‘Even uit de flow’ (link toevoegen) , mijn vorige blog, bracht heel wat in beweging. Ik heb nochtans even getwijfeld of ik deze wel de wereld in zou sturen. Ik stelde me er toch wel heel kwetsbaar op. Is dat wel professioneel? Kan je dat wel maken? Kan dit niet tegen mij gebruikt worden? … Toch deed ik het. En intussen heb ik weer mogen ervaren hoe krachtig en helend het durven tonen van kwetsbaarheid kan zijn.
Al tijdens het schrijven zelf kwamen inzichten en voelde ik bijna letterlijk de druk van mijn schouders verminderen. Alleen al het durven uitspreken van waar je het moeilijk mee hebt, dat je het even niet weet, dat dingen tegengaan, … haalt heel wat lading van de feiten. Hierdoor kan je letterlijk met andere ogen naar hetzelfde kan kijken. Het gevolg hiervan is dat je jezelf toestaat geen masker te moeten dragen en zo heel wat onnodige stress vermijdt.
‘Je bent niet een resultaat, je toont wie bent in wat je doet met dat resultaat’. Je toont wie je bent in de keuzes die je maakt’. Ik hoor het mezelf vaak zeggen tijdens mijn opleidingen. Al te vaak identificeren mensen zich met ‘een resultaat’: hun gewicht, hun bankrekening, hun bedrijf, hun relatie, hun drugsverslaafde zoon, hun gezondheid, hun uiterlijk, hun huis, hun kind dat niet slaagt op school,…. Dan ligt heel je zelfwaarde en bestaansrecht in iets buiten je.
Eens je beseft dat je altijd kan kiezen wat je doet met wat je overkomt, herwin je al je kracht. In dit besef en het handelen naar dit besef ligt de kracht van een mens. Dat vraagt echter ook verantwoordelijkheid, échte ver-antwoord-elijkheid. Dan geef je een ANTWOORD op levensomstandigheden in plaats van erop te RE-AGEREN.
Ik mocht heel veel persoonlijke reacties op mijn ‘uit de flow blog’ ontvangen. Veelal van ondernemers die het moedig vonden, die zich herkenden, die hun eigen ‘uit de flow’ en ‘faal’ervaringen met me deelden.
Waarom delen we dat niet wat meer met elkaar? We zouden er onszelf, maar ook de ander, een groot cadeau mee doen.
Ook mensen die de totaaltrajecten bij me volgden en aanvankelijk een ‘kwaadheid’ voelden omtrent mijn ‘route-wijzigingen’ gaven me respons. Heel waardevolle responsen waar ook ik uit kan leren.
Ook ik had in eerste instantie een zeker gevoel van kwaadheid … misschien ontgoocheling toen je een paar maanden terug je “nieuwe” aanpak vernam. Maar eigenlijk ben ik er vrij snel achter gekomen dat deze reactie meer iets was waarmee ik zelf aan de slag moet.
Het komt er inderdaad op neer van keuzes te (willen) maken. De meesten onder ons (deelnemers trajecten) hebben inderdaad een mooie weg afgelegd, maar het “durven” springen en vertrouwde omgevingen loslaten blijkt toch de aller moeilijkste stapt. We hebben zo graag die zekerheid, die “vaste” grond onder onze voeten.
Als er al reacties komen dan zijn deze meer een spiegel voor onszelf … denk ik. Ik kijk er naar uit om ooit zelf “een gevoelsweg” te kunnen inslaan, zonder dat de ratio en het verstand het naar gewoonte overnemen. Pas dan kan je zeggen dat je de regie van je eigen leven in handen hebt. Ik heb in elk geval heel veel respect voor jouw “durven” kiezen.
En wat Leen als publieke reactie op de blog schreef, slaat voor mij de nagel op de kop.
Barbele, deze woorden uit je blog, en die je me ook vertelde, zijn aan me blijven plakken: de grote kracht zit hem in het kunnen kijken naar je leven als je eigen coach. En nu ik je blog lees, voel ik aan dat hierin de sterkte schuilt van het route-idee: je zet mensen aan om in hun proces te gaan, en laat hen daarin losser dan voorheen, en misschien roept dit nog sterker het eigen verantwoordelijkheidsgevoel op. Ik heb de 3 trajecten in hun ‘oude vorm’ gevolgd bij jou. Ik voel dat ik ze nu opnieuw aan het doorleven ben (ik en mezelf zijn net gestart met traject 3 ;)) en ik voel de kracht van het kijken naar mijn leven als coach. Daarin ben jij, ook nu in al je worstelingen, een inspirator voor mij. Gewoon, door heel eerlijk en gewoon en simpel open te staan voor de signalen die er ‘zijn’. Leven is simpel! 😉 x
Leen stuurde me ook nog een sms’je. Ze schreef me dat ze met een docent aan de Levensschool gepraat had over mij en dat ze samen hadden besloten dat het heel goed met mij en mijn leven gaat. Ik kreeg bij het lezen ervan onmiddellijk een heel warm gevoel, een heel sterk vertrouwen. Dank je wel Leen
Ja, het kan heel goed gaan met iemand in het ‘niet goed gaan’. Hangt er helemaal van af wat je doet met dat ‘niet goed gaan’.
Barbele
Bedenksels (0)