“Ik heb iets spannends gedaan vandaag. Iets heel alledaags, maar het bleek toch een beetje uit ieders comfortzone”, schreef ik 9 juni in m’n stories op instagram.
Kort daarvoor sprak ik mijn wens uit voor een dansende ontmoeting op mijn verjaardag: “dansend door & voor ‘t leven”. Ik deelde het in het moment dat ik het verlangen héél erg voelde met een veilige groep vrienden. Of ze met mij als een wervelwind van plezier al dansend door de straten wilden laveren. De eerste ‘ja’s’ op mijn bericht* kwamen algauw binnen. Opluchting. Want het voelde toch een beetje kwetsbaar.
Maar ik ging ervoor. Ik voelde verder wat ik wilde. Hoe ik het wilde. Naast spontaniteit en helderheid, merkte ik de dag ervoor, toen ik me fysiek wat minder voelde, ook wel enige twijfel: ‘Oh nee, zou ik het zelf wel durven: zo in het openbaar dansen. Het was zo lang geleden dat ik nog samen met anderen op dezelfde plek heb gedanst…’
Maar nu was er geen weg terug meer. Ik had iets in beweging gezet. Mensen enthousiast gemaakt met mijn idee. En hun enthousiasme werkte op zijn beurt weer aanstekelijk voor mij. (#danku)
En dan was het zover: we zouden elkaar treffen op de heuvel (niet de Villa Creato Heuvel, dat is voor onze luchtroute binnenkort!). De heuvel in het park hier om de hoek. Onderweg nam ik een paar seconden film op om nadien volledig te vergeten ook maar 1 foto te nemen van dit samenzijn. Zo erg ging ik op in het moment. Gelukkig had iederéén z’n koptelefoon én smartphone mee en werd o.a. dit moment van joie de vivre gecapteerd.
Ik voelde me hyper(depiep) 🥳. Ik heb genoten. Met volle teugen. Van het dansen, van het verbinden, van het lachen en ja ook van de aanraking.
Maar het meest van al heb ik me meermaals ongelooflijk dankbaar gevoeld om de aanwezigheid van deze bijzondere groep mensen: zij zeiden JA toen ik m’n wens met hen deelde. Ze waren er. Stuk voor stuk kanjers. Zij maakten het samen met mij mogelijk.
Het schone was, dat een wens op nog een dieper niveau, ook vervuld werd. Blijk ik niet enkel op te laden van het samen dansen, maar ook van mensen ‘aansteken’ en de ontmoetingen die daaruit volgen. Met de ander én met zichzelf. Want ja, ook een aantal van m’n vrienden kwamen zichzelf tegen onderweg naar onze geplande plek. Het bleek ‘way out of their comfortzone’ om op een openbare plek in het volle zicht te dansen. Door het uitspreken van mijn wens had ik hen uitgenodigd om JA te zeggen. Initieel tegen mij, maar in essentie tegen zichzelf.
En daar werd ik op mijn beurt ‘s avonds voor bedankt. Voor hetgeen ik mogelijk had gemaakt. Voor de ‘grensjes’ die werden verlegd. Voor de unieke ervaring. Voor hetgeen er was ontstaan in de interactie, de inter-play. Enneh… — voegden ze er nog aan toe — als ik nog eens zo’n zot idee had, mocht ik hen altijd opnieuw uitnodigen.
Of hoe een beslissing nemen, bepaalde stappen zetten, je doet voelen. En in dat voelen zit weer zo belangrijke info. Het is een wegwijzer. Die je toont wat je wel en wat niet van nature bij je past. Zo bijzonder. Zo simpel. Dat ook jij de wegwijzers die je onderweg tegenkomt, mag leren zien, leren lezen én gebruiken op je pad.
‘Je mag een wens doen, maar aan niemand verklappen hé!’ — Ik weet niet waar ze het ooit gehaald hebben, maar als je je wens niet uitspreekt, verklein je de kans enorm dat ze kan uitkomen. Laat ons onze wensen uitspreken en anderen massaal aansteken met ons enthousiasme. We kunnen het wel gebruiken deze tijden. Een gezonde portie ‘joie de vivre’.
Dansende groeten,
Naomi
Ps: hoe dit vooral een beweging VOOR en niet TEGEN iets was, een denken in termen van mogelijkheden ipv moeilijkheden, … lees je in het bericht hieronder dat ik uitstuurde.
UPDATE: dit inspirerende moment blijkt nog tot maanden later door te werken en meer joie de vivre te creëren. Love it 🥰
Bedenksels (0)