Een zee van tijd… zo keek ik uit naar juni, dat verwachtte ik van de maand juni. Mijn compagnon Naomi in Bali en ik hier. Kunnen en mogen kiezen waar ik zin in heb. Op het gemak mijn lijstjes afvinken, veel lezen en wellicht ook aan mijn tweede boek werken. Het mocht wel eens wat kalmer. We hadden best wel pittige maanden achter de rug. En als ik verder terugkijk…. ’t zijn pittige jaren geweest met Compagnon de route, met Mens Sana, maar evengoed toen ik voltijds werkte als docente en dit combineerde met 5 kinderen ter wereld en groot brengen, verbouwingen, … Wanneer was het eigenlijk niet pittig?
Ik keek er dus naar uit, naar die maand juni. Het pakte echter anders uit.
Ik startte eind mei tijdens het verlengd weekend met opkuis in de tuin. Ook ons met gras en onkruid begroeid trottoir waarvan ik al weken dacht ‘ik moet dit hier eens aanpakken’ werd onder handen genomen. ‘k Had deugd van die fysieke arbeid en het opgeruimde, propere resultaat. Twee dagen later was niets meer te zien van dat resultaat nadat onweer en storm eventjes waren langs gekomen. Al goed dat ik er op moment zelf deugd van had gehad 😊.
De eerste dagen van juni had ik ook echte ‘me-time’, zoals ze dat noemen. Wetende dat ik eigenlijk heb ik altijd me-time of op zijn minst de keuze om van mijn tijd ook echt mijn tijd te maken of het althans zo te beleven. Zo kreeg ik na maanden nog eens een heerlijke behandeling, dan nog als cadeau van Leen. Daar nadien de ruimte en ook te uitnodiging krijgen om er nog wat te blijven hangen en te sparren met Leen en haar man Dave. Zo gewoon op een doordeweekse dinsdagnamiddag. Deugddoend en voedend.
Dan heb ik al mijn lijstjes die ik in weken verzameld had eens op één blad genoteerd zodat ik weer overzicht had op al wat er nog op mij lag te ‘wachten’. Ik maakte drie kolommen: Compagnon de route klein (zaken die slechts enkele minuten vragen) | Compagnon de route groot (zaken die meerdere minuten vragen )| Prive (zaken die heel veel geduld hebben en altijd tot het laatste moeten wachten 😊 ).
‘k Had er weer zicht op en zag het zitten. Die lijsten zo snel mogelijk afwerken zodat de tijd die er dan overblijft vrij in te vullen is.
Ik begin aan een ‘Compagnon de route groot’ item: postjes goed zetten in Active Campaign. We zijn namelijk veranderd van mailingplatform omdat ons oude niet meer voldeed aan onze (integratie)mogelijkheden-noden. Op het moment dat Naomi en ik dit enkele weken geleden allebei (onafhankelijk van elkaar) voelden/beseften, wilden we dit eigenlijk gewoon niet weten/beseffen. Niet nog/weeral een nieuw platform! Alweer al die tijd investeren hierin. Maar ja, als je het voelt en je weet dat je er eigenlijk niet onderuit kan, dan kun je beter het oude (ook al heb je hier heel veel in geïnvesteerd) loslaten en duiken in (de mogelijkheden van) het nieuwe. Zo gebeurde het ook. Het kenmerkt ons ook wel. Het oude, dat wat niet meer blijkt te werken, durven loslaten en helemaal duiken in het nieuwe. Dus ‘postjes goed zetten in Active Campaign’. Dan moet je weten dat we tientallen Campagnes hebben en veel van die campagnes 90 postjes bevatten (gekoppeld aan onze 6 routes). Vol goeie moed begin ik eraan. Een werk(je) waar ik niet bij hoef na te denken en ik in ontspannen modus kan doen. Al snel besef ik dat dit een ‘heeeel groot’ werk wordt die heel wat meer dan die ‘enkele minuten’ zal vragen. Elke post vraagt tussen de 50 en 200 kliks, gewoon maar om ze goed te zetten, overbodige ruimtes te wissen, lettertypes aan te passen, aanpassingen te doen ifv nieuwe layout,…
Ik voel dat ik stress begin te krijgen en er frustraties komen. Niet zozeer voor het werk op zich, want eigenlijk doe ik dat nog wel graag, maar vooral omdat ik mijn ‘zee aan ruimte’ en ‘ik doe waar ik goesting in heb’ – juni maand wel zal mogen vergeten. Ook het ervaren dat de dagen zo snel gaan, dat drie weken in mijn beleving helemaal geen ‘zee van tijd’ blijken te zijn en ik de nog vrij in te vullen dagen snel zie wegtikken, doen de onrust groeien in mij. Ik voel dus frustratie en stress omwille van het hebben van andere verwachtingen. Het moment dat ik dit besef, beslis ik om er anders naar te kijken. Het is een monikkenwerk, en zo kijk is er nu ook naar. Aan mijn huisgenoten zeg ik dan ‘k ga nog wat uurtjes mediteren’. En het helpt. De stress en frustraties verdwijnen. En straks komt de verlofperiode. ‘k Zal dan wel mijn goesting doen. En intussen doe ik al dit bijkomende werk ook met goesting.
Ik ontvang intussen een verslagje van de belevenissen van Naomi in Bali, geïllustreerd met prachtige foto’s. Fijn te zien dat ze het goed stelt en ook ik kan zeggen dat ik het goed stel. Ook al ben ik constant aan het werk, 7 op 7. Ik voel een grote drive, ben heel productief en efficiënt, wat me op zich een goed gevoel geeft. Door mijn oorspronkelijke verwachtingen los te laten voel ik intussen ook geen behoefte meer aan die ‘alles-kan-niets-moet-juni-maand’.
Op pinkstermaandag heb ik een mindere dag. Ik ben niet productief en probeer te forceren. Tot ik mezelf toelaat een niet productieve dag te hebben. ‘Het mag wel eens zeker, en zeker op een feestdag’ motiveer ik mezelf. Ik ontdek de ‘Colom-bus’ van Wim Liebaert. Ik had nog nooit van dat programma gehoord en bekijk op die pinkstermaandag bijna een heel seizoen uit. De ene na de andere aflevering. ‘Binge watchen’ noemen ze dat blijkbaar. Het was de tweede keer in mijn leven dat ik dit deed. Of het mezelf toestond? 😊 Ik vind het trouwens een heel sterk programma, de Colombus, zeer veel gelijkenissen met Compagnon de route trouwens. Rijden en reizen op kompas in plaats van op gps, het gaat om het onderweg zijn en niet over het aankomen, de kracht van context, ontdekken wat er onderweg te ontdekken valt en ook ingaan op die uitnodigingen die zich spontaan aanbieden. Leven in het hier en nu dus. … ‘De essentie van leven is toch leven’ wordt er in één van de afleveringen gezegd. Die essentie wordt in beeld gebracht in dit programma. Een essentie die maar weinig mensen ervaren in hun dagelijkse leven. Een essentie die ik het merendeel van mijn dagen wel mag ervaren. En :’Het belangrijkste is dat we een richting hebben en onderweg amuseren we ons.‘ Ik hoor en zie daar op mijn niet productieve pinkstermaandag zo maar even de essentie van Compagnon de route in woord en beeld. En wij doen er maanden, zelfs jaren over om helder, kort en duidelijk verwoord te krijgen waar we voor staan, wat we precies doen en hoe we dat doen. En ik hoor het hier plots in twee simpele zinnen.
Pinkerstermaandag gaat voorbij. Hoe het komt dat ik het begin deze maand nog niet echt voluit besefte, weet ik niet, maar er lag nog iets groots op me te wachten. Naast ons mailing |campagne platform zijn we ook van webinarplatform overgeschakeld. Ook dit beseften we op bijna hetzelfde moment, ook weer onafhankelijk van elkaar. We hadden het allebei al gedacht, maar allebei nog niet willen uitspreken. We hadden afgelopen twee jaar ook zoveel tijd geïnvesteerd in ons webinarplatform. In hoe het werkt, in het afstemmen op onze andere platformen, in het inputten van onze inhouden. ’t Is toch niet waar dat we ook dit zullen moeten lossen en weer een heel nieuw platform moeten leren kennen, al onze inhouden opnieuw inputten, …. Toch wel, ’t is wel waar. Ook dat kwam er dus bij. En ik legde mezelf de extra/nodige druk op door vanuit mijn gevoel plots te beslissen om een week later een webinar te geven rond opvoeden. Mijn blog ging erover, ik was lezingen aan het geven voor de CM hierover, ik kreeg veel vragen hierrond, … Ik voelde dat ik dit webinar moest organiseren. Omdat ik het voelde, omdat onze groei- en vaarroute die in september doorgaan hieraan gekoppeld zijn, omdat ik het nieuwe platform dan ook zou kunnen uittesten en er van hieruit mijn rust in kon vinden. Maar dit vraagt dus ook heel wat werk : filmpjes bekijken, lezen, testen, zoeken, proberen, …. Je moet ook weten dat ik helemaal niet zo technisch ben aangelegd, mijn interesse ligt er ook niet, maar ik kan je verzekeren dat ik deze ‘compenserende vaardigheid’ (zoals dat heet) al heel sterk ontwikkeld heb afgelopen jaren. Nog heel wat werk aan de powerpoint, het schrijven van tekstjes voor op facebook en een mailing uitsturen. Met resultaat: op de dag van het webinar zelf groeit het aantal inschrijvingen nog van 28 naar 119. De spanning stijgt. Gaat dit wel werken? Hoe zal dat technisch verlopen. En dan nog zonder de support achter de schermen van Naomi. Eén minuut voor de start wil ik inloggen, er zijn al heel wat mensen aan het wachten. Ik raak niet ingelogd. Onvoldoende verbinding. Ik haal mijn stressmanagement naar boven. De vierde poging lukt het. Het webinar loopt goed. 2u en 11 minuten. De volgende dagen volg ik de replay uitzendingen mee waarop ook verschillende mensen zijn ingeschreven. Ik merk dat ik heel erg ‘op mijn adem’ trap, wat ik niet besefte tijdens het geven van het webinar. En ik begin meer te beseffen en te voelen. Het wordt teveel allemaal. Zeker ook in combinatie met heel veel prive-zaken die er bij komen. De kinderen die ’s middags thuis komen van hun examens, nu en dan eens opvragen, naar spreekbeurten luisteren, … de auto die naar de garage moet, tandartsbezoeken, oudercontacten … Vele avondactiviteiten en korten nachten,….
Ik besef en voel dat mijn gezonde drive en productiviteit zijn omgeslagen in ongezonde overdrive. Van gedreven naar overdreven. De lijn is dun. Ik weet dat ik een grote draagkracht heb en heel veel aankan. Een grote kracht van mij, maar op een bepaald moment ook een valkuil. Ik kan niet meer ontspannen. Ook in rust voel ik onrust onder de vorm van de continue neiging hebben om verder te werken. Ik check constant mijn mails, grijp veel naar mijn iphone. Ik slaap steeds minder goed. ’s Nachts schiet er vanalles in mijn hoofd, waarvoor ik dan uiteindelijk opsta om het op te schrijven zodat ik het niet zou vergeten. Ik heb mijn puffer terug nodig. Mijn onderrug begint pijn te doen. Ik verzamel weer allerhande briefjes met allerlei to do’s en dingen die ik niet mag vergeten.
Ik merk ook dat mijn berichtjes naar Naomi korter en zakelijker worden. Dat ik steeds minder interesse kan tonen in hoe het daar met haar gaat. Gelukkig is ze in mijn ‘topdagen van in overdrive zijn’ zelf op creatiedagen met weinig verbinding (wifi-verbinding bedoel ik 😊 ). Zo hoeft ze het niet te voelen hoe het met mij gaat. En dat geeft me ook een vorm van rust.
Ze spreekt nog een berichtje in, en mijn antwoord is: ‘gewoon aanwezig zijn, niets moet’. ‘Je zou dit berichtje beter eens naar jezelf sturen’ hoor ik me denken. Maar nee, ik vind het ook nog nodig om snel snel chocomousse te maken, er staan meer dan 100 eieren in de frigo van onze kippen, we kunnen die toch niet slecht worden. Ik verlies geen tijd want ik combineer het met het middageten klaar maken. Dat ‘vlug vlug’ leidt al snel tot een situatie waarin ik weer meer in plaats van minder werk voor mezelf creëer.
Zo rij ik ook verschillende keren verkeerd met de auto. Kwestie dat ik niet zou vergeten dat ik in overdrive zit, zeker :). Ik voel dat ik het niet wil weten. Ik voel wat veel van onze ‘metgezellen voelen’: je beseft het ergens wel, maar wil het liever niet weten, en gaat door.
Net daarom hebben we ons gratis online traject ‘van overdrive naar drive’ gecreëerd. We zijn hier bijzonder trots op. En het was op zijn minst heel erg interessant om mijn eigen weerstand op ons eigen traject te voelen. Ik wilde het even niet geweten hebben wat we daar zelf in vertellen. Typisch. Net als je ergens het meest nood aan hebt, sta je er het minst voor open…
Tijd dus om op mijn rem te gaan staan. Da’s trouwens ook het thema van onze eerste take-a-way: take a break.
De lijn tussen gedreven en overdreven is dun , komt erop aan ze te herkennen, maar vooral ze te erkennen. Ben ook jij er klaar voor om de uitdaging aan te gaan en te ontdekken hoe het met jouw toerenteller is gesteld? Registreer je gratis via deze link en je ontvangt de 4 take-a-ways in je mailbox. En net wanneer je voelt: ‘ik heb hier geen tijd voor’ is het misschien ‘de hoogste tijd’.
Ik ga intussen ‘Colombussen’ met ons gezin (blijkbaar is dat al een term). Voor wie de term niet kent: we vertrekken en zien wel waar we uitkomen. Met een tweedhandscamper, een zelf gefabriceerd bed in onze minibus en een gooitentje worden het zeker en vast mooie weken samen.
Hartelijke groet,
Barbele
Schone-na-de-vakantie-vooruitzichten:
Bedenksels (0)