Deze blog schrijf ik vanuit de Ardèche. Wij zijn hier met ons gezin op vakantie. Ik ben daarnet gaan lopen met mijn 3 zonen en daar schrijf ik graag dit stukje over.
Het was een jaar geleden dat ik nog eens ben gaan lopen en had tot doel gesteld dit terug op te nemen tijdens de vakantie. Vandaag was dus die dag. Mijn 3 jongens vergezellen me. Het is heel warm en het we lopen de berg naar beneden. Mijn tempo is niet dat van mijn jongens, ik zie dat ze zich inhouden om bij mij te blijven. Seppe zegt na een tijdje dat zijn milt pijn doet van zo traag te lopen. Loop maar jullie eigen tempo jongens! Zo is het in het leven ook. Als je niet jouw tempo, niet jouw weg en niet jouw manier volgt, doet dat pijn. Je hebt dan geen energie meer, je wordt moe, je voelt je gestresseerd, gefrustreerd… In opvoeding is dit zo belangrijk. Laat je kinderen hun eigen weg volgen. En volg op jouw beurt je weg als ouder. Je kinderen hoeven niet in de weg te staan om deze te verwezenlijken. Ik laat hen los en zie hen elk op hun manier lopen. Joran mooi rechtop met vaste tred, blik doelgericht naar voor. Seppe vindt al eens andere wegen, slaat de hoeken af, het bos in recht naar beneden, maar even doelgericht. En onze Josse, ons klein en fijn manneke met zo’n wil, zo’n doorzetting. Hij volgt met grote verbetenheid en vele kleine snelle pasjes de grote passen van zijn grote broers. Na een tijdje zie ik hen verdwijnen in alle bochten om hen een hele tijd niet meer terug te zien.
Ik loop intussen mijn eigen weg, even doelgericht, even gefocust, maar met mijn eigen obstakels. Er zit astma in onze familie en dat is ook mijn gevoeligheid. Het laatste jaar was op bepaalde vlakken een heel moeilijk jaar. Mijn bouw, mijn droomproject heeft zware obstakels te overwinnen en dat sloeg zich meermaals op mijn ademhaling. Ik voelde me op mijn adem gepakt, had soms het gevoel dat ik niet mocht ademen, niet mocht leven,… Mijn ademhaling is een heel gevoelige snaar op dit moment.
En ook tijdens het lopen nu voel ik dat de inspanning en warmte al snel op mijn adem slaan. Ik begin te piepen en begin genoodzaakt te wandelen. Ik focus me positief. Ik zie mijn longen zuurstof inademen en uitzetten om daarna diep uit te ademen. Ik geloof dat ik niet het slachtoffer hoef te zijn van mijn gevoeligheid, ik geloof dat ik dit kan overwinnen. Na een tijdje stappen, krijg ik mijn ademhaling weer onder controle. Ik kan zelfs terug beginnen lopen. Wat een overwinning! Tijdens het lopen ben ik mentaal bezig met mijn dromen en mijn doelen. Ik ervaar mijn looptocht als symbool hiervan. Intussen kom ik Joran in de tegengestelde richting terug tegen. Hij is al bezig aan de 3 kilometer lange terugtocht naar boven. Hij ziet bloedrood, maar blijft doelgericht en met vaste tred naar boven lopen. ‘Ik zou terugkeren hoor mama, het is nog ver!’ zegt hij vanuit een goedbedoelde bezorgdheid. Ik wil echter ook tot beneden en dan weer naar boven. Dank je wel Joran, maar mama gaat door. Enkele passen later volgt Seppe, met een grote glimlach, maar even rood. En dan onze Josse, onze bijter. Ik voel me trots als ik hen hun weg zie lopen met zoveel overgave. En ik loop mijn weg verder. Aan het brugje gekomen, start ook ik de terugweg naar boven. Het is bloedheet en het gaat goed omhoog. Ergens zegt een stemmetje dat dit onmiddellijk weer op mijn adem zal slaan. Ik beslis me te focussen op mijn benen en bedenk dat er overvloed is aan zuurstof en mijn longen het nodige doen om deze op te nemen. Dit werkt heel goed. Elke stap voelt aan als een overwinning. Halfweg voel ik dat ik best op wandelen overschakel. Het voelt niet als een mislukking. Luisteren naar je lichaam en tegelijkertijd geen slachtoffer zijn van je gevoeligheden. Daar draait het om. Na een tijdje stappen krijg ik mijn ademhaling alweer onder controle, zonder medicatie, en ben ik in staat om terug te lopen. Dit voelt echt aan als een grote overwinning. Als ik er bijna ben zie ik Seppe tegemoet komen. Hij loopt met me mee. Plots is ook Josse daar. En na de volgende bocht hoor in Minne en Annabel roepen. Ze lopen me tegemoet op hun slippers. En ook Joran is daar. Ik versnel het laatste stukje, gesteund en gedragen door mijn kinderen. Wat voel ik me krachtig en gelukkig!
Ik liep ooit de 20 km van Brussel en enkele jaren geleden stapte ik 100 km aan 1 stuk. Ik denk echter dat de voldoening van mijn looptochtje van vandaag groter was dan bij die ‘topprestaties’…
Ik wens jullie van harte een deugddoende vakantie waarin je dromen tot leven mogen komen en je oplossingen ziet voor alle obstakels!
Barbele
De vakantie inspireert me heel sterk om meer te schrijven Tine. En jullie reacties versterken me hierin. Heel fijn. Mijn boek rond ‘hoe kinderen hun ouders opvoeden’ is bijna af en ik krijg hier op vakantie vanuit ontspanning de mooiste inspiraties om hem af te werken.
Hoi, je hebt een heel mooi stukje geschreven over jezelf en de kinderen, het was aangenaam om te lezen en vooral leerrijk wat betreft het omgaan met kinderen en het is zoals je zegt kinderen moeten hun eigen ding kunnen doen, t’is maar zo dat ze tot volwaardige mensen kunnen ontplooien.
Bedankt voor jouw verhaal Barbele.
Vriendelijke groeten Tine
Mooi Barbele,
en voor een stuk zo herkenbaar, alleen sta ik niet nog lang niet zo sterk als jij, en blijf ik nog altijd hulpeloos naar lucht happen … ik word er zo moe van … maar ooit zal het me lukken … leuke tekst!
nog een fijne vakantie, liefs, Noëlla
Het naar lucht happen zal ook mijn leven lang mijn gevoelig punt blijven Noëlla. Alleen heb ik leren kijken naar mijn astma als ‘vriend’, als ‘richtingaanwijzer’. Mijn astma-gevoeligheid vertelt me heel nauwkeurig hoe het met mij gaat. Aan mij om dan bij te sturen. Maar ook bij mij kan het zo lastig, zo vermoeiend zijn,… En ooit lukt het je, blijf hierin geloven!
prachtig…. ik heb genoten van je verhaal
Dankt voor je reactie Cathy
Barbele, ik geniet zo van je schrijfsels, van de kracht van je gedachten, ze tillen me op, ze geven ook mij telkens weer moed om gefocust te blijven, om in positiviteit te blijven.
En ik wil daar nu even een dikke mercie voor zeggen.
Geniet nog daar met jullie allen, elk samen op zijn pad.
Dank je voor je reactie Lieve. Fijn te horen dat mijn schrijfsels iets doen.