Wat heeft Egidius ons intens samengebracht afgelopen week. Wat voelde ik me dankbaar voor de diepe verbondenheid met broers, zussen, moeder, vader en Egidius.
Vorige week heeft me geleerd hoe belangrijk het is om het natuurlijk rouwproces toe te laten. In functie hiervan is het zo belangrijk dit praktisch mogelijk te maken.
De dienst slachtofferhulp was er onmiddellijk met de raad om medicatie te nemen. Hoe jammer is dit niet? Hiermee ontneem je mensen om op een natuurlijke manier te rouwen, om de helende kracht van de natuur zijn werk te laten doen. Niemand van ons heeft dit genomen en voor niemand van ons was dit nodig, hoe groot de shock ook is. Ons lichaam is zo wijs, laat zijn wijsheid spreken. De diepe emoties verrichten zo’n helend werk.
Egidius lag thuis opgebaard. Wat een cadeau! Hij lag zo mooi, achteraan in de tuin in een bezinningsruimte van mijn moeder.
Moeder heeft haar zoon nog gewassen. Met zoveel liefde, zoveel zorg, zoveel respect,….
We konden bij hem zijn wanneer we wilden, alleen, samen, in stilte, in conversatie, overdag, ’s nachts… Ik zag hoe moeilijk het in het begin was voor vader om bij Egidius binnen te gaan en ik zag ook hoe hij steeds dichter en langer bij Egidius aanwezig was. Het is zo belangrijk de dood te kunnen aanschouwen. Er komt hier een grote kracht uit.
Alleen, met familie en vrienden haalden we herinneringen op rond het lichaam van Egidius. We huilden, waren stil en we hebben ook veel gelachen…
We hebben hem allen samen gekist en op de schouders gedragen naar de kerk.
We gaven hem een intense, pure, eerlijke verrijzenisdienst en hebben hem met zijn allen losgelaten, … uit respect en liefde voor hem. Iedereen kon zeggen wat hij nog wilde zeggen. Een grote, zwarte vlinder dook plots op in de kerk,… eind november,… wat een krachtig symbool…
We droegen het lichaam van Egidius naar het kerkhof en hebben hem samen begraven. We lieten zijn lichaam in de aarde zakken. We dekten zijn kist terug toe met aarde. We gaven het lichaam van Egidius terug aan de aarde. Vader en moeder plantten samen het herdenkingskruis…
Wat heeft afgelopen week zoveel betekend in het verwerkingsproces… Wat een diepe verbondenheid, wat een grote liefde, wat een sterke kracht…
En weer schuilt zoveel kracht in het aanvaarden, zijn keuze aanvaarden, … vanuit dit aanvaarden kunnen we hem loslaten,… van waaruit het lijden zo sterk verzacht wordt… en je terug contact kan maken met hem en met het leven.
Het ga je goed Egidius, goede reis en tot ziens…
je zus,
Barbele
Onze deelneming bij het overlijden van je broer, Barbele. De manier waarop jullie dit beleven is ontroerend en sterk. Ik wens je de rust en kracht om deze natuurlijke manier van rouwen verder te zetten. Liefs. Els
Hoe jij en je familie met het overlijden van Egidius omgaan vind ik gewoonweg buitengewoon en super. Ik werd helemaal ontroerd bij het lezen van de 2 blogs rond het overlijden van je broer. Ik ben er het volledig mee eens met hetgeen je schrijft.We wensen jullie enorm veel sterkte toe in deze periode en dat jullie elkaar in de toekomst heel veel steun mogen geven. Martine
Voor zo een open en hartelijke manier om te leren omgaan met het leven en het sterven . . . kan ik enkel zeggen: sterk !
Het is zeker niet de gemakkelijkste weg, maar tegelijk erg mooi en bijzonder waardevol. De tijd die je hiervoor neemt , nu , en zo lang je wil, is een kostbaar geschenk dat je herinneringen zal helpen inprenten.
Ik wil jullie wensen, veel sterkte, alle dagen van je lieve leven,
uit mijn hart, vol meevoelen,
Linda
Mijn innige deelneming met het overlijden van je broer, Barbele…
Mooi. Pakkend. Echt goed bezig, Barbele. Chapeau.