Hoe gaat het nu met jou? Deze vraag werd me afgelopen dagen meer dan gewoonlijk gesteld. Ik ben deze vraag eigenlijk niet zo gewoon. Ik stel ze in elk geval meer aan een ander dan dat ze aan mij wordt gesteld. Wellicht laat ik die vraag ook niet zo makkelijk aan mij stellen…
Hoe het met mij gaat? Het gaat goed. ’t Is oke. Het waren en zijn uiteraard intense en bewogen dagen. De eerste week na Naomi haar keuze om Compagnon de route los te laten is er heel veel in en doorheen mij gebeurd. Mijn hoofd en lichaam zijn precies in ‘alle staten’ geweest, en dat bedoel ik dan letterlijk. Ook verleden, heden en toekomst waren als het ware tegelijkertijd aanwezig. Ik was verleden aan het verwerken en tegelijkertijd nieuwe toekomst aan het plannen. En dat alles vanuit een rust en vertrouwen die enkel en alleen in het hier en nu te vinden is.
Ik doorvoelde heel veel en liet het gebeuren. Vanuit acceptatie liet ik heel wat los en dat schept terug ruimte …
Ik ontving zeer veel persoonlijke berichten en verhalen, die ik met aandacht en zorg heb gelezen en beantwoord. Velen wensten mij het beste toe. Velen lieten ook uitschijnen dat ze alle vertrouwen hebben in mijn weg.
Rita verwoordde het treffend: ‘Even geschrokken en verrast geweest zoals velen toen je het bericht gaf van de split met Naomi. Je video waarin je alweer de sterkte laat voelen en toch ook een zekere menselijke broosheid tussen de lijntjes door. Je toegelaten rouwen. In gedachten bij je, maar geen moment vertrouwen verloren. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor jou heel wat nieuwe perspectieven zal brengen. Maak van deze kans gebruik om verder te groeien. Ik durf dit bijna niet schrijven omdat ik meteen de gedachte krijg, Barbele kan daar op de juiste manier weer mee omgaan.’
Ervan uitgaan dat ik daar wel weer een weg in zal vinden. Dat mag. Want dat doe ik ook. Niet omdat ik mezelf als een ‘supermens’ beschouw, wel omdat ik altijd al een zeer groot vertrouwen in het leven en in elk leven ‘an sich’ heb gehad. Mijn vertrouwen in al wat er gebeurt in mijn en in een ander zijn of haar leven is zeer groot. Al altijd geweest. Ook nu. Ook al zie ik het nog niet altijd. Ik weet het gewoon. Dat het oke is.
‘ ‘t Is oke’, vele mensen zeggen me, zonder dat ik me daar bewust van ben, dat ik dat veel zeg in gesprekken, opleidingen en begeleidingen. Op een manier dat ze er vertrouwen uit halen. Ze herhalen die woorden dan later vaak bij zichzelf.
Ook ik herhaal deze woorden momenteel vaak bij mezelf. En dat is nodig. Want soms kan stress en onzekerheid mij ook overvallen. Plots draag ik alleen de verantwoordelijkheid voor de grote investeringen en engagementen die we samen waren aangegaan. Ik draag ook verantwoordelijkheid voor de nieuwe engagementen die ik aanga.
Ondanks de extra berg werk en verantwoordelijkheden die er momenteel zijn bijgekomen, voel ik hoofdzakelijk, ruimte, energie, vertrouwen, stroming en goesting.
Ja, het gaat goed met mij. Vanuit de acceptatie laten komen wat komt. Het is en het blijft zo’n krachtig iets. Emoties laten komen en weer laten gaan. Ook dat is en blijft een krachtig iets. Door erdoor te gaan, geraak je er ook over, overstijg je het op een manier. Vanuit dit overstijgen kan ik zien hoe het ook voor mij echt klopt. Vanuit dit overstijgen kan ik eigen patronen zien, patronen waar ik nog van en uit te leren heb. Duidelijke heldere inzichten die enerzijds bevestigen en anderzijds mee te nemen zijn.
Erdoor en erover. En soms geraak ik er ook weer even in.
Want ja, het doet wel wat met mij dat Naomi al wordt aangesproken door anderen om voor hen te illustreren. Maar het is oke. Zowel de vraag als mijn gevoel.
En ja, het zal wellicht ook wat met me doen wanneer ik illustraties van Naomi zal zien verschijnen. Maar dan ont-koppeld van Compagnon de route. En ook dat zal oke zijn. Zowel de beelden als mijn gevoel erbij.
En ja, het raakt me zelfs dat Naomi haar zo goed voelt bij haar keuze. Ook dat is oke. Mijn geraakt zijn en het goed voelen van Naomi. Uiteraard is het goed voelen van Naomi haar keuze oke.
En ja, ik schrik van mijn eigen geraakt zijn, mijn eigen emotionaliteit die plots naar boven komt tijdens het uitspreken van bepaalde woorden terwijl ik een behandeling aan het geven ben. Op een moment dat ik dacht dat ik ‘er over’ was. Het mocht er zijn. Ik hoefde het ook toen niet tegen te houden omdat dit misschien wel niet zo ‘professioneel’ overkomt. Het was veilig en waarde-vol. Ik mocht er weer even ‘in’ zijn.
Ik zie, voel en ervaar echter ook en vooral de mogelijkheden…
Ik voel me heel dankbaar voor en geloof sterk in de samenwerking met mijn zus Johanna. Johanna zal een heel groot deel van alle technische ondersteuning op zich nemen. Ze zal de mogelijkheden van de 19! platformen die wij intussen gebruiken verder uitzoeken, integreren en optimaliseren. Ze zal de manier waarop alles achter de schermen aaneen hangt onder de loep nemen en zo de automatisering nog meer automatiseren 🙂 En nee, wees gerust, Compagnon de route is nooit een ont-menselijkte automatische machine geweest en zal het ook nooit worden. Verder ben ik vooral benieuwd naar hoe Johanna haar kennis, ervaring en netwerk kan inzetten voor Compagnon de route. Weliswaar zonder verwachtingen Johanna 🙂
Ik geloof ook heel sterk in de kwaliteiten van Sofia die de marketing en persoonlijke klantencontacten in handen neemt en opvolgt.
Ik voel diepe dankbaarheid voor vele, oprechte en onvoorwaardelijke hulp, steun en advies die mag ontvangen. Ieder weet het wel …
Dankbaarheid ook voor het ontvangen van zo schone cadeaus zoals reminders, geduldig in hout gebrand door Heleen. Je ziet enkele foto’s hiervan in deze blog. Ook dit drieluik, één van Naomi haar favoriete reminders, en samen met haar van vele anderen… Een reminder met als uitnodiging een punt te zetten achter de verhalen die we onszelf vertellen die ons niet vooruit helpen.
Schoon ook hoe mijn man Paul en ook de kinderen plots veel meer betrokken zijn, meedenken, ideeën geven, vragen stellen … over het reilen en zeilen van Compagnon de route.
En wat kijk ik nu al uit naar de eerste ‘creatieroute’ met Nancy en Heleen van 18 tot 20 januari in Hollebeke, mijn ouderlijke thuis. 19 januari zullen we er ook mijn leef-tijd vieren :). Ach moeder en vader, ik besef nu pas dat ik jullie nog niet weten dat je ons dan zal ontvangen :). Ik ga er al van uit dat het ook voor jullie wel oke zal zijn 🙂 .Er zullen nog vele creatieroutes volgen met vele creatieve, en wellicht ook met praktische en technische, zielen 🙂 …
Het gaat goed met mij. Ik hoop dat het ook jou goed vergaat.
Barbele
Schone vooruitzichten
14 dec 2020 | Webinar voor een gezonde bedrijvigheid | Gratis | 10u-11u30
Heb je onze 90 onderwegwijzers al verkend? Dat kan hier.
Barbele, wat lees ik graag jou teksten, en ik voel een beetje de ontgoocheling in je tekst maar dat maakt het alleen maar mooi en toont aan dat je ook maar een mens bent die gekwetst kan worden. Of dat Is misschien niet het juiste woord Dat je wil horen. Ik ben er zeker van dat je samen met je prachtig gezin nieuwe ideeën zal Krijgen . Lieve groetjes Hilde
Dag Barbele,
Het is oke, zo oke als het oke kan en mag zijn. Je bent mens zoals eenieder. Mooi, puur, eerlijk, krachtig hoe je omschrijft geraakt te (zullen) zijn wanneer je Naomi op haar nieuw pad tegenkomt, bijvoorbeeld in betekening voor anderen. En dat is oke. Heel normaal dat het je niet onverschillig laat/zal laten, gezien je voorbije samenwerking met haar ook oprecht en betekenisvol geweest is en je plots met vele vragen overspoeld werd.
Blij te horen en voelen dat je er nu reeds in slaagt zo krachtige koers verder te zetten met Compagnon de route, met schone vooruitzichten en nieuwe gekende en nog ongekende perspectieven! De ondersteuning van je zus Johanna, het graveerwerk op de natuurlijke houtblokjes van Heleen, de steun van je gezin, het vooruitzicht op creatiedagen met Nancy en Heleen, … oh-live! En ik ben ervan overtuigd, Barbele, dat je niet eens op je strepen zal moeten staan om de boeking 18-20 januari rond te krijgen in Hollebeke! Onvoorwaardelijk omringd zijn in het leven, vooral als het even moeilijker is.
Dankjewel dat je aan al je trouwe lezers en Metgezellen toewenst dat het ons goed vergaat. Compagnon de route is en blijft een onvoorwaardelijke steunblok in mijn leven. Ik koester het zoals een moeder haar kind koestert.
Van harte bon vent op je hartstocht,
Pascale X
Prachtig verwoord, Barbele. In al je kwetsbaarheid en broosheid tegelijk opnieuw die kracht en dat vertrouwen…!
Je bent een straffe madam! Go for it!!
groetjes
Isabelle
Wat mooi om al die concrete plannen te lezen, Barbele. Je bent goed omringd.
Graag nog eens tot ziens. Geef je nog dieptemassages?
Lief groetje, Mija
Dat ben ik zeker Mija (goed omringd). Ik stuur je een mail betrekking tot je vraag.