Zoals je misschien wel ergens hebt zien passeren trokken we vorige week op prospectie naar de Lotstreek in Zuid-West Frankrijk om er op de rivier de Lot de ‘upgrade’ van onze er-VAAR-route voor te bereiden. Een hele week, samen met mijn ouders, zelf varen met een boot zonder vaarbrevet en zonder enige ervaring. Ideale omstandigheden om door onze persoonlijke ervaringen en aanvaringen te gaan. De thema’s van de er-VAAR-route kwamen er als vanzelf naar boven.
Naomi schreef er een mooi schrijfsel over dat ik hieronder graag integraal met jullie deel. Eén van de aanleidingen van haar ‘in de controle’ schieten had onder andere te maken met het feit dat één van de lot-genoten, mijn vader 😊, er een heel andere manier van leren op nahoudt. Instructies en handleidingen laat hij aan zich voorbij gaan. Hij leert wel door te doen, door te proberen, leren via botsen, blutsen en builen…. Niet onmiddellijk compatibel met Naomi haar groot verantwoordelijkheidsgevoel en het nauwgezet opvolgen van instructies.
En dan komt er een moment waarop je in elkaars vaar-water terecht komt…
Naar aanleiding van deze aanvaring had ik een gesprek met Naomi. Een gesprek waarin Naomi tot inzichten kwam over zichzelf en aan deze inzichten ook onmiddellijk kansen tot groei zag en nam. Mooi om te mogen vaststellen dat er van hieruit, zonder woorden, terug een verschuiving kwam in de relatie tussen Naomi en mijn vader en van hieruit als vanzelf verandering kwam in gedrag van beide kanten en de rest van de week zonder verdere aanvaringen verliep (aanvaringen met vissers, pontons en sluizen buiten beschouwing gelaten 😊).
Verandering in je levensomstandigheden komt voort vanuit een verandering in relaties. Je relatie met partner, kinderen, ouders, … je relatie met je verleden, … je relatie met jezelf…
Naomi aan het woord:
Ik deel graag een persoonlijke getuigenis, ofte mijn er-varing op de Lot 😉
Want een ervaring was het wel. Ik heb de voorbije jaren al een zekere route afgelegd in leren loslaten. Zowel wat betreft kleine als grote thema’s. Loslaten wat mensen over mij zouden denken bijvoorbeeld. Of ontspannen spreken voor publiek. De zekerheid van een maandelijks inkomen. Een relatie van 10 jaar. Mijn gezinsbeeld … Allemaal lessen in loslaten. En toch toonde deze week op het water me hoezeer ik onder stress nog terugval op mijn controledrang. En wat die me wil vertellen.
Ik kijk dan ook graag terug naar onderstaand filmfragmentje van de laatste vaardag op de boot. Het was zowat de meest uitdagende sluis omwille van de kolkende stroming ernaartoe. Vertrouwend op mijn Lot-genoten bracht ik het er goed vanaf. Benieuwd? Bekijk het 30seconden filmpje.
Bijna vergaan van de stress
Ik bracht het er goed vanaf. Niet omdat ik zoveel vaar-er-varing had opgedaan die week. Niet omdat het me van de eerste keer al lukte. Maar net omdat ik mezelf kon toelaten te ‘mislukken’ en opnieuw te proberen (zonder de gewoonlijke portie zelfkritiek). Omdat ik kon blijven genieten van het avontuur, in plaats van te vergaan van de stress.
Dat was in het begin van de week wel anders. Ik voelde me toen véél te verantwoordelijk voor de boot, voor eventuele schade, voor het zeer nauwgezet naleven van meegekregen adviezen en regels. Dat bracht me in een kramp, met de nodige hoofdpijn als gevolg.
Je kan je mentaal een idee vormen over hoe je zo’n boot best bestuurt. Maar uiteindelijk word je er pas bedreven in als je het zelf er-vaart.
Zigzag de sluis in
Bij het varen heb je bitter weinig aan je autorijd-skills want alles is zowat anders of omgekeerd. Aansturing gebeurt van achteren. Afremmen doe je door in achteruit te gaan. Achteruitkijkspiegels heb je niet. Wind en stroming hebben een belangrijke impact op waar je uitkomt. En je dient de gevolgen van je stuurbewegingen ook nog te voorspellen. Want zelfs al stuur je bij naar links, je boot blijft nog even doorvaren naar rechts. Teveel willen bijsturen werkt trouwens ook niet, dan vaar je zigzag de sluis binnen (ervaringsdeskundige aan het woord hier 😊).
Kortom, ik heb geleerd dat je kan leren varen vanuit angst of vanuit vertrouwen. Dat je een kleine bots tegen het ponton net kan gebruiken om te geraken waar je wil geraken. Ik heb ervaren hoe zalig het kan zijn om het stuur even los te laten. Ik heb geleerd dat in plaats van boos te zijn op mezelf als iets me niet van de eerste keer lukt, ik me ook gewoon kan afvragen: oké dit werkt niet, wat zijn nu de mogelijkheden?
Achteruit zonder achteruitkijkspiegels
Zo ook bij het achterwaarts parkeren aan de basis te Bouziès die avond. Ettelijke pogingen heb ik ondernomen. Volgens het boekje — uiteraard. Verblind door de zon, maar vol vertrouwen bleef ik opmerkelijk rustig aan het roer. En dat terwijl 3 mannen van op het ponton me toeriepen hoe ik het best kon varen (de beste kapiteinen staan aan wal nietwaar?! 😉). Ik volgde uiteindelijk gewoon mijn eigen-wijs gedacht (en dat was niet volgens het boekje, bijlange niet, en ook niet volgens de goedbedoelde adviezen). Ik voelde er letterlijk en figuurlijk de ruimte voor om het intuïtief te doen.
Wat deze route op het water mij heeft gebracht? Een nog dieper vertrouwen in het gevoelsmatig aan het roer van mijn leven staan. Ik neem deze er-varing met me mee. Ik veranker met plezier mijn eigen groeiproces tijdens deze prospectie voor onze unieke ervaarroute.
Naomi haar vroegere ‘controledrang’ kan je beschouwen als een soort ‘dam’, een soort bescherming rond haar kwetsbaarheid, een soort overlevingsmechanisme. Dat heeft haar lange tijd ‘gediend’, maar op een bepaald moment lopen we tegen die ‘dammen’ en ‘muren’ aan. Dan beschermen ze ons niet meer, maar blokkeren ze ons.
We bouwen dammen en snijden daarmee zo cruciale levensaders af. Letterlijk snijden we rivieren af met een immense impact op onze leefomgeving. Figuurlijk werpen we muren op om dat wat een te grote impact heeft op ons leven niet meer te voelen.
Het kan ook anders…
Via kleine sluizen bijvoorbeeld. Deze laten het water nog steeds stromen, maar maken het bevaarbaar, beheersbaar. Trapsgewijs ga je stoomopwaarts of laat je je meevoeren met de stroom. Ik ontwikkelde me tijdens deze week onder andere als ‘eclusier’ oftewel in het sluiten en open zetten van de sluizen. Letterlijk en figuurlijk. En dat is wat ik wil betekenen voor zij die hun ‘binnenwateren’ willen ontdekken, voor zij die misschien wat stuurloos zijn, voor zij die hun ‘lot’ weer in eigen handen willen nemen, voor zij die de impact van hun verleden willen ‘opkuisen’, voor zij die terug voluit op en in de stroom van hun leven willen leven.
We sluizen je graag door jouw ‘woelige wateren’.
Groeien is simpel…
Er-vaar het zelf. De upgrade van deze route start in september en loopt tot november. Kom aan boord, gooi jouw ballast over boord en sta terug aan het roer van je eigen leven.
Dit traject (3 maanden) omvat
Een traject waarbij je jouw lot weer in eigen handen neemt en wij je niet aan ‘jouw lot overlaten’
Een uniek groeitraject, waar je écht diepgaande verandering realiseert.
Kortom, voor wie de sluizen durft openzetten en wil ervaren waartoe hij/zij écht in staat is.
Contacteer ons voor meer info of een gesprek: www.compagnonderoute.be/vaarroute
Benieuwd naar enkele foto’s en video’s van de reis? Bekijk het album op facebook hier.
Ontvang je ook Naomi haar schrijfsels graag zo nu en dan in je mailbox? Registreer je dan hier
Hoedje af!Ik heb me ook zeer lang krampachtig vastgehouden aan regels en normen,aan goed en slecht.Toen ik op een dag beschreef bij de kine hoe ik me voelde kreeg ik inzicht in mijn leven.Ik had het gevoel dat ik een veeeel te zware jas droeg en een te klein korset.Niemand anders dan ikzelf had me hier ingewrongen en mijn eigen ademruimte beperkt.Nu na een weg van beetje bij beetje het korset,losser maken en vaststellen dat mijn eigen ruggengraat sterk genoeg is herwin ik mijn eigen ruimte.Om te varen met een groep heb ik nog teveel mijn eigen ruimte nodig,ik keer graag terug naar mijn eigenstek op het droge.