’t Is toch maar raar. Bij momenten voelt het zelfs surrealistisch aan. Daar waar we nu in zitten. Ik weet niet goed hoe ik er mij bij moet voelen. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Niets is nog zeker. Behalve dan dat we in een heel ‘andere wereld’, of toch een heel andere realiteit zullen ‘ontwaken’. Zelf voel ik veel rust en vertrouwen. Ik heb geen moeite met het omgaan met on
Corona omni present Corona is alomtegenwoordig, je kan er niet rond, je kan er niet om heen. Corona treft iedereen. Wereldwijd. Corona brengt ons collectief in het NU, niet wetend wat de toekomst brengt. Plots zitten we allemaal in een min of meer gelijke fysieke realiteit. ‘In ons kot’. En toch heeft diezelfde realiteit op iedereen een verschillende impact. Daar waar de é
Ik neem daar waar de hele wereld nu doorgaat heel ernstig. Ik stuur er ook op aan dat iedereen de adviezen, die volgens mij zeker nog strikter gaan worden, op te volgen. Zeker in functie van onze kwetsbare medemens. Tegelijk voel ik ook een soort diepe rust, een vertrouwen. Een vertrouwen dat dit ergens ook wel klopt binnen een groter kader. Omdat er naast de noodzakelijke adviezen om het vi
We zijn net terug van skivakantie. Het was een mooie, maar ook zeer intense week. Intens, onder andere door de intensiteit aan ervaringen die er geweest zijn. In onze compagnie zijn er vier mensen mee die nog nooit geskied hebben. Schoon om te zien hoe er geleerd, gesupporterd, ondersteund en geduldig geholpen wordt die eerste skidag. Straf, hoe ze er alle vier (waaronder een 47-jarige 😉 ) a
Soms begin ik te twijfelen aan de waarde van de inhouden die ik deel in onze route energymanagement, iets wat ik nog nooit heb gevoeld bij de inhouden van onze andere routes. Dat gevoel kreeg ik terug tijdens de voorbereiding van de routes die ik vorige week gaf aan meer dan 50 mensen. Is dat wel interessant genoeg? Is dat wel nieuw genoeg? Weet niet iedereen dit al? Is dat de verre rit van
Een week geleden landde ik terug op Belgische bodem. Na 10 dagen Soudan, heb ik me nog nooit zo bewust dankbaar gevoeld in België te wonen. Een reis, een ervaring die om nog wat naverwerking en tegelijkertijd om een soort voorbereiding achteraf vraagt. Ik had de intentie om nu een blog te schrijven over mijn ervaringen, maar eerst wil er blijkbaar iets anders uit. Het is een lang schrijven geword
Een vreemde ervaring. Een ervaring vol contradictie. Zo ervaar ik mijn dagen hier in Dubai. Ik ben hier samen met mijn zoon Seppe, mijn ouders, mijn zus en haar gezin. Een ‘tussen-stop’ in ons onderweg zijn naar Soedan, waar we de familie van mijn schoonbroer Mohammed gaan bezoeken. Dubai was geen (reis)doel op zich, Dubai zelf lijkt dat wel te zijn. Een doel op zich. Groot, groter, grootst, l
‘Ik voel me geen compagnon de route’. Dat was mijn conclusie, de essentie waar ik twee weken geleden toe kwam. Ik werd op slag emotioneel van dat besef. Ik voelde al weken aan een stuk dat mijn tijd, mijn ruimte, mijn energie heel erg (in)genomen werden. Door vele dingen waar ik zelf voor koos en vele dingen die ik graag doe en me voldoening geven, maar ook door vele dingen waar ik niet echt v
Je leest hieronder een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016-2020 Gisteren poste ik een gloednieuwe illustratie op instagram. Ik stond er mee op en het bleek eentje die blijkbaar echt wou ontstaan… Het gaat over overvloed. Over de beweging die ik maakte van ‘too good to be true’ naar ‘so good and true’. Simpel, zoals je kan zien. Onlangs real
‘Heb je zin in een interviewtje Barbele?’ vroeg Naomi me afgelopen dinsdag naar aanleiding van het feit dat de persoonlijke ‘over ons tekst’ voor op onze website er nog steeds niet is. Zowel bij Naomi als mezelf is het er nog niet uitgekomen. Dit ondanks het feit dat we beiden al verschillende ‘over ons’ teksten hebben liggen en we dus eigenlijk maar te plukken hebben uit wat er al is
