Intens. Dat is hoe ik afgelopen weken ervaar. Er is zoveel gebeurd en gevoeld. Er komt heel wat op me af en er gaat heel wat door mij. Yin en yang zijn heel sterk aanwezig deze dagen. In hun extremen en in heel uiteenlopende thema’s.
Dood en nieuw leven. Zekerheid en onzekerheid. In verbinding en uit verbinding. Verwerkend en richting gevend. Falen en succes. Kracht en kwetsbaarheid. Alleen en samen. Achteruit en vooruit. Verleden en toekomst. Weten en niet weten.
Mijn lichaam weet bij momenten precies niet wat eerst te voelen of verwerken. Ik kan het maar gewoon LATEN ZIJN. Zonder erin te verdrinken, mezelf erin te verliezen of me te laten gaan. En dat is oke. Het kan echt goed gaan met iemand in het niet goed gaan. Soms kan je alleen maar present zijn….
‘Soms kan je alleen maar present zijn’. Dat zijn de schone woorden die mijn moeder cadeau kreeg een dikke twee weken geleden. We waren te gast bij psycholoog Bart Schepers en psychiater Dirk Liessens in het Universitair Psychiatrisch Centrum Sint Kamillus in Bierbeek, de laatste twee professionele hulpverleners waar mijn broer Egidius 5 jaar geleden een laatste gesprek had. Een goed en eerlijk gesprek. Een gesprek waarin hij gezien en gehoord werd als mens. Maar ook een gesprek waar zij eerlijk en duidelijk waren met hem.
Een gesprek waarin mijn broer een definitieve beslissing nam.
Sindsdien ontvangen Bart en Dirk mijn moeder jaarlijks. Dit jaar ging ik mee, net als 5 jaar geleden die laatste keer. In de wachtkamer werd ik overvallen door een heel intens herbeleven. Toen ik 5 jaar eerder in diezelfde wachtkamer op dezelfde stoel zat, kreeg ik net telefoon dat er een elektriciteitspanne was geweest in de computerwinkel waardoor alle gegevens van mijn gecrashte computer onherroepelijk verloren waren. Ik voelde terug wat ik voelde. Ik herinnerde me hoezeer Egidius hiermee inzat. Dat terwijl hij op dat moment het grootste gevecht in zijn leven voerde. Het gevecht met en tegen zichzelf.
‘Soms kan je alleen maar present zijn’ … mooiere woorden kon mijn moeder niet krijgen op haar vragen, op haar twijfels, …. of ze toch niet meer had kunnen doen. Of ze toch iets anders had moeten doen. … ‘Soms kan je alleen maar present zijn’ Dat was ze. Present. Aanwezig. En dat wist hij. Dat was wat hij nodig had en wat moeder hem gaf. Een cadeau, a present,…
Present zijn. Ook ik heb het als een cadeau ontvangen. Het present zijn van Bart en Dirk. Van 11u tot 13u waren ook zij present voor ons. Op geen enkel moment hebben we gevoeld dat ze haast of honger 🙂 hadden. Ik was onder de indruk. Dat dit nog bestaat en kan in deze tijden waar alles snel moet en we door onze volgeboekte agenda’s hollen. ‘Ik heb net mijn papieren agenda begraven. En sinds ik een digitale agenda heb kan ik afspraken maken tot het jaar 9999’ grapte Dirk nog. Het was er niet aan te voelen. Helemaal present waren ze. Ook na 5 jaar. Helemaal present en alles mocht zijn wat het was. Geen ongevraagd advies. Geen oordeel. Alleen maar present. Deugddoend.
En net als mijn moeder, zelf ook nog ergens zoekend. En dat staken ze niet weg. Wat was er toch gaande in zijn hoofd? …. Een beredeneerde machteloosheid. Daar kwamen we zowat op uit. Een toestand waarbinnen hij zich afsloot van alle mogelijkheden die zijn leven nog in zich had. Want mogelijkheden, dat had hij. Een getalenteerde jonge gast was hij.
Mogelijkheden…. Ook daar ging het in onze ont-moeting over. Over de mogelijkheden die het leven nog in zich heeft na het verlies van een kind. Over wat heden mogelijk is. Bart en Dirk ontvingen bij ons afscheid de canvas met het veld van mogelijkheden als een waar cadeau. Dirk stak ook hier zijn mens zijn niet weg. ‘Ik ben te egoïstisch om dit hier in de hal de hangen. Ik wil het in mijn kabinet’. En dan tot Bart: ‘Ik ben ouder en heb het meer nodig dan jij’ 🙂
Deugddoend ook van deze ervaren en belezen psychiater te mogen horen dat mijn boek ‘Leven is simpel, … maar niet altijd gemakkelijk’, dat hij vorig jaar cadeau kreeg van mijn moeder, in zijn toilet ligt. En dat was een compliment verzekerde hij me. Het ligt daar – tussen de Dag Allemaals en neuro wetenschappelijke tijdschriften- omdat dat geen boek is dat je terug in de kast steekt, maar waar je jezelf vaak aan moet herinneren. Een groter compliment kon ook ik niet krijgen.
Onze volgende ontmoeting 20 november 2019 staat alvast in mijn digitale agenda. Geen enkele digitale crash zal het me doen vergeten 🙂
De volgende ochtend vertrek ik naar Schelle met een tussenstop in Gentbrugge, waar ik Naomi oppik. Onderweg naar Naomi zindert deze mooie ontmoeting nog na. Geniet ik ook nog na. Op de radio hoor ik een interview met een zuster die werkt met mensen die het moeilijk hebben. Met het leven. Met zichzelf. Ik voel onmiddellijk wat een schitterend werk ze doet, hoe ongelooflijk veel ze moet betekend hebben en betekent voor vele mensen. ‘ ’t is niets roars met die minschen, ge moe ze geweune verstoan in hun roar zin’ zo zei ze. Zo echt en oprecht. Iemand die de gekwetste mens ziet en blijft zien achter gedrag, symptomen of syndromen. De kunst en de waarde van het present zijn. Ook deze zuster moet dit kennen en leven. Zo krachtig. Zo hoopvol ook. Dank je wel Bart, Dirk en ‘zuster van op de radio’.
Ik pik Naomi op en een uurtje later rijd ik de parking op waar we verwacht worden voor een lezing en beursstand. Plots worden we ‘vanuit het niets’ met een enorme knal aangereden. De auto kantelt. Op het kantelpunt, kantelt hij terug en landen we weer op vier wielen. En plots zit ik in een andere auto. Een auto die 5 seconden eerder nog van onschatbare waarde was voor mij en mijn gezin is plots een auto totaal verlies. Een situatie waarbij ik helemaal ‘in mijn recht’ ben. Misleiding, manipulatie en misbruik van de situatie leiden echter tot een fout invullen van het aanrijdingsformulier. Ik onderteken mijn ‘schuldig zijn’. Een half uur later geef ik één van mijn meest krachtigste lezingen o aan een heel yang publiek. Ik breng zachtheid in een harde wereld. Er komt heel wat in beweging van waaruit samenwerkingen ontstaan.
Ik in mijn kantelende auto. ‘t Is misschien wel een samenvatting van mijn leven nu. Kantelen van yin naar yang en van yang naar yin. Het kan niet meer aanwezig zijn deze dagen. ‘Soms kan je alleen maar present zijn’. Ik mag ook de kracht hiervan ervaren.
Een kantelpunt, dat is ook waar jij op stond broer. Ik heb altijd geweten dat het twee kanten uit kon draaien. Ik heb zo gehoopt op ‘die andere kant’.
‘Mag ik morgen komen eten, moeder?’
‘T’is goed jongen’ antwoordde moeder.
Met deze laatste woorden vertrok je de volgende ochtend, vandaag 5 jaar geleden, naar ‘dé andere kant’.
’t Is goed jongen.
’t Is goed broer.
Soms kan je alleen maar present zijn.
Barbele
Amai, emotioneel! Mooi 🙏
Je moet toch maar stevig zijn, weerbaar én mild voor jezelf en anderen. Dit is een prachtistuk om over na te denken, juist vandaag heb ik het nodig. Dank u Barbele. Ik volg je heel graag en met een dankbaarheid.
Bijna 10 jaar geleden een ‘schone broer’ losgelaten, wat voor het ene familielid vooral ‘schuldgevoel’ opriep, van niet genoeg ‘opgemerkt’ te hebben, bij de ander een rollercoaster van gevoelens, van kwaadheid, verdriet, onbegrip… een ander die zijn keuze snel ‘begreep’…
Ieder heeft recht om op een eigen manier te verwerken.
En toch dankbaar de toekomst tegemoet te zien…
Prachtig beschreven …..ontroerd …….zo rauw en zo echt…..xxx
Ik hou van jou, het spijt me, vergeef me, dankje. Met liefs, Leen
Wat een ervaring weer Barbele. De kunst die jij bezit om de gebeurtenissen een plaats te geven ,het waarom en het aanvaarden. Ik kan er maar bewondering voor hebben. Deze blog doet me weer anders denken voor mijn
” kantelmomenten ” die heel sterk aanwezig zijn op dit moment. Je bent een inspirerende vrouw Barbele ! Dank u wel hiervoor.x
x x x , soms kan je alleen maar present zijn, mag je …, hoef je …., beteken je het meest in het alleen maar present zijn …..
Daar word ik nu helemaal stil van xxx Zo mooi en toch ergens wat triestig x
Dikke knuffel
Oh zo heftig…. maar voelt toch zo mooi en juist!!! Veel goede moed!!! Xx
Doe verder met waar je goed in bent. Herinner je de mooie momenten en geniet er van. Blijf jezelf. Met liefde en thuiskomen lukt het wel.
Beste Barbele,
‘Soms kan je alleen maar present zijn’ … En dat present zijn, schept een onuitwisbare band, kracht, over de dood heen tussen moeder en kind. Zeldzaam vandaag mensen te ontmoeten die even stilstaan bij het feit dat iemand steeds present geweest is, zeer goed gezorgd heeft voor zijn of haar kind. Die dan ook dat luisterend oor kan bieden en een heel oprechte ‘Hoe gaat het nu feitelijk met u, met jullie?’ stelt. Die zichzelf een beetje kan in-leven in hoe het mogelijks voelt om aan de andere kant van de tafel te zitten. Want er is die tafel die de arts van de patiënt en zijn of haar familie scheidt … Zeldzaam het gevoel te mogen ervaren gehoord te worden in plaats van in de steek gelaten … Zeldzaam … maar het bestaat nog, het is uniek, maar het is o zo deugddoend en hard nodig. Mocht dit zich nu eens als een virus kunnen verspreiden … gewoon mens zijn en even echt tijd maken … Intense groet, speciaal vandaag, Pascale xxx
Onderstaand een tekstje van dichter Aurelius Augustinus, als volgt :
‘Ik ben niet dood,ik ben slechts naar de andere kant.
De dood is niets
Ik ben maar aan de andere kant
ik ben mijzelf
Jij bent jijzelf
Wat we waren voor mekaar
zijn we nog altijd
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt
spreek tegen mij,zoals weleer
op dezelfde toon
niet plechtig,niet triest
Lach om wat ons samen heeft doen lachen
Bid, glimlach
denk aan mij
bid met mij
Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken
zonder zweem van droefheid
Het leven is wat altijd geweest is
de draad is niet gebroken
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet
Neen,jij bent niet ver
Juist aan de andere kant van de weg
Zie je,alles is goed
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden
zuiverder dan ooit
Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt’
P.S. eens wenen mag best, we drogen onze tranen wel of die drogen gewoon vanzelf
krachtig, kwetsbaar en ook ontroerend Barbele – doe verder met wat je doet, ‘t is o zo nodig in deze wereld