Elk kind eerlijk en gelijk behandelen is voor veel ouders belangrijk binnen een gezin. Ik hoor dan ook vele kinderen zeggen ‘mama, het is niet eerlijk dat…’, ‘papa, mijn broer mag langer …dan mij….’. En meestal wordt dit erkend en ‘eerlijk’ opgelost…
Wat is ‘eerlijk’? Moeten we al onze kinderen gelijk behandelen? Moeten ze elk evenveel snoepjes krijgen? Moeten ze allemaal even vaak de vaatwas leeg maken? Moeten ze allemaal evenveel keer naar vriendjes gaan spelen? En wat als de ene meer gevraagd wordt dan de andere? Moeten wij dat dan compenseren?,…
Ik ben opgegroeid al oudste in een gezin met 9 kinderen. Wat ben ik dankbaar dat ik niet ‘eerlijk’ ben opgevoed. Het was niet afgemeten bij ons, en nog steeds niet en daar ben ik blij om. Niet afgemeten in zorg, in aandacht, in aantal keer op reis gaan, in financiële ondersteuning, in tijd, in hulp, in zorgen voor de kleinkinderen…. Ieder van ons staat op een ander punt in zijn leven en heeft andere noden en behoeften. Er heerst een vertrouwen dat mijn ouders heel eerlijk zijn in het niet afgemeten omgaan met al hun kinderen. En dat voelt goed.
Wat willen we eigenlijk bereiken met elk kind gelijk behandelen? Hiermee gaan we voorbij aan het uniek zijn van iedereen. Hiermee gaan we voorbij aan individuele behoeften die verschillen van persoon tot persoon en van moment tot moment. We creëren alleen maar jaloerse, afhankelijke kinderen en volwassenen die voor alles wat tegengaat met een beschuldigende vinger wijzen en uiteindelijk een ‘vakbond’ nodig hebben om tussen te komen. We creëren kinderen en volwassenen die geen zelfverantwoordelijkheid nemen.
‘Je niet eerlijk behandeld’ voelen is een gevoel, een gevoel dat over jou gaat, een gevoel dat om actie vraagt. Een gevoel dat je in beweging wil brengen om zélf iets te doen. Minne werd een tijdje meer gevraagd voor verjaardagsfeestjes dan Annabel. Je kan dan blijven hangen in ‘dat is niet eerlijk’ of je kan in beweging komen,…. Annabel krijgt het dan geregeld dat ze ook gevraagd wordt op feestjes van vriendinnetjes van Minne….
En soms moeten we onze kinderen ook toelaten te leren omgaan met hun frustratie, hun ontgoocheling, hun kwaadheid,… van zich niet eerlijk behandeld voelen. Er is niets mis met die gevoelens, er is niets mis met het ervaren van die gevoelens. Die komen en gaan. Laat ze dan ook komen en gaan.
Het leven is heel eerlijk met je. De vraag is of wij eerlijk met de eerlijkheid van het leven om durven te gaan? Wil je in de spiegel van je leven kijken en hier zelf 100% verantwoordelijkheid voor nemen?
Barbele
Zie Smurf ‘Dat is niet eerlijk!’ daar nu zitten op dat bankje met zijn boze snoet… ‘t Is gewoon maar het roer in eigen handen nemen, simpel …, zoals Annabel dat goed heeft kunnen fiksen om mee feest te mogen vieren! Goed voor het zelfvertrouwen! Yeah! Ik zou zeggen, we zullen Smurf een beetje helpen en hem inschrijven op het ontvangen (en lezen) van je verrijkende blogs? Of toch, we laten het misschien beter aan het toeval over. Wie weet ont-moet hij straks Smurfin die toevallig naast hem op het bankje komt zitten. En zo van het een komt het ander en van Teen naar Tander … Groetjes, Pascale