Stille ontmoetingen…

14.01.2015

Een tweetal jaar geleden zat ik op de trein richting Herentals, op weg naar mijn opleiding in Tongerlo. Het was een zaterdagmorgen, er was weinig volk op de trein. Op een bepaald moment stapte er een jongen (een jonge twintiger vermoed ik) op, hij zat in dezelfde wagon als mij. Hij huilde, had het duidelijk moeilijk…. Vanuit mijn intuïtie ben ik bij hem gaan zitten. Ik twijfelde eerst, … Zou ik dit wel doen?… Wil hij niet lieve alleen gelaten worden?  … maar mijn gevoel zei me gewoon bij hem te gaan zitten. Als ik het me goed herinner hebben we amper iets gezegd tegen elkaar. ‘Gaat het niet?‘ … en verder verliep de communicatie in stil aanwezig zijn… Toen ik over moest stappen in Antwerpen Berchem, liet ik hem mijn kaartje na. ‘Je mag me altijd contacteren’.

Een tijdje later nam hij contact. We spraken af in Gent en hadden er een goed gesprek op een terrasje aan het station in Gent. Hij gaf toen ook aan dat hij onder de indruk was van wat er in die ‘stilte’ op de trein gebeurde. Hij werd vanzelf rustiger en kon niet vatten hoe dat kwam…

Onze wegen liepen bij het afscheid in Gent weer uit elkaar. Ik vroeg me in de eerste weken soms nog eens af hoe het met hem zou gaan. Stilaan ging hij uit mijn gedachten en zijn mijn ‘zware jaren’ begonnen…

30/12/2014 ontving ik plots een mail van hem.

Dag Barbele

Ik weet niet of je nog zal weten wie ik ben, maar laat het mij je even herinneren. Een tweetal jaar geleden zat ik op de trein naar Antwerpen. Je sprak mij toen aan omdat ik het zichtbaar moeilijk had. We wisselenden toen wat mails uit en hebben uiteindelijk eens afgesproken aan het station in Gent.

Ik wou je nog eens schrijven om je te bedanken wat voor immense steun en betekenis dat afspraakje had voor mij. Je gaf mij de raad om vergeving te schenken (aan ouders, familie, vrienden)  om het gekwetste kind in mij te herstellen.(Ik had je verteld over de dood van mijn stiefvader, de gemakzuchtige houding van mijn vader, gevoel van afwezigheid van mijn moeder…) Iets waar ik toen heel hard ben beginnen over nadenken en de vergeving stap voor stap probeerde toe te passen. Na 2 jaar kan ik wel zeggen dat je advies mij enorm geholpen heeft. Het contact met mijn ouders verloopt nog vaak steeds stroef, maar het gevoel van teleurstelling en ontgoocheling zijn verminderd. De hernieuwde basis helpt mij nog steeds elke dag om eraan te werken, en ook hun gevoelens probeer te apprecieren, terwijl ik daar vroeger minder oog voor had.

Goed ik ga je geen mail schrijven over een verhaal van 2 jaar terug  maar kan je wel vertellen dat alles veel beter gaat met mij dan het moment dat je mij aantrof. Ik heb ondertussen werk gevonden, en studeer intercultureel management aan de KU in leuven in avondonderwijs. Mijn droom om naar het zuiden van afrika te trekken is levendiger dan ooit :)).

 Laatst zat ik te denken om je daarvoor nog eens te mailen, maar ik kon geen contactgegevens meer vinden. Ik wist je naam nog maar vond vandaar uit ook niks. Tot vandaag: ik zat wat te dromen op het werk, ik keek naar buiten en zag opeens een camionette met de spreuk (mens sana in corpore sano) en ik moest meteen aan jou denken! Grappig hé, het moment dat ik dacht van je te mailen was nog geen week geleden en dan dit..Dit was nog maar eens het bewijs dat dit geen toeval is, net zoals onze ontmoeting 2 jaar terug ;).

 Proficitat met de mooie website en je zaak trouwens. Ik wist nog dat je toen volop aan het verbouwen was, hopelijk is dit allemaal goed verlopen?

Ik bekijk het vanavond eens rustig. Werken en studeren is best intens en zou wel eens een verzetje kunnen gebruiken 

 Vele vele groetjes, …

Ik heb deze mail ervaren als een mooi, warm eindejaarsgeschenk. Het bevestigt me alweer dat het grote zo vaak in het kleine ligt. We kunnen zoveel betekenen voor een ander op cruciale momenten en we hoeven niet altijd te weten hoe het verder gaat. We hoeven niet altijd vat te hebben op het ‘resultaat’. Dat is zo mooi aan mijn werk,… zaadjes planten, iets of iemand in beweging brengen, even een wegwijzer of vuurtoren mogen zijn,… en er dan op vertrouwen dat die persoon zijn weg wel weer zal vinden, vertrouwen hebben in zijn of haar levenspad.

Elkaar ontmoeten, loslaten, en terug ontmoeten,….

Ook Francoise mocht ik afgelopen maanden ontmoeten, ook vaak in stilte… Gisteren kwam Francoise haar totaaltraject ‘van stress naar energie’ afsluiten met haar laatste individuele consult. Ik twijfelde na het intakegesprek in oktober of Francoise wel klaar was voor het traject. Ik kende haar ook nog niet goed. Ze werd doorverwezen door een collega. Ze was stil en aandachtig tijdens de sessies. Onopvallend. Ik bleef me na de eerste sessies afvragen: Is dit wel iets voor haar?  Zou ze hier wel iets aan hebben? … En net Francoise heeft er heel veel uit gehaald en toont een enorme dankbaarheid. Ze heeft zich enorm open gesteld en integreerde de nieuwe inzichten en oefeningen in haar leven.  Ze is er als persoon en in de beleving van haar pijnen (fybromyalgie) enorm op vooruit gegaan. En ook daar leer ik weer,… geen vooroordelen,  altijd geloven in iedereen,… Francoise had gisteren een mooi boeket en kaartje mee. Ik neem het mee van mijn praktijk naar mijn bureau en weer terug. Ik geniet er ontzettend van. Daar waar ik van anderen de bevestiging niet nodig heb omdat ik weet dat ze er veel aan hebben, had ik die van Francoise wellicht wel nodig,… en kreeg ik die ook.

Hoe meer ik in het nu en in vertrouwen leef, hoe meer ik van die mooie cadeau’s krijg van het leven!

Begeleiding betekent voor mij ‘mensen terug de moed geven zelf iets aan het probleem te doen en hen hiervoor de nodige tools aanreiken’. Ik volg helemaal de woorden van Dokter Bach, de gondlegger van de bachbloesems:

‘Iedere goede dokter is ook een begeleider. Een heler zal de zieke terug het vertrouwen bieden en in de mogelijkheid stellen om lichaam en geest weer in harmonie te brengen. Dat kan hij door fysieke middelen aan te reiken, maar vooral dor bezieling, aanmoediging en het vertrouwen in de eigen capaciteit te herstellen.‘

Zonder mezelf een dokter te noemen, is dat het doel van mij, Mens Sana, de totaaltrajecten: herstel in het vertrouwen in jullie eigen capaciteit, op elk niveau van het mens zijn.

Heel fijn om dit dan ook bevestigd te mogen zien in het kaartje van Francoise:

Lieve Barbele,

Langs deze weg wil ik jou bedanken voor alles wat ik van je geleerd heb tijdens het traject. Het heeft me nu reeds sterker gemaakt en ben er zeker van dat ik er klaar voor ben om verder te kunnen gaan zonder angst om het nu ‘alleen te doen’. Een dikke merci aan onze ‘wondervrouw’, liefs, Françoise.

Dank aan al mijn cliënten, aan alle ontmoetingen onderweg,… jullie begeleiden mij evenzeer, elk op jullie manier!

Barbele

Komende activiteiten

2 februari 2015 | een andere kijk op opvoeden | 19u30- 22u| 10 euro

10 februari 2015 |oplaadsessie | 19u30-21u30 | 40 euro