‘’t Is echt niet het moment’ was het eerste wat ik dacht toen onze auto anderhalve maand geleden perte totale werd gereden.
Is het ooit het moment voor zoiets? ‘Nee’, luidt mijn eerste antwoord. Maar achteraf bekeken was het wel hét moment. Achteraf bekeken heeft die aanrijding, die kanteling, die perte totale al zoveel betekenis gekregen en inzicht gegeven voor zowel Naomi als mezelf dat het blijkbaar wel hét moment was. Nu ik het zo bedenk… helemaal het omgekeerde van op school: op school krijg je eerst lessen en dan testen, in het leven krijg je eerst testen en leer je hieruit de lessen (dat is toch te hopen 🙂 )
‘’t Is niet het moment om…’ Het is niet alleen een gedachte die opkomt bij dingen die ons ongewild overkomen of toe-val-len, we zetten dit echter ook heel vaak in om niet te doen waar we eigenlijk wel naar verlangen.
’t Is niet het moment om …. van werk te veranderen, minder of meer te werken, een bepaalde cursus te volgen, opnieuw te gaan studeren, eens enkele dagen alleen te zijn, iets aan te kopen, een sabbat periode in te lassen, af te spreken met …
En toch komt dat verlangen, die behoefte wél op het juiste moment. Voel je een verlangen naar een bepaald gevoel, naar meer rust, naar meer energie, naar tijd voor jezelf, naar een bepaalde reis of activiteit, naar meer, ander of minder werk, … Wat dat verlangen of idee ook mag zijn. Het komt op het moment dat het aandacht wil krijgen, het vraagt naar invulling ervan, of althans naar stappen ernaar toe. Dat betekent echter ook dat je een bepaalde verantwoordelijkheid ten opzichte van jezelf neemt, dat vraagt soms om uit je comfortzone te stappen, dat vraagt soms om om te gaan met weerstand, dat vraagt soms om bepaalde zaken uit te spreken of aan te pakken …. Van hieruit gaan we dan snel in ‘’t is niet het moment’ en zoeken en vinden we allerlei redenen, wat veeleer excuses zijn, om datgene waar we eigenlijk wel naar verlangen of wat we nodig hebben toch niet te doen: ’t is te druk, de kinderen zijn nog te jong, mijn partner zal niet akkoord zijn, het kost teveel geld, geen tijd, ik ben al te oud, ik ben nog jong, ik heb nog veel tijd …. En we stellen uit naar later. Maar het gevoel, de behoefte, of het verlangen blijft terugkeren. Tenzij je het heel sterk weet te onderdrukken. Maar ook dit heeft gevolgen. Waarom je verlangens/behoeften invullen als je op pensioen bent, meer tijd hebt, de kinderen groter zijn, meer geld hebt….? Waarom maken we ons leven zo afhankelijk van omstandigheden? Want dat is wat we doen. Terwijl we zelf kunnen creëren! Zet stappen in plaats van die ‘lange baan’. Begin eens met je vragen te stellen als: Kan ik dit nu doen? Heb ik dat geld echt niet of ben ik ook dat aan het ‘stockeren’ om later te leven? Hoe kan ik tijd creëren om…?
Laatst zei iemand me dat hij zich heel erg aangesproken voelt door ons jaartraject en het hoogst waarschijnlijk zou volgen. Een beetje later was het ‘toch niet het moment’. Te druk, teveel focus op een nieuw project. Terwijl het net in zo’n periode is dat je de inhouden van onze trajecten heel goed kan toepassen en de waarde ervan echt kan voelen. ’t Is dus wellicht wel hét moment, anders zou hij dat eerste enthousiasme ook niet gevoeld hebben. Ons denken, onze ratio, anderen, allerlei excuses maken heel vaak dat we (toch) niet doen wat we eerst wel gevoeld hebben.
Hét moment is er vaak wel niet zomaar. Meestal worden we uitgenodigd om het moment zelf te creëren omdat je in dat creëren al een groei maakt. We worden constant uitgenodigd om in te gaan op de ‘uitnodigingen van het moment’. In kleine en grote dingen. Doen we dat niet, dan ervaren we stress, frustratie, onrust… Ik mocht het gisteren nog ervaren. Ik voelde de behoefte om deze blog te schrijven, maar vond dat ik eerst mijn boekhouding af moest hebben. Ik liep ambetant. Het moment dat ik ervoor kies toch even aan de blog te schrijven, komt inspiratie vanzelf en gaat boekhouding nadien des te vlotter.
We hangen zo vast aan onze patronen, aan onze agenda’s, aan onze to do’s dat we niet ingaan of niet kunnen ingaan op de ‘uitnodigingen van ons leven’ die wel ‘op het juiste moment’ komen. Ook al passen ze niet in onze planning. Misschien een uitnodiging om je planning bij te sturen?
‘Ja maar, dat gaat toch niet altijd zomaar’, hoor ik je misschien al denken. Nog een excuus. En gaat het altijd ‘zomaar’? Uiteraard niet. Maar het kan toch niet de bedoeling zijn leven, écht leven, alsmaar te blijven uitstellen? Als jouw idee, jouw behoefte belangrijk genoeg is, dan vind je een weg, indien niet, dan vind je een excuus. En eigenlijk komt het hierop neer: als je jezelf de moeite waard vindt en respecteert, vind je een weg, indien niet een excuus. Weet dat niet kiezen ook een keuze is. Een keuze die ook gevolgen heeft : blijvende of steeds terugkerende onrust of frustratie.
Dit is dan ook wat ik je toewens aan het begin van dit nieuwe jaar. Dat je je hart-s-tocht steeds meer mag volgen en mag ontdekken dat je hart altijd ‘klopt’ en van hieruit ook steeds meer vertrouwen leert te hebben in wat dat hart van jou zegt of vraagt.
En toch ook nog meegeven dat er uiteraard ook een verschil zit tussen ‘zuivere’ verlangens en ‘ego’ verlangens en het van belang is ook hier een onderscheid in te leren maken. Daarvoor dien je jezelf, je gedrag en drijfveren te leren kennen. Dat krijg ik niet uitgelegd in een blogartikel, maar wel in onze route Selfmanagement (voor professionelen) en de route ont-wikkel jezelf (voor particulieren) waar ik je warm op uitnodig. Als het het moment is uiteraard 😊
Barbele
Schone vooruitzichten voor 2019
Zoooo schoon verwoord … nee, dat kan echt niet de bedoeling zijn hé, beste Barbele, om écht leven alsmaar uit te stellen … We vinden een weg om verder ons geluk te vinden in de reis van het hoofd naar het hart! Gelukkig NU-jaar! Dankjewel voor alle mooie krachtige tools ontvangen in de eindejaarsperiode, een kadootje naar mijn hart. Ik vind zeker een weg om je – met wat uitstel … – respons te geven. Lieve groet, Pascale