Hieronder een schrijfsel van Naomi (illustrator bij Compagnon de route van 2016 tot 2020)
Een maand geleden postte ik een illustratie op Instagram van een boot in grote golven, met daarbij de luchtige boodschap:
“Morgen de boot op, eens zien hoe het met m’n vaarkunsten zit 😉
Naar het schijnt, leer je pas echt de knepen van het vak op woelige zee…”
Ze zeggen: je krijgt waar je om vraagt.
Wel, ik heb woelige zee gekregen. Mijn vaarkunsten zijn serieus op de proef gesteld. Evenals het vertrouwen in mezelf als schipper. Ik word uitgenodigd om eindelijk zèlf aan het roer van mijn eigen leven te staan.
Dat is zo ongeveer wat ik nu doe, in alle kwetsbaarheid. Het is nog fragiel.
Het varen op woelige zee, smijt je letterlijk en figuurlijk van links naar rechts, stuurt je van de ene pool naar de andere, van wit naar zwart, en terug. Tot de zee weer wat kalmer wordt, en het lukt om even in het midden op de brug van kwetsbaarheid te staan.
Dat midden, is de enige plek vanwaar ik beide polen kan aanschouwen, beide kanten van het dal kan zien. Het biedt me een heel andere kijk op beide rotswanden.
Hoe mooi dit ook klinkt, het is verdomd moeilijk geweest en soms nog. Omdat me kwetsbaar opstellen aan oude pijn raakt. Ook al is het verpakt in nieuwe pijn en zinnen als ‘wat jij zegt, kwetst mij’,toch gaat het om oud zeer. Dat onder ogen zien, zelf in de spiegel durven kijken, vraagt enorm veel moed, elk moment opnieuw.
Ik voelde de voorbije 5 weken enorm veel weerstand. Mijn illustratie hierboven hielp me om nieuwsgierig te zijn naar wat er onder die weerstand zat. Al voelde ik zelfs weerstand op de zin in mijn eigen tekening:
“Net in de weerstand die je voelt, schuilt de oplossing waar je naar verlangt”
Iets in mij bleef vasthouden aan het idee dat ik hem niet kon loslaten, dat ik dan alles kwijt zou zijn. Zelfs mezelf. Ook al werd me gezegd dat de ander vrij laten nodig is om net echte verbondenheid te kunnen voelen, toch kon en wou ik dat niet geloven. De weerstand om de ander los te laten, vertelde me over mijn eigen diepste angst om niet gewild te zijn.
Die angst zorgt er voor dat ik mezelf, mijn bestaansrecht, steeds weer probeer te bewijzen door te doen, te presteren, succes te behalen… Dat ‘moeten’ van mezelf, put me helemaal uit. Het is namelijk een bodemloze put die ik probeer te vullen met waardering van anderen. Bovendien trap ik steeds in de val van het vergelijken, waarmee ik mezelf, mijn eigenheid, nog meer ondermijn.
Ik weet nu, dat ik mijn eigen waarde bepaal. En dat het daar stopt. Ik hoef anderen niet langer te beoordelen of mezelf veroordeeld te voelen.
Bij aanvang van de workshop psych-k, schreef ik op 1 juli mijn intentie neer: “Ik heb vertrouwen in het leven”.
Opnieuw kreeg ik waar ik om vroeg. Een grote les in vertrouwen tonen in het leven. Ik weet nu dat het klopt, dat alles klopt. Zelfs de paradoxen. Zelfs dat wat het meest tegenstrijdig lijkt, het verst van elkaar ligt. Want het is altijd mogelijk om op het midden van de brug van kwetsbaarheid te gaan staan…
Bedenksels (0)