In welke zin en mate heeft 4 jaar levensschool mijn kijk op het concept ‘mensen helpen’ gewijzigd?
Op deze vraag diende ik een antwoord te geven als onderdeel van een taak voor het vak transpersoonlijke psychologie. Een zinnige vraag. Ik laat jullie wat meelezen in mijn ‘antwoord’:
Ik startte mijn praktijk in bijberoep op in september 2011. Overal rond mij zag ik mensen met problemen. Ik zag vooral de oorzaak van hun probleem. En nog meer: hoe je dit op een gemakkelijke manier kan ‘oplossen’. Ik zag overal nood aan het soort begeleiding dat wij bieden en dacht dan ook dat mijn praktijk snel zou draaien. Wat heb ik hier een grote pas achteruit moeten zetten! Dat bleek helemaal niet het geval te zijn!
Ik heb vanuit deze en vele andere ervaringen vooral geleerd dat je geen mensen kan helpen die het zelf niet willen. Meer nog, je kan eigenlijk niemand helpen, behalve jezelf. De ware betekenis van ‘mensen helpen’ heeft voor mij zeker een evolutie gekend en kent dit nog steeds.
… Leren luisteren om te begrijpen in plaats van te luisteren om te reageren,… dan pas onstaat er echt contact en inzicht…
…. Mensen terug in contact laten komen met hun eigen kracht en deze weer leren gebruiken…
… Iemand ertoe kunnen brengen zelf de kern van het ‘probleem’ in te doen zien en uit te spreken…
… Een tijdje op weg gaan, een vuurtoren, een voedselstop, een richtingaanwijzer zijn,… maar hen hier uiteindelijk onafhankelijk van kunnen maken…
Mensen helpen, mensen begeleiden bestaat er voor mij vaak in iemand de moed te geven om zelf iets aan het probleem te doen. Keuze mogelijk maken, daar waar de ander dacht dat er geen keuze (meer) was. Er is altijd keuze! 10% wordt bepaald door wat ons overkomt, 90% door wat je daar zelf mee doet. Met die 90% werk ik met mensen. In die 90% zitten onwaarschijnlijk veel kansen en mogelijkheden.
Ik geloof in elke client die bij mij binnenkomt, hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt. Ik geloof in werkelijk iedereen. Daaruit moet het starten denk ik. Het volle vertrouwen en geloof hebben in iemand en dit ook weer wakker weten te maken bij hem.
Mijn broer Egidius beslistte in augustus 2013 dat hij niet meer wilde leven, in november 2013 is hij gegaan. In de maanden hiertussen ben ik uren en uren bij hem geweest. In het begin probeer je uit alle macht op hem in te praten, tot hem door te dringen,… Dit evolueerde steeds meer tot een stil aanwezig zijn,… Hij wilde niet geholpen worden, enkel in zijn wens om waardig te sterven. Je broer van 27, nog zoveel mogelijkheden, nog zoveel ongebruikt talent, …. die zichzelf vast gezet heeft en het niet wil zien,…. Je broer niet kunnen helpen want hij wilde geen hulp. Dit doormaken en aanvaarden is voor mij de grootse les tot hiertoe geweest in het ontwikkelen ‘therapeutische nederigheid’.
Barbele
Barbele, wat je hierboven beschrijft is precies wat jij met mij gedaan hebt tijdens onze gesprekken die we de laatste 2j bij ons op school gehad hebben. Jij begon mij blijkbaar duidelijker en anders te zien en ik jou meer en meer te begrijpen in wat je vertelde. Of het de bedoeling van je was weet ik niet want ik was niet in therapie, onze gesprekken waren vriendschappelijk en informeel ,maar door met jou te praten kreeg ik meer en meer vertrouwen in wat ik niet wou/kon zien en dat vooral heeft er mij toe aangezet om de sprong te wagen en op mezelf te vertrouwen hoe moeilijk dit ook was en nog is. Of je dit weet daar twijfel ik heel erg aan maar ik denk dat het tijd wordt dat ik dit met jou deel. Bedankt Barbele want door deze stap te nemen zie ik nu hoe ver ik weggedreven was van mezelf en dit al jaren maar steeds meer. Dit te zien was en is soms nog heel pijnlijk maar ook bevrijdend en erg leerzaam. Ik begin terug meer en meer mij te worden, mezelf te herkennen zoals ik vanbinnen altijd gebleven was maar hoe de buitenwereld me helemaal niet meer zag. Ik word veel gewezen op hoe veranderd ik ben en dit in positieve zin door mijn directe omgeving maar ook soms niet zo positief bedoeld toch voel ik dat ook dan zo want ik ben meer mij en sommige mensen zijn niet gewoon dat ik dit ben en zien dit als vrij confronterend. Wat een verandering… Dank je Barbele om me het vertrouwen te geven deze sprong te wagen!
Dag Barbele,
ik volgde bij jou een aantal bijscholingen voor het lager onderwijs toen je pas gestart was. Deze vond ik zeer interessant . Ondertussen volg ik je website op de voet. Deze is zo menselijk en zo leerzaam voor ieder van ons. Jouw laatste mail rond mensen helpen, gaat door merg en been en treft me diep. Het is zeker iets wat ik wil vasthouden. Jouw lezingen zou ik heel graag volgen maar ontzie me om ’s avonds naar West-Vlaanderen te rijden. Mocht het in de buurt van Gent zijn, zou ik zeker aanwezig zijn.
Bedankt dat je we ervaringen mogen delen.