Dag Egidius, dag broer,
Een jaar geleden,…
… kwam je nog helpen om de vloerisolatie te leggen
…. nam ik je nog 3 dagen mee naar Nederland
… had ik meer contact met jou in 4 maanden dan in de laatste 20 jaar
… ging je terug gaan werken
… lagen hoop en wanhoop zo dicht bij elkaar
… vroeg je ons om te mogen gaan
… lagen leven en dood zo dicht bij elkaar
Vandaag…
liggen dood en leven zo dicht bij elkaar…
her-beleef ik alles opnieuw…
her-denk ik alles opnieuw…
her-voel ik alles opnieuw…
her-inner ik alles opnieuw…
Met mijn hoofd, mijn hart, mijn lijf
Dankbaar dat ik je nog heb mogen leren kennen
Dankbaar dat je me toeliet
Dankbaar om al wat je me geleerd hebt.
Tot ziens Egidius, ik zie je graag
Barbele
Moeder schreef een brief, een brief die me heel diep heeft geraakt.
Een brief die ik met haar toestemming graag deel met wie hierin wil delen.
Afgelopen zondag wandelden we als herinnering aan Egidius zijn ‘oorlogsroute’. Een warm, mooi, intens samen zijn. In verbondenheid met Egidius. 11 november, de dag waarop hij een jaar geleden ‘toestemming’ vroeg aan zijn ouders, broers en zussen om te mogen gaan, wandelen we terug.
Komende activiteiten
6/11/2014 – 5/02/2015 Totaaltraject ‘stressvrij opvoeden’ (max 10 inschrijvingen, nog enkele plaatsen vrij)
13/11/2014 Thema avond |Cholesterol, vriend of vijand?‘| 19u30
17/11/2014 – 23/02/2015 Totaaltraject ‘van stress naar energie’ (max 10 inschrijvingen, nog 1 plaats vrij)
7/12/2014 Change day | een andere kijk op onderwijs
Geachte mevrouw,
Ik hoorde u al eerder spreken in Emmaüs Aalst.
Graag ontving ik regelmatig uw blog.
Beste groeten & hopelijk tot “kijks”
Hubert
Lieve Barbele,
Ik heb de brief gisteren pas gelezen. Ik heb een rustig en stil moment afgewacht omdat ik wist dat ik veel zou voelen en het mij zou raken. Zo kon ik rustig de tijd nemen om de brief in mij op te nemen. Men zegt dat een kind verliezen het ergste is wat je kan overkomen. Ik geloof het. De brief van je mama spreekt voor zich. In ieder woord , iedere zin voel je het onmetelijk verdriet, de allesvretende onmacht, de onvoorwaardelijke liefde en de wil om hiermee om te gaan.
Men zegt ook dat jezelf van het leven beroven een laffe daad is. Voor mij is dit helemaal onwaar. Ik begrijp mensen waarvoor het lijden zo zwaar is dat uit het leven stappen de enige optie is. Ik begrijp Egidius. En het getuigt van een ongelooflijke moed dit te doen en te weten dat de mensen die je graag ziet hierdoor ook zullen lijden. Jullie hebben gisteren zijn oorlogsroute gewandeld. Mooi om te lezen dat hoe jullie tesamen en toch ieder voor zich dit verlies trachten te dragen in krachtige verbondenheid. Het zal Egidius deugd doen.
Liefs
Dank je Barbele om dit met ons te willen delen.
Wat een aangrijpend en ook triestig verhaal!
Het doet je wel even nadenken over wat je hebt in je leven en waar je tevens gelukkig en dankbaar om mag zijn!
Sprakeloos …
Heel pakkend … wat een brief van je mama, Barbele … hopelijk geeft ze zijn boek ooit uit. Wat een mooie schrijvers in jullie familie. Ik werd er helemaal stil van.
Wat mooi hoe uw mama dit alles ziet! Wat een kracht! Bedankt om dat te delen
hier zijn geen woorden voor, ik word er helemaal stil van. Wat een sterke moeder, wat een sterk gezin en vriendenkring!
Het gaat jullie allemaal goed, met Egidius op jullie schouder.
Heel mooie en intense brief over loslaten en tegelijk koesteren en omarmen.Dank je om te delen.
Prachtig en vol diepgang. Een moeder is een speciaal wezen, een moeder voelt haar kind(eren) zo goed aan en kent hen tot het kleinste haarvaatje. Jouw mama bewandelt samen met haar man en kinderen een oorlogspad, vol herinneringen. Maar “samen” staan jullie heel sterk en je voelt gewoon de verbondenheid en kracht. Mooi hoe ze het allemaal beschrijft, hoe ze het leed van zich afschrijft, hoe ze bewust verwerkt en Egidius “draagt”. Wat een prachtige wezens allemaal! Ik wens jullie allen veel kracht om samen op pad te gaan, op 11 november en later……………..
Dit laat een hele diepe indruk na, wat heel herkenbaar is en ook opnieuw vele herinneringen oproept…
Om stil van te worden….