Ik was dit weekend 3 dagen op een opleiding persoonlijke ontwikkeling in Nederland. Ik heb er me weer bevrijd van wat ‘laagjes’ die nog rond me zaten en waar ik me niet bewust van was. Zo’n 3-daagse werkt heel bevrijdend en heeft een enorm effect.
Het was dubbel intens want ik heb mijn broer meegenomen. Ik nam hem mee vanuit de pscyhiatrie, tegen het advies van psychiaters en dokters in. Het kon me niet schelen, ik ben hem gewoon gaan halen. Soms voel je gewoon wat je moet doen. Ik voel me als zus, samen met mijn ouders, verantwoordelijk zelf stappen te zetten want op menselijk gebied gebeurt er daar gewoonweg niets. De therapie bestaat er enkel uit medicatie en ‘kleuterbezigheden’. Mijn broer voelde zich er eerst goed, want hij voelde zich opgevangen, hij voelde zich gehoord en de medicatie zorgde voor wat rust in zijn hoofd. Maar nu, weken later, blijft hij stilstaan en dat voelt hij ook. Zijn energie en levenslust worden er alleen maar verder naar beneden getrokken. Er wordt niets gedaan aan de ware oorzaken van zijn situatie.
Het was een risico, zo’n opleiding gaat diep, zou hij het wel aankunnen? Drie dagen van 10u tot 23 à 24u, slechts 3 korte pauzes per dag. Ik vertrouwde erop dat ik hem kon opvangen, wat er ook gebeurde.
Hij heeft de volledige opleiding gevolgd, ondanks zijn problematiek en de impact van de medicatie. Hij heeft er ongelooflijk veel aan gehad, is tot heel veel zelfinzicht gekomen en heeft vanbinnen ook heel wat opgeruimd. We zijn als broer en zus enorm naar elkaar toe gegroeid. Ik ben de oudste in het gezin (36 jaar), hij de 5de (27 jaar). Ik leer mijn broer eindelijk kennen. Op 3 dagen heeft hij me meer toegelaten en vertrouwd dan in 27 jaren.
Mijn broer is al 10 jaar lang de weg wat kwijt, hij kreeg reeds vele waarschuwingen, advies van veel verschillende mensen…. Tevergeefs. Hij had blijkbaar grotere waarschuwingen nodig en heeft deze gekregen. Hij is pas nu ‘door elkaar geschud’ en pas nu klaar om naar zichzelf te kijken, om lessen te trekken, om écht te groeien. En dat doet hij. En wij kunnen een stuk de weg wijzen, maar hij dient ze zelf te bewandelen.
Wat wil ik jullie hiermee vertellen?
We kunnen niemand veranderen omdat wij dat willen. Verandering komt pas als de persoon, het kind het zelf wil. Als ouder is het vaak een zware opdracht om onze kinderen met hun neus tegen de muur te laten lopen. Vraag jezelf af als ouder of je niet te vaak ‘in de weg’ staat.
Laat de lessen uit de aard der dingen zelf voortvloeien en baseer ze niet op je eigen idealen, verlangens of ervaringen. Misschien is een stap opzij doen, zelfs als je hart breekt, om je kinderen de kans te geven zelf de gevolgen van hun daden onder ogen te zien, wel het allermoeilijkste en allermooiste wat je als ouder kunt doen.
Kunnen we onze kinderen door hun ervaringen laten gaan? Laten we onze kinderen toe met hun neus tegen de muur te lopen? Falen bestaan niet! Falen is nuttig! Mensen en kinderen leren meer van hun falen dan van hun successen. Voor de zelfontplooiing is het van groot belang je kind toe te laten zich bloot te stellen aan situaties waarin hij waarschijnlijk fouten maakt.
Geen enkele kwaliteit kan volledig ontplooid worden zonder het tegendeel te hebben ervaren.
Wil je meer weten over hoe je dat dan doet? Hoe stel je je als ouder dan wel op in moeilijke en ook minder moeilijke situaties?
Je bent welkom op de gratis thema-avond ‘succesvol opvoeden’ op maandag 14/10 van 19u30 tot 22u
Inschrijven kan via onderstaande link
https://www.menssanahealth.be/events/succesvol-opvoeden-vrije-toegang/
Dag Barbele,
Ik ben één en al bewondering dat jij je zo inzet voor jouw broer.
Ik wou dat ik dat ook kon, maar momenteel ben ik zeer zwak, heb een astma-aanval gehad waarbij ik grote hoeveelheden cortisone heb gekregen. Blijkbaar kon ik ook niet tegen de cortisone”resultaat wekenlange hyperventilatie die alleen overgaat met clozan en dan nog wel 4x per dag, ik hoop dat het vlug over zal gaan want ik kan niets doen van werk”momenteel”nu moet erbij vermelden dat mijn dochter op 10Juni terug een doodgeboren kindje heeft gehad, waarschijnlijk speelt dit ook onbewust een rol bij mij. Vriendelijke groeten Tine