Ik ben geen ‘kwaaie’. Ik word of voel me van nature niet snel kwaad. Je krijgt me ook niet snel kwaad. Toch en uiteraard heb ik ook grenzen. Bepaalde grenzen liggen dicht en andere liggen ver tot heel ver.
Zo af en toe wordt er eens over zo’n verre grens gegaan. Over mijn grens van geduld, flexibilteit, (kansen) geven, begrip, inleving, empathie… Deze grenzen kunnen ver tot heel ver liggen bij mij. Zonder dat ik hierbinnen over mijn grens laat gaan of mezelf tekort doe. Daar ben ik meestal sterk in voeling mee. Dat heb ik onder-weg en gaande-weg geleerd.
Wanneer er echter een reeds verre grens wordt over gegaan, voel ik kwaadheid. Kwaadheid in een heel zuivere, pure, krachtige vorm. Zuiver, puur en krachtig omdat kwaadheid (voelen) niet mijn aard is.
Die kwaadheid aankijken, die kwaadheid kunnen en ook durven door-voelen voelt heel intens, maar ook intens krachtig. Omdat er een duidelijk signaal mee gegeven wordt, omdat er een duidelijke uitnodiging onder zit. Het signaal dat er over mijn grens werd of wordt gegaan en de uitnodiging om die grens ook aan te geven. Soms tegen mijn empathische en kansen blijven gevende natuur in. Omdat ik in die kwaadheid zo duidelijk voel dat ik op dat moment of in die situatie die gevoelde kwaadheid en hiermee ook mezelf te respecteren heb.
En daarin en daarmee ook de ander respecteer. Hoe anders of tegenstrijdig dit ook kan of mag lijken of voelen. Voor mezelf en/of voor die ander.
De kwaadheid voelen helpt me naar de onderliggende uitnodiging te handelen. De kwaadheid helpt me een grens-aangevende-beslissing te nemen en deze ook uit te uiten. Zonder die kwaadheid te voelen zou ik veel laten passeren. Ik kan en laat ook veel passeren. En meestal is dat ook helemaal oke. Vaak is het niet de bedoeling ergens energie in te steken en deze tegelijkertijd te verliezen. Maar zo af en toe is het duidelijk niet de bedoeling dat ik iets ‘zomaar’ laat passeren. Zo af en toe wanneer ik die – mij niet zo gekende – kwaadheid voel.
Wanneer ik op die uitnodiging inga, wanneer ik er effectief naar handel, komt er terug rust. In mijn hoofd, lichaam en hart. In mijn handelen ook. En in mijn leven. Er komt terug flow. Een teken dat ik het ‘juiste’ of eerder het ‘bedoelde’ heb gedaan…
Grenzen. Over grenzen (laten) gaan en grenzen aangeven. Het blijkt een groot en aanwezig thema te zijn. Er wordt massaal over grenzen gegaan. En er is dus ook de massale uitnodiging om grenzen aan te geven. Ik merk het ook in mijn begeleidingen en jaartraject. Ik ben intussen onderweg met een heel gevarieerde en fijne groep hart-s-tocht-volgers. Ook Katrien koos ervoor zich nog eens in te schrijven en te gaan voor haar verdiepende of next level 😊 hart-s-tocht-pad. Haar hart-s-tocht notitieboekje stond al na 1 sessie vol treffende illustraties, waaronder onderstaande….
Hiermee bracht ze in beeld wat ik in de eerste sessie meegaf. Grenzen (durven) aangeven is een heel belangrijk thema als je écht kiest voor jouw pad, voor jouw hart-s-tocht. Dit wordt door velen, en al zeker door mensen met een hoog empathisch vermogen, als iets moeilijk, oncomfortabel of zelfs tegennatuurlijks ervaren.
Ik hoor mezelf dan heel vaak meegeven dat jouw duidelijk en zuiver gevoelde grens aangeven in wezen een cadeau is voor de ander. Ook en zelfs als dat (in eerste instantie of zelfs nooit) niet als een cadeau ontvangen wordt. Een cadeau waar ook een uitnodiging in zit voor die ander. Maar je laat de ander vrij of die dit cadeau uitpakt of niet.
Je hebt alleen verantwoordelijkheid en ownership te nemen over het uitpakken van en handelen naar de al dan niet ‘verpakte uitnodigingen’ die jij krijgt in je leven. In en vanuit het vertrouwen dat jouw ‘uitpakken’ en ook handelen naar de uitnodiging in jouw ‘pakjes’ ook klopt voor de ander. Dat in jouw keuze, jouw handelen, jouw grens aangeven net de spiegel, de trigger, de confrontatie, de uitnodiging vervat zit die de ander nodig heeft.
Of die ander in de spiegel kijkt, de trigger of de confrontatie aangaat of op de uitnodiging ingaat, laat je los. Nog voor je ‘jouw cadeau’ geeft. De kans is namelijk bestaande of misschien wel groot dat het omgekeerde gebeurt. Dat de ander zich in slachtofferschap wentelt, terug projecteert, je een schuldgevoel probeert aan te praten, je wil doen twijfelen aan jezelf, je op één of andere manier onderuit probeert te halen, op je gevoelige knoppen drukt…
Bij het aangeven van je grenzen helpt het al op voorhand oke te zijn met gelijk welke reactie er mogelijks komt. Probeer vooral niet om bepaalde reacties te voorkomen. Daarmee hou je al te vaak ongezonde patronen in stand en laat je daarbinnen mogelijks alweer of zelfs nog meer over je grenzen gaan.
Wat de reactie of het antwoord ook mag zijn. Je voelt op dat moment wel terug in je hoofd, hart en lichaam of en welke uitnodiging hier weer in of onder zit. Niet zelden is dit opnieuw of nog duidelijker je grens aangeven. Het enige wat jij te doen hebt is jezelf daarin blijven respecteren en ernaar handelen. Hoe oncomfortabel of hoe tegen-(je)-natuur-lijk het ook voelt. Alweer vanuit het vertrouwen dat ook dit net is wat de ander nodig heeft.
Hoe zit het met jouw balans in reeds uitgepakte en nog uit te pakken ‘cadeau’tjes’? 😉
Ter nuancering/volledigheid geef ik nog mee dat kwaadheid bestaat in vele vormen en maten. Kwaadheid voelen is ook niet altijd een uiting van een grens die wordt overschreden. Het kan ook zijn dat een persoon of situatie reeds aanwezige -al dan niet verdrongen- kwaadheid in jou triggert of aan-raakt. Dan zit hier een andere uitnodiging in en onder, zoals bijvoorbeeld bewustwording van destructieve onderdrukte kwaadheid in jou, die kwaadheid en/of het onderliggende verdriet ruimte geven, tot (zelf)vergeving-heling komen, in je spiegel kijken …
Hoe dan ook, wat zit er in ons leven, in al zijn hoedanigheden, toch een ongelooflijk krachtig, duidelijk en helder kompas (verscholen). Wat jammer dat we enkel een kompas hebben leren lezen en gebruiken die je enkel de richting naar het noorden wijst 😉. En tegelijk zo hoopgevend te zien dat steeds meer mensen bereid zijn hun levenskompas te (h)erkennen en volgen. Ik ervaar het als een enorme verrijking onderweg te mogen zijn met hen.
barbele
P.S. Hieronder laat ik je even binnenkijken in communicatie tussen mij en Katrien naar aanleiding van mijn vraag of ik de foto’s van haar illustraties mocht gebruiken in dit schrijven. Mooi hoe zij bereid was een ‘nee’ van mij als ‘cadeau’ te ontvangen en dit ook ‘uitpakte’ 🙂
Of waar een ‘goed ontvangen’ nee toe leiden kan ….
Dankjewel Katrien!
Bedenksels (0)