Onderweg naar Apricale voor onze succes-volle Luchtroute draai ik mij nog een keer om, genietend van de schone achteruitzichten 😉
Drie weken geleden begon de paasvakantie. ‘Na onze lancering eindelijk weer wat rust en ruimte…’, zo dacht ik. Ik zou weer wat meer tijd hebben voor mijn gezin en ‘op mijn gemak’ onze Luchtroute voorbereiden.
Niets was minder waar. De overload aan ‘wat nog allemaal moest gebeuren’ bleef maar komen. Ik ging non stop door en ik was er – op het paasweekend na – helemaal niet voor mijn gezin. Ook voor mijn metekind Jakob, die – weliswaar ongepland – 3 dagen kwam logeren bij zijn meter, maakte ik nauwelijks ‘echte tijd’. Gelukkig lijkt hij wel wat op mij en kan hij heel goed ‘op zichzelf zijn’.
Mijn gezinsleden leken het te begrijpen. Halfweg de tweede week van de vakantie begonnen ze echter, elk op hun manier, signalen te geven dat het ‘erover’ was. Minne bleef maar vragen of ik nu eindelijk een beetje zou helpen met de voorbereiding van haar verjaardagsfeestje. Annabel zei me constant ‘moet jij nu weeral werken, ’t is toch vakantie en wanneer gaan we eens een spelletje spelen? ’. Joran vroeg me wel tien keer om eens de poster te lezen die hij had gemaakt voor een opdracht biologie. Eigenlijk was hij gewoon trots op zijn werk (en dat van zijn papa) en wilde hij dat met me delen. Seppe merkte op ‘Als het later opbrengt is het goed’ (hij wordt later mijn manager zegt hij). Josse kwam me vooral veel knuffelen op momenten dat hij de kans hiertoe zag. En mijn man Paul zei niet veel, en nam het gros van huishouden, ‘taxi’-chauffeur spelen, bezig zijn met de kinderen, … op zich.
Mijn man en kinderen geven me al jarenlang ongelooflijk veel ruimte en krediet om eerst Mens Sana en nu Compagnon de route in de wereld te zetten. Eens ze duidelijk signalen geven, komen die dan ook binnen. En ze zijn binnen gekomen.
Die signalen waren een bevestiging van wat ik zelf eigenlijk al voelde. Ik stelde al enkele dagen vast dat het ‘stressreptiel’ in mij het van mij aan het overnemen was.
Fysiek stelde ik een continue innerlijke alertheid op en begon op bepaalde momenten duizelig te worden. Er kwam een koortsblaas en mijn astmatische gevoeligheid speelde sterker op. De kleinste dingen bezorgden me stress: onkruid op mijn padje dat ik al lang wil uittrekken (wat ik eigenlijk ook graag doe) maar geen tijd voor neem; een envelop met reminder factuur die ik niet open omdat ik er niet mee akkoord ben en eigenlijk nog moet bellen; ik verdraag geen lawaai; ik verdraag geen onrust; …
Mijn focus lag helemaal op wat er nog niet was en op wat er zou moeten zijn, waardoor ik niet meer zag wat er wel was.
Ik stelde vast dat ik niet enthousiast kon reageren op nieuwe – top! – liedjes die Erika (van Les Routiers) had gecreëerd. Ook op de rust-creatie-ruimte-nieuwe ideeën berichtjes die Naomi stuurde vanuit Frankrijk reageerde ik nauwelijks en veel koeler dan anders. Ik begon een ‘slachtoffergevoel’ op te merken bij mezelf en voelde me niet gezien.
Mijn gedachten gingen een neerwaartse richting uit: Wanneer zal het hier eens keren? Wanneer gaan al die investeringen eindelijk eens beginnen opbrengen? Wat moet ik nog allemaal leren? Heb ik nog niet genoeg geleerd misschien? Wat moet er nu nog allemaal gebeuren? Zelfzorg, allemaal goed en wel. Maar de Luchtroute komt eraan, ook de routes Mindmanagement|Be-denk jezelf komen eraan en die leunen inhoudelijk op mij. Ik MOET dus wel doordoen. Ik kan het dus niet zomaar loslaten …
Ik stelde vast dat ik voor het eerst sinds lang vertrouwen begon te verliezen en dreigde naar een ‘foert’ houding te gaan en alles te laten schieten.
Kortom, ik zat op een bepaald moment helemaal niet meer in een ‘ver-mogen-de’ toestand en was steeds meer aan het over-leven in plaats van te leven.
‘Het gaat niet met mij’ zei ik aan Naomi. Met het uitspreken kwamen de tranen en de ontlading die letterlijk door mijn lijf trilde. ‘Dan is er nu maar één prioriteit’ zei Naomi beslist en ze nam instant de rol van mijn ‘zelfzorg-coach’ op zich. Ze tekende in het moment dit kaartje voor mij.
Ik genoot die donderdagavond van Annabel te voet naar de voetbaltraining te brengen. Ik genoot van het uitwerken van opdrachtjes voor het feestje van Minne, samen met Minne. Ik genoot van weer eens gewoon een avond in de zetel liggen met mijn kinderen en man op, rond en bij me. De dag nadien zagen mijn kinderen er streng op toe dat ik niet met werk, iPhone of computer bezig was. Ze zorgden dan ook voor een druk gevulde ‘mama-inhaal-dag’ 🙂
De ontlading, het uitspreken van wat er zich aan het opbouwen (of eerder aan het afbouwen) was in mij, gaf op amper een dag tijd weer heel wat ruimte, inzichten en richting.
Het leerde me hoe belangrijk het is dingen uit te spreken. Ik kan zaken te lang voor mezelf houden.
Ik besefte heel sterk dat ik eigenlijk heel moeilijk (zorg) kan ontvangen. Dat ‘ontvangen’ of ‘niet ontvangen’ op bepaalde terreinen nog een issue is van mij, waar ik mee aan de slag ga.
Ik geraakte in deze dagen in de knoop met de ‘5 knopen waarmee je in de knop kan geraken’ en ik dankzij bewuste keuzes geraakte ik ook weer uit die knopen. Ik kon het webinar ‘5 knooppunten waarop je kan kiezen’ gisteren dan ook weer helemaal doorleefd brengen. 😉
En net zoals ik Naomi vaak remind met ‘draai u nog ne keer om, er is al zoveel gedaan’ als ze wakker wordt met haar ‘pusher’ die haar zo snel mogelijk aan het werk wil zetten, was het aan mij om mij ‘ne keer om te draaien’.
Ik ‘draaide me om’, ik verplaatste mijn spot en kwam tot heel wat waardevolle inzichten.
Ik zag plots heel sterk in dat Compagnon de route niet zomaar in een rechte lijn naar boven kan verder groeien en bouwen op het succes van Mens Sana. Ik besefte heel duidelijk dat ook Compagnon de route ‘op de markt’ gezet moet worden en dat dit nu eenmaal gaat in fases. Fases waarin niet te forceren valt. We zitten nu in de fase van ‘zichtbaar en kenbaar worden’. Nu ik dit zo duidelijk zie, geniet ik weer van het laten opborrelen en uitvoeren van ideeën hoe we dit gaan realiseren.
Ik zag plots hoe succesvol het toch wel is dat we momenteel onderweg zijn naar Apricale (Italië) om de lanceereditie van onze Luchtroute te laten doorgaan. Niet met de gehoopte acht deelnemers, wel met drie mensen die ons dit vertrouwen geven, waardoor we de kans krijgen deze al zeer krachtige route nog meer kracht bij te zetten in de nieuwe vorm. Nog niet zo lang geleden, in december 2017, trokken we voor het eerst naar Apricale voor onze creatiedagen. Er was toen nog geen sprake van de luchtroute, er was geen website, het aanbod in de nieuwe vorm was er nog niet. En amper vier maand later gaat deze door en krijgt ook de samenwerking met Rik en Anneke (eigenaars van de Vi(ll)a Creato) vorm. Ik draaide me om en zag terug hoe ‘geslaagd’ dit alles wel is.
Ik zag plots ook duidelijk dat het helemaal niet nodig is om telkens zelf mensen te verzamelen om ons verhaal te vertellen, ons aanbod kenbaar te maken en aan te bieden. Het kan ook anders en de voorstellen/vragen dienden zich plots ‘vanuit het niets’ aan.
Ik zie weer wat er allemaal al is en kan weer met goesting mijn goesting doen.
Ik zie terug de hoeveelheid en de waarde van wat we reeds hebben gerealiseerd. Ik zie weer met welke fantastische teams en mensen we mogen samenwerken en creëren.
Ik zie weer de zovele signalen en bevestiging in waar we met Compagnon de route mee bezig zijn.
Ik zie en hoor weer de zovele getuigenissen van mensen (die ik vaak helemaal niet ken) die zoveel hebben aan mijn boek ‘Leven is simpel, maar niet altijd gemakkelijk’.
Ik besefte dat ik het al jarenlang normaal vind dat er gedurende 16u per dag, 7 op 7 gewerkt kan worden. Mét goesting welteverstaan 🙂 Ik neem me voor het natuurlijk week- en dagritme in ere te herstellen.
Al goed dat we ook eens achteruit kunnen kijken om van daaruit weer vol vertrouwen vooruit te kunnen kijken. En al goed dat we in dat voorruit kijken ook nog niet alles weten. Als ik mensen mijn verhaal vertel over hoe Mens Sana tot stand is gekomen, zeg ik er vaak bij ‘Had ik op voorhand geweten waar ik allemaal door zou moeten, ik was er nooit aan begonnen. ‘ Wat een geluk dat ik dat niet wist. En wat een geluk dat ik er toch voor ben gegaan.
Hetzelfde proces ga ik nu, samen met Naomi, terug door met het in de wereld zetten van Compagnon de route. We hebben het elkaar ook al gezegd ‘Hadden we op voorhand geweten wat dit van ons zou vragen… zouden we er dan aan begonnen zijn?’  Wat zijn we dan blij dat we het niet wisten en er gewoon aan begonnen zijn!
Zo leren en ervaren we dat het leven en het ondernemen zich écht wel onderweg afspeelt. Onderweg naar het realiseren van je doel, je project, je droom. En dat alle informatie en alle hulpbronnen die je nodig hebt zich ook onderweg tonen en aanbieden. Het onderweg zijn zien we als doel op zich. Onze groei, in al zijn vormen, zowel prive als professioneel, laten we hier graag een gevolg van zijn. Laat dat nu net zijn waar Compagnon de route voor staat.
Vanuit het zien en geven aan mezelf wat ik nu nodig heb, zie ik ook terug wat Compagnon de route nu nodig heeft. En naast zichtbaarheid heeft Compagnon de route ook helderheid nodig. Met het lanceren van onze routekaart en bijhorende 9 websites, geven sommige mensen aan dat ze hun ‘weg kwijt geraken’ in ons aanbod. ’t Is uiteraard niet onze bedoeling dat je verdwaalt. Compagnon de route wil je net een kompas bieden om je weg door ’t leven te vinden. We zien deze signalen dan ook als een uitnodiging om die helderheid te brengen. En misschien is het antwoord wel heel simpel… ‘draai u ne keer om’ en beschouw de Compagnon de routekaart als een soort schattenkaart waar er vanalles te ontdekken en te beleven valt. Op avontuur met Compagnon de route ontdek en gebruik je gaandeweg hét en jouw veld van mogelijkheden.
Schone vooruitzichten:
Route MIND management | zelfstandigen & ondernemers | vrijdag 4 mei | Marke | meer info & inschrijven
Route Be-denk jezelf | particulieren | zaterdag 6 mei | Marke | meer info & inschrijvenÂ
Webinar Opgroeien is simpel… maar niet altijd gemakkelijk | voor iedereen | gratis webinar | registreren
test
Minne haar verjaardagsfeestje in april 🙂
Ja Johanna , minne heeft 2 maanden genoten van het voorbereiden van en verlangen naar haar feestje 🙂