Schrijfsel Naomi | So good and true

28.11.2019

Je leest hieronder een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016-2020

Gisteren poste ik een gloednieuwe illustratie op instagram. Ik stond er mee op en het bleek eentje die blijkbaar echt wou ontstaan… Het gaat over overvloed. Over de beweging die ik maakte van ‘too good to be true’ naar ‘so good and true’. Simpel, zoals je kan zien. Onlangs realiseerde ik me dat er op verschillende terreinen overvloed naar me toekomt. En terwijl ik dat op sommige vlakken met open armen ontvang, bezorgt het me op andere vlakken net stress.

Stress?! Omwille van overvloed??

Ja, klinkt een beetje gek. Maar als je periodes van tekort hebt gekend en je het net tot één van je talenten hebt gemaak om ‘met weinig veel te kunnen doen’, dan kan overvloed onrust veroorzaken. Het behoort tot het ‘onbekende terrein’, out of my comfort zone.

Zo kon ik nog niet zo lang geleden stress krijgen van een te volle frigo. Ik heb een hekel aan voedselverspilling. Dus bij teveel eten, gaat de alarmbel af: ‘dit krijg ik nooit op tijd op en ik wil geen eten weggooien, wat nu?!’. Uitdelen, in de vriezer steken, … opties genoeg intussen waardoor deze vorm van overvloed niet langer ‘een probleem’ vormt.

Ik moest me er wel eerst van bewust worden, vooraleer ik mijn beleving kon veranderen. Door vast te houden aan (onbewuste) beperkende overtuigingen kunnen we onszelf echter tegenhouden om te groeien, om ons leven te ondernemen en daar ten volle van te genieten.

Een volle frigo lijkt dan maar een detail, maar het is slechts één van de voorbeelden. Ik geef er nog eentje:

Als student had ik er alles voor over om jaarlijks een grote reis te maken. Thailand, Mexico, de Centraal-Afrikaanse Republiek, … het waren stuk voor stuk ongelooflijke levenservaringen. Ik ging er in mijn vakantie voor werken, zamelde extra geld in ter ondersteuning van lokale projecten en ging me vrijwillig inzetten in de lokale gemeenschap. Allemaal goed te ‘verantwoorden’. Niets decadent aan of overdreven — zo oordeelde ik zelf.

De laatste jaren nam het reizen weer toe. Met gemiddeld zo’n 10 weken en route, zowel privé als professioneel, haalde ik mijn hart weer op. Opnieuw kon ik het wel verantwoorden voor mezelf — want het was grotendeels voor ‘mijn werk’.

Toen kwam het nomadisch lief in mijn leven. En om hem te zien, plande ik opnieuw enkele extra reisweken in.

Januari 2019. Een eerste keer 3 weken zonder kids naar de andere kant van de Oceaan. Ik kon het mezelf toestaan en genoot van het locatie-onafhankelijk werken. Wat een vrijheid!

Maar toen in datzelfde jaar nog de 2de uitnodiging kwam om naar de andere kant van de wereld te reizen, werd ik wel enigszins uitgedaagd. Kon ik dat wel maken? Mocht het wel? Was het wel verantwoord? Ja, ik moest wel. De nieuwe technologieën konden het gemis van elkaar al zo lang niet zien, niet meer opvangen.

Juni 2019. Ik maakte een tweede verre reis en werkte opnieuw overseas. Van de ideale context gesproken…

En toen gebeurde het volgende: het lief kwam in de zomer naar België, en in de herfst nog eens. En hij bleef. Langer dan verwacht. We planden ons weerzien begin 2020, dit keer nog vòòr onze wegen alweer scheiden.

En net daar begon het schoentje te wringen.

Ik genoot intens van zijn aanwezigheid, van het samenzijn. Ik werd enthousiast als een klein kind bij het maken van maar liefst 2 (!) avontuurlijke trips in het voorjaar van 2020. Een jeugddroom zou werkelijkheid worden. Of beter nog: ik zou het werkelijkheid maken.

Maar toen kreeg ik opnieuw stress. De onrust was daar terug.

Want… ik kon het voor mezelf niet langer verantwoorden: de tijd weg van huis, weg van ons bedrijf, de uitgaven, … En dat terwijl hij hier nog was (en steeds is). En ik hem dus hoogstwaarschijnlijk niet eerst weken zal moeten missen.

Gek toch, hoe lastig we het kunnen hebben om overvloed te ontvangen. Om onszelf toe te staan te genieten van het leven. Voluit. Met al z’n geschenken onderweg.