Samen met de verlofperiode is als vanzelf ook het schrijven van een blog in vakantie-modus gegaan. Ik wilde het niet forceren. Niet forceren, mijn goesting met goesting doen, ontspannen en ontvangen, vertragen…. het zijn belangrijke thema’s momenteel in mijn leven. En het warme zomerweer helpt (of is het hielp intussen?) me hierbij 😊
De ‘pauze’- periode deed me ook een stuk erkenning en waardering naar mezelf toe voelen voor het intussen reeds 5 jaar schrijven van een blog. In het begin wekelijks, de laatste jaren twee-wekelijks. Telkens trouw op post. De pauze deed me bewust worden van de niet-evidentie hiervan, van mijn engagement hierachter. En net deze waardering die ik voor mezelf voel, doet de goesting om terug te schrijven in dit moment naar boven komen.
Deze vakantieperiode voel ik weinig behoefte om ‘me te tonen’, het op pauze zetten van mijn blog zal hier wellicht ook deel van uitmaken. Evengoed geen behoefte om vakantietaferelen, foto’s en verhalen de buitenwereld in te sturen. Veeleer de behoefte om op mezelf te zijn, samen met mijn gezin. Zonder de buitenwereld die meekijkt. En wat voelt dat goed dat dat zo goed voelt. Wat voelt het goed dat niets ‘moet’. Wat voelt het goed niet de behoefte te voelen mijn hele doen en laten op dit moment te ‘delen met de wereld’. Dit creëert in mijn beleving heel veel ruimte.
Ik ervaar deze zomer dan ook veel ruimte. Ruimte om stil te staan. Ruimte om op te ruimen. Ruimte om ruimte te creëren. Ruimte om stil te zijn. Ruimte om stil te staan. Ruimte om te kiezen. Ruimte om op vakantie te gaan. Ruimte om thuis te komen….
Thuis komen…. Wat is dat eigenlijk? Steeds meer kom ik erachter en ervaar ik dat écht thuiskomen enkel kan bij jezelf.
Deze vakantieperiode, maar ook het op vakantie gaan,…. Ervaar ik als een uitnodiging om thuis te komen. Thuiskomen bij mezelf.
En als ik toch even naar buiten ga, zie en ontmoet ik vele mensen die ook deze uitnodiging krijgen maar vakantie gebruiken en invullen op een manier waarop ze weglopen van deze uitnodiging. Hoe stil durf en kan jij nog genieten van die ondergaande zon of klaterende waterval zonder dat moment te delen en er likes mee te verzamelen? …. Likes als pleisters op je eenzame ziel?
Zovelen zijn bang geworden van stilte en zelfs van ontspanning…. Omdat je dan in contact komt met wat in je heerst. Omdat je dan in contact komt met de onrust, blokkades en echte verlangens in jezelf. Onrust die je misschien doet beseffen dat het leven zoals je het leeft, niet (meer) voldoet aan waar je echt naar verlangt. Onrust die je uitnodigt om écht thuis te komen. Onrust die je uitnodigt om weer in contact te komen met jezelf vanuit het ontdekken en deblokkeren van dat wat je hiervan weerhoudt. Die uitnodiging komt net vaak boven in momenten van stilte, vakantie en ontspanning. Dan pas creëer je de ruimte om je ‘ziel’ te horen, want spreken doet/probeert hij (of zij? 🙂 )altijd. Hiermee in contact durven komen, daar is vakantie misschien ook wel het ideale moment voor, maar vaak niet wat we van vakantie verwachten. Want dit kan een gevoel van ‘lijden’ met zich meebrengen.
Een pelgrimstocht staat vaak voor het symbolische pad uit dit lijden. Weet echter dat je jouw pelgrimstocht ook kan bewandelen, zonder één stap richting Rome of Compostella gezet te hebben. Een pelgrimstocht, of tocht tout court, komt als vanzelf voort uit het verlangen naar verandering. Je kan dit pad dus bewandelen met ongeschonden voeten, maar niet zonder de bereidheid in contact te komen met de blaren op je ziel, het eelt op je gemoed, de verkramping in je lichaam, de verzwikkingen in je hoofd en de likdoorns in je hart. Om het pad van de pelgrim te lopen, heb je geen wandelschoenen, reisbestemming en rugzak nodig. En een uitgestippelde weg laat je al zeker beter thuis. Want je kan veel langer onderweg zijn dan je op voorhand dacht. Omdat je te gehaast bent en teveel gefocust op aankomen op je bestemming waardoor je struikelt en uitgeput geraakt. Als je enkel wil aankomen raak je steeds verder verwijderd van je bestemming… Of je bent veel langer onderweg omdat je teveel vasthoudt aan het pad dat jij hebt uitgestippeld en voorbereid. Kan jij accepteren dat je route anders loopt dan je gepland had? Durf jij die controle te lossen? Of je pad neemt omwegen omdat je niet bereid bent die muur rond oud verdriet of andere kwetsbaarheden te slopen. Terwijl het net omwille van die muur vastgehouden wordt en pijn blijft doen….
Vanuit ongeduld, focus op resultaat, controledrang, en je eigen opgezette beschermings-, aanval- en verdedigingsmuren … ben je niet in contact met het echte doel van onderweg zijn naar je bestemming: de weg huiswaarts, …. De weg naar thuiskomen bij jezelf.
En eens je dit echt snapt en voelt, kom je los van die gehechtheid aan je reisdoel, zonder je doel los te laten. En dan wil je niets liever meer dan altijd onderweg zijn. Je kan je reis veel lichter en vrijer verder zetten. Een pelgrim wikt en weeft wat hij zal meenemen op zijn lange reis. Hoe minder bagage, hoe lichter de tocht zal zijn…. Weet dat de zwaarste ballast in jezelf zit. De reiziger die zijn zorgen, angsten, ervaringen uit het verleden, continue focus op de toekomst, vastgeroeste overtuigingen, zijn eigen gelijk, … met zich meezeult raakt uitgeput en struikelt. Nu of later.
…
Wat brengt deze regenachtige zomerdag me blijkbaar in een filosofische bui … Ja ook ik ben steeds onderweg op die pelgrimstocht die gestart is vanuit het verlangen naar verandering en al het bovenstaande leer ik vanuit ervaring op die tocht. Ik leerde ook dat ‘pelgrimeren’ naar ieder doel kan: naar doelen op vlak van gezondheid, relaties, ondernemen, geld… Een tocht waar je onderweg, naast je twee voeten, nog heel wat andere voertuigen tegenkomt en uitgenodigd wordt ze te gebruiken. Dat het een kwestie is ‘op die voertuigen’ te durven stappen, maar er evengoed weer durft af te stappen om op een volgend voertuig op een volgende etappe te stappen. De uitdaging ligt hem erin dat dat nieuwe voertuig maar passeert als je eerst van het ‘oude’ voertuig bent afgestapt. En naast snel vooruitgaan leer ik ook de waarde van vertragen toelaten en waarderen. En deze zomer vertraag ik op mijn tocht en vanuit dit vertragen word ik op een manier bijzonder efficiënt. Ik heb de laatste dagen ‘bergen werk’ verzet, innerlijk en uiterlijk werk. Met goesting, gemak en resultaat.
Vanuit mijn zomercocoon kom ik stilaan en weer naar buiten. Je merkt het wel… als je me volgt en liked 😉
Schrijvend over ‘lichter’ op pad gaan op een ‘zware’ manier, eindig ik graag terug licht 🙂 . Over ‘werk maken naar vakantie’ bijvoorbeeld. Want ook thuis komt de zon elke dag op én gaat ze ook elke avond onder. Ook thuis kan je genieten van een lekker glas wijn bij een goed gesprek. Ook thuis kan je helemaal wegzinken in een goed boek. Meld je hier aan en ontvang onze gratis download ‘werk maken van vakantie in vier stappen’. En nog dit: Heb je geen tijd, dan is dit zéker iets voor jou 
Tot de volgende, als dat loopt volgens mijn uitgestippelde blog-pad is dat over twee weken
Barbele
Mooi zo,vertragen.Voor mij altijd,nee niet altijd, moeilijke opgave.Door druk bezig te zijn of me af te beulen tot ik niet meer kon luisteren heb ik vaak het fluisteren van mijn ziel niet gehoord.Of dat meen ik toch,ik ging op zoek naar waarden en klampte me vast aan waarheden van anderen…Gelukkig heeft mijn ziel een luide stem en via mijn lichaam kreeg ze eindelijk gehoor.Wat ik diep van binnen heel de tijd al wist kom ik nu terug tegen.Door sluiers van verdrongen verdriet en kwaadheid,door patronen van slachtoffer en vasthoudende trots over gelijk willen hebben ,kom ik dichter bij mezelf.Wat ik dien tegen te kommen loopt of kruipt naar mij toe,dit is wat ik hier dien te doen,leren…Vermomd als struikelblok of als groot geschenk,wie zal het zeggen wat het is.Balans tussen streven en genieten ,leven in het nu,oude waar-heden.In yoga zeggen ze zo mooi,neem waar…Wat is waar,wat neem je voor waar aan?