Het even niet meer weten

15.10.2023

‘Ik voel me als pad-vinder heel erg zoekend momenteel. Ik voel me heel kwetsbaar op dit moment’
… de eerste zinnen van een video die ik afgelopen donderdag opnam.

Ik nam een video op in en vanuit kwetsbaarheid. Ik wist niet goed waarom, maar iets deed me dit opnemen.

Ik zit in een heel kwetsbare periode. Normaalgezien trek ik me in zo’n periodes sterk terug op mezelf.

Normaalgezien zou ik zoiets nooit in het moment delen. En iets deed het me nu toch doen.

Het trof me om mijn ademhaling te horen toen ik het filmpje herbekeek. Ik was me er totaal niet van bewust hoe ik blijkbaar letterlijk van mijn adem benomen was.

Ik twijfelde om het te delen omdat het laatste wat ik wil is ‘compassie opwekken’. Ook al heb ik zelf totaal niet het gevoel in een ‘slachtoffer’-energie zitten, het zou misschien wel zo kunnen overkomen of gepercipieerd worden.

Ik liet er een nachtje overgaan en deelde het vrijdag op mijn sociale media samen met deze tekst

Een video opgenomen in en vanuit kwetsbaarheid.
Een pad-vinder die zoekend is momenteel. Of eerder: zich in het (nog) niet weten bevindt.
Over lanceren en ondernemen en hoe kwetsbaar dat bij momenten voelt.
Ook dat is deel van je pad en je hart volgen.
Ook dat mag er helemaal zijn.
De uitnodiging, helderheid en antwoorden tonen zich wel.
Op mijn pad en in mijn hart.
Ik heb er een nachtje over laten gaan en deel het bij deze ook hier.
Ongecensureerd kwetsbaar.
Herfstgroet,
Barbele

En wat kwam er veel los en op gang na en naar aanleiding van dit delen. Wat kreeg ik mooie berichten. Ik was echt oprecht beroerd en ontroerd door wat mensen, die ik soms jarenlang niet meer heb gezien, me stuurden.

Het gevoel van gesteund en zelfs gedragen te worden door mensen. Ik weet het, ik laat dat niet makkelijk toe. Maar nu heb ik me er echt diep door laten raken. Tot tranen toe. Gewoon het gevoel dat je zo gerespecteerd en graag gezien wordt door mensen die je hebt mogen begeleiden. Mensen die je ook graag ziet.

De vraag/boodschap ‘je zal toch niet stoppen?!’ weerklonk bij sommigen onder hen.

Wees gerust… ik stop niet met Compagnon de route. Dat kan absoluut niet de bedoeling zijn. De wereld is nog niet van me af 😉… Maar ik heb me het een moment wel luidop afgevraagd. Wat is de bedoeling? Moet ik stoppen misschien? Ik weet dat ik makkelijk kan loslaten. En ook Compagnon de route zou ik loslaten wanneer ik heel duidelijk de boodschap zou krijgen dat dat de bedoeling is. Maar dat is het nog niet. Integendeel zelfs…

Het zijn geen evidente tijden. Dat is het voor velen niet.
In ‘mijn’ sector is er ook een overaanbod en verzadiging in mijn gevoel.

Mensen zitten ‘vol’, hebben het ‘gehad’ met al die coaches en therapeuten.

Tegelijkertijd wil ik me daar niet gewoon bij neerleggen. Want waarom zou ik zoveel enthousiasme en geloof voelen in wat ik heb gecreëerd? Ik geloof niet dat dat ik zoveel inspiratie ontvang ‘voor niets of niemand’.

Ik geloof absoluut dat ‘mijn’ publiek er is. Een nog niet verzadigd publiek. Integendeel. Een publiek met een enorme honger hiernaar.

…

Sinds vrijdag stromen de inschrijvingen voor mijn gratis 7-daags ‘vind-je-pad’-traject binnen. Als vanzelf. Ik vermoed door mensen die het hebben gedeeld. Wie je ook bent, zoveel dank hiervoor. Er kwamen op 1 dag 4 keer meer inschrijvingen dan na 1 week betalend adverteren via sociale media. Echt heeel zot. Dit overstijgt echt alle ‘aan-de-juiste-knoppen-draaien-finetuning-tips’….

En het gaat me in wezen niet om hoeveel mensen meedoen. Mijn gevoel gaat om iets anders, iets diepers,… wie het voelt, voelt het wel…

Vrijdagavond wordt mijn facebookaccount gehackt. Ik kan tot op heden nergens meer op of aan. Ik voel me er op een manier rustig bij. Ook al is hierdoor ook mijn advertentiecampagne stopgezet. Deze zou nu net de info verzameld hebben om veel gerichter te kunnen ‘targetten’, en dat zijn we kwijt.

Een week voor niets?

Nee, een week voor zoveel. …

Om te voelen wat ik gevoeld heb. En om dit uiteindelijk ook te durven delen. Want ook dat is ondernemen. Ook dat is op je pad zitten. Het gevoel hebben dat je er niet meer op zit, terwijl je er net hélemaal op zit.

Mijn pad volgen en hierover delen. In al (of toch bijna al ;-)) zijn facetten.
Dat is mijn werk én leven 😊. Dat is wat ik hier te doen heb.

Wat dit delen teweeg brengt… Het voelt bijna wonderlijk.

Treffend ook hoe verschillend mijn delen gepercipieerd wordt.

De één ziet een krachtige kwetsbaarheid.
Een ander denkt dat het echt niet met me gaat en is heel bezorgd.

De één ziet me en laat het/me gewoon zijn.
Een ander ziet me als iemand met te hoge verwachtingen, iemand met het helpersyndroom (waar ik me absoluut niet in herken), iemand die pusht, iemand die de controle niet kan loslaten…

En ik voel ‘het is allemaal goed’. Het mag er ook allemaal zijn. Het mag ook allemaal bestaan.

We zien alles en elkaar allemaal elk vanop en vanuit ons pad.

Zoals je me ziet in het filmpje, zo heb ik me al af en toe gevoeld in bepaalde periodes in mijn leven. Vooral op kruispunten. Op cruciale momenten. Ik kreeg ook het bericht van iemand die me heeft gekend tijdens mijn periode aan de Levensschool, intussen meer dan 10 jaar geleden. Ik ging toen ook door heel zware, of eerder: uitdagende, jaren en ze werd gekatapulteerd naar toen, toen ze mij zo zag.

Het zijn momenten waarop ik voel dat ik het er heb te laten zijn. Dat ik te accepteren heb dat iets op dat moment is wat het is. Dat iets toont zoals het zich toont. En te weten en te vertrouwen dat mijn leven ook hierin het beste met me voor heeft. Ook al weet of zie ik het niet of nog niet in dat moment of in die periode.

En zo is het. Het leven heeft al altijd in alles het beste met me voor gehad. Dat heeft het me telkens getoond.

Maar dat kon het al die keren maar tonen doordat ik het accepteerde. Doordat ik niet panikeerde. Doordat ik niet probeerde te controleren, redden, forceren of fixen. Ik had het er altijd alleen maar te laten zijn. Ik had het ruimte te geven. Zonder erin te berusten. Zonder mijn verlangens, dromen of doelen los te laten. Ruimte geven aan wat is. In mij en buiten mij. En het antwoord of de uitnodiging van hieruit laten komen. Zonder te weten wanneer, wat of hoe.

Door en vanuit het te delen is er intussen al zoveel helderheid en zoveel in beweging gekomen. Er is precies een ‘stop’ losgeraakt, alsof er een weg is vrij gemaakt. Waardoor het terug kan stromen.

Het pad op en naar mijn pad werd als het ware ‘open gebroken’. Hieraan weet ik dat het klopt dat ik het deelde.

Deze periode en hoe ik deze ervaar voelt ook als zo sterk kloppend om mijn 7-daags online ‘vind-je pad’-traject de diepgang en wortels te geven dat het nodig heeft en verdient.

Ik heb er zoveel zin in.