Je leest hieronder een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016 tot 2020
Waarom zeggen we spontaan ‘scherven brengen geluk’ als we een glas of spiegel breken, maar niet als we met een gebroken hart zitten of ons leven op één of ander vlak aan diggelen ligt? Brengen die scherven dan geen geluk? Of zijn we zelf verantwoordelijk voor dat geluk?
Tegenwoordig komen er wel wat scherven in mijn leven aan te pas. Letterlijk en figuurlijk durft er wel eens wat te breken in mijn omgeving, in mijn relaties, in mezelf.
Eind november bijvoorbeeld: op de avond net voor dat ik naar Macedonië vertrek, slaag ik er in de achteruit van Steve (mijn voormalige partner) zijn auto aan diggelen te rijden. En met het breken van de ruit, bereik ook ik mijn breekpunt: instant barst ik in tranen uit. Al voelde ik in eerste instantie vooral veel zelfmedelijden en drama, uiteindelijk deed dit breekmoment me goed. Het was een beetje veel geweest de periode voordien. Ik bleef mezelf (te) lang behoorlijk sterk houden. Het breekmoment bracht me terug meer in verbinding met mezelf, en – het mag gek klinken – zelfs weer met Steve.
(Als scherven geluk brengen, dan zit ik dus in een goede flow: recent braken er in nog geen 2 weken tijd zeker 5 glazen in mijn bijzijn. Op zich niet zo bijzonder natuurlijk, maar volgens mij is dat wel evenveel als in de 2 jaar ervoor.)
Nog geen week later ontvang ik een prachtige mail van Karl Raats, creativiteitscoach en geboren spreker. In het kader van een coachtraject vraag ik een 10-tal mensen naar wat mij(n werk) typeert. Hij omschrijft mijn grootste talent als volgt:
Kwetsbaarheid als kracht zien en hanteren.
Aflopende studies, het einde van een relatie, opgroeiende kinderen, een eigen zaak starten… dat geeft al snel het idee dat je onkreukbaar, onkwetsbaar, onvermoeibaar bent. En wat doe jij? (bv. in je blog)
Een getuigenis afleggen vanuit het tegendeel. Je normaliseert wat echt is aan het leven, maar waar velen het niet over durven hebben omdat ze 100% van de tijd bezig zijn met de schijn hoog houden. Jij investeert die zinloze energie in verwerken, integreren en ‘wat is’ kneden tot ‘wat zou kunnen zijn’. Straf, en broodnodig als signaal voor velen. Dat het kan, dat het mag, dat er een manier is om dat toe te laten en er verder op te bouwen.
Stel dat je een verhuisdoos vol borden, kopjes en schoteltjes laat vallen, dan gaan de meesten onder ons scherven ruimen. Jij daarentegen gaat Gaudi achterna en begint aan je eigen Park Güell…
Weerom scherven… en wat een sterke beeldspraak! Een mens zou voor minder beginnen blozen en aan het illustreren gaan. Een nieuwe quote dus, op een foto van Roel Verleyen, genomen in Park Güell natuurlijk (want oooh wat ben ik fan van Gaudi!).
Mijn conclusie: scherven brengen geluk, alleen hoeven we niet te wachten totdat ‘het geluk’ als vanzelf op ons pad komt. We kunnen ervoor kiezen om vanuit al die breek-momentjes in ons leven zo schoon te groeien als mens. Ja, met een barstje hier en daar, maar het laat ons toe zo’n unieke persoon te worden, een kunstwerk bijna, met een veerkrachtig verhaal.
Naomi
Bedenksels (0)