Ook jouw stem uitgebracht afgelopen zondag? En waardoor werd deze gestuurd of beïnvloed?
Ik heb mijn voorkeurstem gegeven aan twee mensen waar ik in geloof. Los van de partij. Los van wat ik allemaal mocht ontvangen afgelopen weken: van postkaartjes, brieven, flyers, deurhangers, kalenders tot zelfs bootjes en pakketjes….Precies allemaal ‘Sinten en Pieten’ die me – zonder dat ik er zelf naar gevraagd heb – hele grote cadeaus beloven. Eén van de uitschieters luidde zelfs dat ‘mijn’ stad een wereldstad zou worden. De ‘Sint’ kent mij precies niet zo goed. Mijn stad een wereldstad? Het zegt en doet me weinig… Een beetje vreemd toch. Dat gevoel dat een ‘Sint’ via mijn stem zijn eigen droom waar probeert te maken. Soit, het heeft dus niet gespeeld, alle pogingen om mij te overtuigen. Het meeste heb ik zelfs niet open gedaan of gelezen. Vooral jammer voor de vele gesneuvelde bomen, denk ik dan. Jammer die dat die trouwens geen stem krijgen. Of dat hun stem niet gehoord wordt. We beseffen niet welk stil en o zo nodige werk ze voor ons verrichten. Ze heeft dus gestemd op groen’ hoor ik je misschien denken? Nee toch niet…. Ik geloof niet in het stemmen op een partij. Omdat het gewoonweg niet klopt voor mij. Waarom niet?
Omdat hoe het nu loopt en hoe er nu gehandeld wordt gewoonweg ingaat tegen hoe de natuur in elkaar zit en werkt. Dé natuur en onze eigen natuur zijn altijd al zeer inspirerend en inzichtgevend geweest voor mij. Wat voor de cel werkt, moet ook voor de mens werken. En wat voor de mens werkt, werkt ook voor de mensheid. Ook op politiek vlak kunnen we volgens mee heel wat leren van onze ‘cellengemeenschap’.
Ik stel me de vraag hoe het komt dat 100.000 miljard cellen met een enorme diversiteit in harmonie kunnen samenwerken terwijl ‘slechts’ 7 miljard mensen er niet veel van ‘bakken’ wat in harmonie samenleven betreft?
Heb je al eens geobserveerd hoe mensen en politieke partijen omgaan met en spreken over elkaar? Verdraagzaamheid, samenwerken,… het worden holle woorden en de geloofwaardigheid zakt diep onder het nulpunt als je ziet welke ‘strijd’ ze er zelf van maken. Stel je eens voor dat je cellen streven naar macht, dat ze jaloers zijn op elkaar, dat je oude cellen geen plaats willen maken voor de nieuwe, dat ze rivalen worden van elkaar,…. Stel je eens voor dat je hartcellen en darmcellen een coalitie vormen tegen je hersencellen. Voor welke partij zou jij stemmen? Op allemaal? Nee, dat kan en mag niet. En als je het toch doet, dan geldt je stem niet. Jammer.
In een samenleving die gelooft in elkaar bestrijdende tegenpolen, concurrerende belangen en ‘ieder voor zich’, is het begrijpelijk dat de betekenis van de term ‘politiek’ synoniem wordt met wedijver, macht en ‘het doel heiligt de middelen’-praktijken.
Wist je trouwens dat een cel onmogelijk in de groei- én de vecht/beschermingsmodus tegelijkertijd kan verkeren? Logische conclusie is dus dat zolang we energie steken in ‘vechten’ tegen elkaar, we niet tot groei en ontwikkeling kunnen komen.
Zou de ‘definitie’ van politiek kunnen evolueren naar: een manier waarop wij ons organiseren, relaties onderhouden en samen handelen ten dienste van de gezondheid van de hele mensheid en elk individu daarin? Zou onze politiek kunnen evolueren van elkaar bestrijdende partijen die gericht zijn op het manipuleren van de publieke mening naar het cultiveren van collectieve wijsheid? Naar een gemeenschap van van elkaar verschillende, maar gelijkwaardige individuen, die zich ervan bewust zijn dat eigenbelang en gemeenschappelijk belang één en hetzelfde zijn? Naar een gemeenschap die beseft dat tegenstellingen noodzakelijk zijn en in feite samenwerkende partners zijn om evolutie en groei mogelijk te maken?
Te hoog gegrepen? Onze cellengemeenschap doet het ons nochtans voor.
Het ‘succes’ van onze cellengemeenschap is niet gebaseerd op competitie met andere organen en weefsels. Integendeel: hun succes is afhankelijk van en komt voort uit de efficiëntie waarmee elk orgaan zijn functie vervult in gecoördineerde samenwerking met andere systemen. We kunnen cellen dan ook zien als miniatuurmensjes die elk een persoonlijk leven leiden en allemaal participeren in de ervaringen van de hele gemeenschap, oftewel het lichaam – en dat is méér dan alleen een metafoor.
Ons zenuwstelsel kunnen we vergelijken met het ‘bestuur’ van ons lichaam. Een ‘bestuur’ die de andere lichaamscellen niet dicteert hoe ze hun taken moeten uitvoeren en waar dus geen piramidevormige bevelshiërarchie heerst, maar werkt als een interactief communicatiesysteem. Een goed bestuur werkt, net als een gezond lichaam, met informatie-uitwisseling in twee richtingen. Elke cel voert er zijn eigen taak uit en is hiervoor ‘gezegend’ met een specifiek talent. Elke cel voert zijn taak uit ten dienste van één groot gemeenschappelijk doel: het overleven en functioneren van het lichaam. Zouden we daar iets van kunnen leren?
Waar zit het gemeenschappelijk belang van ‘onze’ partijen? In welke mate zijn ze/we ertoe bereid persoonlijk belang of gewin opzij te zetten ten voordele van het geheel? De mate waarin de ‘verkiezingsuitslagen’ ervaren worden als een persoonlijke overwinning of nederlaag doet me vragen stellen.
‘Cellenpolitiek’ als inspirator voor ‘menselijke politiek’ … We liggen er nog even van verwijderd. Als tussenstap kunnen we misschien beginnen met iets te leren uit de ‘gewone’ gezins’politiek’. Een stukje uit een brief die mijn moeder in 2010 schreef aan familie en vrienden:
‘Ik heb die debatten n.a.v. de verkiezingen een beetje gevolgd. Een huishouden van meer dan tienmiljoen mensen, het moet niet gemakkelijk zijn voor onze politieke vaders en moeders. Mijn verstand is te simpel en m’n beetje antwoord wordt wellicht zo weggelachen, maar daar in Brussel vijf minuten de ogen sluiten en een stukje voorbeeld zoeken te vinden in een groot gezin. Vader en moeder die van hun vele kinderen houden, aan het ene kind al iets meer geven dan aan het andere volgens de behoeften, kinderen zijn daar niet jaloers om, gaan niet in staking, ouders hoeven geen rekenschap te geven. Ik mag er niet aan denken dat ik zou opschrijven wie wat gekregen heeft. Natuurlijk is ’t allemaal ongeveer gelijk en wordt niemand uitgesloten. Maar ik heb de mijnen altijd geleerd niet te tellen en te rekenen… en de uitkomst is… wat een diepe verbondenheid, een blij samenzijn, zorgen en zien dat ze het allemaal goed stellen, verdraagzaam zijn, tijd en ruimte geven aan de pijn, aan het geluk, aan de gewone alledaagse dingen. Allemaal zo simpel nietwaar. Maar mensen falen, hebben tekorten, vallen en hervallen, het is zo deel van het leven. En zo een menage rechthouden, het is een kunst. In het laatste boek dat ik las, schreef ik deze zin over: ‘De kunst van het evenwicht ligt niet in het bewaren ervan, maar in het herstellen van het wankelen.’ In onze kleine familie die nu reeds 24 leden telt zoeken wij het waar te maken… overeenkomen en content zijn. Om de twee maanden komen we samen. Mijn diploma van regentes huishoudkunde heb ik 30 jaar geleden weggegooid, maar de vruchten van deze studies pluk ik nog elke dag. Ik draai er mijn hand niet voor om om voor deze bonte bende te koken. Goesting om eens te passeren bij mijn kroost? Van groot naar klein. …
Intussen telt onze familie 32 leden en heel binnenkort 33,… en ik kan je zeggen dat we erin blijven ‘slagen’ alle partijen een plek en een stem te geven.
En binnen de context van mijn gezin, familie, omgeving, stad, provincie, land en wereld creëer ik vooral mijn eigen ‘wereld’ waar ik stem op mijn eigen stem, waar ik mijn eigen ‘burger’ en ‘meester’ ben en de spelregels kies om mijn doelen en dromen te realiseren en onderweg ook de obstakels te omarmen en ‘te vriend’ te houden. En daar komt geen enkele partij, burgemeester, coalitie of oppositie in tussen.
Hoe geef jij stem aan je eigen stem? Ik lees het graag hieronder.
Vind je dit een waardevolle blog? Ik apprecieer het als je deze deelt met jouw sociaal netwerk.
Barbele
Getriggerd door wat we van onze cellen kunnen leren? Lees ook mijn blog ‘over cellulaire vetbanken en ATP-geld.
Op de kalender
Webinar | 5 knooppunten waarop je kan kiezen | 5 nov, 28 nov, 13 dec |20u-21u15 | registreer je gratis via deze link
Webinar | Onderneem je leven | 12 nov| 9u-9u45 of 13u-13u45 |registreer je gratis via deze link
Dag Barbele
Fantastische blog. Heel goed verwoord en in beeld gebracht. Ik deel het zeker
Dag Barbele. En hier ben ik al terug. Wilde je gewoonweg laten weten dat de blog onder mijn ongewenste e-mail gestockeerd stond. Moet eens een klapke doen met die antivirusspamdingeswatmijeigenlijknietinteresseertdieit. Aan die mogelijkheid had ik gisteren niet gedacht. De breinpauze van vannacht heeft dan toch wat opgeleverd. Ongewenst, ongewenst … De ontvangst van jouw blogs zijn juist heel hard gewenst. Doch ik zeg altijd, het moest zo niet zijn, maar wellicht heeft het alweer iets te betekenen … Ja ja … Soms is er een kronkelende weg, een zigzag in het bereiken van wat we willen. Maar de ontdekking er plots te geraken, dat is zeker feest. Feest in mijn burger & meesterschap! Fijne zondag, fijne herfstvakantie ook al is dat misschien grotendeels gevuld met uw ‘werk’, klinktveeltelastig, ‘uw hobby uitoefenen’. Groetjes, Pascale
Dag Barbele.
Hoe ik stem geef aan mijn eigen stem? Simpelweg (leren) kiezen voor mezelf – zonder egoïst te worden natuurlijk, dat is de bedoeling niet. Ik heb altijd mezelf. Mezelf kan ik ver-trouwen. In mezelf kan ik geloven. Op mezelf kan ik bouwen. Te hoog van de toren blazen – zoals menig politieke belofte – ga ik zeker niet doen. Maar toch graag de conclusie : ik hou van me en ik stem op mij, mijn eigen unieke partij : Partij Pascale Spéciale. En van daaruit is natuurlijk (opnieuw) veel mogelijk, naar anderen toe!
Blij de blog teruggevonden te hebben via het consulteren van een vorige blog. Zal het wel in het oog houden of ik gediskwalificeerd ben (be-denk al maar een goede reden he) in de ontvangst ervan. Dan teken ik zeker protest aan (grapje)!
Prachtige brief van je moeder. Echt heel tof, zo een groot nestje kunnen bouwen en erin slagen om regelmatig samen te zijn, te delen, zonder dat afgemetene, dat juist gepaste. Dat is ook niet echt haalbaar, dat ‘voor iedereen gelijk’ creëert al een zekere spanning op zich. Ben zelf een slechte boekhouder. Ik durfde niet specifiek genoeg kiezen bij aanvang in studie, dus een brede waaier van vakken dan maar bij de start. Dat boekhouden was echt niet aan mij besteed. Ik deed dat niet graag, liet het liggen tijdens het jaar en ja … moest dan wel meerdere tandjes bijsteken in de examens! Maar ontdekte natuurlijk ook welke vakken ik heel graag en moeiteloos deed. Neen geen boekhouden, zeker niet onder vrienden. Zo vind ik het tof om eens een kaartje te schrijven naar iemand en ik hoef daar echt geen kaartje voor terug. Anderzijds wel meer aanvoelen en kiezen voor een tweerichtingsverkeer in relaties en omgang met mensen in het algemeen.
In mijn hart noem ik je moeder ‘moeder natuur’, zo schoon … overeenkomen en content zijn. Ieder kind in zijn of haar natuur respecteren en een beetje helpen waar het kan, allicht in grote lijnen gelijk en als de nood er is, de ene eens een stukje meer geven dan de andere. En zien dat het goed is.
Tof om ook de andere bedenksels te lezen. Ben niet zo zeker van het feit dat solidariteit binnen een gezin/familie/vriendenkring overal zo spontaan verloopt. Moeder en vader vervullen zeer zeker een unieke rol in de onderlinge band tussen hun kinderen Wanneer ken je echt iemand, wanneer ken je echt jezelf? Ben blij mezelf beter te leren kennen hebben, ik leer nog alle dagen bij over mezelf. Ook over mijn omgeving. Hoeveel mijl moeten we in iemands schoenen lopen, alvorens …? Mensen denken zo vlug en weten zo vlug hoe het voor anderen in mekaar zit, maar dat kan best helemaal naast de kwestie zijn. Maar ja … ik ben natuur-lijk ook een ‘diepzeeduiker’ he.
En voorts heb ik natuurlijk ook mijn stem uitgebracht in het hokje, zonder veel lectuur en voorbereiding maar ‘zekerst voor de goei’! Ah, Partij Pascale Spéciale? (ha ha ha)
Groetjes, Pascale
Dag Barbele
Wat je vergeet bij je vergelijking van mensenpolitiek met ‘cellenpolitiek’ is de term ‘vrijheid’. In een lichaam hebben de cellen geen vrijheid. Elk heeft zijn eigen rol te vervullen. Tegenspraak is niet mogelijk, want cellen zijn uitvoerende, geen denkende wezens. Ik mag er niet aan denken dat we zouden leven in een wereld waarin alle cellen/mensen voorgeprogrammeerd zijn, zoals in een lichaam. En inderdaad, doordat we vrije mensen zijn, botst het al eens – en meer dan eens – en verloopt het proces van besturen vaak met horten en stoten.
Maar het is ook gemakkelijk om wat meewarig te doen over politiek engagement en verkiezingen en over al wat misloopt in de politiek en het bestuur. Inderdaad, de vele nietszeggende folders verleiden ons daartoe. Wij hebben ook gelachen met de vele foto’s die onze wegen en ramen sierden. Maar de vele politici die wel dag in dag uit goed werk leveren, die de complexiteit van de maatschappij erkennen, omarmen en op een verbindende manier proberen antwoorden te vinden op de vele vragen en problemen, die zijn er ook, en die moeten we dankbaar zijn. Want, nee, het zijn niet allemaal zakkenvullers en machtsgeile mensen.
Om een voorbeeld te geven: we vinden het haast vanzelfsprekend dat we vandaag doorheen heel Europa kunnen reizen, zonder visum, zonder douaneproblemen, heel vaak zonder geld te moeten wisselen zelfs. Dat is de verdienste van heel wat mensen die jarenlang getimmerd hebben aan een groeiende Europese integratie. Ideaal? Nee. Kan het beter? Heel zeker! En meer dan ooit moet er aan gewerkt worden.
Het is mooi om onze maatschappij met een gezin te vergelijken, en het is ook heel verleidelijk om dat te doen. Maar daarbij ga je voorbij aan de enorme complexiteit van onze samenleving en de enorme uitdagingen die dat met zich meebrengt. Elke vergelijking loopt ergens mank. De solidariteit in een gezin verloopt vaak spontaan, omdat in een gezin iedereen elkaar(s situatie) kent en vooral omdat iedereen elkaar graag ziet. Zo gaat het gelukkig in de meeste gezinnen. In onze complexe maatschappij is dat niet zo. We kennen de situatie niet van de vluchtelingen die hier aankomen, van de (generatie)armen die dag in dag uit worstelen om rond te komen, van de vele jongeren die niet in een warm gezin opgroeien, van de mensen die werkloos zijn omdat hun fabriek sloot, van de allochtonen die maar geen huis kunnen huren omdat ze een exotische naam hebben…. Het zijn anonieme mensen, en daarom moet de solidariteit georganiseerd worden. Dat is ook wat politici (horen te) doen. In een gezin moet je geen solidariteit organiseren. Ze is er meestal vanzelf. Gelukkig maar.
Petje af dus voor alle mensen die op een verbonden en verbindende manier antwoorden proberen te vinden voor de complexe problemen en uitdagingen in onze maatschappij.
Hoezeer dat ook met haken en ogen gebeurt, liever dat dan een maatschappij waar we elk een voorgeschreven rol hebben, maar geen vrijheid.
Hartelijke groet
Ann
Het klopt helemaal Ann dat de grootste kracht van een mens ligt in het feit dat we de vrijheid hebben zelf keuzes te kunnen maken. In de laatste alinea van mijn schrijven, gaat mijn kernboodschap dan ook over die mogelijkheid en nodig ik uit tot het gebruiken van de kracht van kunnen kiezen binnen een context waar niet altijd te kiezen valt.
En we kunnen uiteraard ook niet altijd kiezen wat ons overkomt of ons toe-valt. We kunnen echter altijd weer kiezen wat we daarmee doen, hoe daarnaar kijken, welke acties we van daaruit wel of niet nemen, wat we impact laten hebben of wat we doen met de impact van iets,…
Ook ik maak nu gebruik van mijn mogelijkheid om te kiezen wat ik doe met deze reactie en met het eraan verbonden oordeel dat ik in mijn richting voel komen. Het mag er trouwens helemaal zijn.
Ik ben me er ook zeer sterk van bewust van hoeveel moois en opbouwends er ook gebeurt door vele individuele mensen, ook in de politiek. En wie me kent weet hoezeer ik de kansen zie in de ‘crisissen’. Wie me kent weet hoe sterk ik al die positieve veranderingen zie en erken. Mijn schrijven is dan ook helemaal niet gericht op de individuele mens die functioneert binnen de politiek, maar veeleer ontstaan vanuit mijn beleving van die ‘oppervlakkige laag’ de laatste weken. Mijn schrijven had helemaal niet de intentie afbreuk te doen aan het engagement van de vele mensen die je beschrijft, maar is veeleer gericht op de huidige politieke structuren en ‘procedures’. Dank dus voor jouw schrijven, waarbij ook deze engagementen ‘een plek’ krijgen
En tot slot heb ik ook helemaal niet de (pr)intentie te beweren dat ik dé oplossing ken of dé waarheid in pacht heb, maar denk/voel ik wel mijn steentje bij te kunnen dragen aan bewustwording binnen dat grote, (nu nog) complexe geheel.
Barbele, echt meeeegasterk!! Zo treffend, zo waar wat mij betreft. We zijn zo vervreemd geraakt van onze natuur, we hebben ons met velen netjes laten conditioneren en laten kneden tot fatsoenlijke burgers die vooral doen en laten ter wille van het algemene verwachtingspatroon. En we zijn uit het oog verloren hoe ver we daarmee verwijderd zijn geraakt van onze unieke, waarachtige en pure kern. EN het goede nieuws is: met velen worden we ons hiervan bewust, en maken we de start om ons ‘gezond verstand’ (vooral ons hart dus) terug ‘aan’ te zetten en natief te gaan leven, in harmonie met de natuur die we zijn. Blij en dankbaar dat jij die bewustwording mee versterkt! xx