Vorige week werd ik gestraft. Echt waar. Ik moest tijdens de les op de ‘strafbank’ zitten… Onze docent staat erop dat we op tijd zijn. Ik heb hier geen problemen mee. Ik vind op tijd komen zelf heel belangrijk, ook een vorm van respect tonen. Ik vertrek dan ook wekelijks al om 5u met openbaar vervoer om tegen 9u15 zeker in de les aanwezig te zijn. Waar ik wel ‘problemen’ mee heb is de autoritaire houding, alles of niets, zwart of wit. Als je te laat komt, krijg je geen enkele kans om uit te leggen waarom.
In de voormiddag is er pauze. Tijdens de pauze ga ik even naar buiten op een bankje in het zonnetje zitten. Tegen dat ik terugkeer is de deur dicht. Normaal mag je dan niet meer binnen. Hij was echter te laat begonnen met de pauze en de 15 minuten waren zeker nog niet om. ‘Ik kom niet van zover om dan de helft van de les te missen! Ik heb recht op deze les’,… denk ik bij mezelf. Ik ga dus heel gewoon naar binnen. Normaal vlieg je dan terug buiten. Ik zag bepaalde klasgenoten al kijken van ‘die durft gewoon binnen te komen!’ En ik mocht zelfs binnen blijven ‘omdat ik van zo ver kom’. Waauw, dank je wel… Ik mocht het klaslokaal echter niet binnenkomen en moest op ‘de strafstoel’ aan de deur blijven zitten. ‘Je mag binnen, wees me dus maar dankbaar, maar toch zal ik je tonen waar je plaats is’… moet hij gedacht hebben.
Daar zat ik. 37 jaar, een gemotiveerde student, op de strafstoel. En ik mocht me niet verdedigen. Wat werd dit een interessante ervaring voor mij.
Ik dacht aan al die kinderen die ‘gestraft’ worden. Ik ervaardde hoe het moest voelen als je geen stem krijgt. ‘De 15 minuten waren nog niet voorbij! Je was later gestopt en we hebben recht op 15 minuten pauze’. Wat wilde ik dit graag zeggen, maar deze docent straalt iets uit wat het niet toelaat om er tegen in te gaan. En eigenlijk heb ik er ook geen zin. Ik beslis al snel dat deze situatie zijn probleem is, niet de mijne. Tegelijk denk ik: Hoe vaak gebeurt dit niet? Hoe vaak gebeurt het niet dat ‘autoriteit’ misbruikt wordt,… als politicus, als invloedrijk persoon, als baas, maar ook als ouder, als leerkracht,…
Heel interessant vind ik het om te voelen wat het met je doet. Ik zat daar eigenlijk heel goed op die stoel. Achter een velux-venstertje waar het zonnetje volop scheen. De enige plek in die ruimte waar de zon aanwezig was. Ik voelde me eigenlijk zelfs bevoorrecht. Ik strekte mijn benen languit en lag zalig met mijn gezicht in de zon. De ogen dicht. Normaal zou ik dit nooit doen. Nu had ik er geen enkel probleem mee. Ik kan trouwens toch niet goed opletten als ik niets kan opschrijven. Dan neem ik de info nog beter op met mijn ogen dicht, languit in mijn stoel.
Aanstootgevend gedrag noemt men dit wellicht… Ik ben normaal niet aanstootgevend, nu kan het me niets schelen.
We hebben met enkele mensen meegedaan aan een experiment. Ik was daarbij. Hij vraagt naar de ervaringen. Oh nee, ik heb helemaal geen zin om mijn ervaringen te delen. Zeker niet vanop deze plek. Hij kan ernaar fluiten.
Plots heeft hij het over een wetenschappelijk onderzoek waarin aangetoond werd dat slechts 2% op lange termijn geneest van kanker door chemo. ‘Bedenk eens dat heel deze klas maal 2 dus sterft en dat arme schaap daar (intussen wijst hij naar mij) het overleeft’… Is dit denegrerend bedoeld? Het kan me niet schelen. ‘Ik ben blij dat ik mag overleven’ denk ik bij mezelf. ‘En meneer de docent, ik ben helemaal geen schaap, en al zeker niet van jouw kudde. Ik zie jou zelfs helemaal niet (meer) als ‘herder’ van de kudde.’
Barbele, anders zo begripvol, zo weinig mogelijk oordelen, rustig, …. Ja, er broebelt toch wat vanbinnen. De rebel in mij komt naar boven.
De middagpauze begint om normaal om 12u. Hij geeft les tot 12u10. Wat heb ik zin om om 12u ostentatief naar buiten te stappen. Nee, ik doe het niet. Maar intussen begrijp ik heel goed het ‘uitdagend’ gedrag van kinderen en volwassenen die niet gehoord worden. Om 13u25 wordt er voorgesteld met zijn allen buiten te blijven tot 13u40. Want de pauze was pas ingegaan om 12u10 en we hebben ‘recht op ‘ 1,5 uur middagpauze. … Uiteindelijk gaan we toch allemaal braafjes naar binnen tegen 13u30. Zijn we dan toch een groep volgzame schapen?
Dank je wel docent. Ik neem deze ervaring mee in de begeleiding van kinderen en mensen die zich niet gehoord en gezien voelen . En ik zal nog meer dan anders oog hebben voor het zien van de menselijke behoeftes achter het gedrag. Iedereen heeft het recht gehoord en gezien te worden, in welke situatie ook. Ik zal dit recht niet schenden.
Morgen geef ik zelf opleiding en kan ik niet aanwezig zijn in de les. Welke interpretaties zouden hieruit kunnen volgen? … Ik vind het echter heel jammer. Deze lessen zijn inhoudelijk echt interessant. En ja, ik vraag aan de medestudenten om verslag van de les. Ik zal mezelf niet koppig sabotteren. Maar kan heel goed begrijpen dat dit vaak wel gebeurt vanuit weerstand.
Mekkerende groeten,
Barbele
Dankjewel, een verwittigde vrouw is er vier waard? Hm, hm, op de strafbank … Tja, dat zou ik ook wel eens kunnen zitten hebben (net de rit gedaan vandaag), mocht dit nog gangbaar zijn bij een bepaalde docent. Misschien alvast mijn akte van berouw nog eens oefenen om bij de abt te gaan. Herinner me een biecht op school uit de humanioratijd. Wel kind, zeg eens uw akte van berouw. Dat ken ik niet, antwoordde ik. Zeg mij dan na ‘Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn Grote schuld’. Amai, zie dan nog maar eens af te geraken van dat schuldgevoel … (onnodig trouwens) Maar een fantastisch kader, enthousiast team, toffe interessante cursussen, … heb er goesting in. En vandaag al een klein voetje vastgelegd op school. Gelukkig & Gezond zijn, werken aan het eigen geluk en de eigen gezondheid. Laten we nog vlug een watertje klinken op onze gezondheid! Groetjes, Pascale
Hoi Barbele, Wil hier toch ook nog even een reply opdoen. Gisteren had ik het ook voor. De eerste keer trouwens. Ik was tijdens de middagpauze naar mijn ouders in Geel gereden. Ik voelde al een tijdje dat ik dit moest doen. Ik wist dat het nipt zou worden om op tijd terug te zijn. Ik had zo een 30 minuten gerekend voor de heen en terugrit. Dan had ik nog 30 minuten over om te lunchen bij mijn ouders. Het deed me deugd om hen te zien. Ik vertrok ook netjes om 13.00U om tijdig in de les te zijn. Toeval of niet, tijdens de terugrit neem ik een verkeerde straat ( een weg die ik nochtans vrij goed ken) en denk bij mezelf: Dit wordt krap. Wat zal ik doen als de deur dicht is. Ik wist het niet. Net op tijd kom ik aan. De torenklok slaat 1 x als ik voor de deur sta. Dichtgewaaaid werd mij nadien verteld en Johan was 1 minuut te vroeg begonnen. Ik kon de deur niet binnengaan. Het voelde voor mij als een barricade. Ik voelde mij een niet welkome onterechte telaatkomer. Ik besloot af te druipen en probeerde van het zonnetje te genieten. Genieten was er in het begin niet bij. Ik was teleurgesteld dat ik het stuk les mistte maar langs de andere kant wou ik niet op de strafbank zitten. Ik zou me er eenzaam gevoeld hebben. Ben dan een theetje gaan drinken in Torenhof. Het zonnetje streelde letterlijk mijn gezicht. Ik bedacht hoe deugd het had gedaan om mijn ouders te zien en hen te zeggen dat ik hen graag zag. Het was de moeite geweest om te laat te komen . Ik heb nog een wandeling gemaakt en luisterde ondertussen naar Mein studenten mädchen. Ik kwam terug in mijn kracht. Na de pauze heb ik de les terug bijgewoond. Bleek dat ik eigenlijk niets gemist had want de leerstof had ik al eens gekregen op een info avond die Johan vroeger heeft gegeven. Niets is toeval toch. Ik ben dankbaar voor de inzichten die ik heb gekregen. Liefs, Dominique
Lieve Barbele, Gezien ik vorige week de les niet kon bijwonen, heb ik jouw relaas gemist. Gisteren werd ikzelf, nadat ik 50 seconden overtijd was (door file) op het strafbankje gewezen. Mijn hele wezen (zwetend van het lopen, hele rit opgejaagd om toch maar op tijd te zijn) verzette zich, een enorm verontwaardigingsgevoel nam mijn lichaam over, en in plaats van te gaan zitten, heb ik gezegd dat ik dit niet pik, en ik ben vertrokken. Misschien terecht? …. was ik beter blijven zitten …nu heb mezelf wel deze les-die ik notabene betaald heb, en waar ik zoveel moeite mee heb om de materie te absorberen- ontnomen. Dus wie wint uiteindelijk … de gezagvoerder die zijn macht misbruikt … en ik zal nu bij mijn lieve collega’s vlijtig de gegevens in de mate van het mogelijke bijschrijven, that’s life. Ik kan alleen maar hopen dat deze spiegel hem een beetje verder op zijn weg help, en dat meen ik. Hopelijk tot volgende week x
…. schitterend en schrijnend tegelijk, maar het is heel interessant wat je daar hebt meegemaakt en .. ervan gemaakt hebt Barbele ! Hoe mensen macht willen uitoefenen zonder breeddenkend te kunnen zijn = verlies van menselijke waarde (igheid), maar hoe kunnen we inderdaad onze kinderen, andere mensen leren om toch daarnaast te kijken en ‘uit te halen’ wat interessant, belangrijk kan zijn … zoals jij deed! ? Mooi om dat in je training op te nemen … zo hebben ooit ook krijgsgevangenen, politieke gevangenen hun eigen sterkte niet kapot laten martelen … bedankt voor je ‘les’ !
schitterend ! Deze tekst tovert een glimlach op mijn gezicht, zo herkenbaar .
Ik stond erbij en ik keek ernaar. Zoals zovele kinderen op school vaak ook doen, uit onmacht. En ik voelde precies wat jij beschrijft. Zou ik hebben durven reageren als je was buiten gevlogen zoals 4 anderen in de zaterdaggroep? Zou ik anderen hebben durven vragen met z’n allen buiten te gaan, niet naar zijn les te gaan? De eerste 10 min. van zijn les zijn me volledig ontgaan; zo moest ik mijn opborrelende boosheid in bedwang houden. Ik kon alleen maar denken: “Hij moet mensen helen, maar er lijkt nog zoveel bij hemzelf te helen.”
Lieve Barbele, Wie macht uitoefent, bezit geen innerlijke kracht … want die heeft macht en dominantie nodig om te doen alsof hij kracht bezit. Voel jezelf niet machteloos door niets gedaan te hebben, maar voel jezelf een inspiratie die innerlijke kracht uitstraalt. Strijd aangaan wordt alleen gedaan als beide partijen geen innerlijke kracht bezitten. Zijn laatkomers zijn zijn spiegels. Zolang hij zelf geen respect toont voor mensen, zal hij geen respect terugkrijgen (ook al vind ik dat even te laat komen door menselijke reden geen blijk van onrespect is, maar kom …). Hij zal het op zijn pad blijven krijgen. Als angst en stress creëren bij mensen iets is waar hij van leeft en dat hij drinkt als energie om te groeien … dan heeft hij iets van het leven niet begrepen. En dan heeft hij zeker de kern van helen niet begrepen, zoals Annemie hierboven schreef. Helen en doen groeien, inspireren en doen bloeien … kan alleen door het tonen van innerlijke, respectvolle kracht en niet door dominantie en macht. Amen (en laat ons ‘bidden’ dat hij dat ooit zelf inziet) ;o)
Ik heb met Rob gesproken. Ik zei hem voor de grap dat ik al mijn supplementen en dergelijke in de vuilbak gesmeten had na het horen van de les PNS. Hij wil benadrukken dat niets als een absolute waarheid moet genomen worden en dat alles zijn waarde heeft op de school. Als het wel de absolute waarheid zou zijn, zou iedereen ermee geholpen kunnen worden en dat lijkt niet zo. Neem er dus uit wat je kan gebruiken voor jezelf en voor anderen. Laten we op zijn Bob Hermans antwoorden donderdag en een applaus geven voor hem. Wat denk je Barbele?
Doe maar Frank. Ben benieuwd naar het applaus. Ik applaudiseer alvast vanop afstand mee.