Ik ben niet ziek

15.02.2017

Twee weken geleden is Annabel een week thuis geweest. Ze was aan het genezen van de griep. Ik zeg mijn kinderen niet dat ze ‘ziek’ zijn als ze koorts of pijn hebben, als ze diarree hebben of overgeven. Ik zeg hen dat ze aan het genezen zijn. Wat ook zo is. Vóór de symptomen waren ze ziek. De koorts of een ander symptoom is een weg naar genezing. Via de koorts herstelt het lichaam een onevenwicht. Op deze manier geef ik ze een andere, krachtige mindset  mee. Ze weten dat hun lichaam een zelfgenezend systeem is en ze leren dit ook aanspreken en gebruiken. Over het algemeen wordt er hier anders naar gekeken en dus ook anders mee omgegaan.

Ik belde op maandag naar school met de mededeling dat Annabel thuis zou blijven omdat ze aan het genezen is. Ik voelde onmiddellijk wat verwarring aan de andere kant van de lijn. …. ‘ze blijft thuis omdat ze ‘ziek’ is’, herstelde ik snel…
Ik gaf Annabel niets van medicatie, zelfs geen natuurlijke ondersteuning. Ik liet haar ‘uitzieken’, maw ‘genezen’. Op woensdag begon haar kaak echter dik te worden, tot aan haar oog. Donderdag moesten we sowieso naar de dokter omdat we een briefje nodig hadden voor school vanaf vier dagen afwezigheid. Het was intussen een aantal jaar geleden dat we nog bij de huisdokter geweest waren voor de kinderen. De dokter was heel vriendelijk en richtte zich tot Annabel.

‘Ben je ziek meisje?’
‘Nee, ik ben aan het genezen.’
‘Nee Annabel, nu is je lichaampje ziek.’
‘Nee dokter, ik ben aan het genezen…..’ zag ik haar denken

Annabel wierp me een niet begrijpende blik toe ‘Weet de dokter dan niet dat ik aan het genezen ben?’ Ik wierp een blik terug met de boodschap ‘laat het maar zo’. Van haar griep bleek ze goed te herstellen. Medicatie vond ook de dokter niet nodig. Maar op haar tand zat een zwaar abces. ‘Wat jammer dat je nu niet anders kan dan antibiotica en pijnstillers te geven’ zegt de dokter mij. Ze respecteert mijn natuurlijke kijk en aanpak van symptomen, maar geeft aan dat het nu toch echt niet anders kan. Ook pijnstillers zullen noodzakelijk zijn om de eerste nacht door te komen. Annabel werpt me een blik toe van ‘mama, wij weten wel beter he!’ Ik twijfel wat. Zou ik het durven eerst even te proberen met propolis, een natuurlijk antibioticum? Ik heb het voorschrift voor de antibiotica en pijnstillers toch liggen. Maar haar kaak zit toch echt wel heel dik en ze heeft heel veel pijn. Ben ik wel verantwoordelijk als ik  haar niet onmiddellijk de antibiotica geef? Annabel heeft dat nog nooit gekregen. Intussen zegt de dokter me dat we ook een afspraak moeten maken met de tandarts gezien de tand er uit zal moeten eens het abces weg is.

Eens we buiten zijn, hoef ik niet meer te twijfelen. ‘Ik ga dat niet doen he mama. Ik  kan dat zelf. Mijn helpertjes kunnen dat.’ Ze zegt het heel vastberaden. Ok Annabel, maar dan neem je ook je verantwoordelijkheid om de propolis druppeltjes (heel slechte smaak) meerdere keren per dag met wat honing in te nemen en op een doekje op je tand aan te brengen. ‘Ja mama, ik zal dat doen’. Ok, dan geven we het een kans.

Thuisgekomen bel ik naar de tandarts om een afspraak vast te leggen. Ze zegt ons al onmiddellijk eens langs te komen. ‘Oei oei, wat een zwaar abces’ zegt ze. Ik zal je antibiotica en pijnstillers voorschrijven. ‘Dat heb ik al van de dokter’, zeg ik. ‘Wat zou er kunnen gebeuren mocht ik haar nu geen antibiotica geven?’ vraag ik haar informatief. De blik die ik toegeworpen krijg kogelen me bijna neer. ‘Hoe haal je het in je hoofd deze vraag te stellen of dit ook maar te overwegen?’ lees ik hieruit af. Ik beslis op dat moment toch maar onmiddellijk met de antibiotica te starten. Ik heb het nu twee maal heel duidelijk gehoord. Ik moet er ook niet mee spelen en toch wat verantwoordelijkheid voor mijn kind opnemen, bedenk ik bij mezelf.Dit was buiten Annabel gerekend. We zijn nog maar buiten en zegt me ‘mama, we gaan dat toch niet doen he!’ Ze had mijn twijfel gezien en vond deze vreemd. ‘Wij weten toch dat ik helpertjes heb in mijn lichaam!’ Ze zegt het met een enorme vastberadenheid. Ik beslis al snel het toch een kans te geven.

Annabel neemt consequent haar propolisdruppeltjes. Ze doet ze ook flink op het doekje tegen haar tand, ook al zie ik dat het echt wel pijn doet. Ik geef haar ook wat voetreflexologie op de kaakzone en haar immuniteit. Ze komt de nacht goed door, zonder pijnstillers. Tegen vrijdagochtend is de zwelling al heel wat minder en tegen vrijdagavond is er niets meer van te zien. Tot op vandaag is de zwelling helemaal weg en zijn ook alle griepsymptomen verdwenen.

Zo heb ik alweer de kracht van natuurlijke ondersteuning mogen ervaren. Maar nog meer ben ik onder de indruk van de kracht van Annabel haar vastberadenheid. Ik ben ervan overtuigd dat haar geloof in het zelfgenezend vermogen van haar lichaam het grootste werk heeft gedaan en de werking van de natuurlijke ondersteuning kracht heeft bijgezet.

Ik heb ook ervaren wat de impact is van angst aanpraten. Ook al zou ik uit mezelf geen medicatie gegeven hebben, toch zou ik er vanuit ‘aangeprate angst’ en het aanspreken van mijn verantwoordelijkheid als moeder, mijn eigen gevoel en dat van Annabel niet gevolgd hebben. Wat jammer toch dat we het vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van ons lichaam kwijt zijn. In onze huidige samenleving zijn veel mensen ongerust over hun gezondheid. Ze leven vaak in angst omdat ze denken dat ziekte hen kan overvallen als een donderslag bij heldere hemel. Die ongerustheid is een ziekmakende factor op zich. Zo kan je dat waar je angst voor hebt juist naar je toetrekken of zelfs creëren. Veel mensen zijn ongerust over hun gezondheid omdat ze geen goed inzicht hebben in het hoe en waarom van ziek worden en de verantwoordelijkheid over hun gezondheid volledig uit handen geven aan artsen of andere hulpverleners.

Ik ben ervan overtuigd dat we kunnen evolueren naar een complementaire gezondheidszorg waarbij het klassieke en natuurlijke evenwaardig naast elkaar kunnen staan, elkaar ondersteunen en aanvullen.

Een symptoom komt nooit zomaar, zonder reden, ‘uit de lucht vallen’. Het wil ons altijd iets zeggen. Het lichaam wil ons door middel van klachten of symptomen verwittigen. Het wil ons waarschuwen dat er iets uit balans is in ons leven. Op die manier kan een symptoom onze beste vriend zijn. We hoeven ons niet ongerust maken over onze gezondheid. In plaats daarvan dienen we de taal van het lichaam te leren verstaan en ermee samenwerken.