Ik mocht Adinda een tijdje begeleiden. Ze zet nu ook de stap om haar getuigenis te delen. Dit getuigt van moed. Het neerschrijven, uitspreken en delen van je proces en je doelen is op zich een heel krachtig iets. Dank je voor het vertrouwen Adinda en deze mooie getuigenis.
Vandaag, 2 april 2014, is het exact een jaar geleden dat ik op de hoogste wolk vertoefde, innig geluk mocht ervaren, eindelijk écht kon uitkijken naar een nieuwe periode in mijn leven: die van mama-zijn. Op een jaar tijd echter is mijn leven helemaal ondersteboven gegooid. Na twee miskramen viel ik in het zwartste gat ooit. Kindjes krijgen was voor mij altijd al een zekerheid geweest. Hing het van mij af, ik was al op mijn 23e moeder … Die diepgewortelde kinderwens is al die jaren erg aanwezig geweest in mijn leven. Ik werd geen moeder op mijn 23e en ook niet op mijn 26e, of op mijn 30e. (Nu zeg ik ‘gelukkig maar’, maar dat is toch even anders geweest) In mei 2012 stopte ik met de pil; ik was toen 32. Vanaf dat moment begon ik al te dromen. Elke maand die volgde, hoopte ik op het uitblijven van mijn regels. Tijdens de eerste zes maanden maakte ik mij niet echt zorgen; ik was eerder ongelooflijk ongeduldig. Af en toe betrapte ik mijzelf toch op negatieve gedachten. Wat als wij nu eens niet zo gemakkelijk kindjes kunnen krijgen? Wat als het op de natuurlijke manier niet lukt? Allerlei doemscenario’s slopen mijn hoofd binnen. Ik moest mezelf telkens tot de orde roepen om mij niet te laten leiden door die negatieve gedachten. Tot ik begin april ’13 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Bijna niet te geloven! De max, ik was zwanger! Ik genoot van de roze wolk waarop we zaten. Ik voelde mij plots zo volwassen, eindelijk hoorde ik bij het clubje der mama’s – to – be. Tot er weer allerlei angstgedachten door mijn hoofd spookten. Wat als ik een miskraam krijg? Wat als …? In elk geval, spookbeelden of niet, mijn angst werd werkelijkheid. Na negen weken bleek het vruchtje niet levensvatbaar. Ik viel in een diepe put, waar ik het einde nog niet van had gezien. Verdoofd, boos, teleurgesteld en zo verdrietig. Na een maand was ik weer zwanger, maar dat geluk heeft misschien twee dagen geduurd; ik kreeg meteen weer een miskraam. Begin juni kreeg ik mijn klop. Ik werd door de huisarts een maand thuis gezet. Hij raadde me aan om mij te laten begeleiden en ik werd doorverwezen naar een psychiater. Ik voelde wel dat ik dat nodig had. Ik was zo leeg, compleet op, doodongelukkig; mijn verdriet deed zoveel pijn. Ik worstelde ook met de afweging of ik toch niet nog een maand kon doorzetten; ik had namelijk ander werk gevonden wat ik geweldig vond en ik wilde niet zomaar eindigen in ziekteverlof. Ik werd heel angstig en onzeker. De druk om mij snel beter te voelen werd groter; mijn vriend en ik gingen trouwen in augustus! Sinds januari waren we al bezig met de voorbereidingen van ons trouwweekend, iets wat voor mij ook veel stress betekende. Ik heb namelijk graag alles onder controle. Het leek wel of de dingen één voor één uit mijn handen glipten. Ik werd heen en weer geslingerd tussen het grote verdriet van de miskramen, de angst of alles wel in orde zou komen, het weer zwanger willen zijn, mijn jobtoekomst en het uitkijken naar onze trouwdag … Dat was bijzonder zwaar, omdat ik heel moeilijk kon opboksen tegen de algemeen aanvaarde (en mezelf opgelegde) verwachting om gelukkig zijn. Uiteindelijk heb ik ons trouwweekend als een welgekomen rustpunt beleefd; het was een fantastische driedaagse waarbij we allebei door de warmte en liefde van onze familie en vrienden werden gedragen. Dat deed ongelooflijk veel deugd. Het kleine wolkje waarop we toen vertoefden, verdween voor mij echter snel in het niets. Sinds de zomer werden we overspoeld met geboorteaankondigingen. Het feit dat heel veel vriendinnen en nichten zwanger waren of al een kindje hadden en ik niet, werd voor mij meer en meer een overheersende, stressvolle competitie. Eentje dat ik niet kon winnen. Geslingerd worden tussen al die emoties, erg vermoeiend. Ik was zo verdrietig, omdat het bij ons maar niet kwam; ik had precies geen energie meer over om voor mijn vriendinnen blij te zijn, ik was boos, omdat het bij ‘de anderen’ wel allemaal vlot leek te gaan; ik was ook jaloers en wilde alle vriendinnen en nichten in blijde verwachting eventjes niet meer zien, ik kon het gewoon niet meer aan; ik was verdrietig om de vriendschappen die op die manier ook op een veel lager pitje stonden en ik mijn vriendinnen zo ook van mij wegduwde, terwijl ik ze eigenlijk wel nodig had. September kwam. Ik had besloten om weer les te gaan geven op de school waar ik al 8 jaar lesgaf. (Ik was er twee jaar uit geweest) Eerlijk gezegd, ik had er toch wel wat schrik voor. Zou het wel lukken? Zou ik niet afstevenen op een burn-out? Zou ik het wel allemaal kunnen relativeren? Ach, ik was zo ver verwijderd van mezelf, probeerde mezelf er wel van te overtuigen dat alles oké was en dat ik een beetje de kat uit de boom zou kijken wat mijn job betreft. Een gezonde ‘we-zien-wel-wat-er-gebeurt’- houding proberen aannemen, terwijl elke vezel in mijn lijf gespannen stond en de controledrang keihard toesloeg. Ik wist maar al te goed dat ik een toneeltje aan het opvoeren was. Ik hoopte wellicht dat het zou over gaan, dat ik er zo wel zou doorkomen. Toen ik terug op school kwam in september was het alsof de duivel ermee gemoeid was: ook daar werd de een na de andere geboorte aangekondigd. Babyboom op school. Ik ben door de hel gegaan. Ik was als verdoofd en voelde mij zo ongelooflijk eenzaam. Gesprekken over kinderen of zwanger zijn meed ik als de pest. Meermaals ben ik gewoon weggevlucht uit de leraarskamer. Vragen als ‘En, hoe staat het met het getrouwde leven? Nog altijd even blij en gelukkig?’ deden mij pijn. Die eerste twee maanden op school werden voor mij een ware nachtmerrie door de emotionele rollercoaster waar ik op zat. Ik werd op een heel heftige manier met mezelf geconfronteerd. Het was alsof ik omsingeld werd door datgene waar ikzelf al zo lang naar uitkeek. Het voelde aan alsof ik gestraft werd. Waarom moet ik in godsnaam zó met mijn neus op de feiten gedrukt worden? Ik voelde dat ik de grip op het hier en nu fel aan het verliezen was en dat ik dringend iemand moest vinden die me kon helpen. Ik besefte des te meer dat er iets moest veranderen. De psychiater die ik bezocht, was niet de juiste persoon voor mij. Maar wat mij het meest van al pijn deed, was het feit dat mijn kersverse man en ik na de miskramen en mijn obsessie rond het ‘het wil-maar-niet-lukken-om-zwanger-te-worden’ – verhaal plots zo snel van elkaar leken te vervreemden. We hadden veel ruzie, beleefden allerlei emoties op een andere manier, hadden andere uitlaatkleppen nodig, we konden elkaar niet meer vinden in het verdriet. Nog meer angst. De verkramptheid van mijn lichaam en geest begon zich meer en meer te uiten. Daardoor gelukkig ook de nood naar een oplossing. Jasmine, de voedingscoach met wie Barbele heel nauw samenwerkt, heeft mij uiteindelijk met Barbele in contact gebracht. Die twee dames waren op dat moment mijn reddingsboei. Voor het eerst kon ik openlijk praten en mijn verdriet uiten zoals het in mij verborgen zat: vanuit mijn buik, met veel intense horten en stoten. Met Barbeles hulp ben ik langzamerhand uit mijn put gekropen. Zij leerde mij om de dingen op een andere manier te zien, om anders te denken. Ik begreep plots dat alles met elkaar in verbinding staat. Ik zag in dat ik de tijd moest nemen om grote kuis doen in mezelf. Los van het hevige verlangen naar een kind ben ik dus diep in mezelf gaan wroeten. Ik voelde dat dat nodig was. De toename van angstaanvallen, de hevige controledrang/dwang en de nood om te voldoen aan allerlei verwachtingen wezen daar heel duidelijk op. Ik heb bij Barbele geleerd om bepaalde dynamieken en vastgeroeste ideeën van vroeger los te laten of een plaats te geven. Dat heeft heel veel in gang gezet. Ik heb beseft dat alles samenhangt, dat lichaam en geest zo nauw met elkaar verbonden zijn, dat we zelf de kracht in ons hebben om dingen te veranderen als we dat willen. Barbele kan het allemaal heel goed uitleggen op een begrijpelijke, niet-zweverige manier. Zij is voor mij een wegwijzer geweest op de zoektocht naar mijn ware ik. Ik heb zelf de weg bewandeld, heb mij vaak alleen gevoeld, maar op belangrijke kruispunten stond zij daar om mij een zetje in de goeie richting te geven. De combinatie van gesprekstherapie en lichaamswerk (onder de vorm van voetreflexologie) heeft mij heel snel vooruit geholpen. Op vijf maanden tijd ben ik geëvolueerd van een heel angstig, ongelukkig, lusteloos persoon naar een contente madam die blij is dat ze zichzelf nu is tegengekomen en die geleerd heeft om anders naar het leven te kijken. Ik ben nu niet bang meer voor ‘loslaten’, in al zijn vormen en betekenissen. Mijn partner en ik zijn er ook beter van geworden, het bracht ons op een manier dichter bij elkaar. Ik ben nog niet zwanger, maar dat komt wel. De verkramptheid is weg, ik heb mij in geen tijden zo energiek en sterk gevoeld. Er is duidelijk iets veranderd; alle pijn en verdriet van de voorbije maanden zijn omgezet in iets positiefs, zonder te raken aan het verwerken ervan. Ik besef wel dat je de aard van een beestje niet zomaar kan veranderen; ik zal altijd wel een heel gevoelig iemand blijven, maar ik hoop nu – met de tools die Barbele mij aanreikte – de kracht die ik in mijzelf heb gevonden te blijven voelen en te gebruiken.
Adinda
Bedenksels (0)