Voor het schrijven van mijn blog laat ik me inspireren door het leven zelf. Wat ik zelf meemaak, zie, voel en hoor giet ik in een tekst en als vanzelf vloeien hier inzichten uit voort voor mezelf en voor anderen.
Telkens bieden zich wel ervaringen aan waar ik iets over kan schrijven. Wat is mijn ervaring nu? Waarover kan ik nu iets schrijven…. Tijdens deze periode van het jaar kan ik er niet omheen: het is mijn overleden broer Egidius die aanwezig is in mij. 25 november 2013, vandaag 3 jaar geleden, stapte hij op 28-jarige leeftijd uit zijn leven.
Ik heb niet veel met data. Verjaardagen en dergelijke, daar heb ik niet veel mee. Nee, ik ben zeker niet de meest attente op dat vlak. Maar de sterfdatum van een dierbare, nee, dat vergeet je niet. De herinnering komt vanzelf. En via de herinnering, telkens opnieuw, verwerk je. Het verdriet en gemis worden milder.
De laatste vier maand komen alle herinneringen weer naar boven. Ik kan ze me nog exact herinneren. Bewust en onbewust speelt alles zich opnieuw af.
Toen we in augustus 2013 met alle broers en zussen op vakantie waren in de tuin van mijn ouders, ‘Camping Hollebeke’ noemen we het. Het was de eerste keer dat het lukte om allemaal een week samen door te brengen. En ook de laatste keer….
22 augustus, zijn verjaardag, ‘ik heb de club 28 nog gehaald‘ zei hij… zijn cynische humor….
Ik herinner me het moment dat ik hem zag nadat ze hem medicatie hadden gegeven. Die afwezige blik. Een grote shock voor mij. ‘We zijn hem kwijt’ was het enige wat ik toen kon denken.
Ik herinner me het moment waarop een verpleegster hem, met goeie intenties (!) , uitlegt wat een psychose is. Haar boodschap is dat hij deze gevoeligheid voor de rest van zijn leven zal hebben. Dat was niet wat hij nodig had. Dat was niet wat hij moest horen. Voor de rest van mijn leven? zie ik hem denken. Ik zie hem rondkijken daar in de psychiatrie. Is dát de rest van mijn leven? ….. Ik zie en voel hem iets beslissen….
Identificeer alsjeblieft nooit iemand met gedrag, een symptoom of een syndroom…. In de eerste plaats jezelf niet!
Ik herinner me de vele gesprekken die ik nog had met hem. Ik herinner me dat ik hem een aantal weken voor zijn sterven vanuit de pscyhiatrie meenam naar een weekend in Nederland. Ik hoopte zo dat het daar zou keren…. Ik nam er toen nog bovenstaande foto van hem.
Ik herinner me 10 november, de verjaardag van mijn moeder. Egidius kon niet meer, hij was op, moedeloos, radeloos. Hij reed ’s morgens rond met de intentie om onder een trein te springen. Maar hij dacht: dat zal mijn ouders teveel geld kosten…. Hij dacht: het is moeders verjaardag vandaag…. In de namiddag zag ik hem. Ik voelde dat ik niets meer moest proberen. Ik heb het ook gelost toen. Egidius heeft me onderwezen in ‘therapeutische nederigheid’. Je kan niemand helpen die het zelf niet wil….
11 november zitten we met alle broers, zussen en mijn ouders in onze ouderlijke thuis rond het haardvuur in de veranda. Egidius vraagt ons, smeekt ons, om begrip en om ‘toestemming’ om te mogen gaan…
25 november is hij gegaan….
Deze herinneringen zijn er en mogen er zijn. Ze voelen ook helemaal niet slecht. Ik wil ze ook helemaal niet verdringen. Ik voel hierbinnen ook geen behoefte aan steun of ‘veel sterkte’,…. Nee, ik zit niet in zak en as of in diep verdriet. Wat er is mag er helemaal zijn. Wat er is komt en gaat. Wat er is, maakt dat Egidius blijft leven.
Toch treffend…. Hoe zij die er niet meer zijn het meest aanwezig zijn…
Afgelopen weken ben ik heel intens bezig geweest met het afwerken van mijn boek. Mijn broer heeft er ook een plek in gekregen. Deze plek kwam er als vanzelf. Een plek met een boodschap. Een boodschap waar heel veel mensen nog een weg in hebben te gaan: ont-wikkel zelfliefde.
Want ja, die zelfliefde miste Egidius. Hij slaagde er niet in zich te ont-wikkelen uit zijn wikkels. Hij vond zichzelf niet de moeite waard om nog voor te vechten. Die zelf-liefde missen zovele mensen. Egidius wist heel goed dat hij alles had om gelukkig te kunnen zijn. Dat was ook zijn grote frustratie. Hij beschreef het zelf in zijn afscheidsbrief. Een afscheidsbrief waarin hij beschrijft hoe hij zou willen terugkeren: hij beschrijft exact zijn leven zoals het is/was, alles hetzelfde, behalve de relatie met zichzelf zou hij anders willen…
Beste mensen,
Waarom? Hij had toch veel om gelukkig mee te zijn. Ja, maar ik liep een verschrikkelijke ziekte op. De maanden voor mijn dood begon ik er over na te denken. Heel raar voor iemand van 28 jaar om over de dood na te denken. En weet je, noem het misschien mijzelf hoop gevend, maar ik begon te geloven in reïncarnatie. Ik las er veel boeken over, had er gesprekken over met mijn zus. Mijn taak op deze aardse wereld is nog niet af. Ik heb nog zoveel behoeften te vervullen. Ik ben nog niet klaar voor de hemel, of de hel.
En stiekem hoop ik dat als ik terugkom, ik terugkom bij een vader die mij heel graag ziet. Waarmee ik samen ga fietsen in de Franse bergen. Een vader die komt kijken als ik scheidsrechter of voetbal.
Ik hoop dat ik een moeder zal hebben, waarbij ik in bed kan liggen als ik verdrietig ben, die soms eens boos is, boos omdat ze me graag ziet. Een moeder die haar liefde legt in de kookkunst, een moeder die luistert.
Liefst zou ik ook een klein zusje willen hebben. Eentje waarmee ik gezellig pintjes kan drinken. Waar aan ik leiding kan geven en met wie ik dom kan zijn. Een zusje waarin je veel van jezelf ziet, en daar gelukkig om bent.
Stiekem hoop ik ook dat ik een broertje zal hebben. Waarmee ik kan voetballen in de tuin. Eentje die ik zijn temperament milder tijdens een voetbalwedstrijdje. Eentje waarvan ik kan zeggen dat hij zijn sporttalent toch een heel klein beetje van mij meeheeft.
Maar ik wil nog een zus. Eentje bij wie ik meubeltjes kan halen, iemand die mij komt bezoeken. Zomaar, of wanneer ik het moeilijk heb. Die staat te wenen boven mijn bed wanneer ik weer eens dom heb gedaan op een plaatselijke fuif van de jeugdbeweging.
En ik wil nog een broer waar mee ik samen pinten kan pakken. Waarmee ik kan uitzetten tot een gat in de nacht. Een broer waar voor ik eten kan maken. Een broer die helpt aan mijn terras. Maar ook een broer waar mee kan genieten van de aanwezigheid van een lief, klein konijntje
Maar ik wil ook een oudere broer. Waarmee ik vecht, die op dezelfde meisjes verliefd is. Maar die bovenal bewonder, om zijn humor, zijn intelligentie. Een grote broer die ik koester.
En dan wil ik nog een oudste broer. Een broer waarmee ik als klein jongentje in bad kan zitten, bij hem kan slapen. Die mij naar binnenroept om de rest van de afwas te doen, er restte slechts één vork. Een broer waar voor ik kan supporteren als pion in een klein, gezellig fanatiek supportersclubje. Een broer die ik bewonder.
Maar ik heb nog niet genoeg. Ik wil ook nog een zus waar van ik het huis mag gebruiken om mijn lief te ontvangen. Een zus waar mee ik kan lachen. Waarbij ik het gevoel heb dat ik mijzelf kan zijn. Waar ik supergezellig kan barbecuen.
En als laatste wil ik nog een oudste zus. Een zus waar ik kan ontbijten met vrienden. Een zus die mij helpt aan werk. Een grote zus die met mij inzit. En die als het moet, heel veel energie steekt in haar lijdende broer
Maar ik wil ook een meter en peter. Een meter die belt wanneer ze voelt dat ik mij niet goed voel. Een peter die komt praten, wanneer ik in de miserie zit.
Ik hoop gewoon dat ik weer in een warm gezin terechtkom, met veel leuke neefjes en nichtjes, veel toffe schoonbroers en schoonzussen.
Stiekem hoop ik ook dat ik weer terechtkom in een klein dorpje. Een dorpje met een jeugdbeweging. Scouts? Nee nee, liefst een chiro. Veel leuker. Een chiro waarin ik mijzelf kan zijn. Waarin ik kan spelen en mij amuseren. Waarin er mensen zijn waarmee ik leiding van krijg, of geef. Warme en open mensen. Ik hoop ook dat er een cafeetje is. Een klein, gezellig cafeetje.
Ik hoop ook dat er een kleuterklasje zal zijn. En dat ik er leuke vriendjes leer kennen. Waarmee ik samen speel op de speelplaats. Waar mee ik stoef over mijn hoeveelheid straf. Met wie ik koers naar de grote middelbare school. Maar ook vriendjes waarmee ik een pint gaan pakken. Of eens uitga naar een grotere stad. Of uitgaan naar een heel grote stad. Vriendjes voor het leven. Waar de wegen soms scheiden, maar waar de harten altijd samen zijn.
Stiekem hoop ik dat ik ga studeren. En er vrienden leer kennen, waar mee ik samen kan discussiëren over de politiek, over sport over alles. Weer al, vrienden waar ik mijzelf kan zijn.
En dan moet er ook nog een voetbalploeg zijn in de buurt. Liefst een goeien. In het blauw en zwart misschien. Een ploeg waar ik vol passie en vuur kan voor supporteren. Samen in de spionkop met vier andere passionele supporters. En het liefst supportert mijn schoonbroer voor een ander ploegje. Een iets slechter ploegje. In het blauw en wit misschien?
Maar ik wil ook een voetbalploegje in ons dorpje. Met toffe ploeggenoten. Maar waar ik kan voetballen, supporteren, een pintje kan pakken. Waar ik mijzelf kan zijn.
En wat moet het dorpje nog hebben? Een dorpsraad met lieve mensen, een feestcomiteit . Ik wil weer geboren worden in een dorpje dat stil is, maar wel leeft en toch een ietwat extravagant kantje heeft. Want zo voel ik mij thuis.
Maar misschien wil ik ook eens weg van het dorpje. Naar een land ver weg, waar ik fantastische mensen leer kennen. Waar ik mijzelf kan zijn. Waar ik kan zwemmen in de zee. Waar ik kan wandelen in de bergen. Waar ik kan skiën. Maar ook waar ik een bijzonder iemand leer kennen. Een iemand die al van de eerste seconde verstond hoe ik in elkaar zit.
Maar stiekem hoop ik dat ik ook eens meer ‘nee’ zal kunnen zeggen.
Egidius
Ik kende egidius van op het werk het was zo een fijne gast , als ik zijn levensweg lees denk ik aan mijn zoontje van 11j hoogsensitief stemmen in zijn hoofd mensen zien die er niet zijn ‘ nu in de korbeel in therapie ik hoop zo erg dat alles nog goed komt met hem ‘ het zijn zorgen als ouders maar ook voor mijn kind ‘ ik wou gewoon even zeggen dat ik nog veel aan hem denk en me als collega een beetje.schuldig voel.dat.ik.er.nooit iets van gemerkt. Heb …. .silvie Silvie
Gewoon prachtig om zoiets te willen delen met ons Barbele.Ook zijn eigen brief heeft hij zo mooi verwoord.Echt hoe hij hem diep van binnen voelde.Zeker een blog om heel stil van te worden! Ann
Heel mooie tekst Barbele, de wensen van jouw broer zijn verlangens van een gezonde levenslustige, guitige en uitdagende jonge gast. We krijgen erfelijk materiaal en vaak herkennen we trekken van ouders en grootouders in onze kinderen. We krijgen ook genealogisch erfelijk materiaal. Onze geboorte was al een wedergeboorte en we sterven niet, we gaan naar een volgende fase. We zeggen soms dat we geloven of net niet, dat we christelijk zijn of er niets mee willen te maken hebben, maar zijn we dat wel altijd, want wat betekent dat dan? Volgens mij betekent het dat we in een absoluut extreme materialistische en wetenschappelijke hectische wereld beland zijn met meer en meer kankers, depressies, burn-outs, echtscheidingen, kortom met mensen die niet meer goed in hun vel zitten. Waarom? Volgens mij omdat liefde, evenwicht en harmonie geen plaats meer krijgen. In de scholen worden jongeren cognitief opgefokt om later wetenschappelijke publicaties te produceren. We moeten weer leren voelen, leren leven met de seizoenen, terug voeling krijgen met de natuur, terug een dieper leven zoeken, voeling hebben met het diepste in ons, met onze kiem, met onze spiritualiteit. Daarom vind ik het zo spijtig dat de bolster met zijn stekels zo onhandig, academisch, zo wetenschappelijk gesloten blijft rond de heerlijkste, de mooiste, de zachtste, de sappigste, de gevoeligste, de meest liefdevolle, de gelukkigste vrucht die er is… die van Jezus. Een boodschap van vertrouwen, van liefde geven opnieuw, opnieuw en opnieuw, van vergeven, van begrip, van stilte, van vrienden, van op stap gaan, van zichzelf ontdekken, van ontdekken wie we echt zijn, van ontdekken dat wij dat niet dat lichaam zijn maar dat we erin wonen om onszelf te ontwikkelen, om onze kwetsbaarheid en die van anderen te erkennen en te ontdekken zelfs van de sterksten, om ons te verrijken. Wie breekt de bolster van regeltjes, van zonde, van wetten, van academische en theologische studies, van doctrine, van kerkelijk recht, van rituelen, van zuilen en gebouwen open of af zodat velen zonder schrik kunnen proeven, lachen, genieten, ruiken van pure liefde. Want dat is zijn boodschap. Een genre liefde dat we kwijt zijn, maar we hebben gekend toen we als baby op de borst lagen van ons mama. Een liefde waarbij we voelen dat we niets kunnen verkeerd doen, niets kunnen verkeerd zeggen, waarbij er ons niets verkeerds wordt aangedaan. Die liefde bestaat, ze zit in ons, we mogen ervan proeven, Iemand is ons voorgegaan en heeft ons de weg getoond. We mogen durven. Heel dankbaar, Barbele. Bedankt voor de reflex, je bracht me ook weer in beweging. Francis