Tijd om het even te hebben over tijd?

29.02.2024

Heb je wat priori-tijd voor een stukje over tijd op deze 29ste februari?

Een ‘extra-time’ dag vandaag. 😉 Genoeg extra tijd voor alles wat je niet gedaan of afgewerkt kreeg afgelopen vier jaar? 😉

Of zoals Wietse het deze ochtend in de ‘support voor onderweg’-groep (gelinkt aan het jaartraject) treffend schreef:

‘29/2… de dag van de opgespaarde tijd. 🤔Alles waar we afgelopen 4 jaar tijd geen tijd voor hadden, krijgt nu tijd… Dat werd tijd, denk ik dan maar. 😂 Ik zou zeggen: maak er een boeiende tijd van’

Ik maak er alvast een boeiende (reflectie)-tijd van.

Naar aanloop van de winterroute volgende week, ben ik deze dagen bewust met tijd bezig. Althans ik word me bewust bewust van welke impact tijd op me heeft. Of eerder : welke impact ik tijd op mij laat hebben….

Vanuit het besef en weten dat tijd in wezen niet bestaat…. Dat het een gecreëerd menselijk concept is… Een concept om gebeurtenissen te ordenen, te regelen en te plannen. We hebben van het ‘idee’ tijd een soort doos gemaakt waar we alle ‘te doene’ dingen insteken.

Wat een idee?? … En wiens idee was dat eigenlijk? 😉

Zo maken we van tijd een beperking. We stoppen tijd in een doosje tijd en we laten ons de hele tijd door de tijd opjagen. Als dat wat je te doen hebt jou niet lukt in een bepaalde tijd, dan scheelt er niets met de tijd, maar wellicht wel iets met jouw idee of verwachting over tijd en de ‘te doene’ dingen in die tijd.

Onze hele maatschappij is op dit tijdsconcept gebouwd. Een concept die voor heel veel stress zorgt. Het trekt ons weg van leven in, met en vanuit de natuurlijke cycli.

De natuur… die zich niet haast en waar toch alles ‘op tijd’ af is…

Alles ‘moet’ steeds haastiger. Eten, drinken, werken, ontspannen, slapen, bewegen, lezen, reizen… Haast staat ieder werkelijk levens-besef in de weg… Haast luistert niet naar het leven… Haast maakt van het leven een graf… Dat klinkt misschien heel zwaar, maar ik meen het wel. Haast geeft enkele dagen vrij bij de geboorte van een kind … en bij het sterven…

Tenzij je zelf sterft… dan heeft haast alle tijd…

De kloktijd die onze levens zo sterk bepaalt is een concept die vooral van praktisch ‘nut’ is, maar de meesten zijn de kloktijd als de enige ‘ware’ of ‘geldende’ tijd gaan aanvaarden Zo zijn we slaven van de tijd geworden.

De natuur nodigt ons uit cyclisch (in plaats van tijds-lineair) te leven met en vanuit onder andere een evenwicht tussen in-spanning en ont-spanning… (naar) buiten en (naar) binnen … zaaien en oogsten … licht en donker …

En wij maar ‘de hele tijd’ werken, regelen, plannen, sjouwen, ploeteren, haasten…

De klok en kloktijd bestaan nog niet eens zo heel lang. Sinds het industriële tijdperk zijn het machines die het tempo en de invulling van het leven bepalen. En dit gaat steeds meer in tegen het ritme van de natuur en het natuurlijke ritme dat ook (nog steeds) in ons zit.

We zijn als westerse mens de ervaring en de kracht van het tijdloze kwijt geraakt en zijn overgeleverd aan de nooit stoppende voortgang van de wijzers van de klok. Intussen zelfs van een prik-klok. We maken een opdeling tussen werktijd en vrije tijd en hier komt nog de ‘time is money’-mindset bij… zo wordt het er althans ingedramd.

De klok deelt de ondeelbare eindeloosheid op in stukjes, in vroeger en later, in binnen en buiten, in begonnen en afgelopen, in goed en slecht…

Nochtans bestaat er in wezen geen tekort aan tijd. Tijd is, net als energie, een onuitputtelijke bron. Wel bestaat er een gevoel van tekort aan tijd. Het is dat gevoel dat leidt tot stress. Ook leef-tijd, afstand en ruimte zijn ‘brandbare’ begrippen.

Je (opgedrongen) ideeën over tijd hebben je opgesloten in klokken, uurwerken, agenda’s, planningen en deadlines. Dead-lines… de ‘lijn des doods’… je zou van minder stress krijgen.

Ik weet niet of dit nog steeds gangbaar is, maar in mijn ‘tijd’ kreeg je voor je eerste communie op 6 of 7-jarige leef-tijd een horloge cadeau. Een pols-horloge dan nog. Eén die constant rond je pols hangt. Vanaf dan letterlijk vastgeketend aan tijd? …

Al eens stil gestaan bij hoe en van waaruit we tot dergelijke cadeau’s zijn gekomen? En of dit wel de naam ‘cadeau’ waardig is?

Je draagt de tijd om je pols en de tijd toont zich op torens, op je smartphone, op je keukentoestellen, op je thermostaat, op je wekker, op je laptop… Zo denk je greep op de tijd te krijgen…. tot het moment dat het tot ons doordringt dat tijd greep op ons heeft… bij sommigen zelfs een ‘wurg’-greep.

Dan zijn er de cursussen time-management en allerlei applicaties en tools … om die tijd die in wezen toch niet te managen valt toch maar hard-nekkig te blijven managen en het dus ons leven blijvend te laten bepalen …

De vicieuze cirkel…

Ik maak me binnen de mogelijkheden van het huidige tijds-kader 😉 zoveel mogelijk los van tijd. Door een leef- en werkcontext en -inhoud te creëren waarin dat mogelijk en zelfs vanzelfsprekend wordt. Helemaal los komen van de tijd kan hier niet en hoeft ook niet. Maar me er bewust van zijn en er hier en daar groten-deels los van kunnen komen voelt heel bevrijdend.

Dan kunnen we in de stilte (in ons) belanden en vanuit de stilte in de tijdsloosheid… Pas vanuit deze stille tijd-loosheid kan je in contact komen met je (ware) natuur en van daaruit leven. Of van daaruit bewustere keuzes maken en de klokken in je leven steeds meer ‘het zwijgen opleggen’.

Ik stel me veel eerder vragen als ‘Waar word ik nu toe uitgenodigd?’, ‘Wat wil er door mij heen geleefd worden?‘ … in plaats van ‘Wat staat er nu op mijn agenda?‘

Zoals vandaag: het idee om vandaag ‘een boompje op te zetten’ over tijd was gisteren nog helemaal niet in me opgekomen. De inspiratie kwam deze ochtend. Ik voelde de uitnodiging om er wat over te delen. Ik koos ervoor om deze ‘extra-time-dag’ waarin ik mijn tijds-besteding nog niet helemaal had ‘vast’ gelegd hiervoor te gebruiken…

Of er dan niets in mijn agenda staat? … hoor ik je misschien al vragen :-). Ja uiteraard wel, maar meestal klopt dat wat erin staat ook helemaal bij waar ik toe uitgenodigd wordt, wat ik nodig heb, waar ik zin in heb en wat er ‘door mij heen geleefd of gezegd wil worden’.

En weet je, ik weet heel vaak oprecht niet wat er de volgende dag in mijn agenda staat.

Een leven creëren waarin je in staat bent om op de uitnodigingen van je leven in te gaan. Zelfs en ook af en toe in een vol-geplande agenda. Dat is mijn ‘levens-werk’ 🙂, wat zo af en toe ook als uitdagend en als ‘werken’ aanvoelt… Maar telkens kom ik tot de vast-stelling: voor alles is er tijd en een ‘juiste’ of ‘bedoelde’ tijd… Dus wellicht ook voor een ‘klok-tijd’-leven …. tot die klok je een op ‘vijf voor twaalf’-klok-signaal geeft … Dan is het misschien of wellicht tijd om je eens af te vragen dat dat wat jouw tijd vraagt en nodig heeft ook is wat jij werkelijk nodig hebt of werkelijk wilt… Tijd voor nieuwe priori-tijd?

Alles wat tijd nodig heeft, is vergankelijk… en op een manier niet echt of niet werkelijk.

De tijd overstijgen in plaats van op de tijdslijn leven… Ik geloof en ervaar dat het kan. De tijd overstijgen vraagt echter een heel groot vertrouwen in de spontane en intuïtieve handeling die in en uit het moment in een bepaalde situatie ontstaat. Het vraagt zelf-vertrouwen en overgave aan het moment.

Een klok-tijd-leven houdt je helemaal weg van deze overgave aan het moment waar alles wat je nodig hebt aanwezig is. Vanuit deze overgave aan het moment, kunnen de uitnodigingen en mogelijkheden in je leven zich tonen.

Of zoals Rumi het treffend samenvat:

In deze ‘tijd’ dompel ik me onder…

Deze tijd is voor mij te vinden in het all-een ZIJN in de stilte…

En van daaruit krijg ik ‘alles rustig voor elkaar’ 😊

Daar vertoef ik volgende week heel bewust in. Met enkele metgezellen tijdens de winterroute. Een stille, sprekende route.

Benieuwd wat er vanuit de stilte tot (uit)spreken zal willen komen.

Groet,

Barbele

P.S 1 Het is nooit te laat om eens niets te doen 😉

PS2 Ik ben benieuwd naar jou tijds-reflecties. Maar de mogelijheid om hieronder jouw bedenksels achter te laten is nog al-tijd 😉 niet hersteld. Alleen ik kan er reflecties achter laten 😉 Stuur je bedenksel dus gerust naar barbele@compagnonderoute.be en dan plaats ik het in jouw naam hieronder. Ik hoop dat de ‘right time’ om dit eindelijk opgelost te krijgen zich snel toont 🙂