Hier ben ik terug. Intussen zijn we in 2022 beland. Nog nooit was ik zo benieuwd naar wat een jaar mij, jou en ons zal brengen. En tegelijkertijd voelde ik me nog nooit zo sterk uitgenodigd om vooral in het hier en nu te leven zonder te moeten weten wat morgen mij, jou en ons brengen zal. Nog nooit eerder voelde een tijd zo onvoorspelbaar en ongrijpbaar en tegelijkertijd zo voorspelbaar en net hét moment om de mogelijkheden te zien en te grijpen.
Ik vertoefde afgelopen twee weken heel veel in de natuur. Ver weg van nieuws, sociale media, maatschappij en al wat daarin gebeurt momenteel, … Dicht bij gezin, familie en mezelf.
Hoe ‘soft’, hoe ‘ongrijpbaar’ of hoe ‘zwevend’ het ook mag klinken: echt thuiskomen doe en kan je echt enkel en alleen bij jezelf.
Thuiskomen bij mezelf en van hieruit een compagnon zijn voor mensen om ook thuis te komen bij zichzelf ervaar ik dan ook als de mooiste ‘job’ die er is. Tegelijk is dit heel uitdagend momenteel. Ik zie sterk het ‘teen’ of het ‘tander’ gebeuren. Ofwel maken mensen de beweging en groei naar binnen, in verbinding met zichzelf ofwel raken ze steeds meer vervreemd van hun essentie en hun intuïtie. Dit is wat ik zie … Een ander ziet wat hij/zij ziet …
Mijn intuïtie en deze zuiver houden is voor mij zeer belangrijk momenteel. Al zeker 25 jaar leef, handel en onderneem ik heel sterk vanuit mijn intuïtie. Intuïtie, dat gevoelsmatige weten, dat onberedeneerd aanvoelen van dingen. Van binnenuit. Mijn intuïtie heeft me nog niet vaak in de steek gelaten, wellicht nog nooit. Want die enkele situaties waarin ik aanvankelijk dacht dat mijn intuïtie fout zat, bleek uiteindelijk niet fout. Omdat ik uit die situaties te leren, te zien, te ontwikkelen had.
Het is voor velen een uitdaging deze tijden om op hun intuïtie te durven of te blijven vertrouwen. Want dat wat je intuïtief aanvoelt komt mogelijks totaal niet overeen met wat anderen en de maatschappij van je verwachten. Ik stel vast dat de begeleidingen die ik doe binnen mijn trajecten momenteel bijna allemaal gericht zijn op (terug) contact maken met je eigen gevoel, je eigen intuïtie, je eigen (ge)weten en van hieruit handelen. Kortom: jezelf respecteren.
Al wat voor jou van belang is om te weten en te voelen zit al in jou. Alles wat jij nodig hebt, zit al in jou. Daar ben ik meer dan ooit van overtuigd. Laat dat ook alvast een geruststelling zijn. Zeker in deze tijden waarin je van geen enkele informatie(bron) nog weet of het waar is of niet, of het klopt of niet. Dan rest je alleen nog terug te vallen op jezelf. Op wat je zelf (aan)voelt. En dat wat ik voel en weet hoeft niet hetzelfde te zijn als wat jij voelt en weet. We hebben elk onze eigen weg te gaan. Wel onze weg, niet een door anderen voor ons uitgestippelde weg. Of die anderen nu ouders, leerkrachten, (geloofs)instituten, ministers, wetenschappers, maatregelen … zijn.
Vorige week hakte en sprokkelde ik, samen met mijn man Paul, hout in onze tuin (in feite een bos) in Frankrijk. De idee zelf voor onze warmte te kunnen zorgen gaf me een goed gevoel. Van het sprokkelen zelf krijg je het trouwens ook heel warm, je mist er alvast geen fitnesscentra ;). Ook het feit dat er twee waterbronnen op het domein liggen geeft me ergens een soort rust. Onafhankelijkheid is altijd een grote behoefte van me geweest. Ik heb al altijd moeite gehad met afhankelijkheid, in vele vormen. In tijden waarin we, vanuit mijn perspectief en intuïtie, steeds afhankelijker en steeds meer gecontroleerd worden, versterkt alleen maar mijn behoefte aan onafhankelijkheid. Op steeds meer terreinen. Kunnen terugvallen op mezelf, op mijn netwerk en mijn ‘ressources’, onder welke omstandigheden ook, voelt heel krachtig aan. Ik geloof dat velen uitgenodigd worden ook de weg van onafhankelijkheid te gaan, of ten minste los te komen van afhankelijkheid die niet (meer) dient.
Dat is hoe ik het zie, ervaar en aanvoel en waarin ik me ook diepgaand informeer en onderbouw. We zijn als soevereine wezens geboren. Deze soevereiniteit werd ons gaandeweg en subtiel afgenomen en we werden afhankelijk gemaakt op zowat alle terreinen van ons leven. Intussen werd de illusie gecreëerd dat we vrije keuze hebben, dat we in een democratie leven.
Momenteel gebeurt dit alles veel minder subtiel, maar gewoon op het toneel, voor de schermen en niet meer enkel achter de schermen. Deze tijd, waarin we een energetische cyclus van meer dan 26000 jaar afsluiten, is er rijp voor om ons ware soevereine wezen terug te her-inneren, onze soevereiniteit terug te claimen en (terug) van hieruit te leven. Elk op zijn of haar moment en binnen zijn of haar thema(‘s). Soevereiniteit heeft niets met egoïsme te maken. Dit kan door anderen wel zo gezien worden. Het resoneert bij de ene en het stoot af bij de andere. Deze tijden brengen duidelijkheid en da’s goed. Voor mij. Voor jou. Voor ons.
Afgelopen week heb ik onderstaande quote en beeld sterk in me opgenomen. Ongeveer een jaar geleden brandde Heleen dit in een prachtig stuk hout. Ik resoneer hier heel sterk mee. Met het beeld, het hout en met de boodschap.
Vertrouwen hebben in wat er ook is en nog komen mag omdat mijn vertrouwen ligt in mijn eigen vleugels, en niet in de steeds meer krakende en brekende takken.
De ‘takken’ waar onze maatschappij nog grotendeels op steunt en vertrouwt kraken en breken langs alle kanten. Vele ‘takken’ en hele ‘bomen’ zijn in verval. Het viel me afgelopen weken tijdens vele wandelingen trouwens op hoeveel afgebroken takken en ontwortelde bomen er ons pad versperden. Het viel me op hoeveel het ‘gestormd’ heeft. Het vroeg van ons om het pad vrij te maken, een ander pad, of een bocht te nemen. Vandaar ook zoveel sprokkelhout (warmte) in onze tuin. Nee, we hebben geen gezonde bomen omgehakt! 😉
Ik zie hier heel wat ‘heilige huisjes’- symboliek in 😉
De ‘takken’ waar het huidig beleid op steunt, kraakt en breekt langs alle kanten.
Eén van die ‘takken’ is de zogenaamde wetenschap.
‘Maar Barbele, al die wetenschappers zullen toch wel weten wat ze doen en zeggen? Je kan daar toch niet zomaar aan voorbij gaan!’
Ik ga daar niet zomaar aan voorbij, maar ik zet al veel langer dan vandaag vraagtekens bij die wetenschap. Wetenschap, oftewel ‘weten op een schap’, is in mijn aanvoelen en perceptie heel dogmatisch geworden en wordt bijna als een soort religie opgedrongen. Als iets zo dwangmatig wordt opgedrongen, als iets niet in vraag mag gesteld worden, dan roept dat toch automatisch vragen op? Of dan voelt dat toch niet helemaal oke? … Zo werkt dat althans bij mij …
Mijn eerste vraagtekens bij wetenschappelijk onderzoek zijn meer dan 20 jaar geleden beginnen opdagen toen ik werkte aan mijn thesis in mijn laatste jaar aan de universiteit. Toen de resultaten van mijn ‘onderzoek’ het opzet van het doctoraat van mijn promotor (ook wel treffende benaming he? 😉 ) toch niet geheel ondersteunden, werd mij gevraagd bepaalde gegevens weg te laten of een andere soort statistiek toe te passen, …. Tot het wel in het vooropgestelde plaatje paste …
Dat is het moment waarop ik anders, kritischer ben beginnen kijken naar wetenschappelijk onderzoek. Van toen af aan begon ik ook steeds meer belangenvermenging op te merken. Hoe bijvoorbeeld de financierders van bepaald wetenschappelijk onderzoek ook heel vaak tegelijkertijd de belanghebbenden zijn van het resultaat van dat onderzoek.
Of ik hiermee zeg dat ik alle wetenschappelijke onderzoek zomaar overboord gooi? Nee absoluut niet.
Ook mijn kijk op de vele facetten van vaccinaties (doel, belangen, werking, nevenwerking/schade, …) is ongeveer 16 jaar geleden vanuit een persoonlijke ervaring beginnen veranderen. Maar ook mijn kijk op opvoeding, onderwijs, ondernemen, ziekte en gezondheid, geld, relatie, zwangerschap en geboorte, de dood, …. komt al mijn hele ‘volwassen’ leven niet overeen met ‘mainstream’, met de algemene kijk en verwachtingen.
Of ik dan geen heel achterdochtig leven leid? Nee, bijlange niet. Want telkens en bijna automatisch kan ik in om het even welke situatie terugvallen op mijn intuïtie, op mijn innerlijke weten, op wat klopt en nodig is voor mijn weg. Van hieruit kan ik beroep doen op mijn vleugels voor mijn vlucht of val ik op mijn pootjes terecht op mijn pad. 😊
Leven en laten leven … of laten overleven …
Vliegen en laten vliegen … of laten vallen van de krakende en brekende takken …
Vertrouwen op mijn eigen vleugels en anderen leren vertrouwen op hun vleugels, dat is de essentie van mijn bestaan en het bestaan van Compagnon de route.
Ik wens je aan het begin van dit -wellicht heel bijzondere – jaar 2022 toe dat je jezelf ‘vogel en vrij’ verklaart ;). Ik wens je stevige én zacht-moedige vleugels waarmee je jouw unieke vlucht mag vliegen. Ook stevige én zachte, flexibele takken wens ik je toe onderweg op je vlucht. Takken waarop je onderweg kan en mag uitrusten of bijtanken. Takken waarop je kan en mag vertrouwen. Takken van waarop je op elk moment ook kan en mag uitvliegen, maar ook steeds weer op kunt komen landen en steunen wanneer je het gevoel hebt dat je eigen vleugels je even niet meer kunnen dragen. Want ook dat wens ik je toe: dat je je gedragen en gesteund mag voelen door de vleugels van hét Leven.
En nu ik dit zo schrijf denk ik spontaan aan een heel belangrijke tak in mijn leven. Mijn familie. Mijn man. kinderen, ouders, broers, zussen, schoonbroers, schoonzussen, neefjes en nichtjes. Een stevige en tegelijk zacht-moedige tak waar ik altijd kan en mag thuiskomen en van waaruit ik ook steeds mag uitvliegen.
Vlieg vogeltje vlieg, … dat is wat we van onze ouders hebben meegekregen en wat we ook effectief (mogen) doen … Dankjewel Pascale voor dit prachtige steen-kracht cadeau aan mijn moeder 🙏
In plaats van een familieportret, heeft mijn moeder voor elk familielid een vogeltje in huis staan. Ze nemen telkens andere plekken en posities in. We zijn intussen al met 34 ‘vogeltjes’ en er zijn nog twee ‘vogeltjes’ op komst komende maand. Een mooi vooruitzicht van nog meer leven in onze levende familie 😇.Van het ene ‘vogeltje’ wordt Paul, mijn man, peter en van het andere vogeltje worden Annabel en Minne, onze dochters, meter. Wat voelen ze zich vereerd en trots 😇.
Met dit schrijven, krijgen deze vogeltjes plots een diepgaandere en verruimende betekenis.
Het vogeltje van mijn overleden broer Egidius reist en vliegt overal mee met mijn ouders.
Dankjewel Els voor het vastleggen op bovenstaand beeld (herfstroute 2021) op een alweer zo sterk stukje hout-kracht van Heleen 🙏
Vogel- en vrije groet 😉
Barbele
Routes om terug op je eigen vleugels te vertrouwen en je eigen ‘vogel-vlucht’ te vliegen
zaterdag 22 januari 2022 | start groeiroute | 5 groeidagen (22 jan, 5 feb, 19 feb, 12 maart, 26 maart) + 90 dagen verdieping en verankering via app | In de groeiroute breng je zelfliefde en zelfrespect diepgaand in de praktijk.
Heb je de groei of vaarroute al gevolgd en ben je toe aan een verdiepende herhaling? Dan kan je deelnemen aan de keer-e-keer-were korting van 50%. Mail me wanneer je je keer-e-keer-were ticket wilt boeken.
maandag 31 januari 2022 | route energy | 9u30-18u30 | In de route energy leer je om het reptiel in jou/de stress in jou te ‘temmen’ zodat je (terug) toegang hebt tot jouw mogelijkheden | Hier een blik op de route energy-editie van 2020
17-21 maart 2022 |datum werd verplaatst!|Winterroute | Frankrijk | Lanceereditie aan lanceerprijs: 990 euro ipv 1500 euro (693 euro via kmop-portefeuille) | In de winterroute laten we de kracht van stilte en tijdloosheid voor ons werken
NIEUW!!
Groepscoaching| Vrij zijn in een onvrije wereld | 3 à 4 uur | 450 euro + km vergoeding
De coachingsessies ‘vrij zijn in een onvrije wereld’ die ik organiseerde bleken heel waarde-vol te zijn. Ik kreeg van verschillende mensen de vraag of ik dit ook op verplaatsing doe. Je kan me hiervoor boeken. Kostprijs voor een sessie van 3 à 4 uur is 450 euro (+ verplaatsingsvergoeding vanuit Marke). Je brengt zelf je groep (tot 30 pp) samen en deelt de prijs. Mail bij interesse naar barbele@compagnonderoute.be
Wat een blog met gezond krachtvoer voor gezonde vleugels!!
De vrijheid van een vogel geeft zo’n diep vrijheidsgevoel….
Als tiener zag ik de film Jonathan Livingston seagull. Het verhaal over een meeuw die niet geloofde in de regels van zijn ‘flock’ (meute) dat je niet hoger kan vliegen dan zij bepaalden…
Hij volgde zijn eigen gevoel en oefende en viel en probeerde weer en weer… tot het lukte, en hij met zijn eigen vleugels hemelshoog kwam en prachtige in-zichten kreeg…
Deze film was één van de eerste stap-stenen in mijn ontwaken.
Dankjewel Barbele voor je prachtige en duidelijke metaforen🙏🥰
Hoe tof dat je dit hier deelt Iele. Ik zal de film zeker ook eens opzoeken. En wat een voorrecht dat ik van zo dichtbij mag meegenieten van de opgebouwde wijsheid sinds jouw tienerjaren 😉
Hartverwarmend en 100% herkenbaar. Ontroerd door wat je schrijft, voelend dat zoveel vogels vrij hun vleugels (beginnen) uitslaan, bewegend vanuit de mogelijkheden die we altijd al in ons droegen, en ons met steeds meer mensen her-inneren. Vrije vogelknuffel! X
💚