Dit is Thomas.
99 dagen lang was ik de compagnon de route voor Thomas en route met hem op zijn laatste route.
De meest intense en ook intieme route die ik ooit met iemand ben gegaan en wellicht nooit meer met iemand zal gaan.
Een route waarin Thomas, en ook ik, een enorme groei maakten vanbinnen. Ook al leek dat vanbuiten anders.
Een route die gaandeweg steeds meer van me vroeg om mijn hele leven en werk ‘on hold’ te zetten. Vandaar mijn steeds grotere ‘stille afwezigheid’ afgelopen maanden. Terwijl ik tegelijkertijd intens aanwezig was in het leven…
Een route die een buitengewone flexibiliteit en onvoorwaardelijkheid van mijn man en kinderen vroeg. Vanuit hun onvoorwaardelijkheid kon en mocht ook ik er onvoorwaardelijk zijn voor Thomas. Ik ben hen hier ontzettend dankbaar voor.
Een route waarbij een navelstreng ontstond. Een navelstreng die steeds korter en strakker aangespannen werd. Een navelstreng die verstikkend werd. Zowel voor hem als voor mij. Een navelstreng die ik bewust heb moeten doorknippen.
Een route met ongelooflijk veel bijzonderheden, tekens en synchroniciteiten. Zoals de vlinder die ons de laatste weken vergezelde en hier nog steeds bij me is.
De vlinder die we vaak zien als teken dat we op de juiste weg zijn, ook al geloofden en wilden we zo hard dat die weg anders zou lopen. De vlinder die ons zegt dat er sterke spirituele groei en transformatie plaatsvindt. De vlinder als een boodschap van liefde. Onsterfelijkheid en eeuwigheid.
De vlinder, een vlinder, ook in de maand december…
Thomas is vorige week maandag warm omringd zachtjes over gegaan…
Het voelt nog wezenloos leeg hier.
Ik hield gedurende deze route een dagboek bij. Ik schreef op de dag voor de uitvaart de laatste bladzijde op het laatste blad. We hadden graag een ander einde geschreven…
Ik schreef voor mezelf en zijn naasten een uitgebreide getuigenis. Om aan dit proces, om aan deze route, zin en betekenis te geven.
Ik bracht een stukje hieruit op de uitvaart afgelopen zaterdag. Voor een mensenzee aan mensen die
Thomas enorm zullen missen. Amai, wat werd hij graag gezien! Of zoals zijn broer Kasper het verwoordde ‘Amai broere, ik wist niet dat jij zo’n rockster was!’
Thomas was gepassioneerd door vuur en vuurwerk.
Na zijn heen-gaan lieten zijn zonen en broer knallend aan de hemel weten dat hij onderweg is…
Ik heb nog een acceptatie-, loslaat-, vewerkings- en rouwproces te gaan. Maar ook in dat proces voel ik alle vertrouwen.
Het ga je goed Thomas.
Tot nog eens. Ergens onderweg.
barbele
Hieronder de tekst die ik tijdes de uitvaart mocht delen
Ik mocht afgelopen maanden de Compagnon de route zijn van Thomas. 99 dagen waarbij ik jullie man, papa, broer, zoon, nonkel, vriend of collega heel nabij mocht zijn.
Eind augustus komt de mokerslag. Pancreaskanker. Ze geven je in UZ Gent geen enkele kans op genezing, ook niet via zware medische en experimentele behandelingen.
Jullie kiezen ervoor niet in te gaan op de medische en experimentele weg… En jullie vragen mij om jullie compagnon de route te zijn op die andere weg.
Dit traject startte eind augustus met 3 weken UZ.
Laat je me eens weten waar je ligt? Stuurde ik jou, niet wetend waar naartoe in dat grote doolhof met al die routes daar.
Je stuurt me een foto van je bed terug met de boodschap: normaal lig ik hier’.
‘Ik doe mijn best om je te vinden’ antwoord ik je terug.
Jouw humor, daar heeft de ziekte geen vat op gehad.
Zo herinner ik me ook de verpleegster die binnen kwam en je vroeg of ze je bloeddruk mocht nemen. ‘Ja hoor’, antwoordde je, ‘als je me hem daarna ook terug geeft’….
Of hoe je de artsen wandelen stuurde, met de boodschap ‘ik ben nu in meeting’.
Dat was jij Thomas. En je kwam ermee weg. Iedereen die jou ontmoette zag je op slag graag. Je kon precies niet anders dan je graag zien. Je had iets heel innemends. Je pakte iedereen in.
Je wist het wel….
Zovelen herinneren jouw warme lach, jouw innemende persoonlijkheid, en ook je drive, je geloof in je dromen en die ook waar maken. Velen keken, geheel terecht, enorm naar je op.
… ik herinner me uiteraard ook en vooral jouw andere kant, jouw binnenkant die je afgelopen maanden aan te kijken en binnenste buiten te keren had ….
Jouw zin om te leven en jouw geloof om het onmogelijk mogelijk te maken inspireerde velen. Tot op de laatste dag waren jouw zin om te leven en jouw geloof om ook in jouw ziekte-proces het onmogelijke mogelijk te maken fenomenaal.
‘’k è d’er zin in’ heb ik je zoveel horen zeggen. Je had nog zin in zoveel na dit.
Je ging door een intens diep proces in een stevig afgebakende cocon. Een cocon waar bijna niemand in mocht of kon. Dat was moeilijk en niet te begrijpen voor velen.
Hoe mooi was het dan ook hoe die cocon de laatste twee weken open werd gebroken en je letterlijk en figuurlijk gedragen werd door familie en vrienden. Dag en nacht.
Het heeft niet mogen zijn. Of toch wel… maar dan anders dan hoe wij het gewild hadden. Je hebt je ziekte niet overleefd, maar je proces in elk geval helemaal door-leefd en door-voeld. Pas in je laatste uren vond je die diepe rust waar je zo naar zocht… pas dan liet je het helemaal toe… pas dan liet je de controle helemaal los… pas dan stond je jezelf niet meer in de weg… en vond je rust… diepe rust…Warm omringd.
Ik ben ervan overtuigd dat je je reis naar de overkant een heel stuk lichter maakt. Dat jouw traject van de laatste maanden echt zin heeft gehad.
‘Dju toch’, ik heb het al zoveel gezegd en gevoeld afgelopen week. We hebben jou en je toekomstplannen- en dromen los te laten Thomas. Het voelt nog zo wezenloos leeg nu.
Er volgt nog een proces. Wellicht een heel rauw proces voor jullie Sabrina, Lander en Wolf en dichte familie, vrienden en collega’s
Ik wens jullie dan ook vooral zachtheid toe. Want sterk dat zijn de Smetjes misschien net iets te sterk?
Ik wens jullie zachtheid om al wat doorheen dit rouwproces gevoeld wil worden te door-voelen, om het te laten komen en te laten stromen, …. Zoet zijn voor jezelf. De rode draad doorheen het proces van Thomas. Het thema van de pancreas die de bloedsuikerspiegel regelt. Zachtheid, zoetheid en mildheid, zodat de diepe pijn jullie laagje per laagje los kan laten en ruimte kan maken voor warme, liefde-volle herinneringen en ook voor terug een gelukkig leven… gelukkig zijn, ook in en met het verdriet. Dat is wat ik jullie toewens.
Thomas wilde leven. Dat maakt de rouw alleen maar rauwer. Sterven was niet zijn plan. Enkele dagen voor zijn heen-gaan zocht Thomas, het lied Walk van De Foo Fighters op op zijn I Pad. tijdens een samen-zijn met zijn goeie vriend Pé Een lied waar ze samen mooie herinneringen aan hadden. Een lied op zijn lijf en ziel geschreven.
I never wanna die.
I never wanne leave
Learning to walk again.
Learning to talk again.
Dat was zijn en ook mijn plan.
Tot ziens, tot horens of tot voelens Thomas, tot nog eens, ergens onderweg
Je Compagnon op je laatste route, Barbele
Lied walk Foo Fighters.
Bedenksels (0)