…mijn persoonlijke thema’s.
Waar je ook gaat of staat, je persoonlijke rugzak draag je altijd met je mee. Dat werd me de voorbije weken wel weer zeer duidelijk.
Summiere contextschets: ik reis 20 dagen naar de andere kant van de Atlantische Oceaan om mijn vriend te bezoeken en van hieruit verder te werken. Klinkt zeer exotisch, romantisch en luxueus. Een leven vol instragammable moments zou je denken.
Is het dat altijd?
Nee. Integendeel. De aard van het beestje zorgt ervoor dat ik mezelf niet altijd toelaat daarvan te genieten. Of misschien eerder, dat de oppervlakkigheid van sommige van die instagrammable moments, niet vervullend genoeg zijn. Dat ik meer diepgang en betekenis zoek en wil.
Enfin, om het verhaal een vervolg te geven: ook de dagen na mijn persoonlijk in de knoop geraken, bleef ik nog met heel wat vragen rondtobben in mijn hoofd:
Ik besef meer dan eens hoe rijkelijk mijn leven gevuld is in België. Hoeveel ik heb om voor te leven (en ja die dankbaarheid gaat dus veel verder dan de luxe van seamless internet en een warme douche).
De knopen waren duidelijk nog niet ontward. 😏
Misschien wel de belangrijkste vraag was echter: ‘hoe zit ’t?’
Hoe zit het met ons? Wat is dit voor relatie? Dat soort vragen zijn misschien normaal bij een niet zo klassieke relatievorm, maar vragen voor mij wel om een (voelbaar) antwoord.
Want eerlijk gezegd, soms geraak ik er niet goed aan uit. Is het nu ‘aan’ of ‘uit’? (klinkt als verwoord in kinderlijke termen, maar ik zie dat we als volwassene ons die vraag nog evenzeer blijven stellen).
Gelukkig zijn dit momentopnamen. Maar ze zijn er wel. En in dat moment voelt het leven niet altijd als gemakkelijk aan. Het brengt me uiteindelijk zelfs op het punt dat ik denk “Foert al dees! Het kan me niet meer schelen of we nog iets samen doen. Ik heb genoeg om voor te leven. Ik doe gewoon mijn goesting, mèt goesting. Ik kan het heus wel alleen.”
Klinkt enerzijds als een gezonde reflex, ware het niet dat er een ongezond laagje onder zit. Ik neig naar mezelf afsluiten voor kwetsbaarheid. Zo voorkom ik de pijn om afgewezen te worden. Want die angst, ja die reist (nog steeds) gezellig overal met me mee.
En dat terwijl ik dacht dat ik daarin wel serieus mijn groei had gemaakt tijdens de ferme relatiecrisis die ik 2 jaar geleden doorging… En ik maakte daar wel degelijk mijn groei in… Maar mijn thema blijft mijn thema. Het verschil is, dat het me nu veel sneller helder is wanneer dit speelt. Wanneer mijn vragen aan de ander, mijn projecties op een situatie, eigenlijk vragen om te kijken naar mezelf. Naar waar ik bang voor ben. Wat dan mijn default modus is — mijn strategie is in eerste instantie ‘perfect (proberen) zijn’, en als dat niet lukt dan kan ik het nog altijd hebben van mijn ‘sterk zijn’.
Soit, net op het moment dat alles lijkt scheef te lopen, ga ik letterlijk onderuit. Met laptop en al in mijn handen. ‘You saved your computer’, zegt de dame mij naast wiens tafel ik op de grond beland. ‘I did’, en ik glimlach met een ietwat vertrokken gezicht. Want mijn knie, elleboog en ribbenkast deden al het opvangwerk waardoor ik op dat moment behoorlijk wat moeite heb met ademen. Toch ook wel van levensbelang (naast mijn dierbare computer).
Ik ben niet gelukkig met dit ‘kantelmoment’, want ik weet niet waarom dit me nu weer overkomt… ik heb het gehad met de pijn van de laatste weken (lees: Slachtoffer in haar rol).
Default modus wordt geactiveerd: ‘Sterk zijn Naomi!’
Zachtheid — focus van het jaar — komt echter ook om de hoek kijken en die zegt: ‘Genoeg gewerkt voor vandaag. Ga maar naar huis.’
Thuis aangekomen, tref ik mijn vriend aan. Hij is in volle focus en blijft hier nog de volle 20 minuten in. Geen ‘hallo’, geen ‘hoe was je dag?’ Laat dat nu net de perfecte trigger zijn om mij niet gezien te voelen.
Mijn letterlijk onderuit gaan, brengt me echter in een positie van kwetsbaarheid. In plaats van me af te sluiten, komt alles er uit. Hoe ik me voel. Waar ik nood aan heb. Wat ik niet langer wil. Wat ik wel wil. Op een gegeven moment voelt het zo kwetsbaar dat ik denk ‘dit was het, het is gedaan, hier geraken we niet meer uit’.
Gelukkig is ’t leven Teen & Tander. En kon net vanuit die volledige overgave aan het niet geconnecteerd zijn een verbinding ontstaan die veel dieper gaat dan een mens met z’n ratio alleen kan omvatten.
En het gekke is dat ik nu spontaan de antwoorden krijg. Zelfs op vragen die ik niet eens luidop heb gesteld.
Naomi
Bedenksels (0)