Rapporten

18.12.2013

’t Is weer de tijd van rapporten en oudercontacten. Spannend voor velen. En voor wie vooral? Voor de kinderen of voor ons als ouders?

Koppel  je de punten van je kind aan de mate waarin je je geslaagd voelt als ouder?

Kunnen we objectief kijken naar punten als iets wat is of koppelen we hier vanalles aan? Geven we cadeau’tjes voor goede punten en uitbranders bij slechte? Van wie zijn die punten en wat zeggen ze? Heeft je kind niet goed gestudeerd? Zou het kunnen dat hij hier een reden voor had? Of heeft je kind misschien heel goed gestudeerd?  En met welke reden?  Voor de beloning die er aan vast hangt? Om zijn ouders te plezieren? Omdat het moest? Of uit echte intrinsieke motivatie?

Wees voorzichtig met het opstellen van regels.

Regels ondermijnen het verantwoordelijkheidsgevoel.

Wees voorzichtig met het uitdelen van beloningen.
Beloningen tasten het gevoel van eigenwaarde aan.

Wees voorzichtig met het uitdelen van straffen.

Straffen tasten het vertrouwen aan.

Ik blijf er een dubbel gevoel bij hebben, bij al dat evalueren.  En vooral bij al dat vergelijken. Heel dat rapportgebeuren lijkt vaak meer op een comptetie tussen ouders. Wat zegt dat dan over ons?

Geen enkele plant, geen enkel dier, geen enkele steen, geen enkele boom , niets in de natuur, vergelijkt zich met een ander. Enkel de ‘homo sapiens’ doet dat. En dat is de reden waarom velen hun potentieel, hun dromen niet durven waar maken.  Een ander is beter, dus ik begin er niet aan… Het moet onmiddellijk goed zijn,… dus durf ik niet….  Faalangst vanuit een laag zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld zijn heel ernstige gevolgen van onze prestatiemaatschappij.

Falen, mislukken bestaat niet! Er bestaan enkel kansen,…. Kansen om te groeien, om uitdagingen aan te gaan, om de ander en onszelf beter te leren kennen.

We leren niet van succes. Mislukking is een betere leermeester. Geef jezelf en je kinderen de kans te vallen en weer op te staan en te ontdekken dat we nog steeds oké zijn.

 Barbele