Ik zit terug in een wat stillere fase in communicatie naar buiten toe. Niet omdat ik niet veel te vertellen heb. Maar wellicht net omdat ik zoveel te beleven heb in het ‘echte’ leven 😊.
Zo ging ik op luchtroute met Mieke. Wat een bijzonder traject was het weer. En weer helemaal anders dan de andere luchtroutes die ik al eerder mocht begeleiden.
De luchtroute is mijn meest creërende route. Een soort ‘high vibe’ route 😊. En dat was deze keer ook zo. Maar op een heel zachte, serene manier.
Het doel van dit traject is om daar waar je van binnenuit werkelijk naar verlangt helder te krijgen en dat in lijn met jouw natuur en de natuurlijke wetmatigheden te ‘manifesteren’ (zoals men dat met een ‘groot’ woord benoemt).
We werden heel sterk uitgenodigd om die natuurlijke wetmatigheden ook tijdens het traject zelf te respecteren. Om het proces het proces te laten zijn en hierop te vertrouwen. Om gehechtheid aan resultaat los te laten. Om niet te forceren en de weg van de minste weerstand te kiezen … met als gevolg de wet van synchroniciteit voluit zijn werk te laten doen. En wat heeft die dat gedaan! Dat doet die trouwens altijd, alsook de andere wetmatigheden die altijd ‘aan zet’ zijn, maar we ons hier meestal niet van bewust zijn.
Zo mocht Mieke vanuit het diepe besef hoe waardevol het waarderen of het naar waarde eren van het ‘kleine’, het ‘grootse’ ontvangen in vele vormen. Het was wonderlijk hoe vanuit allemaal losse ‘waar-gaat-dit-naartoe?’-inzichten en ervaringen, ‘plots’ alles in elkaar valt op de voorlaatste dag. Hoe alles plots klopt als een bus en in een bus (insidertje 😉)
Het was mooi. Het was diep verbindend. Het was magisch.
Of zoals Mieke het zelf verwoordde: ‘Je kan toch niet uitleggen aan iemand wat er hier gebeurt!’.
Ik maakte onderstaand verslagje via een Instagram story. Voor wie graag even van de sfeer proeft.
Benieuwd naar de luchtroute? Ontdek het via onderstaande link.
Het proces het proces laten zijn. Vertrouwen hebben in het proces. De uitnodigingen (h)erkennen in het proces.
Trust the process… Het is een thema dat ik op vele vlakken in mijn leven ervaar momenteel. Alsook in het naar buiten komen met mijn volg-je-hart-s-tocht-jaartraject waar ik afgelopen maanden met heel veel liefde en bezieling aan heb gewerkt. Een traject waar mijn basisroutes energy, self en mind een nieuwe vorm krijgen.
Vorige zaterdag deelde ik dit traject in primeur met de mensen die zich hadden aangemeld op mijn ‘VIP-lijst’. Het voelde spannend. En het bleef ook spannend. Vrijdag schreef ik hen het onderstaande kwetsbare bericht bij het kenbaar maken van de derde bonus voor wie zich nu al inschrijft voor dit traject dat in januari 2024 opstart. Ook dit bericht sturen, voelde spannend aan. Na een eerste ‘Gelieve mij uit je mailinglijst te verwijderen’-bericht 😉, kreeg ik verschillende mooie, hart-verwarmende responsen.
Vaak vanuit herkenbaarheid in het thema.
Omdat ik de indruk heb dat ‘vertrouwen (blijven) hebben in het proces’ voor velen een uitdagende uitnodiging is momenteel, deel ik wat ik hen schreef via deze weg ook met jullie, mijn volledige mailinglijst.
Ik voel me uitgenodigd iets heel eerlijk en kwetsbaar met jou delen…
Zoals je wellicht gemerkt hebt deelde ik zaterdag in primeur het jaartraject met jullie, de mensen die zich hadden aangemeld op mijn VIP lijst. Ik vond het spannend. Ik werk hier echt al een hele tijd met hart en ziel aan en heb er zelf een heel goed gevoel bij en heel veel zin in.
Maar wat als mensen zich er niet door aan-gesproken voelen, wat als ze iets anders hadden verwacht, wat als…? Op basis van de flow, het diepe voelen en het enthousiasme waarmee ik het heb gecreëerd, kon ik echt niet geloven dat dat zo zou zijn, maar toch…
Ja, ondanks of misschien net omwille van mijn heel goede gevoel in het jaartraject, voelde het heel spannend om de mail zaterdag uit te sturen.
Op 2 mensen na die al eerder hadden beslist om deel te nemen aan het jaartraject hoor ik op zaterdag niets. Ook op zondag geen enkele respons. Maandag ook niets. En ook dinsdag niet…
Geen inschrijving, maar ook geen vragen, geen ‘wat een mooi traject, maar (nu) niet voor mij’,… gewoon niets…
Ik ging vorige maandag en dinsdag door heel intense dagen. Dagen waarin ik uitgenodigd werd om in vertrouwen te blijven. Niet alleen in het kloppen van mijn jaartraject, maar ook en nog meer, dieper en intenser in een proces waarin ik iemand dagelijks van heel dicht mag begeleiden en nabij zijn. Een proces waarbij iemand vanuit de meest ernstige diagnose die je kan krijgen, heel diep uitgenodigd wordt om van binnenuit te helen en heel diep te vertrouwen in het leven, in blijven leven….
Een proces waarnaast (het belang van) een jaartraject ‘in het niets verdwijnt’ …
Diep vertrouwen dus. Het proces vertrouwen. Dat voelt als een heel collectieve uitnodiging momenteel. En dat ‘doe’ ik, ook al vraagt dat niet veel ‘doen’. En dat bleef ik ‘doen’. Ook toen ik dinsdag nog eens het bericht kreeg van Vlaio dat ik al mijn coronasteun dat ik meer dan drie jaar geleden ontvangen heb omwille van verplichte sluiting toen, terug moet betalen. En hier bovenop nog enkele onverwachtte, grote extra kosten…
Vanuit dit alles door-voelen. Vanuit diepe acceptatie. Vanuit het vertrouwen dat alles altijd klopt. Vanuit de bereidheid ook los te laten wanneer mijn leven daar om vraagt…. kwam er diepe ont-lading... en een nog dieper vertrouwen en voelen en weten dat mijn leven mij altijd draagt. En zo voel ik mij: gedragen door het leven.... zelfs en misschien vooral wanneer je het even niet meer weet of ziet … wat de bedoeling of de zin hier nu weer van is….
Diep vertrouwen (blijven) hebben is een rode draad in mijn leven. Vanuit een diep verlangen en sterk geloof heb ik in mijn leven al heel wat ‘neergezet’ of ‘gemanifesteerd’ zoals ze dat zeggen… Maar steeds werd ik hierin uitgedaagd. Steeds kwamen er zware obstakels op mijn pad… obstakels of uitdagingen die heel zwaar lijken, maar ik eigenlijk nooit als echt zwaar of onoverkomelijk heb ervaren… Omdat ik me op een manier altijd gedragen voelde. Omdat ik altijd dat diepe vertrouwen in het leven zelf, in het leven in al zijn ‘hoedanigheden’ kon voelen.
Dus ook afgelopen dagen…
Vanuit diepe acceptatie en een diep vertrouwen voelde ik een shift in mij. En plots komt er woensdag ook een shift betreffende het jaartraject. Mensen spreken me er over aan. Ik hoor hoe een mooi aanbod ze het vinden. Er komen inschrijjvingen. En het wordt warm aangeraden aan anderen… die zich ook inschrijven…
Ik voel en durf zelfs te zeggen ‘ik weet’ echt heel diep hoe alles altijd ‘klopt’ en wens jou echt van hart-e toe dat ook jij dat diepe vertrouwen in jouw leven, in jouw weg, in jouw ‘realiteit’ op dit moment mag voelen of vinden… en van hieruit helderheid en richtingaanwijzers mag ontvangen om jouw pad te gaan.
Een heel warme, genegen groet,
Barbele
Ik deel je hier ook heel graag en met trots de pagina van het volg-je-hart-s-tocht-jaartraject mocht je er benieuwd naar zijn.
Bedenksels (0)