Lang geleden dat ik nog eens iets schreef.
Ik mocht intussen prachtige routes mee-maken, ben ‘al singletaskend’ met veel tegelijk bezig momenteel en ik ontvang hier ook heel veel energie voor en van.
Ik heb het gevoel zoveel te vertellen te hebben dat ik niet tot vertellen of verslag kom. Wellicht hoeft ook niet alles altijd verteld te worden…
Laat het mij dan nu misschien even bij de komende lente-route houden. Ik heb er zin in. Zin om samen met zes metgezellen te zuiveren. Diep te zuiveren. Op en door alle lagen. Ik voel dat het de tijd is ervoor. Ik voel het van binnenuit.
Normaalgezien vast ik enkele keren per jaar. Wanneer ik het voel. Van enkele dagen tot enkele weken. Behalve afgelopen jaar. Ik vertoefde na de lente-route vorig jaar vooral in een soort fysieke comfortzone. Een jaar lang.
Niet gevast. Geen koudebaden. Geen prioriteit voor gezonde voeding. Weinig bewogen. Meer geslapen. Minder vroeg op staan. Niet komen tot dingen die ik had ‘gepland’ of ‘gewild’ …
En ook dat klopte. Het is niet dat ik ‘geen karakter’ heb of niet ergens bewust voor kan kiezen, maar ik werd er niet toe uitgenodigd. Ik doe tegenwoordig niets meer op wilskracht. Terwijl ik een sterke wil en karakter kan hebben als ik dat wil. Maar dat wil ik niet (meer). Of daar kies ik niet (meer) voor.
Ik had er ook helemaal geen last van. Van toch wel weinig bewegen, van toch wel teveel suiker, van toch wel veel te weinig groenten en fruit … Ik heb zo het gevoel dat ik een heel flexibel lichaam heb ‘gecreeerd’ (of ‘opgeleid’ ☺️) door oa elk jaar zeker een week te vasten. Ik heb de indruk dat mijn lichaam daardoor heel veel ‘menselijk comfort’, wat voor ons lichaam vaak oncomfort is, aankan … ik kan daar precies wel een hele tijd op ‘teren’ …
Het was een jaar waarin heel veel is gebeurd. Een jaar met heel veel intensiteit. Een emotioneel jaar. Een jaar vol afscheid. Een jaar waarin veel aangeraakt en door-voeld werd.
Zeker geen comfortabel jaar op mentaal-emotioneel vlak. En ook dat is oke en klopte. En het klopte ook dat om dit alles te be- en door-leven ik in een soort fysieke comfortzone vertoefde.
Het voelde als het ware niet de bedoeling dat ik me fysiek versterkte of ‘oppepte’. Het was alsof ik dan niet zou kunnen gaan door wat ik te gaan had. Alsof ik er niet in zou kunnen ‘zakken’. Dat vroeg precies om een soort ‘lagere fysieke energie’…. Ik besef dat het heel raar kan ‘klinken’ of lezen … en toch wilde ik dat even delen.
Dat het soms echt oke is om in de fysieke comfortzone te vertoeven om door het emotioneel-mentale oncomfort te gaan…
Zoiets…
Het zal wel iets betekenen voor wie het iets te betekenen heeft…
Sinds enkele weken voel ik een heel sterke fysieke en ook mentaal-emotionele shift. In mij en rondom mij. Een shift die me in een enorme drive brengt. Een shift die me energie en goesting geeft. Een shift waar ik niet naar heb gestreefd, maar die er dan plots is. Vaak op de meest onverwachte en ‘ongeplande’ momenten. Wat onder andere betekent dat ik al veel werk heb ‘verzet’ tijdens de nachtelijke uren. En dat ik dat niet hoef te ‘bekopen’ overdag ☺️
‘Plots’ voel ik van binnenuit ook terug de zin en behoefte om te gaan zuiveren. Het koude water in te gaan. Te bewegen. Te sungazen. … zin om terug voor mijn lichaam te zorgen, na een jaar waar het echt wel voor mij heeft gezorgd zonder iets van me terug te verwachten … en zonder te ‘klagen’ of te ‘zeuren’ 😇
Ik voel zo sterk dat het mij en ook de deelnemers zo goed zal doen. Dat het in deze bijzondere tijd ook weer heel bijzonder zal mogen zijn.
Zo bijzonder om de ‘stroom’ van mijn leven te volgen, ook in de tegenstroom of in de zijstroom zo af en toe.
Soms letterlijk, zoals tijdens mijn wandeling vorige week waar het wandelpad een water-weg was geworden. Een wandeling waar ik helemaal verloren liep en er ettelijke uren langer over deed dan ‘gepland’. En deze en andere ‘waterwegen’ nog eens door ‘moest’ of mocht 😉 in de andere richting.🙈
Ik denk dat mijn ‘voeten’ vonden dat ze niet genoeg beweging hadden gekregen die eerste winderige, natte vakantieweek waar ik in volle werkmodus zat. Bijna dag en nacht. Ze hadden dus gelijk, mijn voeten 😉
Mijn voeten vinden altijd de/hun weg.
Onderweg.
‘I’ll find my feet on the way’
Prachtig toepasselijk lied van de Hollow Coves dat ook zo af en toe mijn pad kruist.
Ook afgelopen winter-route verliep helemaal zoals die hoorde te lopen. En zoals het liep, zo had ik het in elk geval nooit kunnen voorbereiden 😊. Er komt misschien nog wel eens een ‘terug-blik-verslag’, alsook van de herfstroute in november.
In de tussen-tijd deel ik het onderstaande verslagje, instagram-story-gewijs. Voor wie even een blik in deze stille, en tegelijkertijd zeer sprekende route wil ‘werpen’.
En ja, voor wie tot het einde heeft gekeken…. Er is ook nieuw leven in onze grote leven-dige familie. Fonne, het eerste kindje van mijn broer Servaas en schoonzus Laure is geboren. Het 20ste kleinkindje intussen al voor mij ouders 🥰
En morgen vertrek ik naar Frankrijk om een weekje samen te creëren met iele. We blazen onze ‘levende weg’ terug leven in;-)
Lente-groet, vol leven
barbele
Bedenksels (0)