Ook ons Annabel is ‘afgestudeerd’ … aan de kleuterschool. 10 jaar lang gingen één of meerdere van onze kinderen naar het kleuterbos, een klein, gezellig schooltje in een bos… Toen ik vorige vrijdag met Annabel de allerlaatste keer naar school stapte sprak ik haar er over aan. Het is je laatste dag in het kleuterbos Annabel. Besef je wel dat dit je laatste dag is? Dan kom je hier nooit meer terug naar school… Alsof ik wilde dat ze er iets bij voelde, alsof ik wilde dat ze dit moment speciaal vond. Maar nee, ze had hier geen oor naar. Ze huppelde gewoon vrolijk naar school, gewoon zoals anders. Ze had geen interesse om te mijmeren, terug te kijken of sentimenteel te doen… Ze zei me met haar gedrag: ik leef gewoon nu mama, moeten we daar nu zo speciaal over doen? En ja, ik zeg het zo vaak aan klanten ‘het leven is één en al verandering en evolutie, dat is de enige zekerheid die we hebben’,…
Waarom willen we toch zo hard vasthouden aan het verleden, het bekende? Ik keek even naar mijn gevoel. Hoe voel ik me bij dit afscheid? Er wordt bijna van je verwacht dat het je iets doet, dat je emotioneel moet zijn als je jongste de kleuterschool definitief buiten stapt. Eerlijk, … nee zoveel voel ik hier niet bij. Wel een grote dankbaarheid voor een plek waar kinderen nog kind mogen zijn, waar ze mogen en kunnen spelen en ravotten, waar kleuterrapporten nog niet ingeburgerd zijn, … dankbaarheid voor een heel mooi en complementair leerkrachtenteam. Dankbaarheid voor de mooie tijd die onze kinderen hier mochten beleven.
Bedenksels (0)