijven op zich. Dat is dan ook mijn plan. Als het leven er tenminste weer niet tussen komt ‘gefietst’ of ‘geskied’ 😉 met andere levensplannen voor mij. Dat deed het afgelopen jaren wel vaker.
Je ziet me dus wellicht iets vaker verschijnen in je mailbox de komende tijd. Ik steek een chronologie/logica in waar ik het wanneer over heb. Je ziet wel wat je aan-spreekt en wat je aan je voorbij laat gaan.
‘Niet willen onderdoen voor man en zonen‘ zet Paul in de familiegroep… 😉
Bedenksels (0)