Ik spring opnieuw

28.09.2016

Maakt mijn titel je benieuwd? Ja, ik spring opnieuw! Het voelt bijna net zoals 5 jaar geleden toen ik Mens Sana in de wereld zette.
Laat me toe even te delen. Zoals je weet, of misschien niet weet, heb ik met Mens Sana 3 totaaltrajecten ontwikkeld. Een basistraject en 2 vervolg|verdiepingstrajecten.  Zo’n traject duurt 3 à 4 maand en bestaat uit opleiding in groep, individuele begeleiding en  dagelijkse online ondersteuning. Mijn basistraject heeft een hele groei doorgemaakt.  Ik ben trots op hoe het nu in elkaar zit. Het klopt gewoon. Het geeft ook een soort rust. Na het continu uitvoeren en bijsturen, toevoegen en schrappen, verfijnen en structureren zit de basis goed. Ik kan verder professionaliseren, uitdiepen en optimaliseren. Het traject blijft groeien en krachtiger worden, met grote dankbaarheid voor de samenwerking met Naomi hierin. Naomi, die ik mijn ‘huisillustrator’ mag noemen en nog zoveel meer voor me betekent.

Tijdens de oplaadsessie 6 september mocht ik een 30 tal deelnemers van de trajecten ontvangen  om deze groei en het eindresultaat voor te stellen en op te frissen. 10 van de 11 groepen waren vertegenwoordigd. Op één of andere manier was dat een belangrijke avond voor mij. Maar het voelde ook als een soort afsluiten. Ik liep al een aantal dagen melancholisch rond, ik was gevoelig, kwetsbaar, …. Bijna het gevoel van een rouwperiode. Precies alsof ik afscheid aan het nemen was van iets waar ik helemaal geen afscheid van wil nemen. Integendeel ik wil het alleen maar meer verwelkomen en versterken. Ik kon mijn gevoel niet plaatsen.  Ik liet het zijn. De dag erna heb ik een thema-avond en mag ik weer 28 mensen ontvangen op een warme zomeravond. En weer overvalt me een vreemd gevoel. ‘Ik heb het gevoel dat dit de laatste thema-avond is’ zeg ik nog tegen Laurence in de pauze. Ik begrijp het niet. Vanwaar komt dit? Het overkomt mij echt. Ik had heel sterk het gevoel: ‘Er wordt hier iets voor mij beslist. Ik heb hier niets aan te zeggen.’ Mijn trajecten zitten inhoudelijk goed, de inschrijvingen lopen al een tijd heel vlot, ik geef het heel graag. Het is gewoon mijn droom die al realiteit is… En toch…. Het gevoel van ‘afscheid nemen’ blijft. Niet van de inhoud, wel van de vorm.

Tijdens het weekend dat volgt voel ik het heel sterk: Ik moet het weer helemaal loslaten. Ik voel heel sterk dat het tijd is voor iets nieuws en dat dat ‘nieuws’ zich maar voluit zal tonen en ontwikkelen als ik weer loslaat. Net zoals ik 5 jaar geleden zo sterk voelde dat ik mijn job als docent op de Hogeschool, samen met mijn vaste benoeming en al mijn zekerheid los moest laten om wat ‘klaar’ lag toe te laten. Wat toen ‘klaar’ lag, daar zou je nooit zelf voor kiezen. De meest zware jaren uit mijn leven tot hiertoe. Maar ook de meest intense en meest waardevolle.  3 jaren waarvan ik het gevoel had dat ik 10 levens geleefd had wat betreft het opdoen van levenswijsheid. Jaren die mij, Mens Sana en het aanbod hebben gevormd. Jaren die het beste uit mezelf gehaald hebben.

Mijn aanbod zit goed. Mijn ‘marketing’ zit goed. Mensen vinden bijna als vanzelf de weg naar Mens Sana. De mond aan mond doet zijn werk. Met 10 trajecten op een jaar heb ik zekerheid van een heel mooi inkomen. Alle extra opdrachten en begeleidingen zijn daar nog een mooie surplus op. Ik kan mijn afbetalingen en kosten betalen. Ik kan investeren in wat ik wil en nodig heb. Er was een soort rust gekomen.  En nu, net nu ik eindelijk weer zekerheid heb, voel ik zo sterk dat ik weer moet ‘springen’, dat ik al mijn zekerheid weer moet loslaten.

Ik besef al een tijdje dat ik dit tempo en deze intensiteit van werken met mensen niet kan blijven doen. Ik weet al een tijd dat ik prioriteiten zal moeten stellen.  Vorig jaar ‘droeg’ ik bijna continu een 60-tal mensen tegelijkertijd. Op één of andere manier namen al die mensen wat ruimte in. Ruimte dat ik heel graag gedeeld en gegeven heb. Ik voel echter ook de behoefte aan ruimte voor vele ideeën die steeds sterker roepen om uitgevoerd te worden. En blijkbaar moet dit gebeuren door het weer helemaal los te laten.  Ik voel het al een tijdje hangen. Ik kon er gefrustreerd van lopen de laatste weken. Na lang zaaien, ben ik aan het oogsten. Ik sta waar ik ooit gehoopt had te staan. Ik sta zelfs verder. Ik ben echt content.  Mijn eigen baas, doen wat ik het liefste doe in een prachtig, sterk ondersteunend kader. Ik ken niemand met een meer ondersteunende en rustgevende werkcontext dan ik. Continu in contact met de natuur. Vlak naast ons huis. Dus ondanks de drukte ook in contact met mijn gezin. Wat wil je nog meer? En ik wil niets meer. Echt niet. Maar blijkbaar heeft het leven andere dingen met mij voor. Dingen waar ik niet onder uit kan. Ik denk dat dat een ‘missie’ wordt genoemd….

9 september heb ik beslist. Ik besliste op mijn fiets op weg van het station naar huis dat ik de huidige vorm van het aanbod vanuit Mens Sana helemaal loslaat. Geen thema-avonden meer, geen trajecten meer, geen individuele begeleiding meer. Inhoudelijk blijf ik met hetzelfde werken, maar de vorm verandert.  Die beslissing voelde zo krachtig. Energie, opluchting, inspiratie, enthousiasme, ….. ik voelde alles tegelijk en heel sterk. Ja, ik wéét het nu nog zekerder welke belangrijk wegwijzers intuïtie en gevoel zijn! Plots kon ik mijn weemoed van de laatste weken plaatsen. Ik nam inderdaad afscheid zonder dat ik het besefte.

Ik startte deze morgen dus mijn laatste basistraject op. Ik doe de communicatie bewust pas nu. Ik had het ook 2 weken eerder kunnen aankondigen in mijn blog. Maar ik wilde niet dat er toen nog mensen zouden inschrijven omdat het ‘de laatste kans’ is. Het was voor mij belangrijk de laatste groepjes heel spontaan en organisch te laten ontstaan. Ik heb bijna geen reclame gemaakt. Ik heb het aan verschillende mensen aangeraden, en heb hier en daar aangegeven dat ik ‘geen garanties’ meer kan geven wat betreft het blijven aanbieden van de trajecten onder de huidige vorm. Ik liet hen daarna allemaal helemaal los. Mensen dienen zelf te beslissen of ze al dan niet op ‘de trein springen’. Niet wetende dat het de ‘laatste’ was. Toch de laatste trein met 1 wagonnetje die aankomt in de Van Belleghemdreef in Marke.

Misschien even geruststellen: de vervolgtrajecten die nog op de kalender staan gaan uiteraard door. Ook de ééndagsopleidingen (kalender school ) waar reeds inschrijvingen voor zijn, laat ik doorgaan.  De rest is geschrapt. Mensen die momenteel in begeleiding zijn, begeleid ik heel graag verder. En mensen die ‘vaste klant’ zijn voor behandelingen of af en toe een gesprek; ik blijf jullie heel graag ont-moeten!

Die 9de september deelde ik het bij thuiskomst onmiddellijk met Naomi. Het delen was krachtig. Het maakte dat ik niet kon terugkrabbelen. Door het te verwoorden zette ik het ‘in de wereld’ en voelde ik nog sterker dat het de juiste beslissing was.

Die avond en nacht voel ik me euforisch. Ik kan niet slapen. Ik sta op en begin mijn nieuw concept (uiteraard met dezelfde inhoud!) uit te werken. Ik plan de data voor 2017 al in mijn agenda. Ik contacteer Dave om de Oude Vismijn als locatie vast te leggen. Ik vraag ook aan Les Odettes of ze een verdere samenwerking zien zitten met mij.  Ik zet het in de wereld!  Het licht is aan in de kamer als ik weer boven kom.  Paul, mijn man, kan ook niet slapen. Zij het om een andere reden: muggen! Massa’s muggen in onze kamer. Terwijl hij met zijn slets in de aanslag op ‘muggenjacht’ gaat door onze kamer, floep ik  het eruit: Ik  stop met de trajecten! Normaalgezien wacht ik  het juiste moment af  om dergelijke ‘beslissingen’ te delen. Meestal is dat in de sauna. Een ontspannen, rustige sfeer,…. zodat ik zijn kritische vragen en vaak ook ‘zorgen’ in ideale omstandigheden kan ‘opvangen’.

Wat ga je dan doen? Vraagt hij me rustig. Geen kritische vragen. Hij moet mijn vastberadenheid, enthousiasme en rust voelen. Of berust hij al wat in al mijn ‘zotte ideeën?’ Of weet hij intussen ook wel dat het altijd wel goed komt? Ik vertel enthousiast hoe ik het allemaal zie. Het zou me niet deren mochten er reacties komen als ‘Ge zijt zot zeker’ of  ‘Waarom heb je dan zo’n bouw gezet?’ of ‘Ik versta het niet: het gaat nu toch zo goed en je doet het graag?’.  Maar ze komen niet. Paul luistert gewoon.  Na 20 dooie muggen zegt hij heel droog  ‘en nu zou ik graag beetje willen slapen’ En’ by the way’ zeg ik hem nog vlug:  ‘Jasmine heeft me uitgenodigd om een weekje naar Portugal te gaan. ’t Is al geregeld. 2 weken voor de kerstvakantie’.  Hij knikt even en valt in slaap.
Ik voel me gelukkig.  Als dat geen liefde is. Elkaars weg gunnen. Elkaars dromen gunnen. Elkaars, soms ‘zotte’ beslissingen gunnen. Maar ook elkaars fouten gunnen.  Met het weten in twee richtingen: ‘het komt wel goed’, nee ‘het IS al goed’.

Ik moet nog een uurtje geslapen hebben. De wekker gaat om 5u30 om met de trein terug richting Bornem te vertrekken. Nee, ik ben niet moe, waarom zou ik moe zijn? Ik heb zoveel energie opgedaan deze nacht!

Ik herlees deze blog en sta terug even stil bij waar ik ben doorgegaan na mijn ‘sprong’ 5 jaar geleden. Ik was ook toen heel enthousiast. Even word ik lichtjes overvallen door angst. ’t Is toch niet mogelijk dat mijn leven weer zoiets voor me ‘in petto’ heeft he!  Vertrouwen Barbele. En mocht het wel zo zijn, dan zal mijn leven me evenzeer weer de nodige inzichten, tools, kracht, tranen, contacten,….aanbieden om er weer als rijker mens uit te komen. Maar goed, ik ga hier nu niet van uit. Ik voel nu spanning, energie, niewsgierigheid, enthousiasme, goesting, daadkracht, …. om een nieuwe richting in te slaan.  En wat NU is, is NU mijn realiteit. Uiteindelijk bestaat het leven uit een opeenvolging van allemaal NU-momenten en in het NU krijg je altijd alles wat je nodig hebt!

En intussen word ik getest of ik wel volledig achter mijn beslissing sta. Ik heb de afgelopen 3 weken nog nooit zoveel nieuwe aanvragen voor individuele begeleiding gekregen. Het doet vreemd te moeten zeggen dat ik geen afspraak kan geven. Mijn agenda is sowieso volgepland tot het einde van het jaar. Uiteraard kan je wel nog bij Mens Sana terecht. Wil je weten onder welke vorm? Je leest het hier.

Barbele

Op de kalender

20 oktober 2016  zie ik als de officiële start van het nieuwe verhaal van Mens Sana. Dan geef ik een krachtig enegiemanagement seminarie waarin je leert hoe je jezelf kan versterken. Door het vergroten van je weerbaarheid heeft stress geen negatieve impact meer op je functioneren.  Deze dag is gericht naar ondernemers en leidinggevenden. Een gelijkaardig seminarie voor particulieren volgt!

Voor de seminaries heb ik een heel fijne samenwerking met Les Odettes. Je krijgt hen hier al even in beeld.