Gisteren was er bestuursvergadering van unizo Marke. Na de vergadering werd er nog wat nagepraat. Het ging onder andere over de dagelijkse ochtendrush om kinderen op tijd op school te krijgen. Voor mij zijn dergelijke gesprekken steeds boeiende input die ik met veel interesse mee- en opneem. Iemand stelde mij de vraag of wij dan eigenlijk nooit problemen of stress hebben met de kinderen. Problemen om de kinderen op tijd op school te krijgen hebben we niet, helemaal niet zelfs. Ik probeer nog helder te krijgen wat onze ‘successleutel’ hiertoe is. Maar uiteraard loopt het ook hier niet altijd van een leien dakje. Waar zou ik anders kennis en ervaring uit halen?
Zo zat het er vanmorgen bovenhands op tussen Josse en Joran. Ik blijf dan in eerste instantie meestal heel rustig. Ik kijk er naar en jaag me er niet in op. Met ruzie is er op zich ook niets verkeerd. De kinderen weten dat ze bij mij niet teveel moeten komen overdragen of een schuldige aanduiden. In een ruzie ben je altijd met twee of meer, ieder heeft zijn aandeel. Meestal laat ik hen gewoon ruzie maken, en ja, bij de jongens gaat dit al eens gepaard met trekken, duwen, schoppen en slaan.
Komen we als ouder niet te snel tussen tussen ruziënde kinderen? Geven we hen wel voldoende de kans om ruzie te maken en vooral de kans om er samen uit te komen? Zijn wij daar niet te snel met een oordeel van wie de schuldige en wie het slachtoffer is? Bepalen wij niet te veel hoe ze het moeten oplossen? Bepalen wij niet te sterk wie aan wie ‘sorry’ moet zeggen. En hoe welgemeend is die ‘sorry’ dan? Maar toch zijn we dan tevreden want ze hebben gedaan wat we gezegd hebben…
Zouden we onze kinderen niet beter wat meer laten ruzie maken en er ook zelf laten uit geraken? Is dat ook niet een vaardigheid dat je al doende leert. Hebben wij het wel voldoende geleerd?
Weten wij het dan zo goed in de ‘grote mensenwereld’? Zoveel volwassenen maken ruzie, geraken er niet uit, beschuldigen, oordelen, … kunnen geen sorry meer zeggen, kunnen niet vergeven. En toch verwachten we dat onze kinderen dit allemaal wel kunnen en doen, en liefst op de manier zoals wij het willen. Staan we er wel eens bij stil welk voorbeeld ze krijgen?
En intussen hebben ze het opgelost Josse en Joran. Ze hebben in zichzelf elk naar hun aandeel gekeken. De spanning ebte langzaam weg. Ze hebben het bijgelegd zonder woorden. Zonder een opgelegde ‘sorry’. Ze hebben beiden weer geleerd.
Is het eigenlijk wel nodig om ‘sorry’ te zeggen? …. Zo vraag ik mij af tijdens dit schrijven. Zouden we niet evengoed ‘dankjewel’ kunnen zeggen, want uit elke ruzie kunnen we onszelf weer beter leren kennen en er uit leren.
Elk conflict in jezelf of met een ander
is een kans om te oefenen en te leren
Marshall Rosenberg
Graag laat ik jullie via deze blog ook nog weten dat ik zondag 20 oktober deelneem aan Chateau Brillant in het Kasteel Blommeghem te Marke (recht tegenover Mens Sana). Het belooft een groots en gevarieerd event te worden. Bezoek onze stand en geniet van onze modellen tijdens de D-Filee. Welkom van 11u tot 19u.
Komende activiteit met vrije toegang.
Succesvol opvoeden maandag 15 oktober 19u30-22u
Inschrijven kan via volgende link
https://www.menssanahealth.be/events/succesvol-opvoeden-vrije-toegang/
Wil je deze mails liever niet meer ontvangen? Laat het me per kerende weten, dan haal ik je uit de lijst.
Ken je nog mensen die interesse hebben in onze activiteiten en nieuwsbrieven? Geef me hun naam en e-mail door, dan neem ik hen op in de lijst.
Bedenksels (0)