Ook deze blog schrijf in vanuit het zonnige Frankrijk. Ik had het vorige week over mijn looptochtervaring. Intussen loop ik deze tocht bijna dagelijks. Het blijft lastig, maar ik loop het telkens uit. En mijn ademhaling gaat perfect! Deze looptochten zijn voor mij heel symbolisch en werken heel krachtig.
Geloven in jezelf en in je doelen, daar ben ik dagelijks mee bezig. Zo voeden we ook onze kinderen op. Afgelopen zaterdag hebben Josse en Minne me ook weer een stukje ‘opgevoed’. Josse wilde gaan lopen met Minne. Hij wilde ook tot de brug lopen en terug (3 km naar beneden en 3 km terug naar boven). Ik zou met hen meegaan. Ik zei hen dat we wel zouden zien waar we zouden geraken. Ik was ervan overtuigd dat we na maximum 15 minuutjes wel terug zouden zijn. ‘Mama, we gaan tot de brug!’ zei Josse. ‘Mama, je zegt toch altijd dat je moet geloven in jezelf!’ zegt hij verontwaardigd. ‘Ja, Josse, maar het is ook van belang om realistisch te blijven. Het is pal op de middag en snikheet, Minne heeft nog nooit meer dan 1,5 km gelopen en al zeker niet op zo’n bergachtig parcours. Ze is tenslotte ook nog maar 6 jaar’. Josse had hier geen oor naar en begon al met Minne te motiveren. Intussen wil Annabel, 4 jaar, ook mee; dus ben ik er nu zeker van dat we hier snel zullen terug staan.
We vatten ons tochtje aan. Josse en Minne vooraan, gevolgd door mezelf en Annabel. Het gaat eerst naar beneden en dat gat vlot. Josse en Minne lopen mooi samen, Josse praat haar moed in. Ze raken steeds verder verwijderd van Annabel en mezelf. Na een goeie kilometer kan Annabel niet meer. Ze wil terug. Josse en Minne zijn al te ver voor om nog iets te kunnen afspreken met hen. Ik zie hen verdwijnen in de volgende bocht. Daar sta ik dan. Wat doe ik nu? Gaan zij echt tot die brug? Ik kan Annabel toch niet alleen laten terugkeren. Kan ik Minne je Josse zo alleen laten lopen?
Ik beslis terug te keren met Annabel, en tegelijkertijd beslis ik vertrouwen te hebben in Josse en Minne. Annabel ziet het niet meer zitten om te lopen, dan maar te voet terug naar boven. Ik ben goed in loslaten en vertrouwen, maar zit er nu toch mee verveeld. We hebben niets meer kunnen afspreken, Minne en Josse zijn nog jong en lopen op de openbare weg in de hitte in een streek die ze niet kennen. Ik besef dat het geen zin heeft om in die gedachten te gaan en weet dat het wel ok is. Het is sowieso een geruststelling dat onze kinderen niet snel panikeren.
Nadat ik Annabel teruggebracht hebt, keer ik in snelle looppas terug. Halfweg kom ik Minne en Josse tegen. ‘Mama!’ hoor ik Minne enthousiast roepen. Toch een pak van mijn hart… ‘We zijn tot de brug gelopen!’ . Ik sta versteld, maar we moeten nog een heel eind bergop. Minne heeft het lastig. Ik kijk hoe Josse haar motiveert. Ze ‘zwemmen’, ‘klimmen’ en ‘vliegen’ afwisselend met bijpassende gebaren. Ik hoor Josse haar vertellen dat alles wat je écht wil ook echt kan, dat het zo deugd zal doen om aan te komen, dat ze dan in het zwembad zullen springen… Achteraf hoor ik dat hij zich ook beroept heeft op ‘dreigementen’. ‘ Als je stopt met lopen, zal ik doorlopen en dan zal je verdwalen’…. Minne is doodop, ze kan niet meer, we trekken, sleuren en motiveren haar door de laatste kilometer. Maar wat is ze trots als ze aankomt. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden. Ik ben professioneel bezig met het coachen van mensen, met het vinden en gebruiken van je talenten, met geloven in je doelen. Ik ben hier sterk in, maar geloofde er helemaal niet in dat Minne dit zou uitlopen. Ik ben trots op haar, en evenveel op Josse. Hij was de enige die in haar geloofde. Ook Paul, Joran en Seppe deden wat lacherig. ‘Ze zullen hier binnen 10 minuten terug staan!’ Josse geloofde erin en deed er alles aan om Minne zo ver te brengen, het lukte hem ook, met allerlei technieken en trucken. Minne en Josse, ze hebben me een verdiepende les geleerd vandaag. Josse bevestigde me hoe je vanuit het geloof in een ander, die ander echt kan optillen.
Het echte gevaar ligt voor de meesten van ons niet in het feit dat we te hoog reiken en missen,
maar dat we te laag reiken en ons doel bereiken.
Michelangelo
…
De dag nadien kan Minne niet meer stappen van de pijn in haar benen. Josse heeft dus nog wat werk in het zich verdiepen in de nazorg…
Heb je ook ervaringen waarbinnen je kinderen je leermeester zijn? Ik zou het fijn vinden mocht je ze hieronder willen delen.
Een warme vakantie groet,
Barbele
Het is vooral ANGST die tegenhoudt…angst voor alles…
Deze angst wordt weelderig gepromoot , vooral in de media. Tweeverdieners hebben grote moeite met loslaten, omdat er al zo weinig tijd is voor de kinderen. Men vergeet een belangrijk ding: het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit van tijdsbesteding.
Mijn vader zaliger zag ik bijna nooit in de week ( werkte lang en vele jaren in Frankrijk) maar de tijd die ik kon doorbrengen waren zalige momenten waarvan sommige herinneringen gegrift staan in mijn hart en geheugen. En hij maakte mij nooit bang, zelfs niet voor de donder!
gr en geniet ervan!
Dank je voor deze inbreng Mieke. En wat de angst betreft: dit wordt inderdaad enorm gepromoot. Er zijn dan ook heel wat ‘industrieën’ die leven op de angst van mensen. We hoeven hier echter niet aan mee te doen, we kunnen uit die angstmolen stappen, één voor één…
Hallo Barbele,
Ik lees telkens graag je verhalen. Ook ik oefen mij vaak weer in controle laten varen en de zaken in vertrouwen loslaten. Niet altijd makkelijk maar uiteindelijk kost het mij minder energie en wekt dit het minste weerstand op bij de ander. En wat een cadeau geven we die ander hé.
Dank je om je ervaring te delen en nog een fijne vakantie.
Groetjes
Het gaat er inderdaad steeds om om het zo simpel mogelijk te houden Dominique. Controle willen hebben over alles vraagt heel veel energie.
Dank je voor je inbreng.
opnieuw schitterend… bedankt
Barbele,
Deze anekdote met nieuwsgierigheid en met plezier uitgelezen.
“Hoe je vanuit het geloof in een ander, die ander echt kan optillen …” Wat jij zo mooi omschrijft, kon ik gisteren en vanmorgen opnieuw ervaren. Dus dit zinnetje is er eentje om zeker te onthouden.
Toffe inspirerende collega , à la prochaine! xxx
En de volgende stap is hen dat geloof uit zichzelf laten halen zodat de ander zichzelf kan optillen.
Fijn dat we op eenzelfde basis werken Jasmine
Dag Barbele,
Wat fantastisch om dit te lezen! Door u ben ik ook bepaalde dingen gaan inzien in verband met mijn kinderen. Ik kan ook meer loslaten en heb vertrouwen in mijn kinderen. Ze doen enkel wat ze kunnen, natuurlijk hou ik bij de kleinsten (net geen 2 en 3) een oogje in het zeil dat alles veilig blijft. Maar Oonagh geef ik heel wat meer verantwoordelijkheid dat pakweg een jaar geleden. Nu mag ze alleen de straat oversteken (als ze alleen is kijkt ze beter dan als ik erbij ben) en mag ze alleen tot bij Minne gaan om te kijken of ze thuis is, om samen te spelen. Ze vindt het fantastisch want nu hoeft ze niet meer te wachten tot mama tijd heeft om mee te gaan. Bert heeft het wat moeilijk met loslaten (ze zijn nog zo klein en wie weet wat gebeurt er onderweg). Ik zeg voortdurend dat hij vertrouwen moet hebben en dat ze het wel kan, maar ja zijn bezorgdheid heeft natuurlijk wel iets. Dank u Barbele, om mij te laten inzien dat je met “de controle willen houden” over uw kinderen het jezelf flink wat lastiger maakt, dan ze gewoon te laten genieten van wat wel mag. En niet ze telkens te wijzen op wat verboden is. Zolang ze veilig zijn en niet echt iets verkeerd doen, kan alles… Wat anderen ook zeggen….in verband met opvoeden.
Groetjes,
Birgit
Dank je voor deze reactie Birgit. En bedank vooral jezelf. Ik mag nog zoveel adviezen geven, uiteindelijk moet je het zelf waarmaken en toepassen. En wat betreft Bert: wil nooit een ander veranderen. Door zelf te leven en handelen waar je voor staat, evolueert je omgeving vanzelf mee. En voor kinderen is het geen probleem dat mama meer vertrouwen heeft dan papa.