Een klapke doen … met je onderbewuste

08.06.2016

Vorige week kreeg ik de kans om mezelf en het aanbod van Mens Sana te gaan voorstellen in een groot bedrijf. Pitchen noemen ze dat. Gezien opleidingen binnen dat bedrijf meestal in het Engels gegeven worden, werd ook van mij verwacht om de presentatie en het beantwoorden van de vragen in het Engels te doen.

Talen zijn nooit bepaald mijn sterkste vakken geweest. Ik heb in jaren geen Engels meer gesproken omdat mijn levenssituaties me daar niet om vroegen, ik luister niet naar muziek, ik kijk niet naar films, ik lees geen Engelse boeken,…

Even stelde ik mezelf de vraag: zou ik dat wel doen? Ga ik me niet belachelijk maken?  Zie ik het wel zitten om – als dat bedrijf uiteindelijk kiest voor een samenwerking met mij – mijn opleidingen in het Engels te geven? Mijn taalgebruik, het gebruik van de juiste woorden zijn net zo’n bepalend onderdeel van mijn trainingen. En dat kan ik ook goed. In het Nederlands. Maar in het Engels? Is mijn woordenschat wel rijk genoeg om te kunnen brengen wat ik wil brengen. Om de mensen te kunnen raken en in beweging krijgen?  Maak ik eigenlijk wel kans als ‘eenmanszaak’ naast die andere grote(re) organisaties die zich ook gaan voorstellen en veel meer mogelijkheden en aanbod ‘in huis’ hebben dan ik? Is het wel de moeite dat ik hier mijn tijd in steek als ik toch denk dat ik geen kans maak? Het is zo druk, ik kan die tijd misschien wel beter invullen,….

Excuses, excuses, excuses,… Ik ging in excuses en dacht er zelfs even aan om mijn aanwezigheid af te zeggen.

Nee, Barbele. Hier liggen kansen! En je zal er spijt van hebben als je ze niet neemt. Ik haalde me dus zelf snel uit mijn ‘excuus’ gedachten en begon me voor te bereiden. Hoe? Niet door te oefenen en oefenen maar door allerlei zaken waar ikzelf training rond geef toe te passen. Dat alleen al was een enorme kans!

Ik weet intussen heel goed hoe ons onderbewuste werkt en zag de kans om bewust met mijn onderbewuste aan de slag te gaan met als doel ‘een vlotte, overtuigende pitch in het Engels brengen. Ik heb in mijn humaniora voldoende Engels gehad om dit vlot te kunnen doen. Ook al heb ik in de laatste 20 jaar maar zeer beperkt gebruik gemaakt van deze kennis, ik weet dat al die kennis zit opgeslagen in mijn brein. En het komt erop aan jezelf in een optimale context te brengen zodat je optimaal gebruik kan maken van je mogelijkheden.

Een eerste voorwaarde hiervoor is: ontspannen zijn! Het is maar vanuit een ontspannen toestand dat je volledig aan je potentieel kan. Stress maakt dat we vanuit ons ‘overlevingsbrein’ gaan handelen met als gevolg dat je niet optimaal gebruik kan maken van je neocortex, daar waar al die kennis zit opgeslagen.

Mijn voorbereiding bestond er dus uit mezelf te ontspannen, me focussen op  wat ik wel wil (en niet op mijn angsten), mezelf overtuigen door te affirmeren ‘ik breng een vlotte en krachtige pich in het Engels’, mezelf te visualiseren,…. Ik merkte dat ik door die voorbereiding ook écht zin kreeg om het te gaan doen.

De dag zelf bleef ik ook heel ontspannen en de pitch is -althans naar mijn gevoel- heel goed verlopen. Ik schrok zelf van mijn kennis van het Engels. Hier en daar was het toch wel  ‘zoeken’ naar een woord, mijn uitspraak zal wellicht wel ‘verraden’ hebben dat Engels spreken niet mijn dagelijkse bezigheid is. Maar ik kon brengen wat ik wilde brengen. Ik voelde mij er comfortabel bij.

En zo was die ervaring op zich al weer meer dan de moeite waard. Ik heb de waarde en de kracht van wat ik hele dagen breng weer zelf aan de lijve ondervonden. En van hieruit zal ik het in de toekomst met nog meer kracht en overtuiging kunnen overbrengen op anderen.

En dat is waar het over gaat. Het gaat erover of je mensen kan raken, of je mensen in beweging kan krijgen. En ja, kennis is uiteraard ook nodig. Ik heb heel wat opleidingen en verdiepingen gevolgd. Ook op mijn wetenschappelijke achtergrond vanuit mijn opleiding licenciaat lichamelijke opvoeding kan ik heel sterk terugvallen om de iets minder ‘tastbare’ en ‘zichtbare’ materie toch op een onderbouwde, tastbare manier te brengen. Maar de échte waarde of kracht ligt niet in die kennisoverdracht. Wel in de manier waarop. Geloof ik echt wat ik zeg? Heb ik dat zelf al ervaren? Pas dan bestaat er een mogelijkheid dat wat je brengt ook ‘aankomt’ bij anderen.

Ooit was ik een heel onzeker iemand. In het secundair had ik een enorme faalangst.  Ik studeerde enorm veel. Ik stond al om 3uur  weer op om te studeren. En de luttele uurtjes die ik had ingepland ‘om te slapen’ kon ik niet slapen. Uit wanhoop, angst en stress ging ik tussen mijn ouders liggen. Om wat rust te proberen vinden. Op mijn 16 jaar lag ik in het grote bed tussen mijn ouders.

Toen ik naar de universiteit ging, ging dat al heel wat beter. Ik leerde hieruit dat je dingen moet doen die je graag doet en bij je passen. Het overgrote deel van de vakken in het secundair boeiden me langs geen kanten, pasten niet bij mij. Voor de studies lichamelijke opvoeding had ik echt gekozen. Ik wilde leerkracht LO worden. Ik had een doel. Stress was er nog maar had absoluut niet meer die verlammende impact. Hoe meer ik voelde dat die richting echt wel bij me pastte, hoe ontspannender ik werd. Ik studeerde af met grote onderscheiding.

Na 12 jaar docent geweest te zijn op de Hogeschool was ik klaar voor een nieuwe stap. Terug gaan studeren. Hier lag weer de kans om heel anders te kijken naar en om te gaan met examens. Ik heb voor al mijn vakken niet de minste stress gehad. Ik geloofde steeds meer in de enorme kracht en mogelijkheden van mezelf en gebruikte die ook.

Met Mens Sana wil ik niet liever dan mensen met hun mogelijkheden in contact laten komen en deze ook te gebruiken.

Een prachtjob!

En wat de pitch betreft: eind deze maand krijgen we ons ‘rapport’, maar wat mij betreft ben ik nu al geslaagd!

Barbele

P.S. Deze blog laten lezen door studenten die voor de examens staan is op eigen risico